Annelize Morgan Omnibus 6. Annelize Morgan

      “As jy my nie oorroei nie, gaan ek jou nie beloon nie en ook nie sê nie.”

      Hy aarsel, maar ’n gierige lig verskyn in sy oë.

      “Nou maar goed, maar ek doen dit nie verniet nie!”

      Sy glimlag.

      “Ek verwag dit ook nie.”

      Later, toe hulle in die skuit op pad na die skip is, wonder sy hoe sy haar uit hierdie gemors gaan draai. Sy sal van hom afhanklik wees om terug te kom, en dan sal sy hom nie kan ontsnap nie. Sy probeer om nie nou al daaraan te dink nie. Die belangrikste is dat sy op die skip moet kom om na ’n paar leidrade te gaan soek. Sy twyfel sterk of sy enigiets gaan vind, want daar het intussen al meer as ’n jaar verloop. Baie ander mense het al op lang reise met die skip gegaan, en as haar vader sy skatte aan boord van die Marquessa versteek het, sou iemand anders dit lankal gekry het. Tog wil sy darem gaan kyk. Miskien kan sy inligting kry oor die ander passasiers wat saam met haar vader gereis het.

      By die skip word sy deur die matroos, wat homself intussen as Pedro voorgestel het, aan boord gehelp. Vier ander matrose bly op die skip om dit op te pas, en hulle skater dit uit van die lag toe Pedro met Véronique aan boord kom. Gedagtig aan die beloning wat op hom wag, stuur Pedro haar vinnig by hulle verby na sy kajuit.

      In sy kajuit bly hy in die deur staan en grinnik vir haar.

      “Gou maak, poppie, ek is haastig.”

      Sy druk weer by hom verby na die smal gangetjie.

      “Ek wil na die ruim gaan waar die passasiers reis.” Sy klink skielik baie saaklik en dit laat hom skeef na haar kyk.

      “Gaan maar, maar ek waarsku jou, jy gaan nie wegkom sonder om my my beloning te gee nie.”

      Sy draai na hom.

      “En hoe dink jy gaan ek weer van die skip af kom sonder jou?” Dan draai sy om en stap vinnig weg.

      Sy ken nie dié skip nie, maar hulle is almal basies dieselfde. Onder in die ruim word die passasiers gehuisves. Dit kos haar ’n rukkie om die luik te vind, dan klouter sy met die trap na onder.

      Dis baie donker in die ruim omdat die patryspoorte onvoldoende lig deurlaat. Sy ril effens. Noudat die ruim leeg is, voel dit koud en klam. Sy loop voel-voel dieper na binne. Die dik balke wat die raamwerk van die skip vorm, kan sy net vaagweg uitmaak. Hier en daar staan ’n paar kiste rond en bondels vuil komberse lê in hope gegooi. Rotte skarrel oor die plankvloer.

      Véronique voel oor die wand van die skip. Dis grof en klam onder haar vingers. Plek-plek is dit dik met teer bestryk. Sy vorder tot agterin die ruim sonder dat sy op iets onreëlmatigs afkom. Dan begin sy ’n paar kiste verskuif wat opmekaar gestapel is. Die boonstes is nie juis swaar nie en die een tuimel af en kom met ’n oorverdowende slag op die plankvloer te lande. Sy hou haar asem op. Sy hoop dat Pedro haar nie hierheen gevolg het nie.

      Toe niks gebeur nie, begin sy om die onderste, swaarder kiste weg te stoot. Sy is stokflou teen die tyd dat sy by die laaste kis is. Wat sal gebeur as daar niks is nie? wonder sy, en begin dan stadig aan die laaste kis te skuif.

      Toe staan sy terug en staar na die luik waarvan sy net die punt kan sien. Dis die ideale wegsteekplek, dink sy opgewonde. Dis net ’n klein versteekte valdeurtjie! Vinnig buk sy vooroor om dit beter te bekyk in die dowwe lig.

      “Dit is so ver as wat u gaan, senorita,” sê ’n stem wat haar yskoud laat word skielik agter haar.

      4

      Véronique swaai verskrik om toe sy die stem agter haar hoor. Al wat sy van die man kan uitmaak, is sy silhoeët. Sy deins terug.

      “Ek … ek …” stamel sy, maar kan nie verder kom nie.

      Hy kom stadig nader. Haar hart hamer in haar keel. Sy is alleen op die Marquessa en hier is niemand wat haar te hulp sal kom nie.

      “U oortree op my skip, senorita,” vervat die man.

      Sy herken Don Diego se stem en sug amper van verligting.

      “Ek is jammer, monsieur, maar ek … ek het na leidrade kom soek.”

      Hy kom staan by haar, sy een hand rus liggies in sy sy.

      “Wat presies het jy gedink sou jy hier vind?” wil hy ysig weet. Sy donker oë gloei in die dowwe lig wat deur die patryspoort val.

      Sy sluk hard.

      “Ek het na ’n wegsteekplek kom soek, monsieur. Ek het gedink dat my vader dalk sy juwele hier sou kon versteek het.”

      Hy beduie na die luik wat onder die kis sigbaar is.

      “Dit is nie juis ’n ideale wegsteekplek nie, senorita. Hier reis honderde passasiers en een van hulle sou dit wel ontdek het. Ek het die luik vroeër gebruik om toue in te berg. Dis nou leeg.”

      Sy knik met ’n frons.

      “Ek sien.” Dan kyk sy op na hom. “Ek is jammer as ek oortree het, monsieur … Oor ’n paar dae moet ek by monsieur Lorraine gaan aanmeld en … wel, ek wou darem nog probeer om iets wys te word voor dan.”

      Sy gesig bly stroef.

      “Hier sal u geen leidrade vind nie, senorita. U vader het met al sy besittings aan land gegaan. Dit kan ek u verseker.” Hy frons diep. “Hoe het u aan boord gekom?”

      Sy aarsel.

      “U bootman, Pedro, het my gebring.”

      Sy gesig verstrak.

      “U speel met vuur, senorita. My manne is geharde seemanne. Hulle is mense sonder beginsels. U het uself in ’n baie gevaarlike situasie laat beland.”

      Sy knik.

      “Ek besef dit, monsieur, maar ek het gedink dat ek wel daaruit sal kom.”

      Hy lag sinies.

      “U selfvertroue verbaas my.”

      Hulle hoor iemand met die trap na die ruim kom.

      “Senorita! Is jy nog daar?” roep Pedro toe hy die laaste trap afklim.

      Véronique verbleek. Sy wil nie antwoord nie en kyk pleitend na Don Diego.

      Hy draai stadig om.

      “Ja, Pedro, sy is nog hier.” Sy stem is kalm, dreigend.

      Pedro steek vas en sien dan die twee teen die agterste wand van die ruim.

      “Ek … ek het nie geweet dat u hier is nie, senor!” stamel hy. Hy kyk agterdogtig na Véronique wat haar bewende hande inmekaarstrengel.

      Don Diego trek haar skielik nader aan hom.

      “Jy steur ons, Pedro!” roep hy na die ander man en dan draai hy skielik om en druk Véronique styf teen hom vas. Hy soen haar sag op haar voorkop en streel met sy lippe oor haar wange, soek haar sagte rosige mond, en terwyl die verbaasde Pedro toekyk, soen hy haar teer soos ’n verliefde minnaar dit sou doen.

      Véronique verstyf in sy omhelsing. Sy voel die bloed in haar ore suis, haar hart wilde slae in haar bors hamer. Dan maak sy haar oë stadig toe en ontspan in sy arms. Sy laat toe dat hy haar soen en weet dat dit die een ding is wat sy met haar hele wese begeer – om deur hierdie man bemin te word. Sy drink sy liefkosings in, voel veilig in die warmte van sy omhelsing.

      Don Diego druk sy vingers deur haar hare en trek haar kopdoek af. Die kopdoek fladder na die vloer toe hy haar weer soen.

      Pedro draai stadig om en klim die trap op. Hy begryp nie wat gebeur nie.

      Véronique sien Pedro gaan, maar sy sê niks.

      Don Diego stoot haar versigtig van hom af weg, en vir ’n kort oomblik kyk hulle diep in mekaar se oë.

      “U speel goed toneel, senorita,” sê hy. “Ek is jammer dat ek dit gedoen het, maar dit was die enigste manier om u uit Pedro se kloue te kry.”

      Sy