Annelize Morgan Omnibus 6. Annelize Morgan

Diego in die ligte bries wapper. Die ysige koue laat haar wange gloei, maar sy voel dit skaars.

      Hul agtervolgers kan hulle nie inhaal nie, en hulle gooi gou tou op. Maar Don Diego jaag voort en Véronique bly kort agter hom. Sy dink aan die tyd in Frankryk toe sy dikwels só deur die veld gejaag het vir die blote plesier daarvan. Nóú is dit nie vir haar plesier nie; nogtans kan sy dit nie verhelp om opgewonde te voel nie. Die vreemde ervaring is vir haar louter genot.

      Eindelik hou Don Diego sy perd in; sekondes later is sy langs hom.

      Hy kyk na haar blink oë en gloeiende wange, wat selfs in die maanlig sigbaar is, en glimlag half.

      “Dit lyk asof u van avontuur hou, senorita.”

      Sy lag effens.

      “As ek geweet het waarom daar op my jag gemaak is, sou ek dit dalk nie so prettig gevind het nie, of hoe, monsieur?”

      Hy haal die masker van sy gesig af en gooi dit tussen die bosse in.

      “Hulle gaan jou wéér in die hande probeer kry, senorita.”

      “Maar hoekom dan?”

      Hy kyk weg oor die donker vallei.

      “Ek het ’n vermoede gehad dat monsieur Lorraine baie meer omtrent jou vader se verdwyning weet as wat hy bereid is om te erken. ’n Mens hoor baie dinge as jy na die bediendes en werkers luister. Lorraine is in geldelike nood. Die skat wat hy ontdek het, was waarskynlik nie groot genoeg dat hy sy lewenstandaard kan handhaaf nie. Ek vermoed dat hy jou vader wil opspoor met die doel om hom te dwing om sy besittings te oorhandig. Daarom het hy jóú nodig gehad.”

      “As ’n soort gyselaar?”

      “Jy kan dit so noem.” Hy kyk na haar. “Ek het met ’n ompad verneem dat hy jou vannag wou ontvoer. Jy moet versigtig wees, senorita. Ek sal nie altyd byderhand wees nie, en hy sal dit weer probeer.”

      Sy knik stom. Sy besef nou eers hoe ’n noue ontkoming sy gehad het. Wie weet nie wat alles nog sou gebeur het as Don Diego haar nie uit die herehuis kom haal het nie.

      “U het baie gewaag, monsieur.”

      Hy glimlag geheimsinnig.

      “Dis vir ’n goeie doel, senorita.”

      “Waarheen gaan ons nou?” vra sy.

      “Ek neem jou terug na die Kasteel. Daar sal jy die veiligste wees. Moenie weer daar padgee nie. Ek vermoed monsieur Lorraine het sy dogter gedwing om daardie briefie te skryf; ek glo nie senorita Lyzette het iets met die hele ding te doen nie – en dit kan weer gebeur.”

      Sy knik net.

      Hulle ry op ’n stadiger pas verder om die perde ’n blaaskans te gee. Don Diego volg ook nie die koetspad na die nedersetting nie, maar hou ’n hele ent daarvandaan in die veld langs.

      Hulle bereik die Kasteel laat die oggend. Don Diego hou sy perd in en draai na haar.

      “Moenie uit die Kasteel padgee voordat jy van my gehoor het nie, senorita.”

      “Goed, ek sal nie, monsieur. Wat moet ek doen as ek iets nodig kry?”

      “Kry dan iemand om jou te vergesel. Ek moet nou gaan.” Hy klim van die perd af en tel haar uit die saal. Hy neem Véronique se perd se teuels en klim terug op sy perd. “Adios, senorita!”

      “Bon chance, monsieur!”

      Sy kyk hom agterna toe hy wegry. Hy het haar laas nag van ’n onaangename lot gered, en sy kry die gevoel dat die gevaar nie verby is nie.

      Sy draai stadig om en gaan die Kasteel binne. Sy is uitgeput. Hulle was die hele nag op die pad en het net af en toe stilgehou om die perde ’n blaaskans te gee. Dit was ’n lang, vermoeiende nag waarin al haar ou bekommernisse teruggekom het. Daar was nie eens kans om ’n paar minute in te sluimer nie.

      Sy bereik haar kamer met slegs een gedagte – om te slaap totdat sy al die vermoeienis uit haar gestel het.

      Die dae sleep traag verby. Sy waag dit nie buite die mure van die Kasteel nie en daar is ook nie vir haar iets om te doen om die tyd om te kry totdat sy weer van Don Diego hoor nie.

      Sy word genooi om een aand saam met die kommandeur en sy skoonsuster, Johanna, te eet. Dis ’n Saterdagaand en sy bestee die hele middag om haar hare en tabberd gereed te kry. Die eer om saam met die kommandeur aan tafel te sit, val nie elkeen te beurt nie.

      Dis ’n klein, gesellige ete met net hulle drie. Aanvanklik praat hulle oor alledaagse dinge, maar dan vra die kommandeur: “Vorder u darem met die opsporing van u vader, juffrou?”

      “Monsieur Fernandez soek op die oomblik, U Eksellensie. Hy wil nie hê dat ek hom moet help nie. Hy dink dat dit te gevaarlik is.”

      Die kommandeur knik.

      “Hy het heeltemal reg. U sal verbaas wees om te weet hoeveel gewetenlose mense hier aan die Kaap is. ’n Mens kan dit ongelukkig net nie weet voordat hulle hier aanland nie.”

      “Die hele Kaap praat van die manier waarop u Don Diego se lewe gered het. Almal bespiegel oor u en die Spaanse edelman,” sê Johanna.

      Véronique bloos ongemaklik.

      “Dis net praatjies, madame. Die don gaan terug Spanje toe sodra hy my vader opgespoor het.”

      Die kommandeur kyk verbaas na haar.

      “Dit is ’n onverwagte besluit. Skaars twee weke gelede het hy my nog uitgevra oor grond in Drakenstein. Ek het die indruk gekry dat hy hom hier wou vestig.” Hy haal sy skouers op. “Ek het hom seker verkeerd verstaan.”

      Véronique staar na die kommandeur. Het Don Diego dalk ’n plan gehad om hom aan die Kaap te vestig? Waarom het hy dan van plan verander?

      “Ek het hom gister gesien, U Eksellensie, toe het hy niks gepraat van ’n plaas in Drakenstein nie.”

      “Wel, as hy ooit sou besluit om hier te kom woon, sal ek hom van die uitsoekgrond gee. Ons het meer van sý soort nodig. Dit sal jammer wees as hy teruggaan na Spanje. Ek verstaan sy moeder was van Franse afkoms.”

      Véronique knik.

      “Maar hy het in Spanje grootgeword. Sy vader was Spaans.”

      “Na Frankryk sal hy nooit kan gaan nie,” sê die kommandeur na ’n rukkie. “Hy is ’n Protestant.”

      Véronique lyk ongelukkig.

      “Daar het baie dinge in Frankryk verander sedert die Edik van Nantes herroep is. Ek verlang nog na my vaderland, maar soos wat dit wás, nie soos dit nou is nie.”

      “Ons verlang almal die een of ander tyd terug, juffrou … maar die meeste van die mense hier aan die Kaap sien hul vaderland nooit weer nie,” antwoord Johanna.

      Véronique sluk hard.

      “Ek sal Frankryk darem graag nog een keer wou sien.”

      Die kommandeur skud sy kop.

      “Die nuus wat ons uit u vaderland kry, is nie gerusstellend nie. Daar is groot onrus en ontevredenheid in Frankryk. Nee, juffrou, ek sal u nie aanraai om soontoe terug te keer nie.” Hy laat toe dat Johanna vir hom nog van die potgebraaide eend inskep en hervat dan: “Ek sal u vriendjie môreoggend laat gaan.”

      Véronique kyk vinnig na die kommandeur.

      “Hy het geen heenkome nie, U Eksellensie. Hy het gehoop dat monsieur Lorraine hom sal help om ’n skoenmakery te begin, maar nou sal daar niks van kom nie.”

      Die kommandeur frons.

      “Hoekom kom hy dan nie na mý toe nie? Die Hollands Oos-Indiese Kompanjie help die nuwe nedersetters om op hul bene te kom.”

      “U moet sý posisie ook verstaan, U Eksellensie. In Frankryk word die adel nie deur gewone mense lastig geval nie. U is vir Claude van die hoogste adel en hy sal u nooit nader om hom te help nie.”

      Die