Skynglans van die maan. Ena Murray

al die somber gedagtes van die vorige aand doelbewus op die agtergrond geskuif en besluit dat sy van hierdie dag af net op haar eie toekoms en al die wonderlike moontlikhede wat daarin opgesluit lê, gaan fokus.

      Norman voel in sy hart verlig toe hy dit opmerk, want hy was ’n bietjie bekommerd oor die besoek van die professor die vorige aand. Hy het van die eerste oomblik af geweet dat hy en die professorvriend van Deidre nooit langs een vuur sal kan sit nie en dat die antagonistiese gevoel wederkerig was. Hy was bang dat die ander man allerhande negatiewe gedagtes in Deidre se kop sou plaas nadat hy weg is. As hy dit gedoen het, het hy klaarblyklik nie baie sukses behaal nie. Deidre is vanoggend nog vuur en vlam vir hul planne en hy neem hom in stilte voor: hoe gouer sy onder hierdie vriend van haar se invloed uitkom, hoe beter. Professor Maritz kan ’n speek in die wiel steek en dit sal hy, Norman, ten ene male nie toelaat nie.

      Toe hulle oor ’n koppie tee in een van die groot restaurante van die stad sit, roer hy die saak versigtig aan.

      “Dié professor Maritz … is hy familie van jou?”

      “O nee. Of miskien so half en half. Daar is geen bloedbande tussen ons nie, maar ek ken hom sedert ek my verstand gekry het.” Sy skets slegs kortliks watter groot rol Neil tot dusver in haar lewe gespeel het, want sy is nie lus om oor Neil te gesels nie. Sy wil hom vergeet.

      Norman stel egter baie belang en sy is verplig om sy vrae te beantwoord. Toe sy afsluit, kyk hy haar peinsend, fronsend aan.

      “Ek kan verkeerd wees, maar ek het die indruk gekry dat hy nie veel van hierdie nuwe wending van sake hou nie.”

      “Nee, hy hou niks daarvan nie,” is sy verplig om te erken. “Hy sê ek hardloop agter die skynglans van die maan aan.”

      Norman lag kortaf, en Deidre ken hom nog nie goed genoeg om die ongemaklike klank daarin te gewaar nie.

      “Digterlike woorde vir ’n sobere en verstrooide wetenskaplike!”

      “O, maar hy is nie verstrooid nie!” verdedig Deidre hom spontaan. “Hy is ’n wonderlike man!”

      Norman se oë vernou.

      “Hou jy … baie van hom?”

      Sy kyk hom fronsend aan.

      “Natuurlik! Hy is soos ’n pa vir my – of was, altans,” voeg sy by met ’n duidelik ongelukkige klank in haar stem.

      ’n Oomblik bestudeer hy die gesiggie. Sy vrees waar dit Deidre aangaan, is gestil. Daarvoor was haar antwoord te spontaan en eerlik. Nee, Deidre is gelukkig nie verlief op hierdie professor nie. Maar die professor self … Is dit ook net ’n vaderlike gevoel wat hy vir haar koester, of steek daar iets meer agter? Een ding weet Norman Zietsman met groter sekerheid en beslistheid as die vorige aand. Deidre moet so gou moontlik van hierdie professor-pa van haar af wegkom.

      “Hoe gou kan jy hier wegkom, Deidre? Jou afspraak met die CD-maatskappy is eers oor twee maande, maar ek sal baie graag wil hê dat jy intussen ’n bietjie onderrig moet ontvang voordat jy jou eerste CD’s maak. Jou stem het nog baie afwerking nodig.”

      “Ja, ek besef dit. Ek kan dadelik gaan. Hier … hier is niks wat my bind nie.”

      Sy oë is stip op haar toe hy vra: “Sal jou professor toelaat dat jy gaan?”

      Sy kyk op en die blou oë vonkel.

      “Ek is my eie baas. Ek is mondig en ek reël my eie lewe. Wat meer is, ons … ons is nie meer sulke goeie vriende nie.”

      “Maar wil jy nie eers die saak met hom bespreek voordat ek reëlings begin tref nie?”

      “Nee, ek wil nie! Hy sal in elk geval ook nie belangstel nie,” sê sy kortaf. “Jy kan maar die nodige reëlings tref.”

      Hy glimlag verlig.

      “Pragtig! Waarvoor wag ons dan? Ek sal dadelik begin. Intussen kan jy jou sakies regkry. Wat het jy om te reël?”

      “Nie veel nie. Ek moet my woonstel se huur opsê en dan natuurlik van my paar meubelstukkies ontslae raak. Dit sal seker nie die moeite werd wees om dit saam te piekel Johannesburg toe nie.”

      “Net soos jy voel. As daar een of twee stukke is waarvan jy nie graag wil afstand doen nie, kan jy net sê, dan sal ek reël dat dit versend word. Nog iets?”

      “Nee, niks waaraan ek kan dink nie.”

      “Deidre, sê my net … Moet asseblief nie dink ek is nou vermetel nie, maar aangesien ek nou jou bestuurder is, moet ek dit weet. Jy besef natuurlik dat jy, ’n ruk lank altans, jouself sal moet onderhou totdat die geld vir die CD’s begin inkom. Sal jy dit kan bekostig?”

      “Ja, ek sal seker ’n paar maande of selfs ’n jaar sonder inkomste kan klaarkom. Ek het darem so ’n bietjie erfgeld wat my sal deurhelp.”

      “Dis gaaf. Dan is daardie probleem ook opgelos.”

      Twee dae later is omtrent al die reëlings getref. Deidre het iemand gekry wat maar te bly is om die woonstel dadelik by haar oor te neem, asook die paar stukke meubels wat sy van plan is om agter te laat. Haar eerste afspraak met die sangprofessor in Johannesburg is reeds getref. Nou bly nog net haar besoek aan haar prokureur oor en sy nooi Norman om saam te gaan.

      “Aangesien jy nou my bestuurder is, moet jy by wees. Ek weet niks van geldsake af nie.”

      Alwyn Bruwer lyk nie juis verbaas toe Deidre met ’n vreemde man sy kantoor binnestap nie. Die vorige aand het hy en Neil Maritz tot laat gesels en hy was hierdie besoek te wagte. Sy glimlag is egter nie so wyd en vriendelik soos altyd toe hy Deidre verwelkom nie.

      “Ek het jou lanklaas gesien, my kind. Ek het nog nie eens die geleentheid gehad om jou geluk te wens met jou sangprestasie nie. Ek was darem nie eintlik verbaas daaroor nie, want jou ma kon ook pragtig sing.”

      “Ja, ek weet. Ek het nog altyd gevoel dat Mamma dit ver sou kon bring as sy haar stem ontwikkel het.”

      “Ja, seker, maar vir haar was dit genoeg om vrou en ma te wees.” Die middeljarige man is gou om die effens smalende trekkie om Norman Zietsman se mond raak te sien, en hy frons. Sy eie beoordeling van Norman Zietsman stem ooreen met dié van Neil, en sy bekommernis verdiep. Maar soos Neil ook gisteraand opgemerk het, besef Alwyn Bruwer dat hy magteloos is. Nie hy óf Neil het die wettige mag om Deidre te keer nie, en dit besef hierdie man maar te goed toe hy in Norman Zietsman se oë kyk.

      “Oom Alwyn,” begin Deidre en spreek hom informeel aan, want hy was vandat sy onthou ’n huisvriend van haar ouers en al die jare hul prokureur, “ek sal noodgedwonge my erfgeld nodig hê tot tyd en wyl ek ’n inkomste uit my sangloopbaan verdien.”

      Alwyn Bruwer se gesig word ernstig. Hy ignoreer die ander man en draai direk na Deidre.

      “Hoeveel sal jy min of meer nodig hê?”

      “O, dis moeilik om te sê …” Sy kyk vlugtig na Norman. “Ek sal intussen moet lewe, ’n plekkie hê om in te woon en … Norman sê ek sal heelwat klere moet kry, aanddrag en so meer. Op die oomblik is dit moeilik om presies te sê. Kan die geld nie net oorgeplaas word op my lopende rekening nie?”

      “Ek is bevrees nie, Deidre. Die geld is vir drie jaar vas belê.”

      “Hoeveel van die drie jaar is reeds verby?” wil Norman nou weet, en Alwyn Bruwer draai duidelik onwillig na hom. Sy stem is koel en afsydig toe hy teësinnig antwoord: “’n Jaar. Die gouste wat sy dus die gebruik daarvan sal kan hê, is oor twee jaar.”

      Norman frons skerp.

      “Maar voordat jy dit so vas belê het, meneer, het jy nie daaraan gedink dat Deidre miskien skielik die geld kan nodig kry nie?”

      Die middeljarige prokureur hoor die kritiese toon in die ander se stem en sy houding raak nog stywer.

      “Dit was onnodig om so ’n moontlikheid te oorweeg. Daar was geen rede om aan te neem dat Deidre binne drie jaar ’n groot kontantbedrag sou nodig kry nie. Indien daar iets sou voorval, sou ek en professor Maritz haar die nodige