Oorkant op die eiland. Louisa du Toit

die langste wat hierdie huis bottoe sal staan. Wat kan nie alles tot en met Kersfees gebeur nie?

      Sy haat afskeid, miskien omdat sy in haar lewe nog min daarvan gehad het en dit vrees soos mens enige onbekende element vrees. Afskeid bring onsekerheid. Sy het so gladweg opgegroei, so volgens ’n bepaalde patroon, veilig en voorspelbaar.

      “Het jy die hoofskakelaar afgesit?” onthou Isidor prakties.

      “Ja, meneer.”

      “G’n katte of honde of vryers in die huis toegemaak nie?”

      “Nee, meneer.”

      Panda, die waghond, moet bly. Die buurvrou het beloof om hom te versorg. Dis ’n hartseerstorie vir Janetta, wat die droewige bulhondgesig liefdevol troetel. Die afskeid duur omtrent langer as dié by die lughawe.

      “Ek sou graag jou hond wou wees,” herinner Isidor haar later aan sy teenwoordigheid.

      In ’n heftige verlange na warmte en begrip, werp sy haar teen hom aan. Hy hou haar ’n tydjie innig vas, stoot haar dan weg. “Wag, jou ma het jou juis in die kleedkamer teen dié soort ding gewaarsku,” sê hy. Die spot is terug in sy stem.

      “Ag, Isidor.” Hy moet altyd die teer oomblikke met sy sinisme bederf. Hulle staan in die motorhuis om vir oulaas te kyk of alles reg is, albei motors gesluit en die venster op knip. “Mens sou sê jy hou nie van my ma nie.”

      “Ek dink sy’s ’n voortreflike stuk mens op twee bene. Maar sy hou nie van my nie, en dit maak ’n wêreld se verskil.”

      “Dis omdat jy jou altyd snaaks hou. Sy het nog nie kans gehad om jou te leer ken soos jy werklik is nie.”

      “Soos jy my kon leer ken nie, nè?” Nou hou hy haar langer vas en soen haar behoorlik. Sy wil sommer so bly staan, vir altyd, veilig tussen die verlate tuiste en die onbekende môre. Net so in sy arms, die beste plek om aan die onsekerheid te ontkom.

      “Wat staan jy so bang teen my soos ’n klein voëltjie?” vra hy en soen haar weer, hierdie keer so sag soos sy kan begeer.

      “Ek is bang. My ma-hulle gaan ver weg, en Carola jakker saam met haar vriendin rond.”

      “En jy gaan saam met my.” As hy hierdie keer sarkasties is, steek hy dit goed weg.

      “Ja, maar jy wil nie eens vir my sê of ek welkom is en of jou mense my verwag nie. Het jy broers en susters? Waarom vertel jy my so min?”

      “Twee boeties, maar hulle raas en mors en het groot kniekoppe en krap my om.”

      “Sies, Isidor. Maar jou ouers … Is dit nie vir jou ma ongerieflik dat ek so lank bly nie?”

      In die pouse waartydens sy op sy antwoord wag, klets die eerste reëndruppels op die dak van die motorhuis. Hulle luister ’n rukkie in stilte na die reën wat vandag so anders, dringend aanmeld. Dan sê hy met sy mond teen haar hare en hulle liggaamswarmte teen mekaar: “My ma sal nie omgee nie.”

      Nie omgee nie? Is dit al wat hy kan sê? Wat van: “My ma sien uit om jou te ontmoet” of “Sy het laat weet sy kan nie meer wag nie”?

      “Is dit al?” spreek sy die gedagte hardop uit. “Is sy nie eens gretig om te sien hoe ek lyk en wie ek is nie? Jy is mos darem haar oudste, dan nie?”

      Sy mondhoek pluk net effens. Of, wonder sy met vlugtige jaloesie, het hy dalk al soveel meisies huis toe gebring dat nog een nie saak sal maak nie? Hoe was sy al die tyd so onnosel om te reken dat dit ’n okkasie sal wees as sy by die Eksteens opdaag? Sy voel sommer afgehaal. “Of toe maar,” beantwoord sy haar eie vraag. “Ek weet, en jy hoef nie te sê nie: ek is maar net een van vele, of hoe? Daarom dat my koms haar nie juis ontroer nie.”

      Sy beweeg weg van hom af, staan na die gietende reën en kyk en sê: “Miskien ’n soortgelyke rede waarom my ma nie oor jou gaande is nie.” Sy weet dat sy nou ’n dwase ding gesê het, jaloerserig, en glad nie bevorderlik vir die groei van hulle verhouding nie. Maar waarom moet hy haar altyd laat wonder, twyfel?

      Ofskoon haar kamermaat gesê het, toe sy van Isidor se uitnodiging hoor: “Nou, dan kan jy maar weet hy het stewige planne met jou, ou Janetta.” Hantie Venter, mooi en gewild en bekend met elke moeite-werd ou op die kampus, het seker van haar eie woorde geklink. “Hy’s nie die soort wat sommer elke meisiekind huis toe vat nie.”

      Dit het oortuigend geklink. “Hoekom het jy nog nooit met Isidor uitgegaan nie?” wou Janetta weet.

      “Omdat hy my nog nooit gevra het nie.”

      Sy kon toe nie anders as glo dat Isidor ernstig met haar is nie. Maar as dit so is, sou hy tog teenoor sy ouers laat blyk het dat hy hierdie keer “die regte een” bring?

      Met sy gewone skynbare dikvelligheid, eg of nie, steur hy hom nie veel aan haar tartende uitlating nie. Hy staan langs haar in die oop motorhuisdeur na die reën en kyk. “So, dan het ons nou vasgestel dat ons albei voorheen ge-date het. Goeie speurwerk.” Hy swyg oomblikke lank en vervolg dan met ’n soort weemoed: “Maar dit reën, hè? Amper soos by ons op die plaas as die wolke die slag oopmaak.”

      Sy kom hom tegemoet deur saam oor die weer te praat. “Ek glo jou. Maar hier in die Boland is dit mos of somerreën mens nie die bevrediging van winterreën gee nie.” Sy roep ’n beeld daarvan op, van die lang aande voor die kaggel, van geil sop in diep kommetjies, singende reën deur die nagte.

      En, in die koshuisgange, die reuk van nat reënjasse en sambrele, wat meng met die swaar geur van tee in ’n staalkan. Isidor langs haar onder ’n sambreel waarop die druppels gesellig tik. Die stoomwarm binneruim van ’n studentekafee. Haar koue hande wat in Isidor s’n verwarm terwyl hulle op vleispasteitjies en koffie wag.

      Haar en Isidor se verhouding het verlede winter begin, juis een reënerige aand op pad van die biblioteek af. Die stil gedruis het haar oorval en sy het haar ligte boeketas oor haar kop gehou terwyl sy flink koshuis toe draf.

      ’n Tydjie reeds het sy voetstappe agter haar hoor opklink, maar nie omgekyk nie omdat sy dog dis maar net nog ’n haastige student. Totdat Isidor se groot, swart sambreel oor haar kop geskuif en hy met ’n ligte hyging gesê het: “Hier’s ek op my wit perd, al is ek ónder hom en al is hy swart. Waarheen, juffrou?”

      “Dankie, maar …” Sy was altyd ’n bietjie versigtig vir sulke kastig toevallige kennismakings. Vir seker het hy haar reeds dopgehou? “Dis regtig nie nodig nie, ek hou van die elemente.”

      “Bang vir wolwe?”

      “Ek is g’n groentjie nie.”

      “Juis. Loop dan onder my sambreel soos ’n senior meisie.”

      Toe hulle onder ’n straatlamp verbyloop, het hy die sambreel effens gelig en gesê: “Haai, kyk dan ’n slag in my rigting, dat ek kan sien hoe jy lyk.”

      Koppig het sy geweier.

      Onder die volgende straatlamp het hy weer gepor: “Toe nou, ek wag.”

      Toe dog sy: ag, nou ja, en sy draai haar kop, en hulle bekyk mekaar goed, en lag. Van toe af het sy gewag, elke wakende oomblik gewag tot hy haar twee volle dae later kom opsoek het.

      “Ek het twee dae gewag,” het hy sonder meer verduidelik, “want ek het gedink dis sentimenteel van my om ’n vreemde meisie se natgereënde gesig te bly onthou. Ek het eintlik net, hoe sal ek sê, kom seker maak of ek jou reg onthou het.”

      Die eerste maand of twee was daar af en toe nog ’n ander afspraak. Geleidelik het dit weggedreineer, totdat net hulle twee gebly het. Dis eintlik belaglik dat sy nog soms jaloers voel op die meisies wat hy geken het, soos sy dit ook belaglik sal vind as hy op sy voorgangers jaloers is. Die hede is tog die belangrikste?

      “Kom,” sê hy, “ons pad vorentoe is lank. Gaan gee jy die sleutel af solank ek jou goed inlaai.”

      Tannie Rens langsaan is van altyd af baie geïnteresseerd in die Pullen-dogters se hartsake, miskien omdat hulle so langs haar grootgeword het. Sy neem loseerders in, werkende jongmense