Annelize Morgan Omnibus 6. Annelize Morgan

sal nou van hom ontslae wees, maar …” Hy aarsel. “My manne sal dit aanvaar dat u mý meisie is.”

      Sy waag dit nie om na hom te kyk nie.

      “Erger dinge kan gebeur,” antwoord sy in ’n poging om lighartig te klink. “Ek kon byvoorbeeld Pedro se meisie gewees het as u nie betyds opgedaag het nie.”

      “Moet net nooit weer na die hawe kom nie, senorita. As hier iets uit te vind is, sal ék dit doen.”

      Sy saaklikheid is vir haar ’n antiklimaks. Sy sou so graag die betowerende oomblik van so pas wou bewaar het, maar vir hom was dit net ’n manier om van Pedro ontslae te raak. Sy wonder skielik of hy kan vermoed hoe sy oor hom voel, dat sy eensklaps tot dié ontdekking gekom het. Sy blote nabyheid verlam haar rede. Hy mag nie weggaan nie, hy mag nooit uit die Kaap weggaan nie. Maar die situasie is hopeloos. As die lente kom, sal hy vertrek en sal sy hom dalk nooit weer sien nie, sal hy ook nooit weer aan haar dink nie.

      Later sit hulle in die skuit wat hulle terug na die land neem. Pedro moes vir sy straf agterbly om vir een week op die skip wag te staan. Nou is Véronique en Don Diego alleen saam met die twee matrose wat hulle na die land roei.

      Sy kyk na Don Diego waar hy regop voor in die skuit sit en met ’n diep frons na die strand tuur. Sy wonder waaraan hy op hierdie oomblik dink. Sy hand rus op die boegspriet; die kettinkie om sy nek glinster in die flou son. Vandag dra hy ’n swart mantel wat los en wyd om hom hang.

      Hy is vreemd, dink sy verwonderd, en geheimsinnig soos die see waarop hy vaar. Hy is ongetem soos die storms oor die oseaan en soms bedrieglik kalm soos die water langs die koraalriwwe. Sy sal Don Diego nooit begryp nie. Sy teerheid van netnou is so teenstrydig met sy gewone ysige kalmte, of die wilde woede wat in sy donker oë kan opvlam. Hy is ’n raaisel vir haar, maar sy het hom lief.

      Véronique laat haar trommels klere by die Blou Dolfyn bewaar. Die vriendelike madame Schoonveld is gretig om haar te help. Sy draf soos ’n rooimier rond om alles veilig agter slot en grendel te kry.

      Véronique hou net ’n paar eenvoudige tabberds uit wat nie te opvallend sal wees nie. Sy kan nie soos ’n skatryk hofdame gekleed gaan terwyl sy die werk van ’n kamermeisie moet doen nie.

      Eindelik het sy alles gereël. Teen die middag wag sy vir die koets van die landgoed van monsieur Etienne Lorraine. Sy sien glad nie daarna uit om te gaan nie en wens eintlik dat sy die pos nooit aanvaar het nie. Met slegs een goue Louis en ’n paar riksdaalders nog in haar sak kan sy egter nie anders nie. Sy sal nie vir baie lank nog haar losies kan betaal nie.

      Claude, haar jong reisgenoot, keer haar in die binnehof van die Kasteel voor toe sy vir ’n wandeling gaan.

      “Mademoiselle!” roep hy na haar.

      Sy gaan staan en wag hom glimlaggend in.

      “Wat is dit, Claude?”

      “Ek hoor dat u na monsieur Lorraine toe gaan.”

      Sy knik.

      “Dis reg … Ek gaan daar werk.”

      Hy kyk onbegrypend na haar.

      “Werk? Watse werk?”

      “Ek is van nou af net ’n kamermeisie, Claude.”

      Hy staar ongelowig na haar. Hy knipper sy oë asof hy nie mooi verstaan nie. “Dit kan nie wees nie …?”

      Sy glimlag effens.

      “So gaan dit maar, my liewe Claude. Hier tel ’n titel niks. As jy geen geld het nie, is jy niks.”

      “Maar as kamermeisie … Dis tog onsin! Enigeen kan sien dat u van die adel is.”

      “My agtergrond tel nie meer nie. Ons is almal hier om die land te tem en dit ons eie te maak – Hollanders én Franse én al die ander wat hierheen kom. Ons gaan ’n nuwe volk word, Claude. Elkeen sal sy beskeie deel moet bydra.”

      Sy oë blits.

      “Dit mag nie gebeur nie. As ons Franse alleen bymekaar kan woon, sal dit anders wees. Ons … ons gewone mense sien op na die adel … vir raad en leiding.”

      “Nie meer nie, Claude. Ek is maar een van die baie wat nog sal moet afstand doen van daardie voorreg.”

      Hy staar onbegrypend na haar, ’n diep frons tussen sy oë.

      “U … aanvaar dit … sommer net so?” wil hy weet.

      “Daar is vir my niks anders te doen nie. Ek het geen heenkome of inkomste nie.”

      “U laat my werklik sleg voel, ma’mselle,” sê hy dan. “Ek baklei om dinge verander te kry, maar ek wonder of dit ten goede sal wees.”

      Sy lag sag.

      “Begin jy dalk nou dink?” wil sy skertsend weet. “Jy moet nog baie mooi dink, Claude, want dit mag dalk wees dat jy op ’n Hollandse meisie verlief raak.”

      “Nooit!”

      “Hulle is mooi, weet jy? Dit maak ’n meisie nie beter net omdat sy Frans is nie.”

      Hy haal sy skouers op.

      “Dit sal baie kos om mý te oortuig.”

      ’n Koets kom die binnehof ingery. Véronique kyk op. “A, hier is monsieur Lorraine se koets nou. Claude, sal jy asseblief so gaaf wees om my te help met my bagasie?”

      Hy grinnik. “Mais oui! Waar is dit?”

      Sy beduie vir hom en ’n rukkie later kom hy met die twee klein trommels terug. Die koetsier laai dit in die koets en dan help Claude haar in die rytuig.

      “Ek gaan kom kyk hoe hulle u behandel, ma’mselle!”

      Sy skud haar kop.

      “Moet liewer nie … Dit gaan dalk glad nie goed nie en met jou voortvarende manier gaan jy miskien moeilikheid maak.”

      Hy glimlag verleë.

      “Ons sal sien … Miskien kom ek net vir u kuier.” Hy bloos bloedrooi toe hy dit sê.

      Sy lag opgewek.

      “Ek sien uit daarna. Au revoir, Claude.”

      Die koets vertrek op die lang rit na Drakenstein. Véronique kyk vol hartseer na die dorpie wat by hulle verbygaan. Nou is sy onherroeplik ’n diensmeisie en dit sal nooit anders wees as sy haar vader nie kan opspoor nie. Sy sal ’n kamermeisie bly en dalk nooit trou nie. Don Diego sal met die lente uit die baai vertrek en sy sal alleen hier in die vreemde moet bly.

      Baie laat dieselfde dag bereik hulle Drakenstein. Véronique word op die landgoed deur madame Lorraine ingewag. Die ou dame is nie baie vriendelik nie en wil Véronique so gou moontlik aan haar dogter oorgee. Dis Lyzette se plig om haar kamermeisie oor haar wense in te lig.

      Lyzette is niks vriendeliker as haar ma nie. Sy sit op haar bed en sorteer glaskrale waarmee sy borduurwerk op een van haar tabberds wil doen. Sy kyk op toe Véronique in die deur verskyn.

      “My pa het dit toe sowaar gedoen,” sê sy ontevrede.

      “As u my glad nie hier wil hê nie, sal ek teruggaan Kaap toe.” Véronique bly in die deur staan.

      Lyzette maak ’n ongeduldige gebaar met haar een hand.

      “Wat sal dit help? My pa wil jou skynbaar hier hê en daar is niks wat ek aan die saak kan doen nie. Jy kan solank vir my hierdie krale sorteer. Dis ’n lastige werk.” Sy staan op en gaan voor die spieëltafel sit.

      Véronique gaan op die bed sit en begin die krale sorteer.

      “As ons baie saam moet wees, kan ons net sowel vriende wees,” sê sy.

      “Ek weet nie wat om met ’n kamermeisie te doen nie,” antwoord Lyzette nors.

      “Ek is hier om jou te help aan- en uittrek, en jou hare te doen en klein persoonlike takies. Dis maar eintlik al werk wat ’n kamermeisie doen.”

      “Dan