Kristel Loots-omnibus 1. Kristel Loots

verdieping en sy wil soontoe. Sy wil aan haarself bewys dat die vertoning wat sy in Luca se spreekkamer gelewer het, nie die beste is waartoe sy in staat is nie.

      “Sal jy vir my wys hoe om die trapmeul se spoed te stel?” vra sy op pad soontoe.

      Die ou met die surfer-kuif is maar net te gretig. “Hoe vinnig wil jy stap?”

      “Nie té vinnig nie.” Sy bloos. “Ek is bevrees ek is nie juis fiks nie.”

      Hy hou hom met die kontroles besig. “Kom ons kyk hoe goed kom jy hiermee reg,” stel hy voor.

      Jenna klim op en begin stap.

      “Dankie,” sê sy met ’n glimlaggie. “Ek sal self verder regkom.”

      “Roep maar as jy hulp nodig het, hoor.”

      En daarmee is hy weg. Die musiek dawer uit die luidsprekers teen die mure. Genoeg om ’n mens ’n hoofpyn te gee, dink sy, wat normaalweg nie na hierdie lawaaierige musiek sal luister nie al betaal jy haar. ’n Mens kan jouself nie hoor dink nie. Wat dalk ’n goeie ding is, besluit sy, want anders gaan jy jou dalk skaam omdat jy jou hier op speelgoed vir grootmense bevind en sowaar betaal vir die marteling waaraan jy jou willens en wetens blootstel.

      Ek kan dit doen, dink sy na ’n rukkie toe sy besef dat sy steeds die pas volhou. Ek kán ten minste darem ’n paar kilometer ver stap sonder om flou te val, a nee a! Hierdie is nie die moedswillige martelmasjien waarop ek in Luca se spreekkamer beland het nie. Hierdie is ’n meer genadige ding wat ek kan baasraak.

      Maar toe sy opkyk, val sy in elk geval amper flou. Sy knip haar oë. Hallusineer sy nou van dié bietjie oefening, of wat gaan aan? Maar nee, dit kan net Luca de Wet wees wat die trappe twee-twee uitgedraf kom.

      Jenna moet alles uithaal om in pas te bly. Hier moet ek wegkom, besef sy, en sommer gou ook. Voordat hy my sien. Maar daar is soveel kontroles voor haar dat sy nie kan uitwerk hoe om die ding te stop nie. Sy weet nie of sy net kan afspring nie en haar verstand wil nie werk nie. Dis net haar voete wat trap, trap, trap ... Bult-op, aanhouer wen, stap soos ’n besetene – sonder om verder te kom. Dis of haar lyf oorgeneem het waar haar kop agtergebly het.

      En buitendien waai hy al van ver af in haar rigting.

      “Haai!” groet hy joviaal toe hy langs haar op ’n trapmeul inval. “Ek is bly om jou hier te sien.”

      “Wat soek jý hier? Hierdie tyd van die oggend?” vra sy moedeloos.

      “Ek het ’n uurtjie vry voordat ek met my operasies begin.”

      En jy kon aan niks beters dink om te doen nie, dink Jenna vies. Sy’s nie ’n bobbejaan nie. Daar is natuurlik gekonkel. Daardie telefoonoproep was nie verniet nie; hy’t geweet sy is hier. En hy’t besluit om te kom kyk hoe sleg sy vaar. Hom daarmee kom vermaak!

      “ ’n Mens sou dink ’n besige kardioloog het dringender sake om hom mee besig te hou as om agter een van sy koppige pasiënte aan te loop,” merk sy op. “Eks-pasiënt, om die waarheid te sê.”

      “As ek vir my pasiënte – of eks-pasiënte – preek om oefening te kry, moet ek dit sélf ook doen,” lag hy.

      Maar was dit nou regtig nodig dat jy dit hier en nou moes doen? vra Jenna haarself af. Hier waar ek vir die eerste keer in jare dit waag om my lyf te probeer regruk.

      “Smiddae na werk gaan oefen ek gewoonlik by die Hart-akademie,” vertel hy. “Die gim daar is een van die beste in die stad. Maar as daar ’n kansie deur die dag opduik, val ek sommer hier in.”

      Hy loer na die kontroles van die trapmeul waarop sy haar bevind voordat hy op die trapmeul langs hare klim.

      “Jy moet altyd onthou om jou polsslag dop te hou terwyl jy oefen,” gee hy ongevraag raad toe hy teen ’n heelwat sneller pas as hare aan die drafstap gaan.

      Hopelik gaan die mansmens nie met haar ’n gesprek probeer voer terwyl sy hier staan en sweet nie, dink Jenna. Sy’t skaars asem om aan die gang te bly; vir praatjies maak sien sy nie kans nie.

      Sy bloos. Sy lyk aardig, sy weet. Haar hare is in ’n klossie op haar kop vasgemaak en sy het nie ’n greintjie grimering aan nie. Haar sweetpakbroek moes lankal afgetree het en die leotard wys te veel cleavage. As Luca se lus om haar te soen nie voorheen uit sy gestel geweer was nie, sou dit beslis intussen soos mis voor die son verdwyn het. Elke keer wanneer hy haar sien, lyk sy sleg. Óf sy lyk soos ’n lui huisvrou, óf soos iets wat deur die kat by die gim ingedra is.

      Sy loer tersluiks na hom hier langs haar. Hy’t ’n help-my-sterk-wees-hempie aan, maar enigiemand kan sien dat hy dit nie nodig het nie. Sy boarms en kuitspiere bult op die maat van die dansmusiek wat soos brekende branders oor hulle spoel.

      Hier broei seker heelwat onheil in dié plek uit, dink sy toe sy om haar rondkyk. Hier met al die halfkaal lywe wat enigiets sal doen om gifstowwe uitgesweet te kry. Hier waar alles so op die fisieke fokus. Hier moet sy wegkom, veral wanneer iemand soos Luca de Wet langs haar staan en trap.

      “Geniet jy dit?” vra hy bo-oor die gedruis van tromme en simbale.

      “Nee!” skree sy. “Ek hou nie van oefening nie. Ek het nog nooit.”

      “Nie eens op skool nie?”

      “Nee! Ek was ’n bloukous. ’n Slim kind wat uitstekende punte in my rekenkundige vakke behaal het, maar wat uitgesak het wanneer ons liggaamsoefening gedoen het. Niemand wou my in hul span hê nie, want ek het hulle elke keer laat verloor.”

      Hoekom sy dít vir hom vertel terwyl sy skaars asem in haar lyf oor het, weet sy nie. Miskien sodat hy moet verstaan dat sy haar glad nie tuis voel hier nie en dat sy nie weer gaan kom nie. Daar móét ’n ander manier wees waarop sy haar lyf kan regruk, ’n makliker manier.

      Tog kom sy ná ’n rukkie agter dat sy ritmies op die maat van die musiek beweeg en dat dit glad nie sleg is nie. Don’t worry, be happy! sing sy later in haar gedagtes saam. Dis asof haar liggaam by haar oorgeneem het, of die trapmeul haar baas geword het, en dis nie ’n slegte gevoel nie.

      Ek voel soos wat ek laas as kind gevoel het, dink sy. Soos ’n kaalvoetkind wat buite speel totdat die moegheid jou op die grasperk laat neerval om die wolke bo jou dop te hou.

      “Don’t worry, be happy!” sing sy hardop saam toe die refrein van die bekende deuntjie herhaal word.

      Sy sien hoe Luca in haar rigting kyk; sy sien die glimlag op sy bakkies. Hy dink natuurlik hy’t gewen, dink sy terwyl sy nog trap, trap, trap om by te bly. Dat ek nou ’n bekeerde is, dat ek aldag en heeldag hier gaan kom oefen totdat my hart soos dié van ’n jong meisie klop. Maar hy sal sy fout gou genoeg agterkom.

      Toe die musiek eensklaps ophou, is dit of sy effens tot verhaal kom, maar sy hou aan met trap. Ná nog ’n paar minute kry sy dieselfde gevoel wat haar in die spreekkamer in die stof laat byt het. Of daar lood in haar voete is, in haar bene; asof haar hele lyf in lood verander. Die sweet tap haar af, brand in haar oë sodat alles voor haar in ’n waas verander.

      “Nou’s ek moeg,” hyg sy. “En ek weet nie hoe om die ding te stop nie.”

      Luca wip van sy eie trapmeul af om die regte knoppie vir haar te kom druk.

      “Dis nie wat ek bedoel het nie,” hyg sy toe sy van die trapmeul afklim. “Nou het jy jou eie work-out onderbreek.”

      “Maak nie saak nie. Ek moet in elk geval binnekort teruggaan. Net eers iets te drinke kry. Kom jy saam?”

      Hoekom nie? dink sy roekeloos. Hy het my nou al op my slegste gesien. Wat maak dit tog saak? Buitendien, sy is dors van al die oefening.

      “Ek sal seker gestenig word as ek koffie bestel,” merk sy op.

      “Nee, net uitgelag word, of geïgnoreer word. Koffie is nie op die gim se spyskaart nie.”

      “Seker net mineraalwatertjies.”

      “En vrugtesap,” troos hy.

      Sy is dankbaar dat hy die bestelwerk