Christine le Roux Keur 2. Christine le Roux

      Hy moes oorbluf gelyk het. “Ek het vir Roland ook een gekoop,” het sy hom vinnig verseker. “En vir myself. En ’n jas. Gelukkig het party van die winkels al wintergoed ingekry.”

      Nee, Peter erken ruiterlik dat hy nie weet wat daar aangaan nie. Dat dit net ’n huwelik in naam is, is baie duidelik, maar waarom? Hy weet die eise van sy huishouding het vir Roland tot raserny gedryf, maar hoekom het Victoria ingewillig? Toe hy die oorsese besprekings moes doen, het Roland hom net ingelig dat Victoria haar eie kamer wil hê. Sonder enige verdere verduideliking. Peter wonder of Roland haar regtig raaksien. Besef hy hoe mooi sy eintlik is met haar groot oë en blink hare, al is sy so onopgesmuk?

      Roland is gelukkig salig onbewus van sy vriend se spekulasie. Na ’n maand van getroude lewe kan hy nie anders nie as om te dink dat dit ’n uitstekende besluit was. Hy hoor nooit meer wat in die huis aangaan of nodig is nie. Die nuwe huishulp, Sara, het moeiteloos ingetrek en sover hy weet, verloop alles glad. Josef se arm is uit gips en die tuin lyk pragtig. Soggens agtuur kry hy ontbyt presies soos hy daarvan hou: sy eiers sag, maar nie loperig nie; sy roosterbrood warm en vars; sy koffie geurig en stomend warm. As hy saans by die huis kom, wag daar ’n wonderlike maaltyd op hom. Die uitgedroogde frikkadelle, smaaklose groente en valerige slaai is iets van die verlede. Hy hoef nooit vir Sara daaraan te herinner dat sy beddegoed lanklaas omgeruil is nie en hy hoef veral nie meer in ’n supermark te kom nie. Victoria laat sy pakke droogskoonmaak, sy verwyder op een of ander wonderbaarlike manier die inkvlekke uit sy hempsakke, en sy broeke word gepars.

      Hy wonder waarom hy nie lankal getrou het nie. As hy geweet het dis so moeiteloos … Sy dring haar nooit aan hom op nie. Wat sy heeldag doen, weet hy nie. Saans as hulle eet, gesels hulle en soggens is sy stil omdat sy gou gesien het hy verkies om die koerant te lees terwyl hy ontbyt eet.

      Die enigste haakplek tot dusver was toe hy een aand by die huis kom en net ’n briefie kry wat verduidelik waar sy aandete is en hoe hy dit moet opwarm. Hy het haar gaan soek, maar sy was nie in die huis nie en haar motor ook nie in die motorhuis nie. Hy was dadelik onvergenoeg, en toe sy teen halftwaalf nog nie by die huis was nie, nogal bekommerd.

      Toe sy instap, het sy moeg gelyk en hy was op die plek kwaad. “Waar was jy die hele aand?” wou hy weet.

      “Ek het ’n ete gehad.” Sy het die ketel aangeskakel. “Ek is nou lus vir tee.”

      “’n Ete? Wat bedoel jy, ’n ete?”

      Sy het verbaas na hom gekyk. “’n Ete. Goue bruilof.”

      “Jy kan nie meer spyseniering doen nie!”

      Sy het ’n teesakkie uitgehaal. “Wil jy ook tee hê? Hoekom kan ek dit nie meer doen nie? Ek hou daarvan.”

      “Maar jy’s nou getroud.”

      Sy het haar wenkbroue gelig. “Wat het dit met die saak te doen? Dis my werk.”

      “Gee ek jou nie genoeg geld nie?”

      “Natuurlik gee jy my genoeg – te veel, eintlik. Maar ek hou daarvan.”

      Hy was sommer nukkerig. “Ek hou nie daarvan nie.”

      Sy het vriendelik geglimlag. “Ek is jammer om dit te hoor, maar jy werk tog saans. Dis nie asof ek jou pla nie. Ek het jou aandete reggesit. Het jy dit gekry?”

      “Ja, dankie.” Hy het geweet hy het nie die reg om te kla nie, maar hy kon homself nie help nie. “Jy kan nie snags alleen rondry nie. Dis gevaarlik.”

      “Dit was nie ver hiervandaan nie,” het sy geantwoord. “Ek kon tog nie die mense in die steek laat nie.” Sy het weer na die teesakkie gewys. “Tee?”

      “Ja, dankie.” Hy het die koppie by haar gevat. “Maar ek sien nie waarom jy nog vir ander mense wil kook nie.”

      “Dis vir my lekker, Roland. Ek hou daarvan om soms ander mense te sien.”

      Hy het op die plek skuldig gevoel en dit het hom kwaai laat reageer. “Jy het gesê jy hou daarvan om by die huis te bly. Jy het gesê jy haat dit om te werk.”

      “In daardie dooie ou kantoor, ja, maar ek hou daarvan om kos te maak. Veral vir so ’n geleentheid. Ek wens jy kon die tafel gesien het. Ek het peule goud geverf en net goudkleurige blomme gebruik en …” Sy het vinnig stilgebly. “Dit was … e … baie mooi.”

      Hy het soos ’n bullebak gevoel, veral omdat sy moeg gelyk het. “Wel, dis laat, ons moet nou gaan slaap. O, Peter sê jou paspoort sal hierdie week reg wees. Dan vertrek ons volgende Sondagaand.”

      Haar hele gesig het opgehelder. “Regtig? O, ek sien so uit daarna! Gaan Peter ook saam?”

      “Vanselfsprekend.” Hy was dadelik weer agterdogtig. “Hoekom vra jy?”

      “Hy’s baie gaaf. Ek hou van hom.”

      Hy het sy teekoppie opgetel en opgestaan. “Ek het nog werk,” het hy kortaf gesê. “Lekker slaap.”

      Sy het haar koppie uitgespoel, die lig afgeskakel en kamer toe gegaan.

      Toe Victoria se paspoort opdaag, is sy in vervoering. Dae lank staan haar tas oop op ’n stoel in haar kamer en pak sy in en uit, so opgewonde dat sy seker is sy gaan iets belangriks vergeet.

      Meneer Smuts kom laai hulle Sondagaand op. Peter is klaar in die motor. Victoria het glad nie geweet wat om aan te trek nie omdat dit nog so warm is, maar het uiteindelik op ’n lang romp, bloes en enkelsteweltjies besluit, met haar nuwe jas oor haar arm.

      Dis ’n gemaal en gewoel op die lughawe, maar Victoria geniet alles en merk skaars op hoe glad en vinnig alles onder Peter se bekwame en ervare leiding geskied. Roland lyk bloot ’n bietjie geïrriteerd. Hy is al so dikwels deur hierdie formaliteit dat hy dit net as lastig beskou. Toe hulle eers in die vliegtuig sit, slaan hy die koerant oop en begin lees. Victoria, wat tussen hom en Peter sit, verkyk haar steeds aan alles.

      Sy voel ’n hollerige kol op haar maag en is skielik nie meer seker of sy van vlieg gaan hou nie. Die vliegtuig lyk vir haar te swaar en groot om ooit alleen in die lug te kom. Toe die vliegtuig met sy lomp, waggelende rit na die aanloopbaan begin, leun sy nog verby Roland om by die venstertjie te kan uitsien. Maar toe die enjins begin opwarm en al vinniger draai, sodat haar ore sing, voel sy bang. Geen voertuig kan so vinnig ry nie, dink sy angstig en druk haar lyf teen die sitplek vas.

      Roland het sy koerant opgevou en kyk onbelangstellend deur die venster, en dis Peter wat oplet dat Victoria spierwit is. Klein sweetdruppeltjies pêrel op haar voorkop.

      “Haai, Vic-” begin hy, maar Roland draai sy kop, sien hoe versteen van angs sy is en steek sy hande uit om albei haar bewende hande in syne vas te vat.

      “Ons is netnou in die lug,” sê hy rustig. “Nes ons die regte hoogte bereik en gelyk vlieg, sal jy nie eens weet ons is in die lug nie.”

      Sy sê niks nie en Peter kyk weg, bly dat Roland darem haar vrees raakgesien het en iets daaromtrent doen. Die oomblik toe die sitplekgordels losgemaak kan word, is dit asof almal ontspan. Die ligte word helderder, mense begin gesels, die lugwaardinne en vlugkelners verskyn met trollies en drinkgoed.

      “Sien jy?” sê Roland vertroostend. “Nou is alles weer normaal.” Victoria glimlag bewerig, haal ’n snesie uit en vee oor haar gesig.

      “Ek is jammer,” fluister sy.

      Roland voel self ’n bietjie ongemaklik. Hy moes nog nooit iemand se hande vashou omdat sy bang is nie en hy is verbaas oor sy reaksie. Hy voel … beskermend en … Hy is verlig toe hy hulle bestelling vir die vlugkelner kan gee. Victoria stribbel teë toe hy vir haar witwyn bestel, maar hy verseker haar ferm dat sy dit nodig het.

      Hy is ook reg, want na ’n paar slukkies kry sy weer kleur in haar wange en begin ontspan. Die mans eet nie veel nie en krap puntenerig hulle kos deurmekaar, maar sy vind al die klein bakkies baie oulik en eet al haar kos op. Sy is ook die enigste een wat na die fliek wil kyk en sy stel voor dat sy met Peter plekke ruil sodat hy en Roland langs mekaar kan sit en werk. Maar sy kan nie regtig die verhaal volg nie,