Elza Rademeyer Omnibus 7. Elza Rademeyer

was een keer saam hier. Kort ná ons ontmoeting, toe ons nog baie verlief was …” Haar woorde droog sommer vanself op. Maar toe sy opkyk in sy oë, voeg sy blosend by: “Oupa Janus was ook by.”

      Hy bemerk haar skielike ongemak en verlustig hom in haar bekoorlike skoonheid. Sy fassineer hom. ’n Roekelose begeerte om haar te soen, kom in hom op. Hy beweeg ongemerk nader aan haar terwyl hy sê: “Ek is dankbaar oupa Janus het nie vandag ook saamgekom nie.”

      Sy glo sy weet wat hy bedoel. Haar keel raak plotseling horingdroog en haar stem is hees toe sy probeer om ’n ander wending aan die gesprek te gee. “Dis nog mooier by die waterval as hier.”

      “Ek gee nie om of dit mooier is daar nie,” sê hy skielik teenaan haar. “Jý is al vir my mooi genoeg om na te kyk.”

      Sy nabyheid is te veel om te verduur en toe sy vingers in die hare agter haar nek verstrengel raak, draai hy haar om sodat sy nie anders kan as om na hom te kyk nie.

      Vir ’n lang, lang smeulende oomblik kyk sy hom net aan. Sy voel soos ’n gloeiende kool wat wag om op te vlam. Toe sy kop nader kom, huiwer sy. Maar dan maak sy haar oë toe en bied self haar mond vir hom aan.

      Gustav aarsel. Hy het nie verwag dit sou so maklik gaan om haar te soen nie. Dit kom by hom op om haar net op die voorkop te soen omdat die situasie so maklik handuit kan ruk hier in die afgesonderdheid. Maar toe sy haar arms ook om sy nek sit, kan hy homself nie langer in toom hou nie.

      Sy lippe streel senutergend lank oor haar ooglede en wange voordat dit oor haar mond sluit. Wat sy te wagte was, weet Esbeth nie, maar gewis nie dat sy soen soveel opstuwende emosies in haar sou ontketen nie. Dit is amper ’n onbegonne taak om te onthou dat sy hom net ’n les wil leer.

      Hy hoor haar klein snakkies van genot uiter toe hy haar vas teen sy lyf trek, en dink daaraan dat hulle met vuur speel, maar hy kan homself nie meer keer nie. Hy soen haar voorkop, die punt van haar neus, die kloppende kuiltjie in haar nek …

      Sy wag totdat hy honger van drif met haar bloes se knope begin peuter voordat sy met ’n vinnige beweging losruk en ’n smalende laggie gee. “So, op straat wil jy nie deur slette lastig geval word nie, maar in die boendoes gee jy nie om nie. Dáár mag hulle jou maar uitlok!”

      As hy uit die veld geslaan is deur haar houding, wys hy dit nie. Voordat sy kan padgee, kry hy haar aan die arm beet en trek haar doelgerig nader.

      “As jy ’n slet was, sou ek jou nie weer opgesoek het nie. En of jy dit wil erken of nie, jy staan nie so onverskillig teenoor my as wat jy nou probeer voorgee nie. Wil jy stry?”

      Sy kyk na die gelerige spikkeltjies in sy oë en voel hoe haar wange van verleentheid warm word. Haar aangeplakte bravade neem die wyk. “Los my!” pleit sy hees toe sy kop weer nader kom.

      “Ek sal, sodra ek seker gemaak het jy het nie bedoel wat jy gesê het nie.”

      “Hoekom doen jy dit aan my?” vra sy bewerig.

      “Omdat ek jou nie kan weerstaan nie,” sê hy ernstig met sy mond so te sê op haar lippe.

      Sy kry nie kans om hom te antwoord nie. En sy het ook geen krag om haar teë te sit toe sy soen haar tot passievolle hoogstes voer nie. Haar uitings van genot is dié keer eg en allermins geveins. Maar toe hy uiteindelik weer sy kop oplig, los hy haar só vinnig dat sy amper haar ewewig verloor. Nou eers sien sy ook waar Eben hom bevind!

      As hy moet gly! Sy stuur smekende gebedjies na Bo terwyl Gustav paaiend met die outjie gesels en versigtig nader loop om hom van die gevaarlike gladde rotslysie te red. Sy sidder in afgryse toe sy na die afgrond kyk.

      Eers toe hy en die kind uiteindelik veilig na haar toe aangestap kom, kry haar lam bene weer lewe en kan sy hulle huilend van verligting tegemoet storm.

      Hy oorhandig Eben soos ’n kosbare kleinood aan haar en wag geduldig totdat haar trane bedaar voordat hy gelykmatig sê: “Jou bloes se knope is nog los.”

      Haar wange raak vuurrooi toe sy afkyk. En wanneer sy vinnig haar rug op hom keer, hoor sy hom saggies lag.

      Wat haar besiel het! dink sy selfveroordelend. “Hoekom lag jy? Dis nie wat jy dink nie!” snou sy hom van skone skaamte toe.

      “Wat dink ek?” vra hy tergerig.

      “Ek weet jy glo nou ek is tóg maar ’n straatvrou!” sê sy met haar rug steeds na hom gekeer.

      “Wat laat jou dink ek glo so?”

      “Dis ’n logiese afleiding.”

      “Maar nie noodwendig waar nie.” Hy loop tot langs haar. “Jy hoef nie skaam te wees nie. Die Engelse spreekwoord sê mos: ‘It takes two to tango.’ Jy het nie alleen skuld aan wat gebeur het nie.”

      “Maar ek voel goedkoop,” sê sy na aan trane.

      Hy draai haar om na hom toe. “Jy het glad nie nodig om so te voel nie. Kom ons vergeet van die episode. Gaan wys vir my die waterval.”

      Esbeth stap met ’n gevoel van teleurstelling voor hom en Eben uit met die paadjie na die waterval. Sy vee vinnig oor haar oë. Dis nie dat sy ’n liefdesverklaring verwag het nie, maar hy kon darem net gesê het hy hou van haar of so iets. Wat anders moet sy glo as dat hy maar net met haar wou flankeer?

      Dis pragtig by die waterval, maar Gustav het moeite om sy blik van Esbeth af te hou. Veral noudat die skrik wat die kind veroorsaak het, uit hom gewyk het. Hy kan nie anders as om hom in haar aanloklike begeerlikheid te verlustig terwyl sy oënskynlik onbewus van hom na die vallende water staan en kyk nie. Sy is alles wat ’n man van ’n vrou kan begeer, kom dit by hom op. Selfstandig, intelligent, ongekunsteld, vurig …

      Esbeth kan aanvoel dat hy na haar kyk. “Kom ons gaan huis toe,” sê sy skielik bang vir haar eie gewaarwordinge. “Dis sommer nou-nou donker.”

      Wanneer hy haar hand vat om haar onderkant die dam se wal oor die gladde klippe te help, kom hy agter sy is versigtig om hom nie weer te na aan haar toe te laat nie. En albei van hulle haal eers weer vryer asem toe hulle die breë pad tussen die dennebome deur bereik. Dis of die sonskyn help om hulle meer nugter te laat dink.

      Maar op pad plaas toe is dit net Eben en Gustav wat gesels. Gustav kan aan niks sinvols dink om te sê nie. Sy laat na om Eben stil te maak omdat sy self nie woorde het nie. En sy glo Gustav verwelkom die kind se baie vrae. Toe hulle egter by die huis stilhou, kan sy hom nie langer ontwyk nie.

      “Dankie,” sê Gustav. “Ek glo ons gaan mekaar ná vandag weer sien, of hoe?”

      “Wil jy nie binnekom nie?” vermy sy ’n antwoord.

      “Nie nou nie, dankie. Ek dink jy sal meer op jou gemak voel as ek nie by is wanneer jou oupa jou begin uitvra nie.”

      Sy hoor die ligte spotklank in sy stem en bloos. “Pasop dat ek hom nie vertel watter wolf jy is nie!”

      “Jy sal dit tog nie waag nie, want dan sal hy jou nooit weer naby my toelaat nie,” sê hy plaerig voordat hy sy motor aanskakel.

      Esbeth kyk sy motor agterna tot waar hy stilhou om die plaashek agter hom toe te maak. Sy gee ’n magtelose suggie; kom dan agter dat oupa Janus ook na buite gekom het.

      “Waarheen ry Opperman nou?” wil hy weet. “Hoekom is hy skielik so haastig?”

      “Ek het hom genooi vir koffie, maar …”

      “Maar wat?” vra oupa Janus toe sy swyg.

      “Hy wil my kans gee om te gaan inpak.” Sy kyk op haar horlosie. “Gits, dis al halfvyf. Ek gaan sommer nou dadelik ons tasse pak.” Sy het moeite om haar oupa se skerp blik te ontwyk en vlug haastig die huis binne toe Eben met hom gesels oor die dinge wat hy by die dam gesien het.

      Maar oupa Janus is nog nie klaar met haar nie. Dit vind sy uit toe sy met die gepakte tasse buite kom.

      “Hoe goed ken jy en hierdie Gustav mekaar nou regtig, Esbeth?” vra hy terwyl hy een van die tasse by haar neem om dit na haar motor te dra.

      “Nie