Haar beste bruidegom. Dirna Ackermann

nie so nie. Julle was nog altyd nader aan mekaar as regte broer en suster, en hy is die seun wat ons nooit gehad het nie.”

      Sy weet, sy kan dit self nie begryp nie. “Ons is maar elkeen op sy eie manier besig, Ma. Ek het baie oortyd gewerk en hulle was besig met die uitleg van die tuin daar in die hoek waar hy toe die nuwe koidamme gebou het. Ma moet gaan kyk, dit lyk fantasties.”

      “Môre, môre, waar is die koffie wat so lekker ruik?”

      Haar pa se witgrys hare staan omtrent elkeen in sy eie koers en slaapkreukels vou die plooie in een wang nog dieper. Hy druk ’n soen op sy dogter se kop en vou sy vrou teen sy kamerjas-lyf vas, sy gesig in haar nek. “Hmm, jy ruik lekker. Hoekom is jy so vroeg op?”

      “Ek wil vroeg by die winkels kom.” Sy druk hom op ’n stoel neer, streep haar vingers deur sy steeds welige kuif. “Koffie is op pad.”

      Sy weet miskien nie hoe om die regte man te krý nie, dink Annemé, maar sy weet wat sy sóék. Sy mag rondloop met ’n mudsak vol onuitgepluiste probleme omdat sy eintlik net ’n geleentheidskind is, maar die voorbeeld van hoe dit tussen ’n man en sy vrou kán wees . . . Sy sluk die laaste druppels in haar beker. Hulle kan seker nie vir haar ’n groter skat nalaat nie.

      “Waar is Becca dan vanoggend?” Morné Zeelie se voorkop frommel, maar hy glimlag sy dankie toe sy vrou ’n beker voor hom neersit, vat een van die brosvars sjokoladecroissants onder ’n doekie op ’n afkoelrak en breek dit oop. “Sy is tog altyd voor almal in die kombuis.”

      Anne se mond wring. “Jy ken jou suster.”

      “Dis Saterdag!” Annemé gaan skink vir haar nog koffie. “Goeiste, teen dié tyd weet julle mos sy lewer vroeg op ’n Saterdag croissants vir Die Koffiehut.”

      “Is daardie stemtoon nou nodig?” Haar ma tik die mikrogolfdeurtjie toe, sit die houer met kookmelk langs haar pa se beker en stoot die suiker nader. “Ons was lank weg. Mens se kop is so vol van al jou belewinge, én die lyste en lyste wat jy moet onthou vir so ’n lang toer soos die een wat voorlê.” Sy klap na ’n lam brommer wat al oor die croissants zoem. “Wat is jou probleem?”

      “Jammer, Ma, maar dis nou nie asof sy dit van gister af doen nie. Dis al járe.”

      Haar pa se veel jonger suster het amper agttien jaar gelede, ná ’n motorongeluk waarin haar man en seun dood en sy ernstig beseer is, hier op Dennesig kom aansterk en nooit weer vertrek nie. Sy was skaars op die been, of dit was tyd vir haar broer en sy vrou se volgende toer, en skielik het hulle ’n handige babawagter gehad. Dit was nie nodig dat een van hulle moes agterbly nie.

      Een keer het drie, vier en later ’n instelling geword, en toe die aanvaarde norm. Morné en Anne, wat sover moontlik saam probeer reis het, het nie nodig gehad om oor hulle dogter bekommerd te wees nie. Rebecca was mos hier, en klein Annemé is tog só tuis by haar tannie.

      “Jy weet, Annemé . . .” Haar ma gaan sit ook by die groot houttafel wat nog aan ouma Zeelie behoort het, haar stemtoon gelykmatig, asof sy oor die inhoud van haar koffiebeker gesels. “Partykeer lyk dit asof jy liewer is vir haar as vir ons.” Dis die troebel groen van haar oë wat emosie by die woorde voeg.

      Annemé buk agter die yskasdeur in om botter uit te haal.

      Wat verwag hulle van haar? Dis Becca wat die eensame dogtertjie getroos het wanneer Pa en Ma weke lank wegbly. Sy het pleisters op die kleintjie se stukkende plekke geplak en haar trane drooggesoen. Dit was in Becca se arms dat sy skuiling gevind het wanneer die noordwestewind met ’n klaende geween in die kloof af en om die huis gewoed het.

      Becca moes haar oortuig dat De Wet twak praat. Die wind sal hulle nie in die see inwaai nie. Ja, daar is haaie, maar ver hiervandaan. Sy kan mos sien as sy op die stoep staan hoe ver die see is. En ja, haaie byt partykeer mense, maar sy moet vir De Wet sê hy moenie soveel nonsies praat nie, sy tong sal uitval. Haaie kan haar nie só fyn kou dat sy soos maalvleis tussen hulle tande deurspoel en Becca haar stukkies met ’n sif moet bymekaarmaak nie.

      Ongelukkig sit Anne en haar skoonsuster nie aldag langs dieselfde vuur nie. Becca sal maar altyd die vonke probeer doodslaan en verduidelik dat dit uiters moeilik moet wees om ’n internasionale loopbaan en ’n dogter by die huis te balanseer, maar Annemé het intussen groter en wyser geword. Haar ma is wie sy is – verslaaf aan wat sy gehad het voor haar dogter op die toneel verskyn het. En dit sorg vir baie komplekse emosies.

      Die TV op die kas klik aan en die eerste klanke van die agtuurnuus dreun deur die kombuis. Annemé kom verskrik orent. Sy het nie geweet dis al so laat nie.

      “Wie het nou weer die ding so hard gestel?” mor haar pa.

      Annemé sit die botter terug en druk die deur toe. Sal sy hom vertel dit was hy? Gisteraand se program oor die befaamde dame Kiri Te Kanawa kon weer nie hard genoeg nie. Sy val amper oor Rachmaninoff, die boerboel wat in kwylende afwagting agter haar staan. Hy het lankal geleer die yskas kan geurige happies oplewer as hy net lank genoeg bedel.

      Die ou dierasie, wat sonder ophou kan lawaai as daar ’n kat in die omgewing is, het net eendag hier aangekom met sy tong wat omtrent op die grond gesleep het van dors. Becca het hom ’n bak water gegee en die lawaaierige ou ding is nooit weer vort nie. Haar pa is geen aanhanger van die ware Rachmaninoff se musiek nie, hoewel sy en haar ma dink sy klavierkonserte is in die hemel gebore. Die effe mankolieke ou brak het ongelukkig in die middel van so ’n konsert opgedaag en toe gebly. Soos sy naamgenoot se musiek ook maar.

      Annemé systap die natbekhond en is al in die gang toe haar ma roep: “Waarheen gaan jy nou? Jy het nog nie geëet nie.”

      Sy gee ’n paar treë agteruit en loer om die kosyn. “Ek gaan stort. My skof begin negeuur.”

      “Watse skof? Van wanneer af werk jy op ’n Saterdag?”

      Haar sug val soos ’n klip tussen hulle. “Ek gaan vir De Wet help, Ma.”

      “O. Ja. Jy het mos gesê.”

      Annemé stap brommend kamer toe. Dis die storie en die hartseer van haar lewe. Vroeër was dit trane wanneer haar ouers weer êrens gegaan het, nou is dit gelate aanvaarding. Dis soos dit is. Vat dit en gaan aan, of gaan sit in die hoekie.

      Daar is wel die vreugde van die weersiens, maar daarmee saam kom ook die immerse gekarring en gemopper – hoekom doen sy dit nie só nie, of waarom het sy sus besluit? Dis al asof daar êrens ’n versteekte prentjie is van wie en wat Annemé Zeelie is en sy skiet oral te kort.

      Annemé trommel ’n vinnige klop teen die half toe deur.

      “Kom binne.”

      Sy frons en stoot die deur verder oop. “Hallo, Vernon, ek soek eintlik vir De . . .”

      Hy staan langs sy lessenaar en Vernon sit voor die rekenaar.

      De Wet se hande verdwyn in sy jeans se agtersakke en sy voete plant wyer. Sy kastaiingbruin hare blink in die son deur die venster agter hom, en die koper vlamme en goue punte, die somerson se nalatenskap, glim. Hy is vrek aantreklik, al moet sy dit nou self sê.

      ’n Onverwagse huppel-hop van haar hart laat slaan haar ore bottoe. Annemé sluk, en sluk weer, maar haar ore bly bottoe. Is sy besig om verkoue te kry? “Ek hoor jy soek my, De Wet.” Sy lek oor haar droë lippe. Sy is vir seker besig om siek te word, sy dink sy het koors.

      Hy knik en kom in haar rigting, die bewegings van sy gespierde lyf soepel soos dié van ’n groot kat. Daardie soort wat klein meisietjies nog voor brekfis opeet. “Sien jou, Vernon,” sê hy. “Ek sal jou laat weet. Ek dink jy het ’n goeie idee daar beet.” Hy vat haar elmboog. “Stap saam, dan gesels ons. Ek moet net ’n draai maak by die koidamme.”

      “Jy weet my skof begin negeuur, en jy het baie spesia­le aanbiedinge die naweek. Dit gaan besig wees.”

      “Die ander is klaar daar, en dit sal nie nou al so besig wees nie.”

      “Jy’s die baas.”

      Hy lag. “Bly jy besef dit uiteindelik.”

      “Kyk