Reënboog van koraal. Ena Murray

sal hy dit agterkom? Baie van ons vriende ken ons vandag nog nie uitmekaar nie.”

      Estelle se oë word waaksaam. As Crystelle eers begin pleit, is dit moeilikheid soek om nee te sê. Maar hierdie keer gaan dit beslis nee wees.

      “Crystelle, jy het gehoor wat Dawid gesê het. As sy oë hom dan nie die verskil vertel nie, sal sy hart hom dadelik waarsku.”

      “Ag, twak! Miskien sal Dawid nog die verskil agterkom, want hy ken ons al jare en hy sien ons elke dag bymekaar. Maar iemand soos Hein wat nie eens weet dat daar ’n duplikaat van my op die aarde bestaan nie en wat my net ’n maand geken het … Nee, sus, ek sal jou ’n weddenskap aangaan hy sal nie die verskil agterkom nie.”

      “Is jy seker jy het hom nie vertel dat jy ’n identiese tweelingsuster het nie?”

      “Nee, ek het nie. Hy weet ek het ’n suster, maar ek het nagelaat om te sê ons is identies. Ek wou dit vir hom as ’n verrassing hou. Ons het nie eintlik veel familiebesonderhede uitgeruil nie. Die tydjie was net te kort daarvoor.”

      Daar is nog die grootste vertwyfeling op Estelle se gesig leesbaar en Crystelle kyk haar pleitend aan. Estelle móét net eenvoudig oorreed word om in te stem tot hierdie plan. Daar is geen ander uitweg nie.

      “Asseblief, Estelle, ek smeek jou! Al sou ek ook die geleentheid hê om hom te ontmoet, dink ek nogtans dit is ’n baie beter plan om jou in my plek te stuur. Jy sal die situasie baie beter as ek kan hanteer. Jy ken my. Ek word gou opgewonde en kan dalk dinge kwytraak wat my saak nog verder sal bemoeilik. Jy is baie taktvoller as ek in sulke delikate situasies. Daar bestaan by my geen twyfel dat jy die probleem suksesvol sal oplos nie. Doen dit vir my, Estelle. Asseblief!”

      “Kan jy hom nie bel nie, sus?” probeer Estelle nog wegskram.

      “Nee, ek dink nie eens daaraan nie. Ek het ook geen benul waar om hom per telefoon te bereik nie. Hy bly nie in Maputo nie. Hy woon glo op ’n eiland naby die stad.”

      “Op ’n eiland?” Estelle kyk haar suster fronsend aan. “Werklik, Crystelle, jy weet darem bra min van die man af!”

      ’n Ligte blos spoel oor Crystelle se wange. Sy verdedig haar heftig.

      “Ek het jou reeds gesê daar was nie genoeg tyd om te veel besonderhede uit te ruil nie. En die plan was dat hy my oor ’n paar weke sou kom haal en dan na die eiland neem om my te wys waar hy bly en waar … waar ons ons sou vestig as ons eers getroud is. Ag, sus, asseblief, sien jy regtig nie kans nie?”

      “Crystelle, ek wil jou graag help, maar ek hou nie van bedrog nie. Is dit regtig nodig dat ons plekke moet ruil? Hoekom kan ek hom nie ontmoet en reguit erken ek is jou tweelingsuster nie? Ek kan hom mos nog steeds die regte stand van sake skets en verduidelik hoekom jy nie kans sien om met die verlowing voort te gaan nie. Ek kan aan hom verduidelik dat jy baie besig is met voorbereidings vir jou huwelik en die oorsese reis en …”

      “Nooit! Dit sal nooit werk nie, Estelle, glo my, asseblief. Hy sal net weier om die saak met jou te bespreek, en as ek weer my oë uitvee, stap hy hier in. Ons kan dit nie waag nie.”

      Nog voordat Crystelle haar pleidooi afgesluit het, weet Estelle dat sy verlore is. Sy kan nie weier nie, nie as haar suster se toekomstige geluk op die spel is nie.

      Toe sy daardie aand, nes die vorige, met oop oë in die donkerte lê en staar, probeer sy haarself moed inpraat. Dis tog nie so ’n vreeslike ding wat Crystelle van haar vra nie. Sy moet die mansmens net oortuig dat sy werklik ernstig is om hul “verlowing” te verbreek, sy ring teruggee en met haar beste wense vir sy toekomstige geluk van hom afskeid neem.

      Tog is daar ’n vae onrus in haar wat sy nie kan ignoreer nie. Sy het die nare voorgevoel dat sake nie so glad gaan verloop as wat sy en Crystelle hulle dit voorstel nie. Die feit dat die man botweg weier om sommer die verlowing te verbreek, vertel haar dat sy met teenkanting te doen gaan kry. Hy is baie duidelik nie van plan om hom sommer net so ongeërg opsy te laat skuif nie, nie sonder ’n baie goeie rede nie.

      Wat haar nog onsekerder laat voel, is die feit dat haar suster haar so min van die man kan vertel. Sy weet net dat hy Heinrich Albrecht gedoop is, van Duitse afkoms is, maar al baie jare lank gevestig is op hierdie eiland naby Maputo. Hy is ’n soort “seewetenskaplike”, soos Crystelle dit vaag beskryf het, en te oordeel na die verloofring wat hy haar gegee het, moet hy redelik welgesteld wees. En dis al.

      Estelle sug hardop. Dat ’n mens werklik aan iemand kan gaan verloof raak terwyl jy so min van hom af weet! Die hoeveelste keer wonder sy wat haar suster besiel het.

      Die volgende oggend nadat hulle eers hul oggendkoffie gedrink het, raak Crystelle weer die onderwerp aan.

      “Het jy … het jy toe besluit, Estelle?” vra sy onseker, terwyl haar groot bruin oë, so dieselfde as dié van haar suster, by Estelle pleit. Laasgenoemde gee ’n meewarige glimlaggie en knik dan.

      “Nou goed, Crystelle. Ek het eintlik nie ’n keuse nie, het ek? Maar ek sê jou reguit ek dank die gode dat Dawid oor ’n paar dae die verantwoordelikheid vir jou op hom gaan neem.”

      Crystelle gooi haar arms dankbaar om haar suster se nek en Estelle slaag eers ná ’n rukkie daarin om die dankbetuigings stop te sit.

      “Toe nou, dis genoeg. Vertel my liewer hoe lyk die mansmens,” laat sy hoor. “Ek herken dalk nie my ‘verloofde’ wanneer ons mekaar moet ontmoet nie!”

      “Hy is nog baie jonk, maar om die waarheid te sê, weet ek nie presies hoe oud hy is nie. Hy is lig van kleur, met blonde hare, blou oë en ’n baie ligte vel. Hy is ’n baie aangename jong man met baie innemende maniere.”

      Sy frons en byt haar onderlip vas. “Daarom kan ek nie verstaan dat hy nou skielik hierdie houding inneem nie. Hy het my nie voorgekom as iemand wat hardkoppig is nie. Eintlik het hy soms amper onvolwasse voorgekom, jy weet, nog half seunsagtig.”

      “Liewe aarde, Crystelle! Ek sou nie dink dat so ’n soort man jou sou aantrek nie,” laat Estelle ook fronsend hoor.

      Crystelle kry weer ’n kleurtjie.

      “Wel, nie gewoonlik nie, maar dit was nou toevallig hy wat op daardie besondere tydstip op die toneel verskyn het. Hy is ’n baie gawe en aantreklike seun, Estelle, en ek het werklik ons vakansietjie saam geniet.”

      “Maar jy het geweet toe julle verloof geraak het dat hy nie jou soort man is nie,” beskuldig Estelle reguit. Haar kommer verdiep. Die jong man het natuurlik tot oor sy ore verlief geraak op die wêreldwyse Crystelle en was totaal onbewus daarvan dat hierdie ervare meisie hom eintlik as ’n soort ontvlugting gebruik het.

      Haar ontevredenheid met haar suster neem toe. Sy haat dit om mense onnodig seer te maak, en dis asof haar simpatie begin oorswaai na die kant van die onbekende jong man. Crystelle se optrede was niks anders as gemeen nie en dis of sy Hein Albrecht nie meer so kwalik kan neem dat hy moeilikheid wil maak nie. Crystelle verdien dit eintlik. Estelle sug.

      “Wat van sy familie? Weet jy iets van hulle af?”

      “Nie veel nie. Sy ouers is al dood en hy het ’n paar keer gepraat van ’n broer, ek dink ’n ouer broer.”

      “Weet jy regtig niks meer van hom af nie?”

      “Nee, regtig nie.” Crystelle ontwyk haar suster se oë. Sy besef maar te goed dat die hele saak, veral noudat Estelle dit so sit en uitpluis, haar in ’n baie slegte lig stel.

      Soos dit haar gewoonte is, skuif sy die effense skuldgevoel in haar opsy. Hein is nog jonk. Hy sal die teleurstelling wel oorleef. Estelle is verniet so bekommerd. As daar egter een ding in Crystelle is wat eg is, dan is dit haar gevoel vir Dawid, en Estelle besef dit blykbaar ook, daarom dat sy ingestem het om haar te help.

      Sy moet erken dat sy verbaas is dat haar suster wel ingestem het tot so iets. Estelle is in daardie opsig so heeltemal anders as sy. Sy ken net die reguit paadjie en sy haat alle vorme van oneerlikheid. Haar oë versag toe sy na haar suster kyk. Dis nie die eerste keer dat Estelle haar te hulp moet kom nie, maar sy moet erken, hierdie keer is dit darem ’n bietjie erg.

      “Ek