Hard soos kameeldoringhout. Sarah du Pisanie

Gaan uit jou land en uit jou familie en uit jou vader se huis, na die land wat ek jou sal wys.

      Haar angstigheid verdwyn geleidelik en dit voel of sy weer vry kan asemhaal. Sy sluit haar oë sodat die betekenis van die woorde diep in haar deurmekaar gemoed kan indring.

      Abraham het in die geloof getrek. Hy het ook nie geweet waarheen hy gaan of wat verder van hom sal word nie. Hy het net geglo.

      Met ’n effense sug maak sy die Bybeltjie toe en sonder om haar oë te sluit, prewel sy saggies: “Here, is dit dan geloof wat ek kortkom?”

      Sy staan op, maak haar lang hare los en borsel dit vinnig uit. Die bolla word behendig agter haar kop vasgedraai sonder dat sy eintlik besef wat sy doen. Sy vee met haar hande oor haar netjiese grys rok en rol die moue af. Die wit, gestyfde kragie word reggetrek en dan eers voel sy netjies genoeg om na buite te gaan.

      Besluiteloos draai sy rond. Sy moet nou besluit. Sy moet nou aan die Here en aan haarself erken of sy ook bereid is om in die geloof te trek, soos Abraham.

      Sy strengel haar vingers inmekaar en knyp haar oë styf toe voordat sy geluidloos bid: Ja; Here, ek glo! Ek sal gaan. Ek sal soos ’n Abraham die onbekende ingaan, want, Here . . . ek . . . ek het nêrens anders om heen te gaan nie.

      Sy voel tog beter en selfs haar hart is effens ligter toe sy agter by die wa uitklim.

      Buite staan sy eers ’n oomblik stil en luister. Alles is egter rustig. Sy het langer daar in die watent gelê en droom as wat sy besef het. Die man se osse is al uitgespan en weggelei. Verder weg kan sy die gedempte stemme van sy handlangers hoor.

      Sy haal diep asem en probeer haar gedagtes skoonmaak van die skrik van vroeër vanmiddag. Sy moet kalm en heeltemal op haar gemak lyk wanneer sy die groot man met die swart baard in die oë kyk. Haar hele toekoms hang van hom af.

      Stadig stap sy met die uitgetrapte voetpaadjie af na Klaus Stolz se huis. Klaus se growwe stem kom laggend deur die oop deur na haar toe aangesweef: “Jy kan darem bier drink soos water, Braam. Jy is die enigste mens wat ek ken wat die goed so kan wegsluk!”

      Braam lag bulderend.

      “Enige mens wat deur hierdie woestyn gekom het, kan maar bo ingooi. Al die bene en holtes in jou liggaam is uitgedroog. Toe-toe, Duitser, ek is al meer as ’n uur hier en ek het nog net vyf bekers bier in. Hoe is dit dan vandag met jou?”

      Martie se moed begewe haar. Sy draai vinnig om en stap eers ’n wye draai op die werf. Sy probeer diep en egalig asemhaal. Sy weet nie wat sy nou die meeste vrees nie – hierdie wilde, onbekende land of hierdie woeste mansmens!

      Dis al sterk skemer toe sy doelgerig terugstap na die huis toe. Sy stap sommer by die agterdeur in. Die voorkant, wat dien as winkel en kroeg, is net met ’n gordyn van die kombuis geskei.

      Sy hoor hoe die mans nog sonder ophou gesels. Dan steek sy egter in haar spore vas en luister onbeskaamd af.

      Klaus se stem klink rustig en dit laat die bekommernis ’n oomblik uit haar gemoed wyk.

      “Sy sal nie ’n probleem wees nie, Braam. Sy is op pad na ou sendeling Schlage toe. Hy is daar naby jou, as ek reg onthou. Sy wag al amper drie weke lank vir jou. Sy ken nie die wêreld nie. Dis darem nie ’n land waarin ’n vrou alleen kan rondtrek nie. Sy weet ook nie waar die drinkplekke is nie.”

      Martie gee ’n tree nader aan die gordyn en wag angstig op sy antwoord. Toe hy egter praat, is dit so hard dat sy maar in haar wa kon gewag het. Sy sou in elk geval alles kon hoor.

      “Nee wat, dankie! Ek is haastig en wil by my huis kom voordat die reëntyd aanbreek. Dis al klaar September. Daar kan nou enige tyd buie begin uitsak.”

      “Maar, Braam, luister nou . . .”

      Dit klink of hy Klaus nie eens hoor nie. Sy stem is ’n paar tone laer toe hy weer praat.

      “Ek is nou klaar met transport ry, ou Klaus. My pa is mos verlede jaar dood en die plaas staan nou alleen. Daar is te veel wilde goed en ’n mens kry te veel skade. Dit sal lekker wees om net te boer. Hierdie maande op die wapad is nie ’n lewe nie. Ek het my huis verbreek en groter gemaak. Op my wa is nog boumateriaal wat ek saamvat. Met die geld wat ek vir die velle en ivoor gekry het, gaan ek vir my mooi koeie en kalwers koop. Spoggoed! Ou Vaal Jaap wil syne verkoop. Hy wil mos trek. Simpel! Waar wil jy nou ’n beter en mooier wêreld kry as daar bo by ons in die Noorde? Die man is getik, sê ek jou! Maar hy is hoeka al so snaaks vandat sy ou vrou dood is. Ek sê nog altyd . . .”

      Met ’n sinkende gevoel staan Martie weer terug. Hy oorweeg nie eens die versoek nie! Hy is ook nou besig om heeltemal van die punt af te dwaal. Dankbaar hoor sy hoe Klaus hom in die rede val.

      “Haar osse is mooi vet, Braam, en sy sal jou nie hinder nie. Sy sal net so vinnig soos jy kan trek. Sy wil ook graag voor die reëntyd op Grootfontein wees.”

      “Hoe het sy hier gekom?” Braam se stem is driftig en verskrik druk Martie haar hand voor haar mond.

      “Sy het saam met ’n sendingpaar wat Walvisbaai toe is van die Kaap af tot hier gekom. Hulle moes natuurlik nou wegdraai en sy moet noordwaarts gaan.”

      “Nou wil jy hê ék moet met die ou kerkgeraamte aansukkel! Vir dae en weke moet ek alleen saam met die ou fossiel in die veld wees. Klaus, jy ken tog die Noorde. Jy weet dis ruig en bebos. Die ou ding sal haar flou skrik vir elke voël wat voor haar opvlieg. Ek sê nou vir jou, sy kry haar eerste hartaanval voor ons op Omaruru is.”

      Martie hoor hoe hy driftig sy bier opslurp voordat hy weer praat.

      “Sy is in elk geval simpel om iets in die Noorde te gaan soek.”

      “Ag, Braam, man, jy is nou sommer onnodig moeilik. Ek sê mos vir jou sy is op pad na ou sendeling Schlage toe. Jy ken tog die ou, sy sendingstasie is op jou pad. Ek het al gesien dat jy vir hom goed saamneem.”

      “Ja, die ou siel ken ek. Hy is seker by die honderd en tagtig jaar oud. Die laaste keer wat ek hom gesien het, was hy ellendig siek van koors. Hy het nie eens geweet ek was daar nie. Ek het nooit gehoor of hy dit toe oorlewe het nie.”

      “Braam, luister nou net ’n slag na my –”

      “Nee, Klaus, jy kan na mý luister! Ek is die een wat met haar gaan sukkel. Wat gebeur as die ou sendeling intussen die emmer geskop het en ons kom daar op ’n verlate sendingstasie aan? Wat maak ek dán met haar?”

      Daar is ’n kort stiltetjie en Martie is so geskok dat sy glad nie haar gedagtes kan formuleer nie.

      Dan tier Braam voort: “Nee wat, dankie, ou Klaus. As jy aangebied het dat die ou ding hier kan bly, is sy jou verantwoordelikheid. Jy gaan haar sowaar nie op my afskuif nie. Ek sal vir ou Schlage gaan sê dat hier ’n ou plooigesig vir hom wag. Hy kan haar self kom haal.”

      Martie hoor hoe hy verontwaardig snork. “Verbeel jou! Ék moet nou weke lank met die ou pikkewyn op die wapad wees!”

      Klaus se stem is ook nou driftig.

      “Braam, wees net redelik. Teen die tyd dat die sendeling die boodskap kry, is dit reëntyd en dan is dit maande voordat hy kan trek. Jy weet tog ek het nie plek hier vir ’n gas nie. Sy kan mos darem nie maande lank en dwarsdeur die reënseisoen in die wa bly nie.”

      “Ag, Duitser, gooi vir my liewer nog ’n bier in. Ek vererg my sommer vir jou! Is dit haar ou wa wat daar onder die boom staan?”

      “Ja, dit is. Hoekom vra jy?”

      “Ek sal nie van my agterdeur af skuur toe trek daarmee nie. Dis dan net ’n bondel planke. Die Noorde is nie gemaak vir sulke mankoliekerige goed nie. Die ou wa sal ook nie Omaruru haal nie.”

      “Braam, sy wil nie hê jy moet haar help nie. Sy wil net saam met jou trek sodat sy kan sien waar die uitspanplekke en drinkplekke vir die diere is.”

      Braam vloek grof en die hoendervleis slaan op Martie se arms uit.

      “Klaus, jy ken my tog – ek kan vloek dat die son stilstaan. Moenie dat een van my waens vasval of breek nie, dan gaan