Annelize Morgan Omnibus 6. Annelize Morgan

ook die beroemde Don Diego kan ontmoet?”

      Madame Schoonveld kyk na hom.

      “Jy het genoeg avontuur vir ’n lang ruk gehad, japsnoet! Terwyl jy in die Blou Dolfyn woon, bly jy uit die moeilikheid.”

      ’n Rukkie later neem Véronique van hulle afskeid en stap terug Kasteel toe. Sy bekommer haar oor wat van Don Diego geword het. Sy het nog geen tyding van hom ontvang nie.

      Dit duur ’n rukkie voordat dit tot haar deurdring dat sy agtervolg word. Sy kyk vlugtig om, maar sien net ’n paar mense in die rondte, wat nie lyk asof hulle haar agtervolg nie. Sy ril liggies. Dis seker maar haar verbeelding. So baie het ook in die laaste tyd gebeur dat sy haar nou al dinge begin wysmaak wat nie so is nie. Maar sy stap tog vinniger.

      ’n Bedelaar kom na haar en hou sy hand uit.

      Sy kyk met bejammering na die vuil, verwaarloosde vent, die pleitende oë en hol wangbene. Nog ’n arme drommel wat hier in die Kaap in ’n doodloopstraat beland het, dink sy.

      “Net ’n klein aalmoesie … asseblief …”

      Sy haal haar geldsakkie uit waarin daar nog slegs ’n paar riksdaalders is. Dis haar laaste geld, maar sy kan die arme man ook nie so met leë hande laat gaan nie.

      Toe sy die sakkie oopmaak, gryp hy haar aan die arm en druk ’n vlymskerp dolk teen haar bors.

      “Moenie ’n geluid maak nie – ek druk hierdie mes deur jou soos deur warm botter,” sis hy deur vergeelde, vuil tande.

      Sy verstyf en word bleek.

      “Wat … wat wil jy hê? Ek het net ’n paar muntstukke …”

      “Kom saam,” sê hy bars, “en onthou, ek sal nie aarsel om die mes te gebruik nie …”

      9

      Véronique weet dat dit nie sal help om teë te stribbel nie. Sy volg die vuil bedelaar omdat sy geen ander keuse het nie. Sy kan ook nie begryp wat aan die gang is nie. Is daar dalk ’n verband tussen hierdie man en haar pa se ontvoerders?

      Hulle stap vinnig en bereik spoedig die minder gegoede dele van die nedersetting. Hy stoot haar voor hom uit en blaf kortaf bevele wanneer sy nie weet watter rigting om in te slaan nie.

      “Hierin,” sê hy na ’n lang ruk kortaf.

      Sy kyk vraend na hom. Hulle is in ’n smal straatjie en sy weet nie wat hy bedoel nie.

      Hy beduie met sy kop na ’n deur regs van hulle.

      “Toe, maak oop en gaan in.”

      Véronique aarsel. Sy kan aan geen manier dink om uit die situasie te kom nie. Dan stoot sy die deur oop en stap stadig die gebou binne. Hy volg haar vinnig en druk die deur weer agter hom toe. Dan ontspan hy effens.

      “Toe, stap!”

      Sy loop weer voor hom in ’n smal gang af na ’n toe deur aan die onderpunt. Hy beduie vir haar om te wag. Dan klop hy drie maal liggies aan die deur, wag ’n sekonde en herhaal die klop.

      Die deur gaan oop en ’n lang, maer man kyk af na Véronique. Hy grinnik tevrede.

      “Dankie, jy kan maar gaan,” sê hy vir die man wat Véronique gebring het.

      “Die betaling …”

      Die lang man glimlag snedig en gooi ’n paar goue muntstukke na die bedelaar, wat dit opraap en haastig daarmee met die gang af verdwyn. Dan kyk die lang man na Véronique en wys vir haar om die vertrek binne te kom.

      Sy gehoorsaam swygend.

      Die kamer is klein, en by ’n lendelam tafel sit twee ander mans. Hulle kyk op toe Véronique instap.

      “Verbrande mooi vroumens, Jan,” sê die een en grinnik.

      Die lang man frons ergerlik.

      “Ons is hier vir besigheid en nie speletjies nie, Louis. Is die meisiekind se kamer reg?”

      Louis staan lui op.

      “Dae gelede al. Dit het ons lank geneem om haar te kry.”

      Die derde man kyk na die ander twee.

      “Hoe gaan ons die baas laat weet?”

      Jan, die lang man, kyk na hom.

      “Jý kan hom gaan sê, Jules. Siende dat jy so haastig is dat hy van ons vonds moet hoor.”

      Jules lyk nie baie gelukkig hieroor nie, maar stribbel nie teë nie.

      Véronique kry die indruk dat die ander twee half bang is vir die lang man. Hy moet van Hollandse afkoms wees as sy aan sy naam moet oordeel. Tog lyk hy nie soos een nie … ook nie soos ’n Fransman óf ’n Spanjaard nie. Miskien is hy ’n Duitser … maar sy kry nie die geleentheid om verder te wonder nie.

      Louis kom na haar toe.

      “Kom saam, jy kan nie hier sit en luister na wat ons klets nie.” Hy kry haar aan die arm beet en sy moet op haar tande byt om nie uit te roep van pyn nie.

      “Sy mag nie seerkry nie, Louis,” sê Jan dreigend, “nie nou al nie.”

      Véronique sluk hard. Wat gaan hulle met haar maak? Wat het die lang man nou net bedoel? Sy volg Louis teen wil en dank na ’n deur agterin die vertrek. Hier stoot hy haar by ’n klein, vuil kamertjie in en grinnik.

      “Jy sal die rotte gou gewoond raak. Hulle is nie juis baie astrant hier nie.”

      Sy kyk vinnig na hom.

      “Rotte? Moet ek hier tussen die rotte sit?”

      Hy glimlag skaapagtig.

      “Ek dink nie jy het veel van ’n keuse nie, engeltjie.”

      Toe hy die deur agter hom toetrek, sidder Véronique liggies. Sy kyk rond in die kamer, maar gewaar nie een van die ongediertes nie. Dan gaan sy versigtig nader aan die bed en gaan op die rand daarvan sit.

      Die kamer is vuil en die beddegoed smerig. Sy ril om net daaraan te dink dat sy daarop moet slaap. Voor die venster het hulle planke vasgespyker sodat sy nie daardeur kan ontsnap nie.

      Sy kyk na die toe deur. Louis het dit van buite gesluit. Sy kan hul stemme slegs dofweg uitmaak omdat hulle gedemp met mekaar praat. As sy net vir Claude gevra het om saam met haar te kom … maar dis nou te laat om daaraan te dink. Hy en madame Schoonveld is seker besig om vir hom ’n kamertjie reg te kry, en miskien sal hy môre by die Kasteel na haar kom soek. Dan sal almal weet dat sy nie teruggekom het nie. Maar wat sal dit help? Hulle sal haar nooit hier kry nie. Niemand weet eens dat sy deur ’n smerige bedelaar ontvoer is nie … gedwing is om na hierdie plek te kom nie.

      Sy sit lank so op die bed terwyl sy haar haglike posisie in oënskou neem. Die stemme in die ander vertrek raak af en toe stil en dan hoor sy ’n deur oop- en toegaan. Sy weet nie wat hulle besig is om te doen nie en sy stel ook nie belang nie.

      Buite is die son besig om onder te gaan. Dis al sterk skemer toe die deur van haar kamertjie eindelik weer oopgaan en Louis inkom. Hy sit ’n kers op ’n lendelam laaikassie neer en kyk na haar.

      “Die rotte vlug gewoonlik vir die lig. Dit hang net af hoe honger hulle is.”

      Sy sidder liggies.

      “Wat is julle plan met my?”

      Hy grinnik.

      “Geduld, liefie. Jy wil mos jou pa sien, of hoe?”

      Sy kyk vinnig na hom.

      “Waar is hy?”

      “O, jy sal hom sien … die een of ander tyd.” Hy sit ’n bord met kos langs die kers neer. “Eet nou. Dit gaan ’n lang nag wees.” Dan draai hy vinnig om en maak die deur agter hom toe voordat sy hom nog iets kan vra.

      Sy frons diep. Hulle weet waar haar pa is, en hulle gaan haar na hom toe neem. Maar hoekom? Hoekom is hulle so gewillig om haar na haar