Kristel Loots-omnibus 1. Kristel Loots

sy so oorgewig is en soveel probleme het. Sy het glo vreeslik verwerp gevoel en kon nêrens anders werk kry nie, toe het hy haar onder sy vlerk geneem. Hy’s baie streng met haar, sien toe dat sy gereeld oefening kry en probeer haar dieet ook beheer.”

      “Maar sy noem hom nie op die naam nie, sy noem hom ‘dokter’. Ek het juis opgelet daarna omdat sy so gedienstig en gedwee teenoor hom optree.”

      “Hulle hou dit glo so formeel moontlik. Ek dink die arme Amore is natuurlik baie dankbaar teenoor haar kleinboet wat haar aan die gang hou.”

      Dis asof daar ’n gordyn voor Jenna oopgetrek word. “Dis dan seker waarom sy ook by die akademie bly. En waarom Luca altyd na haar vra wanneer hy ná werk of oor naweke daar kom.”

      Dêmmit, dink sy, hoe moes sy dít nou raai? Dat die dekselse Luca Amore uit die goedheid van sy hart as ontvangsdame by sy spreekkamer laat werk en nie omdat hy verskuilde motiewe het nie. Miskien oordeel ek mense te gou, dink sy verleë.

      Maar toe lig sy weer haar ken. Die teendeel is ook waar, want sy vertrou net so dikwels mense hopeloos te gou. Soos vir Frederick, vir wie sy haar alles wou gee. Net om uiteindelik te besef dat sy vir die gek gehou is!

      “Eintlik weet ek niks van Luca se persoonlike lewe nie,” mymer sy. “Hy kom gereeld daar by die akademie, het selfs ’n oornagplek van sy eie daar, maar daar is ook dae wat ons hom nie sien nie. Ek het maar afgelei dat hy sy eie blyplek êrens het.”

      “Hy het – ’n penthouse naby die Waterfront. ’n Lieflike plek.”

      Koos kyk na die horlosie teen die muur. “Kyk waar staan die tyd al,” verwyt hy. Hy staan op, ’n duidelike teken dat sy haar moet skaars maak. “Is jy regtig seker hieroor, Jenna? Gaan jy nie later spyt wees nie?”

      “Ek weet nie, Koos. Ek weet eerlik nie. Ek weet net my pa blom vandat ons daar is. Dis asof hy skoon vergeet het van sy siekte vandat hy weer besig geraak het. Sy lewe het weer betekenis. Hy’t nie sy huis verkoop nie, net die deur toegetrek en gesluit. Vir as hulle hom dalk by die akademie uitskop, sê hy. Dan sit hy immers nie op straat nie.”

      “Maar is dit nodig dat jy jóú lewe ook op ys moet plaas?”

      Sy haal haar skouers op. “Seker nie. Maar dis nie hoe ek dit sien nie – dat my lewe op ys geplaas is. Ek was in elk geval nie veronderstel om nou hier te wees nie. Ek sou in Londen gewees het, onthou? Miskien is dit hoekom ek nie meer so lekker inpas hier nie: my psige het gereed gemaak vir ’n ander leefstyl.”

      ’n Lewe wat sy saam met Frederick sou leef – en natuurlik saam met Kareltjie. Sy sou eerder huisvrou as loopbaanvrou wees, soveel aandag as moontlik aan Kareltjie gee. Hy het dit nodig gehad, hy het dit verdien. Vir haar sou dit ’n rustiger lewe gewees het, en sy het uitgesien daarna.

      Daar is die wonderlikste parke in Londen, groen grasperke, oeroue bome, parkbanke waarop boemelaars nie beslag gelê het nie, uitgestrekte mere waarop swane sierlik dryf sonder om te vrees dat hulle dalk op ’n braaivleisvuurtjie sal beland. Parke waar ’n mens kan loop sonder om jou handsak met jou selfoon en kamera daarin onder jou arm vas te knyp en die hele tyd oor jou skouer te loer of daar nie ’n booswig of twee in die omtrek is nie. Parke waar vuilgoed en papiere nie teen jou bene vaswaai nie en waar leë kartondose nie die plek ontsier nie. Parke waarheen sy en Kareltjie sou gaan ...

      Maar van haar vooruitsigte het daar niks gekom nie.

      “Ek kon jou in elk geval nooit as kaalvoet en swanger in die kombuis voorstel nie,” merk Koos op. Hy steek sy hand na haar toe uit. “Dit voel of iemand my oogtande trek,” kla hy. “Sonder verdowing!” Hy skud sy kop weer ongelowig.

      “Maar gaan maar jou gang, Jenna Joubert. Onthou net dat jy enige tyd weer uit hierdie fonteintjie kan kom drink as jy genoeg gehad het van die blommetjies en die bye en moedernatuur en weer ernstig wil geldmaak vir jou oudag.”

      “Wat dalk nooit kom nie as ’n mens jou so doodwerk,” lag sy op haar beurt. “Dis nou wat bedoel word met ’n gejaag na wind, Koos.”

      “Moenie vir my preek nie,” keer hy dadelik. “Ek hét al probeer afskaal. ’n Week of twee afgevat om by die huis deur te bring, maar ek en my vrou wou mekaar vermoor voordat die twee weke om was.” Hy wys om hom. “Nee, jong, hier’s my plek. Hier is ek gelukkig. Hier en in al die ander kantore oor die aardbol waar Koekemoer Internasionaal sy tentakels het.”

      Dis juis uit daardie tentakels wat ek wil ontsnap, dink Jenna. Tentakels wat jou vasgryp waar jy jou ook al mag bevind juis omdat Koekemoer Internasionaal oor die aardbol heen versprei het. Tentakels wat jou opslurp, wat alles anders uit jou pers: jou tyd, jou belangstellings, jou liefde, jou lewe. Tentakels wat sterk genoeg is om jou uit te mergel.

      Sy voel skoon lighoofdig toe sy by die kantoor uitstap, asof sy op lug loop. Sy weet beter as om by Adam in te loer. Hy sal haar van ’n kant af uitvra en om haar ore kerm totdat sy hom alles oor die nuutste verwikkelinge vertel het. En dít sal ’n drama tot gevolg hê wat ’n Griekse tragedie in die skadu sal stel. Daar sal van ’n kant af geween word, en ’n gekners van tande is ook nie uitgesluit nie. Sy kén vir Adam – hy sal haar soos ’n verraaier laat voel en die vreugde wat nou in haar borrel met skuld vervang.

      Terug by die akademie oorweeg sy dit om vir Luca te bel, maar sy besluit daarteen. Sy wil hom in die oë kyk wanneer sy hom vertel van haar besluit om Koekemoer Internasionaal finaal te verlaat. Sy wil self sien of hy klaar spyt is oor sy voorstel dat sy op permanente basis hier moet kom werk, of hy steeds kans sien om daarmee saam te leef.

      Daarom stuur sy vir hom ’n SMS: Kom maak ’n draai as jy weer hierlangs kom. Ek het iets om jou te vertel.

      Die oomblik toe sy in haar kamer kom, skop sy haar hoëhakskoene baldadig uit. Hulle trek deur die lug en land met plofgeluide in teenoorgestelde hoeke van die vertrek. Toe trek sy haar romp, kantbloesie en snyersbaadjie uit. Van kantoorklere het sy vir eers genoeg gehad. Wanneer sy haar plek op ’n permanente basis by die akademie se ontvangs inneem, sal sy nog steeds netjies geklee wees, maar sy is vasberade om die formele beeld wat deel uitmaak van Koekemoer Internasionaal diep in haar kas te bêre.

      Sy trek ’n geblomde fietsrybroek aan wat styf om haar agterstewe span, met ’n kaalmaagtoppie daarby. Nou is ek eintlik reg daarvoor om by Amanda te gaan aanmeld, dink sy toe sy voor die spieël staan. Sy kan besluit op watter martelmasjien ek moet gaan om my hart op die korrekte manier aan die klop te kry sodat my bloed behoorlik deur my are kan bruis.

      Maar haar nuutgevonde vryheid maak haar roekeloos, dronk soos iemand wat van ’n rondomtalie afgeklim het, en sy het geen begeerte om van een binding te ontsnap net om haar in ’n ander te laat vasvang nie. Amanda sal aanbeveel dat sy op die trapmeul klim, Amanda sal met haar rietskraal lyfie ure lank kan oefen sonder dat daar ’n strepie sweet op haar gesig sal vorm, Amanda sal haar ver in die skadu stel en hierdie helder dag wat oor haar skyn donker maak.

      Se voet! besluit Jenna. Iets wat met soveel pyn en lyding gepaardgaan, kán nie goed wees vir ’n mens nie, veral nie as jy so teësinnig is om dit te doen nie. Sy’s nie ’n donkie wat ingespan moet word om dieselfde simpele, vervelige ding oor en oor te doen net omdat dit goed is vir haar nie.

      Ek gaan op die strand stap, besluit sy. Met die wind in my hare. Stap is ook oefening – van die beste wat ’n mens kan doen, as sy Luca reg verstaan het.

      Die son streel oor haar kaal skouers toe sy buite kom en die see is kalm, met net ’n paar lui brandertjies wat melodieus op die strand uitrol. Daar is geen teken van die onrustigheid of die onaardse geluide van die vorige nag nie. Die brandertjies wink haar nader, lok haar om haar sandale uit te trek en met haar voete in die vlak water te stap.

      Aanvanklik lek die branders speels aan haar bene, maar met ’n skielike terglustigheid kom ’n brander met meer woema op haar afgerammel en moet sy koes om nie nat te word nie. Dit raak ’n speletjie om die branders te uitoorlê, en sy betrap haarself dat sy hardop lag elke keer wat sy rats genoeg is om dit te doen.

      Sy voel soos ’n kind. Asof die dag vir haar ’n verrassing inhou, asof die toekoms haar met oop arms inwag. Sy konsentreer só op die spel met die branders