Annelize Morgan Omnibus 6. Annelize Morgan

kan ons die sakie opklaar.”

      Véronique glimlag.

      “Dankie, U Eksellensie.”

      Heelwat later keer sy terug na haar kamertjie. Sy voel goed omdat sy vanaand iets vir Claude kon doen, al kon sy haar eie probleme nog nie oplos nie. Die kommandeur het nog nie gevra dat sy ander verblyf moet soek nie, en sy is baie dankbaar.

      Sondagoggend vroeg staan Véronique in die binnehof van die Kasteel toe Claude uit die selle vrygelaat word. Sy skrik toe sy hom sien. Sy hare is deurmekaar, sy klere is vuil en hy lyk uitgehonger.

      “Dit lyk nie juis of hulle jou goed behandel het nie, Claude,” sê sy simpatiek.

      Hy trap verleë rond.

      “Ek voel sleg oor wat ek gedoen het, ma’mselle. Monsieur Lorraine sien my sowaar nie weer nie.”

      “Wat gaan jy nou doen?”

      Hy haal sy skouers op.

      “Ek weet nie. Ek het nie eens ’n plek om vannag te slaap nie.”

      Sy dink ’n oomblik na en dan helder haar gesig op.

      “Ek ken die eienares van die Blou Dolfyn. Ek is seker daarvan dat madame Schoonveld vir jou iewers ’n plekkie sal kan inruim tot tyd en wyl jy vir jouself kan sorg.”

      Hy skud sy kop.

      “Ek kan nie só na ’n herberg toe gaan nie.”

      “Sy sal verstaan. Sy is ’n baie gawe vrou. Ek sal nie saam met jou kan gaan nie, maar ek sal aan jou verduidelik hoe om daar te kom.”

      Hy lyk nog onseker.

      “Sy sal my nie glo nie.”

      “Ek sal ’n briefie vir jou saamgee. Miskien, as ek dit kan regkry, sal ek môre soontoe gaan.”

      “Ek wil nie vir ma’mselle moeite aandoen nie.”

      “Dis geen moeite nie. Wag hier, ek gaan net gou die briefie skryf.”

      Tien minute later is sy terug en oorhandig aan hom ’n verseëlde brief. Hy neem dit onseker by haar.

      “Merci, ma’mselle.” Dan val iets hom skielik by en sy gesig helder op. “Ek het goeie nuus vir ma’mselle.”

      “En wat is dit?”

      “U vader leef nog. Ek het dit van die klomp daar onder in die selle gehoor. Hulle weet nie waar hy is nie, maar hulle is seker daarvan dat hy nie dood is nie.”

      Véronique se hart ruk van blydskap.

      “Wat het hulle alles gesê, Claude?”

      Hy aarsel.

      “Hulle het gesê dat iemand die juwele uit hom probeer kry, ma’mselle, maar dat hy weier om te sê waar hy dit versteek het.” Hy slaan sy oë neer. “Hulle het hom al baie gemartel, maar hy weier om te sê.”

      Véronique se uitdrukking word strak.

      “Gemartel?”

      “Oui, ma’mselle, maar ek weet nie of dit waar is nie. Hulle het baie stories vertel, ek weet net nie of ’n mens dit kan glo nie.”

      “Die belangrikste is dat hy nog lewe, Claude.”

      Hy knik ywerig met sy kop.

      “Oui, dis tog al wat saak maak.”

      “Jy moet môreoggend by die kommandeur wees. Hy wil jou spreek.”

      Hy frons.

      “Dis seker weer oor ek my met monsieur Lorraine bemoei het.”

      Sy skud haar kop glimlaggend.

      “Non, hy wil jou net help om ’n skoenmakery te begin. Jy moes hom eerder al gevra het.”

      “Werklik?”

      Sy lag.

      “Toe, weg is jy! Dra asseblief my groete aan madame Schoonveld oor.”

      Hy maak ’n verspotte, lomp buiging voor haar en grinnik.

      “Dankie, ma’mselle! Ek sal eendag ’n groot klip uit u pad rol!” Dan draai hy om en draf by die ingang uit voordat sy hom kan antwoord.

      Sy kyk hom ingedagte agterna. Die nuus dat haar vader nog lewe, laat die hoop weer in haar opvlam. Alles is nog nie verlore nie en een van die dae sal sy en hy dalk herenig wees. Wat ’n vreugdevolle dag sal dit nie wees nie!

      Véronique wag totdat Claude se onderhoud met die kommandeur verby is voordat sy na hom in die binnehof stap.

      “Ek wil saam met jou na die Blou Dolfyn gaan,” sê sy toe hy verras opkyk.

      “Alles het reggekom, ma’mselle! Ek sal al teen Vrydag kan begin skoene maak!”

      “Ek is bly.” Hulle stap by die Kasteel uit en al geselsend in die rigting van die markplein.

      Véronique het, sedert Don Diego haar Donderdag na die Kasteel teruggebring het, nog nie weer uitgegaan nie. Nou is Claude by haar en hoewel hy nog maar ’n jong seun is, voel sy dat sy darem iemand by haar het ingeval iets voorval. Hulle bereik die herberg egter sonder enige teëspoed.

      Madame Schoonveld is heeltemal inskiklik met Véronique se voorstel dat Claude in die Blou Dolfyn tuisgaan tot tyd en wyl hy ander verblyf het, en Véronique is verlig toe dié saak opgeklaar is. Nou hoef sy haar nie nog oor Claude ook te bekommer nie.

      “En as betaling vir jou verblyf hier,” sê madame Schoonveld, “sal jy vir my en my man elkeen ’n paar nuwe stewels moet maak.” Sy lig die soom van haar rok sodat haar skoene uitsteek. Hulle is verweerd en uitgetrap. “Ek het lankal ’n paar nodig, maar ek kom net nie sover om vir my ’n paar te laat maak nie.”

      Claude lag opgewek.

      “Vrydag kan ek al begin, madame! Die kommandeur het my vanoggend gesê dat die Kompanjie my sal help tot ek selfstandig is.”

      Madame kyk na hom.

      “Jy is ’n gelukkige ventjie. Ek en my ou man het met niks hier aangekom.” Sy glimlag trots. “Nou staan die herberg al vir vier jaar en ons maak genoeg om van te lewe.”

      “Hoekom het jý Kaap toe gekom, Claude?” vra Véronique skielik.

      Hy aarsel voordat hy antwoord.

      “My ouers is albei in die gevegte met koning Lodewyk se soldate dood. My twee susters is albei getroud en ek het alleen oorgebly. Toe kom ek maar Kaap toe.” Hy grinnik verleë. “’n Man soek mos maar na ’n bietjie avontuur, of is dit nou verkeerd?”

      Madame Schoonveld lag.

      “Wel! Avontuur het jý genoeg gehad, meneertjie. Dis nie almal van ons wat die roem verwerf om in die selle van die Kasteel opgesluit te word nie. Jy word seker nou onder die manne getel, of hoe?”

      Hy bloos verleë.

      Véronique staan op.

      “Ek sal nou moet gaan, madame. Ek wag om van die kaptein van die Marquessa te hoor.”

      Madame Schoonveld se oë rek.

      “Mense! Julle klomp Franse begewe julle ook darem in dinge! Dit is ’n wilde man daardie! Die duiwel sit in sy hart, daarvan is ek seker. Hy is beroemd vir die hantering van sy swaard – glo iets om te aanskou.” Sy frons liggies. “Ek hoor hy is gewond in sy laaste geveg. Dit was blykbaar ernstig?”

      Véronique knik.

      “Dit het by monsieur Lorraine gebeur. Monsieur Etienne Lorraine en hy het ’n swaardgeveg begin. Die kommandeur was ook teenwoordig.”

      “Genade! Wat gaan deesdae in dié ou Kaap aan? Is almal dan nou skielik van lotjie getik?”

      Véronique lag opgewek.

      “Hy het dit oorleef, madame. Ek glo ook nie die kommandeur se teenwoordigheid sou hom verhoed