Skynglans van die maan. Ena Murray

      “Natuurlik, oom Alwyn. Ek twyfel geen oomblik dat oom en Neil die beste vir my gedoen het nie. Dis net dat … ek nou ’n bietjie in die knyp sit. Ek sal myself die eerste rukkie moet onderhou en ek dink nie die bietjie wat ek in my lopende rekening het, sal my baie ver bring nie.”

      “Ons is bereid om jou die nodige voor te skiet – binne perke, natuurlik. As jy my dus net min of meer ’n skatting kan gee van hoeveel jy nodig sal hê …”

      “Ek wil geen geld van Neil hê nie,” sê sy in ’n harde stemmetjie, en Alwyn Bruwer frons nou openlik. Neil het hom die vorige aand vertel van die rusie tussen hom en Deidre en hy voel lus om die skraal skouertjies tussen sy hande te neem en haar ’n paar keer goed te skud. Is Deidre dan werklik so blind om nie te kan sien dat daar geen vergelyking tussen Neil Maritz en Norman Zietsman is nie? Hy beteuel egter sy humeur en sê kortaf:

      “Ek is bereid om jou die nodige voor te skiet – of wil jy van my ook geen verdere hulp hê nie?”

      Deidre kyk hom vinnig aan en dis vir haar ’n skok om te sien dat haar ou vriend se oë kil na haar kyk. Haar mond gaan oop om haar te verweer teen die skaars bedekte skimp in sy woorde, maar Norman spring haar voor.

      “Teen watter rentekoers?”

      “Teen geen rentekoers.” Die ouer man sien hoe Norman Zietsman se wenkbroue verbaas omhoog skiet en hy vervolg: “Deidre is soos ’n dogter vir my. Sy kan my terugbetaal wanneer sy kans sien, of wanneer haar erfgeld eendag beskikbaar is.”

      “O, maar ek kan dit nie verwag nie,” roep Deidre uit en sien nie die ligte frons wat haar bestuurder na haar kant toe werp nie. “Nee, oom Alwyn, as ek van die aanbod gebruik maak, moet dit op streng sakebeginsels geskied. Ek is heeltemal bereid om die vasgestelde rente in sulke gevalle te betaal.”

      Nog voordat Alwyn Bruwer sy mond kan oopmaak, laat Norman met ’n sagte glimlag in Deidre se rigting hoor: “Ek dink jou oom Alwyn sal seergemaak wees as jy nie die aanbod op sy voorwaardes aanvaar nie, meisie. Soos hy gesê het, voel hy soos ’n pa teenoor jou. En ’n pa vra tog nie rente van sy kind nie. Dit sal lyk asof jy ondankbaar is as jy nou daarop gaan aandring om daarvan ’n streng saketransaksie te maak. Meneer Bruwer stel natuurlik ook baie belang in jou sangloopbaan en natuurlik voel hy ook om tot die sukses daarvan by te dra, nie waar nie, meneer Bruwer?”

      Sy glimlag is breed en vriendelik teenoor die prokureur, maar hy ontvang nie ’n wederkerige glimlag nie, en hy vervolg glad: “Ek kan meneer Bruwer ook verseker dat sy geld ’n belegging gaan wees. Ek kan jou verseker dat Deidre tot die hoogste sport gaan klim.”

      “Ek hoop van harte so – vir haar onthalwe,” laat die prokureur droog hoor. “Laat my dus so gou moontlik weet hoeveel en wanneer jy die geld wil hê.”

      “O, volgens ’n voorlopige skatting het ek gedink so vyftigduisend rand sal genoeg wees om mee te begin.”

      Deidre kyk hom met groot oë aan.

      “Vyftigduisend rand! Maar, Norman, dis vreeslik baie geld!”

      Hy glimlag lui teenoor haar soos wat ’n grootmens teenoor ’n kind sal doen.

      “My liewe Deidre, ’n mens kan sien dat jy nog nooit in jou lewe met geld gewerk het nie. Meneer Bruwer sal jou sê dat vyftigduisend rand vandag in werklikheid niks is nie. Jy gaan baie uitgawes hê die eerste rukkie en geen inkomste nie. Jy moet ten eerste te alle tye elegant geklee gaan. Jy sal allerlei belangrike mense moet onthaal. Jou sanglesse sal jy ontvang van die beste leermeester en dit sal nie goedkoop wees nie.”

      Hy draai na die prokureur en sy glimlag versober geensins toe hy in die strak, ontevrede oë van die ouer man vaskyk nie. “Ek is seker meneer Bruwer sal dit vir jou kan reël.”

      Deidre se oë draai bekommerd na haar jare lange vriend. Sy het eerlik gedink dat uiters ’n paar duisend rand nodig sal wees om haar die eerste rukkie te help. Miskien het oom Alwyn ook so gedink, en sien hy nie kans vir vyftigduisend rand nie. Hy is ’n vermoënde man, weet sy, maar het darem self ’n gesin en sal seker nie duisende rande rond en bont en dit nog renteloos kan uitdeel nie. Maar voordat sy nog kan praat en hom verseker dat sy dit nie van hom verwag nie, knik hy sy kop en sê kortaf: “Ek sal dit reël. Hoe gou wil jy die geld hê, Deidre?”

      Dis egter weer Norman wat antwoord: “So gou moontlik, asseblief. Ons vertrek môremiddag na Johannesburg.”

      “So gou?” Alwyn Bruwer se oë is nou regtig bekommerd. “Is dit nie ’n bietjie gou nie, my kind? Wil jy nie eers ’n rukkie hê om die saak weer goed te oordink nie?”

      Toe Norman Zietsman se stem weer opklink, hierdie keer ’n bietjie minder glad en vriendelik, voel dit vir die ou prokureur asof hy die man agter sy nek kan gryp en hom by die deur uitgooi. Hy gee Deidre geen kans om self vrae te beantwoord nie.

      “Ek dink nie daar is iets verder om oor te besluit nie. Deidre het finaal besluit dat sy haar stem gaan ontwikkel. Hoe gouer ons daarmee begin, hoe gouer is die sukses daar.”

      Toe Norman dan ook opstaan om te kenne te gee dat die besoek aan Deidre se prokureur verby is, is sy ook maar verplig om sy voorbeeld te volg, hoewel sy graag nog ’n rukkie met oom Alwyn sou wou gesels. Dis Norman wat haar daarop wys dat sy sommer vir meneer Bruwer moet groet, aangesien hulle hom nie weer sal sien voordat hulle vertrek nie. Oom Alwyn se oë ontmoet Deidre se blik bekommerd, sy stem onvas.

      “Dit is jammer dat jy so haastig is, my kind. Die tante sou jou ook graag wou groet, maar ongelukkig is sy vir twee weke na haar ma. Anders sou ons jou graag vir ete wou oornooi om op die regte manier van jou afskeid te neem.”

      Deidre ondervind nou moeite met haar stem.

      “Dankie, oom Alwyn. Sê baie groete aan haar en baie, baie dankie vir al oom se liefde, vriendelikheid en hulp in die verlede.” Sy gooi haar arms spontaan om sy nek en soen hom innig. “O, ek gaan vreeslik verlang!”

      Hy druk haar ’n oomblik vas en probeer glimlag.

      “Jy gaan darem nie landuit nie, my kind. En jy weet dat as jy wil terugkom, ons hier is om jou terug te verwelkom. Daar is so iets soos briewe ook. Laat ons weet hoe dit gaan.”

      “Natuurlik!” Sy draai om en haar gelaat verstil toe sy die man in die deur gewaar.

      “Neil!” Oom Alwyn lyk openlik verlig.

      Neil kom stadig nader, sy gesig onpeilbaar. Hy groet met ’n knik van die kop en ’n oomblik rus sy oë op Deidre se nat wange. Dan kyk hy vraend na die ouer man terwyl hy die derde man nog ignoreer.

      Oom Alwyn verduidelik: “Ons was net besig om afskeid te neem. Deidre vertrek môremiddag Johannesburg toe.”

      “Ek verstaan. Dan moet ek ook sommer van die geleentheid gebruik maak om totsiens te sê. Ek sal haar dan ook nie weer te siene kry nie.”

      Deidre kyk hom met groot oë aan en oom Alwyn se blik is skerp, ontevrede.

      “Jy bedoel … jy gaan nie eens kom groet nie?” vra Deidre onwillekeurig, teen al haar beste voornemens in.

      Sy blik rus koel op haar.

      “Geen nodigheid om na jou woonstel te kom as ons sommer nou kan klaar groet nie, nie waar nie?”

      Haar wange verbleek merkbaar en ’n oomblik kan sy hom net verslae aanstaar. Dan sien die drie mans hoe sy haar skouertjies doelbewus agteroor gooi en die blou oë kyk vas in syne op.

      “Nee, natuurlik nie.” Sy hou haar hand uit. “Totsiens, Neil. Dankie vir … alles.”

      Hy neem haar hand, maar trek dan syne so vinnig terug asof die aanraking hom brand. “Is jou woordkeuse nie nou dalk verkeerd nie? Dit moet seker vaarwel wees.”

      Alwyn Bruwer tree nou tussenbeide, en dit lyk, te oordeel na die blik wat hy na Neil werp, of hy lus het om moord te pleeg.

      “Vaarwel is glad nie nodig nie. Natuurlik sal ons Deidre weer sien. Sy gaan mos weer eendag terugkom, nie waar nie?”

      “Al