Hard soos kameeldoringhout. Sarah du Pisanie

      

      Hard soos

      kameeldoringhout

      Sarah du Pisanie

      Jasmyn

      Hoofstuk 1

      Die son brand trillend neer op die wit seile van die watent. ’n Vlieg zoem lui en brommend, senutergend, al in die rondte.

      Martie vee tam en totaal gedreineer van alle energie die hare van haar natgeswete voorkop af weg. Sy druk soos ’n ou vrou op haar kruis toe sy opstaan.

      Die wa kraak kermend toe sy beweeg om agter by die opening van die tent uit te loer. Sy huiwer ’n oomblik lank in die opening voordat sy haar kop vinnig terugruk, so asof sy ’n skoot koue water in die gesig gekry het.

      Ongelowig en glad nie seker of sy reg gehoor en verstaan het nie, steek sy weer versigtig haar kop uit om seker te maak.

      Met groot, geskokte oë ruk sy dan haar kop terug en druk verskrik haar hande teen haar ore. Haar oë is rond en blink en die verwarde uitdrukking laat haar soos ’n vlugtende dier lyk.

      Liewe aarde! Is dit waarvoor sy al twintig dae in hierdie versengende hitte wag? Is dit die antwoord op al haar gebede?

      Nee! Sy prewel die woord magteloos. Dít kan sy nie aanvaar nie. Dit was haar enigste hoop. Al uitweg!

      Haar bene het nie genoeg krag om haar weer tot by die smal bedjie agter in die wa te dra nie. Sy staar net stil en hygend voor haar uit, haar hande nog steeds styf om haar ore geklem.

      Versigtig neem sy ná ’n paar minute haar hande weg. Die lawaai buite het nie afgeneem nie. Die vloeke het darem meer gedemp geraak namate die groot, bebaarde man verder van haar wa af beweeg het.

      Asof sy ’n slang buitekant te wagte is, loer sy baie versigtig weer uit. Die groot gestalte is nou byna by die Duitser se huisie. Hy draai egter weer om om nog opdragte uit te bulder.

      Martie se bene dreig om onder haar in te vou. Sy druk haar vuiste teen haar mond terwyl trane saam met die sweet oot haar wange loop.

      Sy knyp haar oë styf toe en bid geluidloos: Liewe Vader, U het my gelei tot hier. Ek sal nie paniekerig raak nie. Ek verstaan nie nou u weë nie. Ek verstaan dit regtig nie. Ek weet net dat U ook die pad verder saam met my sal gaan.

      Sy strompel terug na die bedjie en sak uitgeput daarop neer. Iewers sal sy nou eers krag vandaan moet kry voordat sy verdere besluite kan neem.

      Alles binne-in haar is ’n warboel emosies. Vrees, paniek, algehele ongeloof en verslaentheid vermeng tot een kolkende massa.

      Haar skraal liggaam pas gemaklik op die hol bedjie en sy sak terug teen die groot kussing met sy pragtige valletjiesloop wat haar nog altyd soveel plesier kon verskaf.

      Die bekendheid van haar bed en haar eie kussing bring die rustigheid stadig in haar terug. Lank lê sy met geslote oë en dan soek-soek haar hand onder haar kussing totdat dit die verslete Bybeltjie raak vat. Soos ’n kind wat vertroosting by ’n geliefde speelding kry, klou sy dit krampagtig met albei hande teen haar bors vas. Dan eers kry haar gedagtes rigting.

      Haar lewe was so ongekompliseerd en beskermd, eenvoudig en sonder opwinding. Toe skielik, sommer net op ’n dag . . . toe loop alles skeef!

      Haar pa, Heinrich Schlage, is verbonde aan die Rynse Sendinggenootskap. Hy het dertig jaar gelede na die Paarl gekom om sendingwerk te doen.

      Daar het hy haar ma, die fraaie Petronella du Toit, ontmoet.

      Sy was van die eerste oomblik af dolverlief op die mooi Duitse sendeling wat sommer gou by die Du Toits kom perd afsaal het.

      Hulle twee is ’n jaar nadat Heinrich daar aangekom het, getroud. Heinrich het glo gesê dat hy al aanstap veertig toe en nie onnodig wou wag nie.

      Ongelukkig was hulle ’n hele paar jaar getroud voordat sy wat Martie is haar verskyning gemaak het. Vir Heinrich, wat altyd ’n “olyfboord” om sy tafel wou gehad het, was dit ’n groot teleurstelling dat daar vir hulle net een spruit gegee is.

      Namate die besef dat sy hul enigste gaan wees vir hulle ’n werklikheid geword het, het haar ouers net nader aan mekaar gegroei.

      Hulle drie was hartstogtelik lief vir mekaar. Hulle het geen behoefte aan ander se geselskap gehad nie. Hulle het jaloers gewaak oor hul kosbare alleentydjies.

      Die lewe was mooi en goed vir haar. Haar ouers het haar oorlaai met liefde, maar ook met dissipline. Hul liefde vir mekaar, die natuur en vir hul Skepper het hulle ook aan haar oorgedra.

      Martie ontspan stadig terwyl haar gedagtes terugvloei op die ou, bekende paaie. Sy voel weer die wind in haar gesig terwyl sy hoog op haar pa se skouers sit waar hulle in die veld ronddwaal. Pappa sou dan Mamma se hand styf in syne toevou en die hele wêreld het net aan hulle drie behoort.

      Die reuk van die veld is so kennelik by haar dat dit in haar neus kriewel. Sy sien in haar geestesoog die oorvloed kleur en milddadigheid van die Boland.

      Soveel lesse het sy daar in die veld gekry. Pappa sou haar van sy skouers aftel en hulle sou haar dan van die plante en die diere leer, van die wind en die reën, van water en grond.

      Petronella, skraal en fyn, het seker maar ’n knou gekry met Martie se geboorte. Sy het nooit besef dat haar ma nie gesond is nie. Pappa het altyd alles op hom geneem en sy het dit as vanselfsprekend aanvaar.

      Mamma was ’n geleerde vrou – ’n onderwyseres. Saam met die kinders op die sendingstasie het sy Martie ook sommer geleer. Die naaste skool was ver en hulle het nie kans gesien om haar, hul enigste, so ver weg kosskool toe te stuur nie.

      Haar ouers het aangebied dat sy ná skool vir ’n jaar se verdere opleiding moes weggaan. Sy het egter botweg geweier. Haar plek was by hulle op die sendingstasie.

      Aangesien sy altyd ’n groot voorliefde vir verpleging gehad het, het sy elke oggend omtrent twee kilometer na die sendinghospitaaltjie gestap en daar haar opleiding onder ou suster Heidie voltooi.

      Wat ’n heerlike sendingspan kon hulle drie nie nou gemaak het nie: Pappa die sendeling, Mamma die onderwyseres en sy die verpleegster!

      Sy het egter skaars haar opleiding by die hospitaaltjie begin toe die breuk in hul hegte gesinsband onverwags gekom het.

      Daar was ’n brief van Duitsland af vir Pappa. Die sendingowerheid wou hê hy moes ’n sendingstasie bo in die noorde van Suidwes-Afrika gaan begin. Hulle het oral geprobeer om geskikte mense te kry om daarheen te gaan, maar niemand was beskikbaar nie.

      Aangesien Pappa van Duitse afkoms is en daar heelwat Duitssprekendes in Suidwes is, was hy die aangewese persoon om so ’n groot guns van te vra. Voorts het hulle gevra dat hy eers alleen moes gaan en die sendingstasie gaan opbou voordat hy sy gesin daarheen laat kom.

      Hulle was verslae en heeltemal ontwrig. Pappa het dae aanmekaar buite in die veld rondgedwaal. Martie het hom telkens op sy knieë aangetref waar hy besig was om hierdie ernstige saak met ’n Hoër Gesag uit te maak.

      Sy onthou nog goed die verwese trek op sy gesig toe hy haar en Mamma van sy besluit verwittig het.

      “Ek sal móét gaan. Ek het nie ’n keuse nie.”

      “Ons gaan saam, my man.” Mamma het beslis opgestaan asof sy die saak as afgehandel beskou het.

      Pappa het egter sy kop hartseer geskud.

      “Dít, my liefling, was my grootste stryd. Julle sal nie kan saamgaan nie. Jou gesondheid is baie swak, jy weet dit tog. Ek kan nie my twee rosies na daardie wilde, ongetemde land neem nie.”

      Haar ma het smekend by hom gaan kniel en hy het teer oor haar wange gevee.

      “Ek wil julle so bitter, bitter graag saamneem. Ek moet egter ’n stasie gaan bou. Sodra hulle iemand anders be­skikbaar het, kom ek terug. Ek sal hulle so laat weet. Ek hoop om op die langste drie jaar weg te wees.”

      Die drie jaar het ses geword.

      Hulle