Kristel Loots-omnibus 1. Kristel Loots

Mors van tyd,” verseker sy hom. “Tyd wat soveel beter bestee kon word, tyd wat produktief aangewend kon word.”

      “Hoe so?”

      “In die tyd wat ek hier verwyl het, kon ek ’n paar duisend rand vir Koekemoer Internasionaal verdien het. Of een van ons kliënte raad gegee het wat sy firma op die lange duur miljoene rande kon spaar.”

      “Of jy kon in jou spore dood neergeslaan het.”

      Sy kyk verskrik op. “En nou? Wat het geword van positiewe denke?”

      “Dit het plek gemaak vir nugtere denke. Oefening help om die nadele van ’n verkeerde leefwyse teë te werk. Buitendien: oefening werk juis positiewe denke in die hand.” Hy glimlag stout. “Onthou jy nie wat ons op skool geleer het nie? ’n Gesonde liggaam ...”

      Sy rol haar oë. “... huisves ’n gesonde gees,” voltooi sy.

      “Die beste oefening wat jy natuurlik kan doen, is dié wat deur ’n opgeleide biokinetikus vir jou uitgewerk word.”

      “Soos deur Amanda van der Merwe?” vis sy.

      “Enige biokinetikus wat weet wat hy of sy doen. In so ’n sentrum is daar voortdurend toesig oor die oefensessies, en jou aksies en reaksies word gemonitor en geëvalueer om aan jou besondere vereistes te voldoen.”

      “En daarvoor betaal ’n mens seker ’n klein plasie se prys?”

      “Jy betaal vir wat jy kry, Jenna,” antwoord hy streng. “En vir ’n mens se gesondheid is geen prys te hoog nie.”

      Hy staan op. “So kan ek nog heeldag by jou sit en gesels, maar nie almal van ons se tyd is ons eie nie. Party van ons moet harte bewerk sodat die geldkoffers vol kan bly. Ek moet gaan stort sodat ek voor aandete ’n paar hartomleidings kan kafdraf om my rekeninge te betaal. Dis waarvoor mediese fondse daar is – om gemelk te word!”

      Hy spot met my, besef sy. Hy’s seker van sy saak en van wat hy doen, en hy laat hom nie stuit deur my getjommel oor die nodigheid daarvan al dan nie.

      Sy staan lank onder die stort in die gim se goed toegeruste badkamer en laat die water oor haar gaan. Sy is deesdae ’n vreemdeling vir haarself. Al wat sy ken, is om van douvoordag tot laat die rotresies te hardloop. Van kantoor tot kantoor te hardloop, van lughawe tot lughawe. Om vergaderings te hou, om analises te doen, werkskemas op te stel en toe te sien dat haar voorstelle verstaan en uitgevoer word.

      Om skielik twee hande te hê wat nutteloos in haar skoot lê, om agteroor te sit en ’n beker koffie te drink sonder dat sy haar mond brand, is ongekend.

      Dis sommer nonsens, hierdie ding dat ’n mens tyd moet hê “to smell the roses”, besluit sy terstond toe sy haar begin afdroog. Om deur die lewe te jaag, hou jou só besig dat daar nie veel tyd vir ’n gewroeg is nie. Ledigheid is inderdaad die duiwel se oorkussing.

      Sy gaan maak ’n draai by haar pa omdat sy nie aan ’n verskoning kan dink om dit nié te doen nie. En darem ook omdat sy na hom verlang – na haar pa soos sy hom onthou, nie na hierdie koponderstebo-man wat ineengedoke in sy leunstoel sit nie.

      “Watse lelike skoene het jy aan jou voete?” brom hy toe sy oorkant hom plaasneem.

      “Ek kom nou van die gim af, Pa. Ek het ’n bietjie oefening gaan doen.”

      “Tekkies laat jou voete stink.”

      Sy sug. “Daar’s heelwat ouer mense ook by die gim, weet Pa? Hulle oefen en hulle lag en gesels en dit lyk asof hulle dit vreeslik geniet. Dít alleen moet baie goed wees vir ’n mens se hart.”

      “Skimp jy nou dat ek ook soos ’n mal ding moet gaan staan en rondspring? Jy weet wat die dokter gesê het.”

      “Die dokter het gesê Pa kan maar ’n bietjie oefening kry, Pa moet net versigtig wees. Om die waarheid te sê, hy’t gesê dit sal Pa goed doen.”

      “Wil jy nou my dood verhaas of wat?”

      Sy voel ’n hoofpyn aankom. “Hoekom sal ek dit wil doen, Pa?”

      “Dan is jy mos van my ontslae, dan kan jy met jou lewe aangaan sonder om elke af en toe hier by my aan te kom.”

      “Daar’s ’n grootskerm-televisie ook,” probeer sy nog. “En weet Pa wat? Hulle wys net sportprogramme.”

      “Seker net sokker. Ek stel nie belang in sokker nie.”

      “Nee, Pa, rugby ook. En krieket en motorresies. En sokker,” voeg sy in alle eerlikheid by.

      Maar haar pa wil niks weet nie. Hy verkies om hom hier te sit en verknies en die lewe daar buite te ignoreer.

      Jenna onthou skielik van Luca se aanbod: dat sy by die Hart-akademie moet begin werk – en haar pa moet saamvat soontoe.

      “Onthou Pa nog dat ek by ’n kardioloog was?” probeer sy die onderwerp aanroer om sy reaksie te toets.

      “Jy moet wegbly daar,” waarsku hy dadelik.

      Sy ignoreer die onderbreking. “Ek het hom weer raakgeloop.”

      “Onthou wat met my gebeur het.”

      “Dokter De Wet is betrokke by ’n huis waar ’n klomp mense met hartprobleme saambly. Hulle noem dit die Hart-akademie.”

      “Soos ’n oumenshuis? Waar almal wat gekrok is ingeprop word tot hulle die emmer skop? Daar kry jy my nie solank daar darem nog asem in my lyf oor is nie.”

      “Pa het nog nie eens gehoor wat ek te sê het nie en Pa skiet dit al klaar af,” verwyt sy.

      “Ek bly net hier waar ek is. Hier dra julle my voete eerste uit. Hoe dink jy, wat sou gebeur het as ek destyds agter jou aangefoeter het Engeland toe soos jy wou hê? Waar het ek dan nou gesit?”

      “By my, Pa. Ek sou Pa saam met my teruggebring het.”

      Sy sluk. Miskien is dit tog nie so vanselfsprekend nie; miskien sou sy nie aan hóm gedink het die dag toe die pôpô die fên gestrike het nie. Sy het Kareltjie aan die genade oorgelaat – ’n kleuter wat haar só nodig gehad het. Wie sê sy sou dit nie met haar pa ook doen nie? Sy’s nie ’n goeie mens nie, sy’s selfsugtig en wreed teenoor ander.

      “ ’n Mens flenter nie die wêreld vol rond soos ’n voël sonder nes nie,” brom haar pa nog.

      Jenna moet haar oë knip om van die trane ontslae te raak. “Ek het ’n fout gemaak, Pa. Ek het verkeerd gekies toe ek Frederick gekies het, en ek moes daar wegkom voordat ek die res van my lewe spyt sou wees daaroor.”

      “En die kind? Wat van die kind van wie jy my vertel het?”

      “Ek kon hom nie saambring nie, Pa. Ek hét mos verduidelik. Hy was nie myne om saam te bring nie.”

      Daar is ’n fisieke pyn in haar bors. “Daardie dinge is verby,” kry sy dit met moeite uit. “Nou moet ek en Pa die skerwe optel en aangaan met ons lewens.”

      “Jou ma is dood, Jenna. Ek is alleen,” kla hy.

      “Ek weet, Pa, maar Pa leef nog.”

      Hy snork. “Met ’n hart wat op genade klop. Met bloed wat ’n ompad loop.”

      “Maar hy klop nog, Pa.”

      Soos myne, sou sy kon byvoeg. Soos myne waaroor ’n paar manspote in Londen geloop het, maar wat nog met tye onverklaarbaar aan die huppel kan gaan.

      “Ons moet probeer om daardie hart van Pa aan die klop te hou,” stel sy voor.

      “Hoekom sal ons dít wil doen? Vir wie sal dit saak maak?”

      Haar geduld raak op. “Vir my, Pa! Dit sal vir mý saak maak! Pa is al wat ek het, en ek het Pa lief.”

      Sy het baie gelees oor depressie vandat haar pa daaraan begin ly het. Sy weet van die donker kombers wat depressielyers toeval. Sy besef dat logika sulke tye by die deur uitvlieg en dat niks meer sin maak nie, maar soms kry sy lus