Kristel Loots-omnibus 1. Kristel Loots

drie etes per dag in die eetsaal voorgesit.”

      “My pa leef van brood en koffie,” merk sy op.

      “Nie die ideale dieet vir ’n hartlyer nie,” laat hy lakoniek hoor.

      “Ek weet, ek weet, ek besef dit. Ek hét al probeer om hom anders te oortuig, het al hoeveel keer vir hom vrugte gaan koop – wat dan op die tafel staan en vrot word. My pa is ’n hardekop.”

      “Die ondersteuningsgroepe by die akademie bied aan hartlyers en hul familie die geleentheid om met ander in dieselfde situasie kontak te hê. Gedeelde smart is halwe smart. Daar word aandag gegee aan emosionele behoeftes en die motivering om na jou hart om te sien na die beste van jou vermoë.”

      Dis nes sy gedink het: hierdie man het vele talente. Nie alleen kan hy met harte toor nie, hy sal glad nie ’n slegte verkoopsman uitmaak nie. Glad van bek, en met ’n stem wat jou sal ompraat om al jou beginsels oorboord te gooi en agter hom aan te loop soos agter die fluitspeler van Hamelin.

      Maar sy hét dit al gedoen, een keer: ’n man blindelings gevolg – die afgrond in! Sy wat Jenna is, moet van Luca de Wet af wegbly, maar haar pa kan dalk baat by die behandeling wat deur sy akademie aangebied word.

      “Dis dalk net wat my pa nodig het,” gee sy eindelik toe. “Broeders en susters in die verdrukking. Geselskap. Mits die geselskap nie net om een onderwerp draai nie ...”

      “Ek kom gereeld daar en die atmosfeer is allesbehalwe stroef.”

      “Seker om vir Amanda te gaan kuier?”

      Sy kan nie glo dat sy dit gevra het nie. Sy bloos dadelik en skuif skuldig van hom af weg.

      “Onder andere, ja, maar ook in my professionele hoedanigheid as kardioloog. Al die nodige apparaat is beskikbaar om standaardtoetse in ’n vertroude omgewing te doen. Vir my is elke kuiertjie daar soos ’n miniatuur-vakansie.”

      Hy wei verder uit oor die grasperke, die bome, die uitsig oor die see, die rolbalbane, die rustigheid van die natuur. Jenna luister met een oor. Sy’s vaak en sy sak al dieper in die rusbank in.

      “Jy laat dit soos ’n utopia klink.” Sy onderdruk ’n gaap.

      “Dit ís nogal, ’n oase in die stadsrumoer. Dis jammer jý kan nie ook sommer daar gaan werk nie. Ons verkies gewoonlik personeel met ’n mediese agtergrond, maar ons het iemand nodig wat die administrasie kan behartig. Iemand met ’n slim sakebrein soos jy, wat ook vir die fondsinsameling verantwoordelik kan wees en sal sorg dat die inrigting teen ’n wins bedryf word. Ons wil dit moontlik maak vir pasiënte wat dit nie normaalweg sou kon bekostig nie om daar in te trek met die hulp van borge en sakeondernemings se welwillendheid.”

      Hy leun nader aan haar. “Dit sal jou goed doen om rustiger te leef. Hoe lyk dit? Wil jy nie maar vir Koekemoer Internasionaal vaarwel toewuif nie?”

      “Is jy ernstig? Maak jy my ’n aanbod?”

      “Ons kan daaroor gesels as jy belangstel.”

      Maar sy dínk nie eens daaraan nie. Waarom sal sy? Waarom alles wat Koekemoer Internasionaal haar bied opsy stoot om vir ’n klomp krankes die boeke te laat klop? Daar waar Luca ook soms gesig wys, waar sy hom gereeld saam met Amanda sal sien?

      “Ek sal my pa probeer pols en hoor wat hy sê,” belowe sy halfhartig. “Maar die kans dat hy sal belangstel, is skraal.”

      Toe Luca uiteindelik aanstaltes maak om te vertrek, loop sy saam voordeur toe. Vir ’n oomblik lyk dit of hy haar gaan soen. Sy maak haar oë onwillekeurig toe. Maar niks gebeur nie. Sy sper haar oë verleë oop. En skrik! Sy gesig is enkele sentimeters van hare af en daar is ’n onpeilbare uitdrukking in sy oë.

      “Wat probeer jy doen, Jenna?” vra hy gesmoord. “Wil jy my verlei om jou te soen?”

      Sy ruk haar kop weg. “Nee, natuurlik nie. Ek wou net doodseker maak dat ek uit jou gestel is.”

      “Nee, jy is nie. Dis juis die probleem,” sê hy met iets soos woede in die trek om sy mond. Toe draai hy op sy hakke om en stap weg.

      Hy gaan huis toe, dink sy. Heel moontlik na Amanda toe.

      5

      Teen Sondagmiddag raak die niksdoen vir Jenna te veel. Sy bel Koos op sy selfoon, iets wat hy nie sommer toelaat nie.

      “Julle sal dat my vrou my skei,” kla hy wanneer hulle dit wel doen. “As ek nie oor naweke aandag aan haar gee nie, gaan ons mekaar later nie meer herken nie.”

      Maar Koos is in die Ooste en Jenna twyfel of hy vir vroulief sou saamvat. Wanneer Koos oorsee gaan, werk hy tot laatnag en is daar gewoonlik nie tyd om aan sy wankelende huwelik te werk nie.

      “Die dokter sê my hart is oukei,” val sy met die deur in die huis. “Wanneer begin ek met my volgende opdrag?”

      “Jy weet mos hoe werk hierdie dinge – sodra ons die kontrak geteken het.”

      “En wanneer gebeur dit?”

      “Wanneer ek terug is, Jenna. Seker ’n week of twee.”

      “Kan ons dit nie sommer telefonies reël nie? Jy kan vir my die nodige vorms e-pos.”

      “Nie nou nie, meisiekind. Ons moet sekere stipulasies aanbring en daaroor moet ek en jy eers gesels. Iets waarvoor ek nie nou die tyd het nie.”

      “Wat moet ek in die tussentyd doen? Met my tone speel?”

      “Sluit voorlopig by enige van die ander spanne aan,” gee hy raad voordat hy aflui.

      Maar sy wil dit nie doen nie, veral nie by Adam se span aansluit nie. Sy sal as ’n buitestander beskou word en meer kwaad doen aan die samehorigheidsgevoel as wat haar bydrae gewaardeer sal word. Ook sal sy natuurlik van voor af die vrae oor Frederick moet beantwoord en die simpatie – of die spot – in die oë van haar kollegas sien.

      Om op iets of iemand te wag terwyl sy ledig is, is vir haar ’n vreemde ondervinding. In die dae wat volg, is sy min of meer in ’n dwaal. Die oomblik wat sy wakker word, tref dit haar dat sy nie hoef op te staan om kantoor toe te gaan nie.

      Ek voel nie meer tuis in my vel nie, besef sy. Dis al wat ek ken: om te werk totdat ek soos ’n sak sement saans op my bed neerval. Nou is daar te veel ure in die dag en sukkel ek om saans aan die slaap te raak.

      Dan pak ek maar my kaste reg, besluit sy. En maak my woonstel ’n slag van hoek tot kant skoon. Maar dis nie waarvoor sy in die wieg gelê is nie en sy gooi gou genoeg handdoek in.

      Sy probeer, maar sy kry nie die gevoel van onvergenoegdheid afgeskud nie. Sy probeer in die oggende so laat as moontlik slaap sodat die dag nie so lank moet wees nie.

      Daarom is sy sommer vies toe sy vroeg een oggend wakker geklop word. Adam! Dit kan net Adam wees wat so onbedagsaam is om haar te kom pla. Hy’s natuurlik op pad werk toe en gee nie ’n duit om vir haar wat wou laat slaap nie. Kom haal seker iets wat hy hier vergeet het. Die luis! Hy kan bly wees sy laat hom weer in haar woonstel toe ná hy haar Saterdagaand alleen met Luca gelos het.

      Sy doen nie eens die moeite om haar hare te kam nie, slof net so in haar pantoffels en pajamas voordeur toe.

      Maar dis nie Adam wat voor haar staan toe sy die deur oopruk nie – dis hý! Luca de Wet in al sy glorie! Uitgevat van sy blinkleerskoene tot by die kraag van sy hemp wat om ’n bruingebrande nek sluit.

      “Hoekom is jy hier?” vra sy half deur die slaap. “Hierdie tyd van die oggend?”

      Hy kyk op sy horlosie. “Hierdie tyd van die oggend?” vra hy, sy wenkbroue spottend gelig. “Die son sit al hoog. Die vraag is eerder hoekom is jy nog in jou nagklere hierdie tyd van die oggend. Probeer jy my al weer verlei?” Hy lag. “Dan moet jy harder probeer, skattebol. Flennienagklere doen nie veel vir my libido nie.”

      Sy maak seker dat haar winterspajamas tot by haar kuiltjie toegeknoop is en ignoreer sy simpele aanmerkings. “Hoekom is jy enigsins hier?”

      Hy hou ’n bruin koevert