Reënboog van koraal. Ena Murray

te glo nie.

      Sy glimlag en laat dan saaklik hoor: “Laat ons nou tot ’n punt kom. Waar en wanneer sal ek hom ontmoet? Hoe maak ons ’n afspraak?”

      Crystelle staan op en haal ’n briefie uit die spieëltafellaai.

      “Hier is die brief wat hy aan my geskryf het.”

      Estelle lees dit aandagtig. Die handskrif is duidelik leesbaar, hoewel die brief vinnig geskryf en baie kort, saaklik en ontmoedigend is. Hy sê net kortliks dat hy haar brief gekry het, maar weier om die saak per brief te bespreek. Daar is geen teken van ’n pleitende minnaar in die kort briefie nie, en die afsluiting is so onromanties as wat kan kom: Groete, Hein Albrecht. Boaan is die adres. Estelle frons.

      “Nou wonder ek … Hierdie naam Inhaca … Sou dit nou die huis se naam wees of die eiland s’n?”

      “Nee, ek weet nie. Maar as jy ’n brief na daardie adres stuur, behoort dit hom te bereik.”

      “Dis al wat ek in elk geval kan doen. Wanneer sal ek hom ontmoet? Hoe gouer, hoe beter, dink ek.”

      “Ek wonder tog of dit nie beter sal wees as jy dit uitstel totdat ek eers weg is nie, sus,” laat Crystelle huiwerig hoor. As daar iets moet skeefloop met die afspraak en daardie man moet op haar troudag die kerk binnestap … Nee. Estelle moet hom eers ontmoet wanneer sy en Dawid al op die vliegtuig op pad Engeland toe is. Sy bemerk haar suster se vraende blik en vervolg vinnig: “Veronderstel daar loop iets skeef en hy stel die waarheid vas.”

      Estelle sug weer saggies. Wat jy eintlik bedoel, my sussie, dink sy, is dat ek jou kastaiings uit die vuur moet begin krap wanneer jy reeds veilig weg is. Solank Crystelle se sake net vlot verloop … Maar dan, miskien is dit ook beter om te wag totdat Crystelle uit die land is. Soos sy gesê het, as daar iets moet skeefloop, kan hierdie tweede verloofde van haar die wêreld vir haar baie warm maak.

      “Ons kan hom per telegram laat weet dat jy hom oor tien dae in Durban sal ontmoet. Dan het ons reeds in Engeland aangekom en jou jaarlikse verlof het al begin,” vervolg Crystelle.

      Estelle frons ontevrede.

      “Maar ek was van plan om na die Drakensberge te gaan vir my vakansie, Crystelle, nie Durban toe nie. My plek is al bespreek en ek het al my treinkaartjie –”

      Crystelle val haar half ongeduldig in die rede: “Ek sê mos ook nie jy moet jou hele vakansie in Durban deurbring nie. Jy kan mos net ná die afspraak Drakensberge toe vertrek. Jy sal uiters ’n halfuur in Durban nodig hê.”

      Estelle bly maar stil. Soos gewoonlik dink Crystelle nie daaraan dat die reis Durban toe ekstra koste sal meebring wat ’n groot hap uit haar vakansiegeldjies sal beteken nie. Estelle is maar ’n doodgewone private sekretaresse by ’n bekende maatskappy in die stad, maar haar salaris kan nie vergelyk word met haar suster se inkomste uit die vooruitstrewende, gesogte sjarmeskool nie. En omdat Crystelle nog nooit nodig gehad het om ’n sent om te draai nie, dink sy nie daaraan nie dat haar suster dit tog wel soms nodig vind.

      “Nou maar goed dan. Laat ons sommer dadelik die brief stuur, anders kom hy nog een van die mooi dae hier aan.”

      In die geharwar van die finale voorbereidings vir die troue vergeet die twee susters amper van Heinrich Albrecht. Eers toe hulle mekaar op die lughawe groet waar die groot Boeing van die Suid-Afrikaanse Lugdiens reeds gereed staan om sy vrag na Londen te vervoer, kom hy weer in ’n paar gefluisterde woorde ter sprake.

      Die susters omhels mekaar innig, onbewus van die belangstellende blikke in hul rigting. Só ’n besonderse identiese tweeling is skaars, en hulle is al gewoond daaraan om aangestaar te word wanneer hulle bymekaar is.

      “Tot siens, sus. En … alle sukses met jou afspraak oormôre. Ek hou duim vas dat dit goed sal afloop,” laat Crystelle saggies hoor en Estelle knik.

      “Ek ook, van harte,” skerts sy lighartig terwyl haar hart skielik vinniger klop. Sy het amper van die mansmens vergeet! “Geniet jou oorsese verblyf. Ek gaan vreeslik verlang,” erken sy met ’n knop in haar keel.

      Hulle was nog al die jare bymekaar, en veral sedert hulle hul ouers gelyk in ’n motorongeluk verloor het, het hulle vreeslik geheg aan mekaar gegroei. Nou gaan hul paadjies uiteen, en albei weet dat daar tog ’n mate van verwydering tussen hulle sal kom.

      ’n Rukkie later draai Estelle saam met Dawid se ouers en die paar vriende wat die wittebroodspaartjie op die lughawe kom wegsien het, weg toe die silwer voël tussen die wolke in verdwyn. Sy probeer saam met die ander gesels en lag, maar ’n swaarmoedigheid het haar oorval. As die ander dit opmerk, skryf hulle dit maar aan Crystelle se vertrek toe, en lewer geen kommentaar nie.

      Maar dis nie die gedagte aan haar suster se vertrek of die feit dat sy haar eers weer oor ’n paar jaar sal sien wat die glimlag op Estelle se gesig styf en onnatuurlik maak nie. Heinrich Albrecht, haar suster se tweede verloofde, is soos ’n wagtende monster op die voorgrond van haar gedagtes, en sy wens met haar hele hart dat dit al die dag ná oormôre kan wees. Sy het so moedig geklink toe sy en Crystelle die saak bespreek het, maar hoe nader dit aan die uur van die afspraak kom, hoe meer verwater haar bravade. Sê nou maar die mansmens is moeilik, wil geen rede verstaan nie, ontmasker haar en hul bedrogspul sommer binne die eerste oomblik? Haar wange brand nou al by die gedagte aan hoe ’n groot gek sy sal voel.

      Dis geen selfversekerde jong meisie wat twee dae later self ook ’n vliegtuig bestyg op pad na Durban nie. In haar handsak lê Heinrich Albrecht se telegram waarin hy hul afspraak vir dieselfde middag by ’n sekere hotel in Durban bevestig.

      Op pad wens sy met ’n opregte gebed dat daar iets mag voorval wat hom sal verhoed om die afspraak na te kom, hoewel sy terselfdertyd besef dat dit maar net haar beproewing sal uitstel en nie afstel nie. Dan weer wens sy net so opreg dat hy die afspraak sal kan nakom, want hoe gouer hierdie ding van haar skouers af is, hoe beter vir haar gemoedsrus.

      ’n Honderd keer gedurende die lugreis maak sy haar handsak oop om te kyk of die dosie met die verloofring nog daarin is. Later is dit nie meer genoeg om net die dosie te sien nie. Nee. Toe begin die duiwel haar wysmaak die ring is nie meer in die dosie nie. Dit het daaruit weggeraak. Wanneer sy op die lughawe uitstap, voel haar knieë soos saggebreide klei wat al dwing om onder haar te knak, en die afspraak met haar suster se verloofde doem soos ’n berg voor haar op.

      Nog nooit in haar lewe het sy doelbewus bedrog gepleeg nie. Selfs met haar mansvriende was sy nog altyd van die begin af openhartig. Sy het gehou van mansgeselskap, maar was nog nie bereid om ’n ernstige verhouding met net een man aan te knoop nie. Sy is nog maar drie en twintig, jonk en wil sommer nog berge versit en baie gaan reis voordat sy haar aan ’n man gaan verbind. Daarom het sy nog altyd van ’n ernstige verhouding weggeskram. Haar mansvriende het geweet as hulle haar vriendskap wil verloor, moet hulle net ernstig begin raak.

      En op hierdie oomblik is sy ’n “verloofde” meisie, op pad om haar onbekende “verloofde” te ontmoet, en sy sien geensins na hierdie afspraak uit nie. Hoewel sy baie lief is vir haar suster, is daar ’n stille verwensing in haar hart teenoor Crystelle toe sy die stoeptreetjies van die hotel opstap. Sowaar, eendag sal Crystelle moet vergoed vir hierdie benoude ure wat sy haar laat deurgaan. Dié dametjie is natuurlik op hierdie oomblik in die sewende hemel saam met haar bruidegom, salig onbewus van die koue sweet wat nou in haar suster se handpalms uitslaan.

      By ’n tafeltjie, eenkant op die ruim stoep, het ’n man haar aankoms met belangstelling dopgehou, en nou staan hy op en kom met afgemete pas nader gestap.

      2

      Estelle is onbewus van die man wat haar na die ingangsportaal van die hotel volg en kort agter haar stelling inneem toe sy die registerboek teken. Eers toe sy omdraai, gewaar sy hom. ’n Oomblik trek alles styf binne-in haar. Dan ontspan sy weer. Dit kan nie Hein Albrecht wees wat hier voor haar staan nie. Hy is volgens Crystelle se beskrywing te oud daarvoor en ook donker. Sy wil net wegdraai toe die man egter ’n tree nader gee.

      “Juffrou Reynders?”

      “Ja?”

      “Jy het natuurlik verwag om my