Sushi en sjampanje. Kristel Loots

hulle daardie grond met stink beesmis sodat die saadjies soos Jan se boontjierank opskiet.

      Wanneer hét Gary my laas in die oë gekyk? My op die boud gewiks wanneer hy binne die beskerming van die vier mure van sy huis by my verbyloop? Of my nag gesoen? Wanneer laas wou hy my met ’n verterende passie hê?

      “Miskien kan Sally Smith vir my probeer uitvind waarmee Gary hom besig hou as hy nie by my is nie,” voer ek Pulani se plannetjies ’n bietjie verder.

      “Miskien kan Sally Smith ’n bietjie met Gary flirt,” stel Pulani voor.

      Sien, die duiwel kom in baie gedaantes. Ek begin van daardie voorstel hou.

      Sally Smith se Facebook-blad lyk heel anders toe ons daarop ingaan. Dit het lewe gekry. Die meeste van haar friend requests is aanvaar en dit wemel van die bood­skappies. Maar ons, of altans Sally Smith, het vrede daarmee. Sy stel net belang in ene Gary van Heerden, of hý haar as ’n vriend aanvaar het. Ek sien sy naam en profielfoto dadelik raak. Daar is hy! Die bliksem! Gary van Heerden, my flippen verloofde, is een van Sally Smith se nuwe vriende.

      “Maar dis dan presies wat ons wou hê,” herinner Pulani my. “Let the games begin!”

      “Hy kon haar ten minste net eers gegoogle het, seker gemaak het sy is aboveboard voordat hy haar friend request aanvaar het.”

      “Dit sou hom nie veel gehelp het nie. Want sy bestaan nie.”

      “Hy kan mos sien sy is ’n regte klein tert en hy’s tog ’n verloofde man.”

      “Jy weet ek vertrou Gary nie naby ’n wyfiespinnekop nie, maar ’n Facebook friend kan nie veel skade doen terwyl hy of sy in die kuberruim bly dwaal nie,” herinner Pulani my. “Dalk wou hy maar net nice wees.”

      “Gary is nie juis bekend vir sy niceness nie.”

      “True. Maar jy onthou nog dat Sally Smith net in ons verbeelding bestaan, nè? Hoekom is jy so kwaad?”

      “Omdat sy ook in Gary se verbeelding bestaan.” Dit voel vir my of ’n kooltjie vuur in my maag beland het.

      Vergete is die oorspronklike plan om Gary se skryfkuns te kritiseer. Sally Smith, as kuberslet, kan ’n baie kragtiger wapen wees. Ek hoor alarms in my kop afgaan, maar ek steur my nie daaraan nie. Ek los dadelik namens die sexy Sally vir Gary ’n boodskap: Aangename kennis, Gary. Ek is een van jou grootste fans. Jou boek het my siel aangespreek.

      “Nice!” sê Pulani. “Dit behoort hom aan die gang te sit.”

      Ek skrik my dinges af toe Gary dadelik antwoord. Waar hy is, weet ek nie, net dat dit nie in ’n meeting is nie. Gary is nie die tipe wat in ’n meeting sal sit en Facebook nie.

      My oë slurp behoorlik die woorde op wat hy vir Sally Smith stuur: Ek is bly jy het my boek geniet. Altyd lekker om ’n bewonderaar te ontmoet. Dis nie almal wat die simboliek in Reënboogtoebroodjies vir ’n piekniekmandjie verstaan en waardeer nie.

      Sally antwoord ook dadelik, net so on the ball soos hy. Nie almal verstaan postmodernistiese skryfwerk nie, waag sy om te sê.

      Die boek is eerder post-postmodernisties, word sy summier deur Gary reggehelp.

      “Dis moer exciting,” sê Pulani toe die gesprek tussen Gary en Sally Smith begin spoed optel. Daar word alte lekker oor en weer geflirt. Harry kyk ’n slag of wat op toe ons so giggel, maar verder stel hy gelukkig nie belang nie. Droom seker nog oor die gelukkie wat die oggend in sy skoot geval het.

      My gewete pla my effens. Ek weet wat die regte ding is om te doen. Ek moet Sally Smith summier nek omdraai. Hier en nou, voordat dinge handuit ruk. Ons het ’n monster geskep, ek en Pulani, ’n monster wat haar skepper kan vernietig. Vra maar vir Frankenstein. Laat hy jou vertel wat gebeur wanneer ’n mens infoeter waar engele dit nie eens sal waag nie. Ek moet die monster met ’n moerske knal in die kuberruim laat ontplof sodat sy nooit weer met my verloofde sal lol nie.

      Maar ek weet ook ek gaan dit nie doen nie . . .

      2

      Ek sou nooit kon raai hoeveel ek by Sally Smith sou leer nie. Sou ook nooit kon raai hoe pittig die freaking Gary kan wees nie. Hoe loslippig, sjarmant en verleidelik. Hier by die tweede, derde dag al vergeet hy én Sally Smith heeltemal om oor die boek te gesels.

      Gou-gou slaan hulle oor na die chat-opsie sodat elke jaap en sy maat wat op Facebook is nie kan lees wat hulle vir mekaar skryf nie. Vir haar vertel Gary grappies wat my ook aan die lag kry. Selfs Pulani glimlag as ek dit vir haar vertel.

      “Wie is dit dié?” vra sy wat ek ook wil weet. “En wat het geword van die Gary wat hier tussen ons rondloop met sy onderstebo gesig?”

      Ek sal nie sê dis ’n onderstebo gesig nie, maar dis beslis een van graniet. Kyk, Gary was nog altyd geslote, maar nou het hy ’n masker vir elke geleentheid. Selfs wanneer ons twee alleen by die huis is. Dis asof hy skielik nice is met my. Soos teenoor iemand vir wie jy jammer is. Patronising. Tog vreemd wat ’n skuldige gewete aan ’n man kan doen. Nie dat dit dikwels nodig is vir hom om nice te wees nie, want ons sien mekaar skaars. Hy kyk skaars die seweuur-nuus voordat hy kamer toe gaan. Sý kamer.

      “Dit was ’n lang dag,” is sy verskoning gewoonlik.

      Izzit? Asof my dag nie net so lank was nie. Bull! Dis wat hy praat. BS in gekonsentreerde formaat. Ek weet wat hy doen. Agter daardie toe slaapkamerdeur sit hy en perv oor Sally-flippen-Smith, sit hy heel moontlik en hoop sy moet dieselfde tyd op Facebook wees sodat hulle slim en soet woordjies kan wissel.

      Ek los hom om te stoom in sy eie skelmstreke. Ek slaan nie my laptop of my BlackBerry oop vir sy daaglikse Sally Smith-kwota nie. Laat hom suffer, laat hom wonder waar Sally is, wat sy doen wanneer hy haar nie op Facebook kan opspoor nie. Of sy nie dalk ’n kêrel het wat hom met sy linkerhand kan vloer toe stuur nie.

      Die gevaarligte flikker asof daar iewers by Eskom ’n moerske kortsluiting is. Dinge ruk handuit. Miskien is dit tyd om Sally Smith onder ’n bus te laat beland. Of voor die preekstoel. Met ’n wonderlike man aan haar sy, een wat Gary met ’n knal terug aarde toe sal bring, vir hom met sy brilletjie en sy klein skoentjies.

      Ek is self nie ’n oil painting nie. Nou nie so lelik dat jy kinders met my sal bang maak as hulle nie meer vir die bogeyman skrik nie, maar nie so mooi soos my ma se ander kinders nie. Heel anders. Ek én my oudste broer eintlik. Weglê-eiers, dis wat my ma ons soms noem. Een van die baie simpel grappies wat sy maak wanneer sy daarop uit is om my te embarrass. My vreemde kleur hare en die paar sproete op my gesig en boarms kon gerus maar gebly het toe sproete uitgedeel is. Darem nie soos iets wat buite vergeet is en behoorlik geroes het nie. My hare is nie vloekrooi soos die hare van ’n volbloed helle­veeg nie, maar iewers in my voorsate was daar seker ’n bietjie Ierse bloed. Genoeg om met my boerebloed te meng dat ek net so langsaan mooi is. Close, but no cigar. Goed genoeg vir Gary, het ek nog altyd gedink. Mooi genoeg ook.

      Miskien is dit tyd dat Gary besef hy speel nie in Sally Smith se liga nie. Sally Smith is sexy genoeg vir die A-span en hy wat Gary is, is nie eens ’n reserwe nie. Dalk sal hy dan weer tevrede wees met Jacki de Wet, sy vale­rige verloofde, ’n vrou van vlees en bloed wat nie lyk soos iets uit die buitenste ruimte wat die geheim van ewige jeug en skoonheid ontdek het nie. ’n Vrou wat volgens alle logika van ’n ertjiekorrel per dag moet leef om daardie uurglasfiguur te behou.

      Daar is ’n bitterheid in my bek waarvan ek nie ontslae kan raak nie. Wys jou! Be careful what you wish for. Gary is deesdae elke aand by die huis. Agter sy toe kamerdeur! Ek hoef hom nie meer te stalk nie, want ek . . . of altans Sally Smith, weet nou meer van sy whereabouts en sy lewe as vantevore.

      Dink jy nie dis tyd dat ons twee gaan koffie drink nie? wil Gary kort voor die naweek by Sally weet. Dit nogal op kantoor terwyl hy ’n meter of twee van my af sy onheile sit en pleeg. Hy wat so sterk daarteen gekant is om persoonlike sake in werksure af te handel. Skynheilige Fariseër. Ek wil opstaan en wegloop, sorg dat ek ’n ent van hom af kom voordat ek dalk oorleun en hom ’n klap agter die kop gee.

      Dit hét ons nou daarvan