Annelize Morgan Omnibus 6. Annelize Morgan

hom.

      “Wat wil jy vra?”

      Hy sluk ongemaklik.

      “Ek is ’n skoenmaker, ma’mselle, en dit lyk asof hier reeds te veel skoenmakers is. Miskien kan monsieur Lorraine … wel, miskien kan hy my help … om iewers ’n begin te maak.”

      Haar oë versag.

      “Ek sal met hom praat, Claude. Ek is jammer om te hoor dat jy in ’n penarie is.”

      Hy kyk bedremmeld na haar.

      “Dis niks, ma’mselle. Ek is al gewoond daaraan.” Hy glimlag skeef en maak hom vinnig uit die voete.

      Véronique gaan haar kamer met ’n frons binne. Op haar vader se landgoed in Sévigné was hulle goed vir die arbeiders. Dit het nie oral so gegaan nie. Hier het hulle geen mag nie, tel hul titel niks, want hier is hulle almal net Franse. Claude besef nie dat sy vir hom niks kan doen nie. Sy kan met monsieur Lorraine praat, maar dis ook al. In Frankryk sou sy monsieur Lorraine se meerdere gewees het, maar hier is dit andersom. Sy het geen besittings nie en haar vader is nie hier om te bewys dat sy die dogter van ’n Franse edelman is nie.

      Dis met ’n swaar hart dat sy die volgende dag in die koets klim wat gestuur is om haar na Drakenstein te neem. Monsieur Lorraine is ’n redelik welgestelde koopman wat net tot na die winter hier in die Kaap sal aanbly. Sy ken sy broer glad nie. Sy aanvaar dat hy ’n gesin het omdat hy hom hier in die Kaap kom vestig het.

      Volgens monsieur Lorraine was sy broer ’n skeepsdokter totdat hy glo ’n skat hier aan die wilde kus van die Kaap ontdek het. Nou is hy ’n landheer en boer hy met druiwe vir die maak van wyn.

      Die weer is net so onaangenaam as die vorige dag. Die wind het nog geensins gaan lê nie en dryf elke dan en wan koue reënvlae by die koetsvenster in.

      Véronique trek haar mantel stywer om haar skouers. Die onplesierige weer maak haar nog meer bedruk as wat sy reeds voel. Daar is baie dinge wat haar gedagtes besig hou en die rit is dus nie vir haar heeltemal so vervelig nie. Die omgewing is plek-plek baie plat en lowergroen.

      Dis ’n mooi land, dink sy en laat haar oë oor die omgewing dwaal.

      Dis ’n lang, vermoeiende rit na Drakenstein en twee keer moet hulle langs die pad perde ruil.

      Don Diego het haar teen struikrowers gewaarsku en sy voel skielik ’n bietjie onseker. Hierdie afgeleë paaie is ideaal vir struikrowers. Don Diego … Sy ril effens. Sy onthou weer sy donker oë met die onpeilbare uitdrukking daarin. En tog is daar iets aan hom wat haar aantrek. Daardie dag toe sy hom vir die eerste keer gesien het, het sy hom reeds met meer belangstelling beskou as wat nodig was.

      Vroegmiddag ratel die koets deur die groot ingang na die landgoed wat aan monsieur Lorraine se broer behoort.

      Véronique staar verruk na die pragtige landskap. Vaagweg deur die reën kan sy die massiewe berge op die agtergrond uitmaak. Wanneer die son skyn, moet dit ’n asemrowende gesig wees, dink sy opgewonde. Dis ’n pragtige landgoed … selfs mooier as die een waarop sy in Sévigné gewoon het. Hoe gelukkig was die man nie om so ’n skat hier aan die suidpunt van Afrika te ontdek nie!

      Sy word die huis binnegenooi deur die hoofbediende, wat haar na ’n vertrek neem waar daar ’n heerlike vuur in ’n kaggel brand. Hier vind sy ook monsieur Lorraine, wat haar hartlik verwelkom.

      “Dis goed om u weer te sien, mademoiselle!” roep hy uit en soen haar op albei wange soos ’n vader dit sou gedoen het.

      Sy glimlag skugter.

      “Dis nie juis die ideale dag om hierdie pragtige landgoed te besoek nie, monsieur.”

      Hy trek ’n gesig.

      “Die weer is verskriklik. Ek kom na sonnige Afrika en kry dít!” Hy beduie na ’n venster waardeur hulle die reën oor die wingerde kan sien neersif. “Dis genoeg om enige mens weer gou na sy vaderland terug te jaag.”

      Sy lag opgewek.

      “Die mooi dae sal sekerlik weer kom, monsieur.”

      “Ja, hulle sal seker.” Hy kyk by haar verby en glimlag. “Hier is my broer nou net.”

      Véronique draai stadig om en dan groet sy met ’n glimlag toe die man nader kom.

      Sy blik gly oor haar voordat hy weer na haar gesig kyk en ’n stywe buiging maak.

      “Aangenaam, mademoiselle Tredoux.”

      Sy knik en glimlag effens.

      “Aangenaam, monsieur.”

      Hy stap by haar verby en gaan in een van die diep leunstoele sit. Hy beduie aan hulle om ook te gaan sit.

      “My broer, Henri, het my van u vertel, mademoiselle. Hy meen dat ek u dalk kan help. Waarmee?”

      Sy haal diep asem.

      “My vader, die graaf van Sévigné, het verdwyn, monsieur, en nou is ek sonder heenkome gelaat. Wat ek eintlik soek, is ’n werk totdat ek hom opgespoor het.”

      Hy beskou haar aandagtig.

      “U het nog nooit tevore gewerk nie, mademoiselle?”

      Sy skud haar kop.

      “Non … ek het nog nooit nodig gehad om dit te doen nie.”

      “Natuurlik, die adel werk mos nie.”

      Véronique kyk vinnig na hom. Sy kan nie besluit of hy dit in ’n grap gesê het en of hy dit sarkasties bedoel het nie.

      “Dit was nie my keuse nie, monsieur,” sê sy dan versigtig.

      Hy maak ’n afwerende gebaar met sy hande.

      “As u die keuse sou gehad het, sou u óók nie gewerk het nie.”

      Véronique verstyf.

      “Miskien ken u my beter as ek self, monsieur,” sê sy sag met ingehoue verontwaardiging.

      Hy kyk net vinnig na haar en dan terug na die flikkerende vuur in die kaggel.

      “Wat kan u doen om u salaris te regverdig?”

      Sy dink vinnig.

      “Ek het geleer teken en klavier speel, monsieur. Ek kan ook Spaans praat en vioollesse gee.”

      Hy snork verontwaardig.

      “Dis alles nutteloos. Dis tydverdryf vir ’n ydel rykmansdogter. Ek kan vir u ’n pos aanbied as my dogter se kamermeisie.”

      Véronique aarsel. ’n Kamermeisie? Dis omtrent die geringste onder die werknemers. Sou hy dit dalk moedswillig doen?

      Henri Lorraine kyk ontsteld na sy broer.

      “Maar, Etienne, daar is tog seker iets anders wat sy vir jou kan doen? Madame is so alleen hier op die landgoed, kan sy nie haar gesellin wees nie?”

      Véronique kyk hoopvol na Etienne Lorraine.

      Hy skud sy kop.

      “Ek ken mademoiselle Tredoux glad nie, Henri. Buitendien besluit ek hier self wie ek waar wil aanstel. Sy kan die pos aanvaar, of sy kan dit daar laat.”

      Véronique se wange gloei van verleentheid. Die man misbruik haar, dink sy ongelukkig. Hy weet in watse penarie sy haar bevind en nou maak hy van sy mag misbruik. Sy byt op haar tande. Daar is vir haar geen ander uitweg nie.

      “Ek aanvaar dit, monsieur,” sê sy styf.

      Hy kyk ondersoekend na haar.

      “Ek wil geen streke hê nie. Ek verwag absolute gehoorsaamheid van my werkers.”

      Sy antwoord nie, maar kyk net met ’n ongelukkige trek op haar gesig na Henri Lorraine. Hy lyk self ontsteld oor sy broer se voorstel.

      “Dink weer daaroor na, Etienne. Die ander Franse sal jou kruisig as hulle weet wat jy met mademoiselle Tredoux doen.”

      Etienne Lorraine