Reënboog van koraal. Ena Murray

van die ring wil terugbetaal, gaan ons nou dadelik na ’n prokureur en jy teken ’n bewys daarvoor. Ek eis onmiddellike terugbetaling.”

      “Maar liewe hemel! Ek loop nie met duisende rande in my handsak rond nie! Geen mens doen dit nie.”

      “Dit is jou probleem. As jy soveel het, kos dit net ’n oproep na jou bank om te reël vir die oorplasing van die geld.”

      “Maar ek het nie soveel nie.” Sy kan die bewing nie langer uit haar stem hou nie. “Ek sal dit êrens moet probeer leen.”

      Hy leun weer vorentoe.

      “Moenie dom wees nie, Crystelle. Die alternatief wat ek jou gestel het, is soveel makliker. Hoekom sal jy jou in die skuld gaan dompel terwyl jy onmiddellik daarvan kan vergeet en nog boonop ’n maand lank heerlik kan gaan vakansie hou op ’n tropiese eiland sonder dat dit jou ’n sent kos? Gebruik tog jou verstand. Dit is mos nie iets vreesliks wat ek van jou vra nie. Daar is tog geen gevaar aan verbonde nie, en ek beloof jou dat jy onder geen verpligting sal wees nadat die maand verby is nie. Jy kan Hein ná die maand bloot sê dat jy nie langer met die verlowing wil voortgaan nie en terugkeer na Johannesburg. Of as jy dalk regtig hierdie keer op hom verlief raak en hy op jou, kan julle dadelik trou. Waarvoor is jy bang? Jy waag niks nie. Inteendeel. Ek betaal jou ’n klomp geld om vakansie te hou en jy het nog ’n goeie kans om vir jou ’n skatryk man los te slaan, soos jy mos eintlik wou, nie waar nie?”

      Estelle swyg maar liewer. Sy besef dat hy heeltemal gelyk het. Hoekom is sy bang om sy aanbod te aanvaar? Sy sal daardeur ’n medemens ’n guns bewys. Dit was nog altyd vir haar ’n sonde wanneer ’n jong man in die kloue van ’n ouer en meer ervare vrou geval het. Die eerste keer laat sy haar toe om die saak uit Chris Albrecht se hoek te beskou en dis asof sy meer simpatiek teenoor hom begin voel. Hy moet in ’n ongemaklike posisie wees. Dit kan nie aangenaam wees om te sien dat sy jonger broer met sy beste vriend se vrou lol nie. Sy wend nog ’n laaste poging aan.

      “Ek weet nie of die ding gaan uitwerk nie. Hein weet reeds dat ek die verlowing wil verbreek. Dit sal snaaks lyk as ek nou op Inhaca moet aankom en skielik weer vreeslik verlief op hom is. Hy sal sommer dadelik snuf in die neus kry.”

      “Hein weet niks daarvan dat jy die verlowing wil verbreek nie. Hy het nooit jou brief ontvang nie.”

      Sy kyk hom met groot oë aan.

      “Maar dit kan nie wees nie! Ek het dan ’n brief teruggekry van hom waarin …”

      “Ek het daardie brief geskryf.” Hy kyk kalm terug in haar geskokte oë. “Jou brief het op Inhaca aangekom toe Hein dodelik siek in die hospitaal gelê het. Ek wou jou laat weet het van die ongeluk, en moes die brief oopskeur om jou adres in die hande te kry. Ek het hom liewer niks van die brief vertel nie, want ten eerste was hy nog te swak, en ten tweede was ek nie geneë dat jy juis op hierdie kritieke tydstip die verlowing moet verbreek nie.”

      “Maar dan … dan het jy mos van die begin af geweet dat ek die verlowing wil verbreek. Hoe kan jy my dan ’n fortuinsoeker noem?” vra sy verontwaardig.

      “Ek het al tevore gehoor van ’n meisie wat so maklik verloof geraak het en dan raak die verloofring gerieflik weg elke keer dat sy besluit dit is nog nie die regte man nie. So het sy ’n hele fortuintjie ingesamel in die vorm van diamantringe totdat die polisie haar vasgetrap het.”

      “En jy dink dit was my plan ook?”

      “Nee, ek sê dit nie, maar jy moet toegee dat alles baie verdag lyk. As ek nie die dosie oopgemaak het nie, sou ek teruggekeer het na Inhaca met ’n leë ringdosie en eers dáár tot die ontdekking gekom het die ring is weg. Dit kon ook ek gewees het wat dit verloor het en dan het ek geen saak teen jou gehad nie. Maar nou is dit darem ’n heeltemal ander storie, nie waar nie?”

      Estelle besef dat sy maar net sowel die stryd gewonne kan gee. Waar en wanneer daardie ring uit die dosie kon verdwyn het, kan sy nie dink nie. Op die vliegtuig was dit nog in haar besit. Die enigste moontlike tyd wat dit gesteel kon gewees het, was toe sy haar bagasie by die toonbank in die lughawegebou ontvang het. Sy onthou sy het haar handsak op die toonbank neergesit en daar was ’n samedromming van passasiers. Dis al tydjie dat haar handsak uit haar hande was. Sy sug. Wat maak dit ook saak wanneer en waar dit gesteel is? Die feit bly dat die duur ring weg is en dat nóg hierdie man nóg die hof sal glo dat sy dit nie doelbewus vir haar toegeëien het nie.

      Haar oë ontmoet die potblou oë oor die tafeltjie tussen hulle. Dan, baie teësinnig maar magteloos, sê sy eindelik: “Goed. Ek kan niks anders doen nie, kan ek? Ek sal saam met jou na Inhaca gaan.”

      ’n Duidelike trek van verligting flits oor sy gesig. Dan staan hy op en buig formeel.

      “Dankie, Crystelle. Ek is jammer dat ek jou so te sê moes dwing, maar die doel heilig die middele in hierdie geval. Ons het teen wil en dank bondgenote geword in hierdie saak. Ek hoop net nie ons antagonisme teenoor mekaar gaan dit verongeluk nie.”

      Hy glimlag liggies in haar oë af. “Nie dat dit soveel saak sal maak dat jy my haatlik vind nie. Dis op Hein wat jy moet konsentreer, nie op my nie.”

      “Dank die gode dáárvoor,” antwoord sy spontaan en gevoelvol. “Ek sal liewer probeer om ’n slang op my verlief te laat raak.”

      Skielik klink sy helder lag op.

      “Jy weet, ek dink daar lê nogal ’n interessante maand vir ons voor!”