Annelize Morgan Omnibus 6. Annelize Morgan

stap na Lyzette en tel die haarborsel op.

      “Jy raak nie aan my hare nie! Ek hou daarvan so deurmekaar.”

      Véronique skud haar kop. “’n Meisie in jou posisie moet altyd netjies wees.” Sy gaan agter Lyzette staan en beskou die volmaangesiggie in die spieël. “Ek kam vir jou krulle bó en laat dit dan in los lokke agter in jou nek hang. Hoe klink dit?”

      “Maak soos jy wil, maar jy gaan nie my lewe oorneem nie.”

      ’n Uur later is Véronique klaar en moet Lyzette teësinnig erken dat die kapsel goed lyk. Sy glimlag selfs skugter.

      “Ek het jou onderskat, Véronique,” sê sy en draai haar kop om haarself beter te kan beskou. “Miskien beteken ’n kamermeisie tog iets.”

      Véronique glimlag. “By die eerste bal gaan jy die mooiste wees,” sê sy.

      Lyzette draai na haar. “Dis oor twee weke. Die kommandeur kom ook hierheen.”

      “Is dit waarvoor die krale is?”

      “Ja, maar ek hou nie van borduurwerk nie. Ek sukkel daarmee.”

      “Moet jou nie daaroor bekommer nie. Ek sal dit vir jou klaarmaak.”

      Hierdie keer glimlag Lyzette opreg bly.

      “Dankie, ek het begin dink dat ek soos al die ander kere weer gaan afsteek by die ander.”

      “Jy sal nie, dit belowe ek jou.”

      Véronique kyk ingedagte na die plomp meisie. Sy lei die lewe waaraan ek al die jare gewoond was, dink sy. Dit sal vreemd voel om nou agter die gordyne te moet uitloer om na die pret te kyk. Daar sal nie mans wees wat om haar draai en haar dansboekie wil hê om hulle name in te skryf nie. Sy sal net kan toekyk en terugdink aan ’n tyd wat nou vir goed verby is.

      Die twee weke voor die bal gaan gou verby. Véronique hoor niks weer van Don Diego nie, maar sy het dit ook nie verwag nie. Sy twyfel sterk dat hy ooit hierheen sal kom.

      Sy en Lyzette het so te sê vriendinne geword, maar Lyzette se ouers behandel haar steeds uit die hoogte. Henri Lorraine probeer haar nie juis vermy nie, maar dis duidelik dat hy baie ongemaklik en skuldig voel in haar geselskap. Dus is Véronique net op Lyzette aangewese vir geselskap. Die dae word vir haar eensaam.

      Vroeg die middag van die bal begin die gaste al opdaag. Hulle kom in koetse en ook perdekarre en baie van hulle sal die nag op die landgoed moet oorslaap omdat die paaie so gevaarlik is. Die landgoed, L’Espérance, is ’n hele bedrywigheid. Monsieur Lorraine en sy broer ontvang die gaste en sien toe dat die perde versorg word.

      Lyzette is die ene opgewondenheid. Sy sien baie uit na die bal omdat sy weet dat sy vanaand nie vir die ander jong meisies van Drakenstein hoef terug te staan nie. Sy dra ’n tabberd van ligroos fluweel wat haar harde gelaatstrekke baie versag. Véronique het haar hare in klein krulle en lokke volgens die mode gekam en met ’n swierige haarkam op haar kop vasgesteek.

      Toe sy eindelik die boudoir verlaat om by die gaste aan te sluit, begin Véronique die kamer tydsaam opruim. Daar is vir haar nou niks meer te doen as om na die orkes te luister en te dink aan al die geleenthede waarheen sy gegaan het nie. Sy is nog maar een-en-twintig en haar tyd van vrolike jolyt is reeds verby. Dis asof sy nie meer kan glo dat sy haar pa nog sal opspoor nie. Niemand weet wat van hom geword het nie en as sy nie iewers ’n leidraad kry nie, kan sy maar daarvan vergeet om hom te vind.

      Later gaan sy met die trap af en gaan staan in ’n donker hoek, waar die lig van die kandelare nie kan bykom nie. Sy kyk met verlange na die swierige aandtabberds van die jong meisies en ouer vroue. Sy was altyd deel van die pret en nou is sy net ’n toeskouer. Die galante mans, hul krawatte en mansjette spierwit gestyf, is net so sjarmant as dié wat sy in Frankryk geken het. Almal loop by haar verby en sien nie die eensame kamermeisie wat in die skaduwees skuil nie.

      Madame Lorraine kom by haar verbygestap en steek skielik vas.

      “Wat maak jý hier?” vra sy skerp.

      Véronique bloos verleë. “Ek het net kom kyk hoe die bal vorder, madame.”

      Madame Lorraine frons ontevrede. “Jy mag nie hier kom nie, Véronique. My gaste meng nie met my bediendes nie.”

      “Ek is jammer, madame.” Sy kom uit die skaduwee en begin weer met die trap na bo loop.

      “En jy bly vir die res van die aand daar bo!” roep madame Lorraine haar agterna. “Ek wil nie vanaand in die skande gesteek word nie. Hier kom die kommandeur nou! Toe, weg is jy!” Sy draai haar rug op Véronique, en Véronique talm net lank genoeg om kommandeur Simon van der Stel by die voordeur te sien inkom.

      Sy verstyf skielik, want agter die kommandeur, duidelik deel van sy gevolg, kom Don Diego Fernandez. Hy is ’n imposante figuur in sy uitrusting van wit sy en swart fluweel. Sy donker blik dwaal oor die gaste, asof hy iemand daar soek. Dan kyk hy terug na madame Lorraine en buig galant. Hy druk ’n ligte soen op haar hand, wat die ou dame laat bloos van plesier. Hy glimlag en Véronique se hart ruk in haar keel.

      “Dis vir my ’n aangename voorreg om u te ontmoet, madame,” sê hy.

      Véronique draai vinnig om en hardloop die res van die trappe op na bo. Sy vlug na haar slaapkamer. Wat maak Don Diego hier? Hoekom het hy hierheen gekom? Sou die Lorraines hom dalk ken?

      In haar boudoir gaan sy by die venster staan en druk haar voorkop teen die koel ruit. Don Diego was die laaste mens wat sy vanaand op die bal verwag het. Sy het nie eens geweet dat hy enigeen van die hoëlui aan die Kaap ken nie. Sy het nie die vaagste benul gehad dat hy deur die Lorraines genooi is nie. Sy is egter net ’n kamermeisie en sal beslis nie geraadpleeg word oor wie genooi en wie nié genooi moet word nie.

      Baie later sit sy in ’n stoel en slaap en wag op Lyzette om terug te kom. Eers as sy die meisie in haar bed gehelp het, kan sy self gaan slaap. Véronique het nooit geweet hoe vermoeiend die werk van kamermeisie kan wees nie.

      Skielik klink daar uitroepe van buite af op. Sy ruk orent en vryf moeg met haar hand oor haar oë.

      “Jy waag dit om my te beledig, monsieur!” skreeu monsieur Etienne Lorraine buite homself, duidelik hoorbaar deur die oop venster.

      Sy spring op en hardloop na die venster. Dis byna middernag, maar nog geeneen van die gaste het al vertrek nie, lyk dit vir haar. Hulle staan almal buite in die koue en staar na die twee mans wat besig is om hulle baadjies uit te trek.

      Etienne Lorraine staan die naaste aan Véronique se venster en oorkant hom, met ’n spottende glimlag om sy mond, staan Don Diego. Hy lag sorgeloos oor Lorraine se woede.

      “Kom nou, senor, maak die waarheid dan só seer?” vra hy in ’n sarkastiese stem.

      Véronique draai haastig om en gryp haar mantel. So in die hardloop hang sy dit om haar skouers en draf die trappe vinnig af na onder. Die voorportaal is verlate en sy kan ongemerk agter die nuuskierige gaste verbysluip na die dieper skaduwees, weg van die lanterns op die stoep. Simon van der Stel is nie onder die gaste nie en Véronique wonder waarom hy hom nie aan hierdie onwettige swaardgeveg steur nie.

      Sy het die skaduwees net bereik toe Don Diego sy swaard met ’n skerp fluitgeluid uit die skede trek.

      “Gereed, senor?” vra hy met ’n flikkering in sy donker oë.

      Etienne Lorraine aarsel voordat hy ook sy swaard ontbloot. “Oui, ek is gereed.”

      Naby hulle hoor Véronique een van die gaste gedemp sê: “Monsieur Lorraine is ’n baie goeie swaardvegter. Ek wonder of die Spanjaard dit weet.”

      Véronique se hart krimp ineen. Wat besiel Don Diego om hier op die Lorraines se grond met so ’n geveg te begin? Hy moet mal wees as hy dink dat hy hiermee kan wegkom.

      Die twee mans kring versigtig om mekaar, som mekaar op en probeer vasstel hoe hulle die geveg kan laat verloop. Don Diego lyk op sy gemak, asof dit ’n speletjie is. Die glimlag verlaat nie sy mondhoeke nie, maar sy donker oë bly waaksaam, gloei soos arendsoë in die dowwe lig.

      Etienne