Satyn Omnibus 3. Helena Hugo

goeie werkende toestand?”

      “Ja.”

      “Beskou dit van nou af as ’n werksfoon, op Mlala se rekening.”

      “Wat van privaat oproepe?”

      “ ’n Byvoordeel, soos vrye toegang tot die internet en werksvoertuie. Asook my hulp en raad. Ek is ook vier en twintig uur aan diens en ek is daar vir jou – selfs in die middel van die nag. Bel as jy my nodig het.”

      Hy kyk na haar en dis asof hy ’n oomblik van koers is. Hy kam sy vingers deur sy hare, vryf met sy plat hand oor sy wang en eindig met uitgespreide vingers voor sy mond. “E . . .” huiwer hy. “Dit het . . . anders uitgekom as wat ek bedoel het.”

      Netnou toe sy sjampanje-oë so geblink het en hulle albei geweet het wat die rede daarvoor was, was dit so aansteeklik dat Cecilia saam met hom wou lag, ondanks haar verleentheid. Nou kan sy haarself nie keer nie. Sy proes guitig en voel hoe die spanning van die afgelope week soos ’n miswolk lig om ’n strepie sonskyn deur te laat.

      Maar dan pers sy haar lippe opmekaar om haarself te bedwing. Hy is mooi en gaaf en vriendelik. Maar sy ken hom nie goed genoeg nie, en hy is immers haar baas. ’n Mens lag nie vir jou baas nie, nie sommer die eerste dag al nie . . . Tensy jy sommer die eerste dag al weggejaag wil word.

      “Ek het my swak uitgedruk. Ek het natuurlik verwys na my beskikbaarheid in ’n amptelike hoedanigheid, en nie na . . . enigiets anders wat jy dalk verkeerd kon vertolk het nie,” verduidelik Melt ongemaklik.

      “Natuurlik nie,” stem Cecilia ernstig saam.

      “Dit was nie ’n suggestie in enige ander opsig nie.”

      “Vanselfsprekend nie,” verseker sy hom plegtig.

      Hy kyk tersluiks na haar. “Soos byvoorbeeld tien dae gelede in die . . . e . . . hysbak ook dalk ’n verkeerde indruk kon geskep het?”

      “Hoegenaamd nie.”

      “Ek het nie bybedoelings gehad nie.”

      “Natuurlik nie,” herhaal sy.

      “Nie met ’n wildvreemde meisie in ’n hysbak nie. Dis nie my gewoonte nie.”

      “Myne ook nie – nie my styl nie, nie met ’n wildvreemde man nie.” Sy bly ’n oomblik stil voor sy sedig byvoeg: “Nie eens met ’n bekénde man nie.”

      Melt vryf oor sy ken terwyl hy opsommend na haar kyk. Hul oë ontmoet en sy blik hou hare gevange, nuuskierig oor wat agter daardie paar olyfgroen oë verskuil is. Het sy gesnap waarop hy gesinspeel het, of het sy oor iets anders gelag? Dit sal nogal ’n uitdaging wees om haar beter te leer ken . . . Hy oorweeg dit om haar subtiel met vrae uit te lok, maar toe hy sy mond oopmaak, skril die telefoon op sy lessenaar en is die atmosfeer verbreek.

      “Hallo, Meiring,” antwoord hy saaklik. Hy luister en knik terwyl hy na Cecilia kyk. “Ja . . . Ja, goed, ek sal haar sê. Dankie, Sue.” Hy sit die gehoorbuis neer. “Dit was Sue Bernard, ons inligtingsklerk.”

      “Ek het haar ontmoet.”

      “Sy het gebel om te sê jou bagasie is veilig in jou chalet. Maar jou motor wou nie vat nie, en hulle moes ’n brugkabel gebruik om die enjin aan die loop te kry.”

      “Hy het by Waterval-Boven al begin lol. Nugter weet wat makeer – ’n olielek of gebarste waterpyp . . . Dis vir my Grieks, en ek haat dit om ’n hulpelose koolkop te wees. Ek sal vir my ’n handboek koop: Basiese werktuigkunde vir beginners.”

      “Wil jy hê ek moet na jou motor kyk?” bied Melt aan.

      Cecilia ril. Sy kan haar voorstel wat sy reaksie op daardie rokende oliebol sal wees. As sy moet raai, sou sy reken een van daardie Jags of Mercs op die parkeerterrein is syne.

      “Nee dankie,” keer sy. “Ek het reeds ’n afspraak met oom Lotz op Witrivier gemaak om die enjin te versien.”

      “Oom Gideon Lotz?”

      Sy glimlag stralend. “Einste. Hy is ’n ou vriend van my pa en hy sal my motor kom insleep.”

      Melt frons. “Oom Lotz is vier jaar gelede al dood.”

      Cecilia se glimlag glip. “Dan moes dit sy seun gewees het met wie ek gepraat het,” improviseer sy.

      “Oom Lotz was ’n oujongkêrel. Hy het nooit getrou nie en nie ’n seun gehad nie, nie eens ’n dogter nie.”

      So maklik is Cecilia nie bereid om die ronde af te staan en te erken dat sy gejok het nie. “Die verbinding was swak en my sel se battery was amper pap – ek kon nie mooi hoor nie. Dalk het die man gesê hy is Metz of Gertz of . . . of so iets.”

      “Of De la Rey of Van der Westhuizen,” las hy hulpvaardig by.

      Sarkasties bedoel? Cecilia weet hy spot en sy probeer toesmeer. “My venster was oop en die wind het geraas. Dit was op die snelweg, en die verkeer het só gelawaai dat ek niks kon hoor nie.”

      “Boonop was die radio ook nog aan en ’n groot trok het daardie presiese oomblik gekies om verby te dreun?”

      “Dis reg, ja, ’n enorme suikerrietlorrie.”

      “Cecilia,” sê Melt stadig en geduldig, asof hy met ’n stout kind praat, “sal jy asseblief ophou skrop en skarrel, en my toelaat om na die vervlakste motor te kyk? Ek belowe ek sal hom nie steel of krap of al sy petrol uitry nie.”

      “Dis nie waarvoor ek bang is nie.”

      “Wantrou jy my dat ek niks weet nie en groter skade sal aanrig?”

      Sy is ongemaklik. “Dis nie dat ek jou wantrou nie. Dis nie wat ek bedoel het nie!”

      “Dit lyk my jy en ek maak ’n gewoonte daarvan om nie te bedoel wat ons sê nie . . . of nie te sê wat ons bedoel nie.”

      Hoewel sy stem neutraal is, is sy bewus van ’n nuanse daarin wat haar hart ’n slag laat oorslaan. Albei van hulle weet dis ’n man-vrou-speletjie tussen hulle, voelers wat tentatief uitgesteek word om die ander een se reaksie te toets – ’n interaksie wat reeds in die hysbak begin het.

      Sy is oorbewus van sy manlike sensualiteit en die uitwerking wat sy nabyheid op haar het. Hoekom het hy nie ’n vervlakste doodgewone hemp aan wat tot bo teen sy ken toegeknoop is nie? Sy wil nie hierdie hartkloppings en tinteling deur haar are hê nie. Dis te gou, en sy was nie voorbereid daarop nie. Steve is nog te veel deel van haar, en sy gaan nog lank oor hom treur. Oor dit wat kon gewees het . . . Verlang en lus kry om hom te bel, al is dit net om sy stem te hoor en te weet hy is veilig terug.

      Hoe kan sy hartkloppings kry oor ’n man net omdat hy ’n oopgerygde gleufie in sy hemp het en sy nie haar oë van daardie gespierde borskas kan afhou nie? Hy is waarskynlik getroud. Sy is erger as Nadine Groenewalt.

      “Mlala het ’n voltydse werktuigkundige. Joe van Heerden. Ek sal dat hý na jou motor kyk.”

      “Dankie, ek sal dit waardeer.”

      ’n Kompromie? Het hy die ronde gewen of het sy dit verloor? Sy weet nie.

      “Jy is seker dors na die lang pad,” sê hy. “Kan ek vir ons koffie maak?”

      Voor Cecilia kan antwoord, lui die foon weer, dié keer sy sel. Sy kan ’n opgewonde vrouestem aan die ander kant hoor, en sy draai weg om deur die lêer te blaai sodat dit nie lyk asof sy na die gesprek luister nie.

      “Is jy seker die kredietkaart is gelys? Bel die bank. Kry die sekuriteitsmense en hou hom besig. Ek’s nóú daar!” Melt klap die foon toe, rol sy stoel agteruit en staan op. “Jammer, die koffie sal ongelukkig moet wag.”

      “Iets waarmee ek kan help?” bied Cecilia aan.

      “Jy begin eers môre werk.”

      Sy staan ook op. “Ek het nie vasgestelde ure nie.”

      “Dis die casino, waar erger onheil uitbroei as spinnekoppe