Skemerspel. Helene de Kock

tennis. Kom ons gaan liewer Saterdagoggend.”

      “Dis ’n belofte, nè!”

      “Goed dan,” lag sy en hou haar lippe vir sy soen.

      En soos altyd is haar aanraking ’n bron van ongelooflike wonder vir Eben. Christine is ’n droommeisie, dink hy en hou haar styf vas asof hy só alles wat haper, kan regmaak.

      “Ek is so lief vir jou, Christine,” sê hy en soek in die halflig van die straatlamp na die wit ovaal van haar gesig. “Kom ons trou sommer gou!”

      Sy trek haar asem vinnig in en antwoord haastig: “Goed, Eben, want van uitstel kom afstel.” Sy ril effens in sy arms, asof ’n skielike kilte teen haar aanstuif.

      “Kom ons gaan huis toe,” sê hy begaan. “Die lug begin al saans knyp.”

      Hulle stap vinnig terug, en hy soen haar nog een maal voordat sy by die voordeur in verdwyn.

      Maar toe hy op sy fiets wegry, voel hy nie soos ’n jong man wat so pas die jawoord gekry het nie. Dis of ’n donker beklemming in hom groei soos mos in klam skadu.