Haar beste bruidegom. Dirna Ackermann

trui dring en oor haar hoendervel. Tipiese Kaapse wispelturigheid. Gister wou mens smelt, vanoggend soek jy warm klere. “Waaroor wil jy met my praat?”

      “Selfde ou storie, hè?” Hy glimlag af na haar en in sy oë brand die lig wat sy so goed ken. Die een wat sê hy verstaan, want hy het al male sonder tal die paadjie saam met haar gestap. “Jy is al weer die ene skuldgevoelens, nè? Jou ouers staan op vertrek en jy wil huil omdat hulle weggaan, maar kan ook nie wag om weer net jou eie mens te wees nie?”

      Annemé druk ’n oomblik haar kop teen sy boarm, rol haar gesig teen hom vas en voel die spiere onder haar wang saambondel. Sy pluk vererg terug. “Wassit met jou? Mens sou sweer ek het ’n aansteeklike siekte.”

      “Ho nou, meisiekind.” Hy vat haar boarms vas, sy greep warm, maar vir ’n oomblik vermy sy oë hare. “Ek wou maar net sê dat ek besluit het om te doen wat jy gevra het.”

      “Wat het ek gevra?” Sy bekyk hom deur nougetrekte oë en skielik hik haar hart. “Jy bedoel jy sal vir my ’n man soek?” vra sy, en verbasing rem haar stem dun. Het hy oornag op sy kop geval? Gister was sy oortuig hy gaan haar êrens laat opsluit omdat hy dink sy is haar wysie kwyt, en nou . . .

      Sy blik flits weg voor dit amper sku terugkom. “Ja, máár ons speel volgens my reëls.”

      “Ek moes geweet het!”

      Sy hande val weg. “Annemé, stel jy belang in wat ek te sê het of nie?”

      “Skies. Ja, oukei, maar . . .”

      Die son flits koper uit sy hare toe hy kopskud. “Geen maars nie. Ek sal doen wat jy vra, op een voorwaarde: ons speel volgens my reëls.”

      “Wat nogal wat is?”

      “Ons begin stadig. Rustig. Ek stel jou aan iemand voor, maar ons gaan eers op dubbele afsprake.”

      “Ek is nie ’n baba wat opgepas moet word nie.”

      “Annemé!”

      “Aag, nou oukei.” Waar kom sy in elk geval aan die idee dat sy ’n woordgeveg met hom sal wen? “Ons gaan eers op dubbele afsprake,” herhaal sy meganies. “Maar wie, as ek mag vra, gaan saam met jou, of gaan jy ook sommer so in die bondel vry?”

      “Kan ons by één afspraak begin?”

      “Met ander woorde, jy het reeds alles uitgewerk? Wie gaan saam met wie en waarheen?”

      “ ’n Kliënt het vir Ylani vier kaartjies gegee vir volgende Woensdagaand se jazz-konsert in die Kunstekaap. Ek weet dis nou nie jou eerste musiekkeuse nie, maar dalk geniet jy dit.”

      Min kans. “Ylani Morkel?”

      “Ek ken net een Ylani en haar van is Morkel, ja.”

      “Nee dankie. Ek is nie mal oor jazz nie, en nog minder oor Haar Hoogheid.”

      “Kan jy vir my verduidelik wat met haar verkeerd is? Dis net jy wat so optree, en ek raak nou sat daarvan. Sy is vriendelik, gekultiveerd en het haar eie regspraktyk. Gun jy haar dit nie, of is dit jaloesie omdat sy mooi is?”

      Annemé snork onelegant. Die gevoel kom beslis nie net van haar kant nie. Oukei, die vrou is mooi met haar rooi kop en groen oë, en op die oog af suksesvol, maar vriendelik? Aikona.

      “Nie een van bogenoemde nie, U Edele, maar sê my, wie is die gelukkige man wat jy toe vir my gekies het?”

      “Ek het vir Bertus gevra.”

      “Ek het gesê Cameron.”

      Polse oorkruis swiep sy hande voor haar gesig asof hy die lug skoonvee. “The deal is off, baby!” Hy begin aan­stap.

      “De Wet, wag!” Haar vingers krul om sy biseps, voel die soepel speling van sy spiere. “Oukei. Ek sal saamwerk.” Sy sal sy speletjie speel en die kat uit die boom kyk. Kort voor lank skuld hy haar ’n guns. “Praat jy van Bertus Venter?”

      “Wie anders, of het jy nou met hom ook ’n probleem?”

      “Nee, hy is oukei.”

      Sy kry ’n kyk, maar sy stem is heel neutraal toe hy voortgaan. “Toe Bertus hoor dis die laat vertoning, het hy ons genooi vir ete by daardie nuwe Marokkaanse restaurant in Kloofstraat. Die een waar mens dae vooruit moet bespreek om plek te kry.”

      “En jy is nie bang ek verlei die man en sleep hom na sy dood nie?”

      “Bertus is al mooi groot. Hy kan na homself omsien. Stel jy belang of nie?”

      “Hoekom het jy eers vir hom gevra en toe vir my?”

      “Stel jy belang, Annemé, of nie?”

      Sy loer na hom, tuit haar mond. “Eintlik is hy meer as oukei. En natuurlik baie aantreklik. Ek kan nie verstaan dat ’n vrou hom nie lankal kansel toe gesleep het nie.”

      Sy arms vou oor sy bors. “So is dit ’n afspraak?”

      “Jy kan dit bank toe vat,” lag sy en soen sy ken. “Vir Marokkaanse kos én Bertus Venter sal ek selfs die hele aand in klouerige ou Eilandjie se geselskap deurbring.”

      “Eilandjie?” Sy gesig waarsku sy beweeg op dun ys.

      “Ja, jy weet mos, no man is an island? Net in haar geval is dit every woman – of liewers, Annemé Zeelie – beter een wees.”

      “Annemé, jy praat Grieks. Die woorde van daardie liedjie pas glad nie by wat jy probeer sê nie. Dink ek, want ek weet nie wat jy probeer sê nie.”

      “Hygend, De Wet, moenie so dom wees nie. Ek kan nie met jou praat of vir jou glimlag óf frons nie, en behoede my as ek aan jou vat! Sy kyk my asof ek die fyndruk op die kontrak is wat verhoed dat sy iets ongeldig kan verklaar. Maar ek het nuus vir haar. Jy kan haar trou en elf kinders maak as jy die energie het, maar ek het jou eerste geken. Sy sal met my opgeskeep sit tot in lengte van dae.”

      “Klouerig?”

      “Is jy dom of dik, Daai? Die vrou hang aan jou soos ’n klimplant. Ek verbaas my dat mens nog nie haar suiers se merke op jou kan sien nie.”

      Hy lag en sy hande verdwyn in sy agtersakke. “Ek het nie geweet jy is jaloers nie.”

      “Sý is die jaloers ene. Ek? Ek vertel haar net hoe die lewe werk. En nou moet ek loop. Laat weet my die res van die detail.”

      “Oukei, poppielap,” hoor sy voor sy omtrent ’n werker met ’n kruiwa hoog gestapel met rankplante en stutte uit sy baan uit loop. “Ag, askies.” Sy vryf haar skeen, verseker die verskrikte man dit is nie sy fout nie en hink dan na die uitgang, waar sy by haar betaalpunt inskuif.

      Sy kan nie vir De Wet voorskryf nie, maar sowaar, met Ylani Morkel sal hy die fout wat hy met Miranda gemaak het, verdriedubbel. Die vrou is die ene professionaliteit en perfekte vroulikheid, haar kom-hier-kyke en guitige laggie ingesluit, maar sy het die persoonlikheid van ’n blanko foliovel. Dié sonder lyne.

      Skaamkry wil-wil aan haar vatplek kry, maar ’n klant kom nader met sy trollie vol gelaai met potplante, versierde blombakke, sakkies kompos en plantvoeding, en sy skud die gevoel met ’n innerlike skouerophaling af. Die waarheid bly die waarheid. Hy verdien beter.

      Die klant stoot die trollie tot langs haar, sug en vee oor sy beplooide gesig. “Nou word ek te oud vir sulke inspanning.”

      “Meneer moes hulp gevra het van die manne wat hier werk.”

      “En toegee ek word oud?” lag hy. “Nog so nooit as te nimmer nie.”

      “Ag nee wat, u is nog jonk.”

      “Dankie, juffie, jy maak ’n ou man se dag.”

      Annemé glimlag sonder om regtig te registreer wat hy sê en begin meganies elke artikel oplui terwyl De Wet se laaste woorde saam met elke piep van die skandeerder eggo.

      Is sy jaloers? Haar poniestert wip om haar gesig toe sy hewig kopskud.

      Die