Hard soos kameeldoringhout. Sarah du Pisanie

opgewek. As hierdie woeste man haar net saam met hom sal laat trek, sal sy soveel veiliger voel.

      Sy gaan staan skielik en skud haar kop. Veiliger? Dis ’n snaakse gedagte wat nou by haar opgekom het!

      Braam kyk nie om nie. Die twee groen oë spook by hom. Die vroumensie met haar twee uil-oë moet nou net nie staan en dink dis om haar ontwil dat hy vandag stadiger getrek het nie. Hy wou maar net gister ’n groot stuk pad agter die rug kry. Vandag se skof was toe nie so lank nie. Dis al!

      Hulle kampeer vanaand in ’n rivierbedding. Nadat die osse klaar gesuip het, het Apools ’n rukkie gewag totdat die water nie meer so troebel was nie en toe die watervaatjies weer vol gemaak.

      “Hier is baie water, juffrou Martie. Kan ek vir juffrou die badjie ook vol maak?”

      “Asseblief, Apools. Ek dink ons moet sommer die groot pot op die vuur skuif, dan kan ek ’n bietjie warm water maak.”

      Dankbaar help Martie vir Apools om die badjie los te maak. Aangesien Braam nie vanaand hier gaan wees nie, kan sy ’n slag ordentlik bad. Die ruimte in die wa is egter so beknop dat ’n mens dit nie juis ’n bad kan noem nie. Dis eintlik maar net ’n ordentlike was.

      Sy borsel haar hare totdat al die stof uit is en dit weer sag en blink in die lamplig glinster.

      Intussen kook die potjie met die lekker vet skaapblad stadig op die vuur. Sy het nog aartappels en uie en ook droëbone wat sy nou-nou daar wil ingooi. Sy wil vir die man ’n ordentlike bord kos kook. Hy moet darem weet sy is dankbaar dat hy vandag so vriendelik was om haar ’n kans te gee om by te hou.

      Vleis is ’n probleem in hierdie hitte. Haar voorraad vleis staan nou einde se kant toe. Sy doen alles wat sy kan om dit te bewaar, maar dit help nie veel nie. Daar is nog net ’n gesoute ribbetjie oor en dan sal sy moet uitkyk vir ’n vleisie.

      Hans het altyd vir hulle ’n bokkie gaan skiet. Hulle was toe meer mense en kon dit dus opgeëet kry voordat dit sleg was.

      Vanaand laat Apools hom nie weer afsit toe dit tyd word vir aandgodsdiens nie. Nadat hulle klaar geëet het, skuif hy en Chrisjan nader.

      “Vanaand kan ons mos maar sing, nè, juffrou?”

      “Ja, goed, Apools, ons kan maar sing.”

      Eensaam en verlate, maar ook met ’n noot van hoop en verwagting, klink die drie stemme in die aandstilte op. Die bekende ou psalm klink vir Martie vanaand so vol hoop dat sy met oorgawe kan sing: “Net soos ’n herder uittrek met sy skape . . .”

      Lank nadat Chrisjan en Apools al gaan slaap het, eet Martie eers. Sy het maar bly wag en gekyk of Braam nie terugkom nie.

      Sy krap ’n paar kole onder die pot in. Sy sal maar gaan inkruip. Hulle staan soggens so vroeg op.

      Die drywers se stemme raak later stil en Martie loer skrikkerig na die skrefie maanlig wat by die opening van die watent inloer. Dis nogal grillerig om so alleen in die veld te wees. Skielik vlieg sy verskrik regop. Natuurlik! Hy is mos vanaand weer op ’n dorp! Hy is seker weer besig om kanne en kanne bier in sy groot liggaam in te gooi!

      Sy druk verskrik haar hand teen haar bors. Wat doen sy as hy hier aankom en hy is dalk nie homself nie? Sy sal geen verweer hê nie – hy sal haar gemaklik met een hand kan vashou.

      Verwilderd spring sy uit die bed. Sy moes vir Apools gevra het om hier naby die wa te kom slaap! Dit het egter nooit by haar opgekom dat so iets kan gebeur nie.

      Sy buk en haal die geweer onder die kampbedjie uit. Sonder om die kers aan te steek, laai sy die geweer en sit dit regop teen die bedjie se voetenent neer.

      Versigtig gaan loer sy agter by die tent se opening uit. Alles is egter stil en vreedsaam by die ander wa.

      Die hitte gaan ondraaglik wees, maar sy maak die tentseil dig toe en knoop die toutjies stewig vas aan die binne­kant. Nou sal sy hom darem hoor as hy by haar probeer kom.

      Sy slaap baie lig. Dis egter eers hier teen twee-uur dat sy hom hoor terugkom.

      Sy perd proes hier naby haar wa en elke sintuig is onmiddellik helder wakker en waaksaam.

      Sy hoor hom gedemp vloek toe hy oor iets struikel en dan hoor sy hoe hy die saal op die grond laat neerval. Sy wag gespanne. Hy behoort tog te weet dat die kos in die pot sal wees. Maar sy wa kraak en dan raak dit stil en Martie weet dat hy nie vannag van plan is om van die kos te eet wat sy so sorgvuldig voorberei het nie.

      Anders as wat Martie verwag het, is die son al op toe hulle eers begin inspan.

      Dankbaar vir die ekstra rus, vra sy ook nie vrae nie. Braam is in elk geval nêrens te sien toe sy uit die wa kom nie. Daar brand egter ’n vuurtjie naby sy wa.

      Gelate trek Martie haar skouers op. Hy is beslis nie van plan om ’n vuur met haar te deel nie. Sy gaan hom ook nie eens nooi nie.

      Sy het so gehoop dat hulle darem by Omaruru sal indraai sodat sy kan sien hoe die dorpie lyk en net gou ’n paar benodigdhede by die winkel kan kry. Die ander wa wag egter vir hulle buitekant die dorp en sy sien net van ver af ’n paar wit huisies wat knus en gesellig onder groot, groen bome staan.

      Die laat nag het Braam ook nie juis goed gedoen nie. Hy is vanoggend weer stug en vol draadwerk. Hy praat nog steeds nie ’n woord met haar nie, vloek en raas net oudergewoonte.

      Martie sug beswaard. Die pad kan soveel korter wees as hy tog net met haar wil gesels. Daar is so baie dinge van hierdie mooi land wat sy graag wil weet.

      Dis sommer vroegoggend al hittig warm. Martie vee die sweet, wat in dun straaltjies teen haar nek afloop, met haar sakdoek af. Sy sal versmoor in hierdie rokke van haar. Vandat hulle Suidwesbodem betree het, het sy en Ilze so min onderrokke moontlik aangetrek en ook sonder kouse begin loop. Sy is egter skrikkerig vir die vreemde man en dus is sy baie betaamlik aangetrek.

      Teen elfuur kan sy die hitte nie meer verduur nie en sy rol haar rok se moue hoog op. Sy klouter agter in die wa en trek haar kouse uit. Dan krap sy totdat sy die ruwe sandale kry wat Apools vir haar gemaak het.

      Sodra sy ’n kans kry, gaan sy vir haar koeler rokkies maak. Sy sal soek vir ’n stukkie ligte materiaal en dan maak sy rokkies met kortmoue en laer halsies. In hierdie land kan ’n mens onmoontlik soveel klere dra.

      Sy bind later ’n tou om haar heupe en trek haar rok daarmee op sodat dit nie so in die stof sleep nie. Ligvoets spring sy van die wa af en gaan loop voor saam met Chrisjan by die osse.

      “Dis darem warm, nè, Chrisjan?”

      “Ja, juffrou Martie.”

      Braam sit massief op sy perd en sy sien hoe hy terugry om te kyk of alles nog in die haak is by die agterste wa.

      “Waar is Apools dan, Chrisjan?”

      Sy wys na die perd wat aan die wa vasgemaak is en lui saam met die osse in pas bly.

      “Hy was netnou nog hier, juffrou Martie. Hy verdwyn mos maar so kort-kort die veld in. Hy ken die meeste van die plante en hy kry altyd allerhande lekker goed om te eet. Juffrou Martie weet tog hoe is Oupa. Hy kan hom mos verkyk aan alles wat vreemd is in die veld.”

      Sommer vir die lekker daarvan en om haar litte ’n bietjie te rek, hardloop Martie al met die waspore langs ’n entjie voor die wa uit.

      Braam sien haar aangehardloop kom en hou sy perd fronsend in. Hy ruk egter die perd vererg om toe sy uitgelate onder ’n boom neersak.

      “Simpel vroumens!” mompel hy vererg. Hy het ’n oomblik gedink daar skort iets. Kan ’n mens dan lus wees om in hierdie hitte rond te hardloop!

      Die prentjie steek egter in sy gedagtes vas. Sy lyk so anders; so jonk en vol lewenslus. Haar rok sit bokant haar enkels wat spierwit onder die soom uitloer. Haar arms, wat by die opgerolde moue uitsteek, is amper ’n heuningkleur en ’n mens kan sien dat sy al meermale haar rok se moue so opgerol het.

      Sy dra nie graag ’n kappie nie. Sodra sy in ’n koeltekolle­tjie kom, skuif sy die kappie van haar kop af. Haar vel is dus nie so wit soos wat dit