Haar beste bruidegom. Dirna Ackermann

en stap agter ’n helper met sy gelaaide trollie aan. Annemé glimlag meganies vir die volgende persoon met ’n wavrag plante terwyl ’n klipsware ding op die krop van haar maag kom lê.

      As sy nou op wortelvlak eerlik moet wees? Ja, sy is jaloers! Netnou vat Ylani Morkel vir De Wet weg . . . En dan?

      “Hoekom lyk my skapie dan so bekaf?”

      Annemé kyk op van die leë beker voor haar. Sestien jaar jonger as haar broer, staan Rebecca Zeelie daar met geen teken van grimering wat die spore van die ouderdom probeer verbloem nie. Haar blou oë lag met ’n lewenslus wat aansteeklik is en elke grysgestreepte bruin krul staan omtrent in sy eie rigting. Sy moet haar hande vanmôre al ’n heel paar keer deur hulle gestoot het – haar gewoonte wanneer sy haastig of ingedagte is. Sy trek ’n stoel uit oorkant Annemé.

      “Môre, of liewers, amper middag. Jy sit in die heel agterste hoekie in Die Koffiehut, jou rug na die deur, met ’n gesig wat lyk asof dit suidwaarts wil emigreer, en jy lyk pootuit, my boklam. Het iemand jou tekenboek afgevat, of was julle so besig dat jou gô nou al uit is?”

      “Hallo, Becca. Nee, ek sit maar en dink.”

      “Dit moet ’n gewigtige dink wees, my witkoppie.”

      Tussen De Wet en Becca het sy meer troetelname as wat daar ure in ’n dag is. De Wet het darem min of meer by “poppielap” vasgehaak, en hy gebruik dit nooit voor buitestanders nie. Becca s’n sluit die ganse diereryk in, hoewel hulle meestal op die plaas rondboer. As Becca die dag Annemé se geboortenaam gebruik, is sy gewoonlik in die moeilikheid.

      Becca wink die kelner nader. “Koffie, asseblief, seun, en moenie vir my kasaterwatertjies aandra as jy ’n tip wil hê nie, gehoor.”

      “Mevrou?”

      “Flou koffie, boeta. Moenie flou koffie bring nie.”

      Die effe oorgewig tiener skarrel weg en Annemé lag. “Jy weet, Becca, dis ’n wonder dat iemand nog nie jou harspan ingeslaan het nie.”

      “Hoe so, my skapie? Ek is dan die liewe goedheid vanself. Ek weet maar net wat ek wil hê en is nou al te oud om met iets minderwaardigs tevrede te wees.”

      “Seker dié dat my ma amper voor sonop al klippe wou kou en die gruis oor my uitspoeg.”

      “Ai, my lam, ek is so jammer. Ek moes geweet het toe sy sommer vroegoggend so met die instap al begin karring het oor alles en nog wat, maar soos ek die ding sien, vergewe tog. Daar is net te veel wat sy nog moet doen, en sy voel skuldig dat hulle al weer op pad is, maar ook nie genoeg om eens te droom om by haar kind te bly nie. Wat het sy nou weer te sê gehad?”

      “Ag, sy kry net nie end oor Abrie nie.”

      Rebecca vat die koffie by die kelnertjie, teug ’n versigtige slurpie en gee hom ’n sprankelende glimlag. “Jy kan maar ontspan. Jy het jou tip verdien.”

      Hy lyk so verlig dat Annemé amper hardop lag, maar sy weet ook hoe dit voel om van fooitjies afhanklik te wees. Haar ma glo nou maar eenmaal ’n kind moet vroeg die waarde van geld leer, en sy het lank kelner gespeel voor sy uit pure desperaatheid besluit het om joernalistiek te doen.

      As sy dan nou nie haar musiekgawes wil ontwikkel nie, sal sy die een of ander kwalifikasie kry en basta, het haar ouers – of liewer, haar ma – besluit. Daar is geen toekoms in die skryf en illustreer van kinderboeke nie.

      Maar kinderstories is waar haar hart lê. Stories om klein hartjies aan te moedig wanneer die wêreld dreig soos ’n gloeiende draak. Om einaplekke wat nie met pleisters gedokter kan word nie, beter te maak omdat ’n prentjiekarakter onvoorwaardelike aanvaarding belowe.

      Op haar rekenaar en in die sketsboeke wat haar kamer vol lê, is daar genoeg stories en prente van muise en monsters om haar eie uitgewersmaatskappy mee te begin, maar sy self het minder moed as een van haar muiskarakters om iets daaromtrent te doen. Êrens langs die pad het sy die passie verloor, en nou sit sy in ’n werk wat sy pes, maar sy sien ook nie uitkoms nie.

      “Laat ek hoor. Wat het jou ma nou weer te sê gehad oor Abrie?”

      “Hy was glo die perfekte man vir my, en die breek van die verlowing is die rede vir die gekrap tussen my en haar.”

      Becca sit haar beker neer en haar hand is warm toe sy dit oor Annemé s’n vou. “Abrie is ’n oulike man met besonderse musiektalente . . .” Sy hou albei hande op toe Annemé haar mond oopmaak om te protesteer. “Maar sy is verkeerd, hy is nié die man vir jou nie.”

      “Dankie,” kan Annemé net sug. “Ek is jammer dat ek hulle weereens teleurgestel het, maar ek is nou eenmaal nie hulle nie. Ek het blykbaar ’n talent om die verkeerde mans te kies.”

      “Lammetjie . . .”

      “Dié dat ek vir De Wet gevra het hý moet vir my ’n man soek.”

      Becca verstik en koffie spat toe die beker die tafel tref. Sy is rooi in die gesig toe sy uiteindelik weer normaal kan asemhaal. Die kelner is blitsvinnig daar met ’n hoop servette waarmee hy die tafel skoonvee. “Jy het wát gedoen?”

      Annemé kan ’n giggel nie keer nie, maar wag tot die kelner wegstap voor sy antwoord. “Ek dink jy het goed gehoor.”

      “Ongelukkig glo ek nie my ore nie, herhaal asseblief.”

      “Ek. Het. Vir. De Wet –”

      “En wat was sy reaksie?” Becca se oë is pieringgroot toe sy Annemé in die rede val.

      “Eers het hy gedink ek is van lotjie getik, maar vanoggend ewe skielik sê hy dis oukei, hy sal my help. Ek weet nie wat hom anders laat besluit het nie, maar ek gaan ook nie ’n gegewe perd in die bek kyk deur te loop delf nie.”

      Die beker lig weer stadig na Becca se mond, maar bly halfpad in die lug hang terwyl dit lyk asof sy iets in die binnekant soek. Dis etlike sekondes voor sy weer haar oë na Annemé lig. “En het hy gesê wat hy van plan is om te doen?”

      Annemé vertel. “Hopelik sal ek teen volgende week al kon vrede maak met ou Eilandjie se teenwoordigheid, maar ek sien uit na ’n kuier saam met Bertus. Hy is nie net vrek aantreklik nie, maar dink net, ek kan mevróú dókter Bertus Venter word.”

      “En sy mooi gesig en die titel is wat die deurslag gee?”

      “Tsk, nou is jy laf. Natuurlik soek ek baie meer, maar ’n dokter kan nie dom wees nie, ons sal oor baie dinge kan gesels.”

      “So, lekker gesels is waarom dit gaan? Wat van liefde? En gedeelde belangstellings? Dieselfde waardes? En passie? Hoe weet jy julle sal aanpasbaar wees? Jy is ’n passievolle mens, Annemé, en die bietjie wat ek al van hom gesien het, is hy maar ’n bleeksiel.”

      “Hoe kan jy so sê? Hy en De Wet is dan muurbalmaats.”

      “My gansie, die feit dat hy rats is op sy voete en darem ’n bal kan raakslaan, sê nog niks nie. Jy wil darem seker ’n man met vuur in sy are hê, of hoe? Vat dan liewer een van De Wet se ander pelle. Iemand wat een van sy ander sporte saamdoen.”

      “De Wet is van lotjie getik wanneer dit by sport kom en gaan nog eendag in ’n lyksak huis toe kom. Buitendien . . .” Annemé lig haar selfoon toe ’n SMS van haar vriendin Julia deurkom. “Ek kan met De Wet self by die huis aankom en dit sal nog nie goed genoeg wees nie.”

      “Is jy bereid om daardie teorie te toets?”

      Annemé se vinger huiwer bokant die miniatuurtoetsbord en sy kyk stadig op, seker sy het nie reg gehoor nie. “Hoe nou?”

      “Jy het baie goed gehoor.” Becca staan op. “Jy wíl net nie hoor nie.” Sy sit geld, insluitende ’n stewige fooitjie, langs die beker en mik ’n lugsoen na Annemé se kop. “Baai, my kalfie, sien jou later.”

      Die outomatiese deur wat na buite lei, het al teruggeskuif en die tiener het al die beker en sy geld met ’n breë glimlag weggedra, toe hang Annemé se vinger steeds bokant die selfoon se skermpie, haar hart op dieselfde huppelstappie van vroeër en haar ore al weer