Annelize Morgan Omnibus 6. Annelize Morgan

Hulle sal haar agternasit, maar die bouval kan nie té ver van die nedersetting af wees nie.

      Met ’n ligte frons beskou sy die deur. Daar is geen grendel aan die binnekant nie. Dus sal sy die katel voor dit moet skuif en hoop dat dit lank genoeg hou om haar wegkomkans te gee.

      Die deur gaan skielik oop en sy spring met ’n skrik terug. Louis het die grendel teruggeskuif en die deur tegelykertyd oopgemaak. Hy kyk agterdogtig na haar.

      “Wat is dit nou?” wil hy weet.

      “Ek wou julle roep om vir my water te bring. Ek is dors.”

      “Ek kom nou.” Hy maak die deur weer toe en Véronique sug van verligting.

      ’n Paar minute later keer hy terug met ’n beker vol swart koffie. Hy hou dit na haar uit.

      “Ek weet nie of die water drinkbaar is nie. Die koffie is nie te sleg nie.”

      Sy knik.

      “Dankie.”

      “Jy sal moet slaap, liefie. Dis nou-nou dagbreek en dit gaan ’n lang dag vir jou wees.”

      “Gaan ek my vader sien?”

      “Jy kan so sê.”

      “Wat bedoel jy?”

      “Wag maar. Jy sal sien.” Hy maak die deur agter hom toe en stoot die grendel terug. Sy hoor hoe hy wegstap.

      Sy drink die koffie met klein slukkies. Dit smaak glad nie te sleg nie en sy vergewe Louis ’n hele klomp van die dinge wat hy gedoen en gesê het. Eindelik sit sy die beker neer, luister ’n oomblik by die deur of sy geen beweging hoor nie, en stap dan na die bed. Sy skuif dit bietjie vir bietjie nader na die deur. Die misvloer maak die bewegings amper onhoorbaar. Eindelik is die swaar houtkatel voor die deur.

      Daar is nou geen terugdraai nie, dink sy. Sy maak die vensterluike versigtig oop. ’n Oomblik aarsel sy, maar dan klouter sy oor die vensterbank na buite.

      Die nag is koud en donker om haar en sy voel skielik bang. Sy ken nog nie die gevare van hierdie land nie en ’n lewendige leeu het sy ook nog nooit gesien nie. Sy moet egter die nedersetting probeer haal sodat sy die kommandeur kan waarsku en sy dragonders hierheen lei.

      Sy haal diep asem voor sy behoedsaam van die hut af wegsluip om met ’n ompad by die koetspad uit te kom.

      Toe sy ’n halfuur later eindelik die koetspad bereik, hoor sy die luide uitroepe van die bouval se kant af. Sy besef dat hulle haar verdwyning ontdek het en haas haar om weg te kom.

      Sy aarsel nie maar hardloop so vinnig as wat sy kan in die pad af. Te lank kan sy ook nie in die pad bly nie, want daar sal hulle haar die gouste raaksien. Dus hardloop sy nog ’n entjie en gaan dan die ruigtes langs die pad binne. Sy vorder nou nie meer so vinnig nie, maar hulle sal haar ook nie so gou in die hande kry nie.

      Louis het agter die huis gaan soek, maar gou genoeg besef dat Véronique nie dáárdie kant toe sal vlug nie. Sy sal so gou moontlik by die koetspad probeer uitkom omdat dit na die Kaap lei. Hy glimlag. Sy gaan haar vasloop, dink hy en draf agter die ander twee aan, wat intussen die perde opgesaal het.

      Véronique hoor die geklap van perdepote en verstyf. Sy sal iewers moet wegkruip, want vinniger as ’n perd kan sy nie vorder nie. Sy gaan agter ’n digte bos skuil en wag om te sien wat gebeur. Kort daarna hoor sy twee ruiters nader kom.

      “Sy sal nie in die pad bly nie, idioot,” hoor sy die lang man sê. “As sy enige verstand het, sal sy die bosse in vlug.”

      “Jy vergeet van die leeus hier rond.”

      Die lang man snork minagtend.

      “In die pad sal hulle haar ook kry. Ons moet haar net vind voordat die wilde diere dit doen. Die baas gaan …” Hulle ry verby Véronique en hulle stemme gaan verlore. Sy begin weer versigtig aanstap. Sy glo nie dat hulle haar sal hoor terwyl hulle op die perde is nie.

      Sy vorder ’n hele ent voordat sy die ruiters hoor terugkom.

      “Sy kon nie só ver weggekom het nie, tensy sy heeltemal ’n ander koers ingeslaan het.” Jules klink onseker van homself.

      “Louis het seker ’n ander rigting ingery,” praat die lang man half met homself. “Ons sal moet gou maak as ons haar voor sonop wil kry. Teen daardie tyd mag sy dalk al die nedersetting bereik het, en dan is al ons planne in sy peetjie.”

      “Wat gaan ons nou doen?” wil Jules weet.

      “Ons gaan te voet.”

      “Te voet? Hoekom dan?”

      “Omdat sy ons dan nie kan hoor aankom nie, dis hoekom!” Die lang man klink ergerlik. “Kom, ons moet die perde op stal gaan sit.”

      Hulle ry verder en Véronique wonder wat sy moet doen. Nou gaan hulle haar te voet jaag, en die lang man is reg: sy sal hulle nie kan hoor as sy self aan die vlug is nie. Sy draai om en begin weer in die koetspad voorthardloop.

      Sy hardloop tot haar asem fluit voordat sy hygend gaan staan. Sy hoor nog nie haar agtervolgers nie. Net ’n paar sekondes lank rus sy en dan strompel sy voort. Voor haar in die dowwe maanlig kan sy ’n vurk in die pad sien. Haar moed sak in haar skoene. Sy het geen idee met watter een van die twee paaie sy gekom het nie, maar daar is ook nie tyd om te lank te wik en te weeg nie. Sy kies blindelings die linkerkantste pad en begin weer hardloop. Die nedersetting kan nie meer te ver wees nie.

      Jules en die lang man vorder vinnig. Hulle weet van die vurk in die pad en besluit vooraf dat Jules die linkerkantste pad sal vat. Hulle is dus nie baie ver agter Véronique toe sy by die vurk kom nie. Hulle is fikse, groot mans en dis nie vir hulle so uitputtend as vir haar nie.

      Haar lang tabberd hinder haar in haar poging om te vlug. Die wye romp laat haar telkens struikel, maar sy gee nie moed op nie. Sy weet dat dit nie meer ver is na die nedersetting nie, maar sy weet ook nie of sy nog die krag sal hê om dit te haal nie. Met elke haal voel sy haar kragte afneem. Miskien is sy selfs op die verkeerde pad en moes sy die ander een gevat het. Dis nou te laat om daaroor te wonder. Sy moet tot elke prys van haar agtervolgers ontvlug. ’n Ent verder gaan sy die bosse in en gaan skuil agter ’n digte struik sodat sy haar asem kan terugkry. Sy skuil nie lank daar voordat Jules by haar verbyhardloop nie.

      Sy sluk hard. Dit gaan baie moeilik wees om van die drie ontvoerders af weg te kom. Hulle is drie en sy is net een, en dit gaan nie vir hulle moeilik wees om haar iewers voor te keer nie. As sy maar kon weet of sy op die regte pad is!

      Sy begin weer hardloop, maar nou bly sy tussen die bosse. Sy vorder stadiger, maar die vlug is ook nie so uitputtend nie. Haar gedagtes is op die oomblik baie ver van wilde diere, en toe sy die leeu hoor brul, gaan sy botstil in haar spore staan. Die ongedierte kan nie baie ver wees nie. Miskien is hy op haar spoor. Sy onderdruk die angsgevoel wat in haar opstoot. Sy het heeltemal van die leeus en jakkalse vergeet.

      Iewers regs van haar hoor sy iets in die bosse beweeg. Sy hurk agter die lae struike met ’n hart wat in haar keel klop. Die beweging kom al hoe nader, en sy onderdruk met moeite haar begeerte om op die vlug te slaan. Met brandende oë staar sy in die rigting waar die geluid vandaan kom. Wat dit ook al is, dit sal vlak by haar moet verbygaan. As dit ’n wilde dier is, sal sy om hulp moet skree of verskeur word. Trane brand in haar oë. Sal sy op dié manier teruggedryf word na haar ontvoerders?

      Plotseling gewaar sy die gestalte wat nader kom. Hy sluip behoedsaam van struik tot struik en fynkam die bosse in die flou lig van die wintermaan.

      Dit moet Jules wees, dink Véronique verlig. As sy doodstil bly sit, het sy ’n kans dat hy haar nie sal gewaar nie.

      Hy kom naby haar tot stilstand, staar ’n oomblik intens na waar sy is. Haar hart slaan tamboer in haar ore. Dan draai hy weg en stap verder. Véronique slaak byna ’n sug van verligting toe sy hom van haar af sien wegbeweeg.

      Toe hy eindelik buite sig is, kom sy stadig orent en begin weer haar vlug na wie weet waar.

      Sy kom op ’n effense hoogte uit en skielik lê die see en wit branders in die verte voor haar.