Helene de Kock Omnibus 7. Helene de Kock

weet sy: Al sê haar verstand ook wát, haar hele hart vertrou hom, want sy het hom on­t­eenseglik lief.

      Sy steek haar hand uit en vou dit om sy wang, en toe hy dadelik sy mond na haar palm draai, is daar weer vrede tussen hulle. Voldonge en volsalig sodat hulle glimlaggend uit die motor klim en ’n reisdeken op die dik naaldetapyt oopgooi.

      Sy gaan sit en kyk met verwondering toe hoe hy ’n piekniekmandjie uitpak: Vars toebroodjies. Gerookte snoek. Klein, keu­rige kasies en ’n skaars rooiwyn wat hy met ooglopende trots in twee blinkskoon glase skink.

      “Nie gedink ’n Gautenger weet iets van wyn nie, nè?” lag hy skalks. “Wel, dit het my tant Fienie in haar wysheid ook aange­raai: As jy ’n wynmaker se dogter begeer, leer als van wyn!”

      “Ja?” lag sy sorgeloos verruk. “En hoe sou jy dié Cabernet be­skryf?”

      Hy hou die glasie tussen duim en voorvinger onder sy neus en proe ’n slag.

      “Wel, soos alle goeie wyn het dit ’n mistieke kwaliteit. En dis kompleks, maar met die ondertoon van hartstog. Miskien het dit ’n bietjie veroudering nodig om ’n werklik groot wyn te word.”

      “Hoe romanties,” sê sy opeens ernstig. “En so paslik.”

      Die ure skuif saam met die skadu’s van die bome verby, en toe hulle eindelik oppak, is dit lank ná vieruur.

      “Arme Anel is seker al doodverveeld,” sê Danien bekommerd, maar Alfons lag net.

      “Seker, ja … Maar miskien verstaan sy.” En toe: “Wat weet sy?”

      “Alles,” antwoord sy eerlik, “en sonder dat ek haar juis iets gesê het. Maar sy sal nie praat nie, Alfons.”

      “Hm, maar as sy iets sou laat val, moet jy dit ontken.”

      Die woorde klink kil, en ’n rilling laat haar haastig haar arms oor haar bors kruis. En sy knik net, onmagtig om ’n woord verder te sê. Maar net voordat hy die motor aanskakel om te ry, leun hy na haar toe oor en soen haar talmend op haar mond.

      “Moenie daaroor dink nie. En moenie bang wees nie. Alles is reg tussen jou en my. En eendag sal ek jou alles vertel ook. Dit beloof ek jou.”

      “Eendag lyk net so bitter ver,” sê sy sag, en plaas haar vingers oor haar lippe omdat hulle beef.

      “Ek weet,” sê hy dof. “En dalk is dit ook ver. Daarom moet jy my vertrou. Belowe?”

      “Ek belowe,” sê sy stadig. “Want ek kan nie anders nie. Ek het jou baie lief.”

      Hy kyk haar swygend, half verslae aan, asof sy woorde gesê het wat die loop van die wêreld kan verander. Toe trek hy stadig weg en ry terug Plett toe.

      Toe hy haar aflaai, groet hy gedemp en net met ’n ligte aanraking van sy hand.

      Sy wil hom vra wanneer sy hom weer gaan sien, maar een kyk na sy skielik geslote gesig, laat haar swyg. En sy draai haar om, om weer deur die agterdeur by die arkade in te gaan.

      “Ek het al vier koppies tee gedrink,” verwyt Anel haar groot­ogig toe sy die restaurant binnestap, maar trek glimlaggend vir haar ’n stoel uit by die klein tafeltjie met sy rooi geruite tafeldoek.

      Danien gaan sit versigtig en vou haar hande stadig voor haar.

      “”En tóé?” por Anel ongeduldig.

      “Niks, wat …”

      “Niks?” Sy loer na haar polshorlosie. “Jy en Alfons het meer as ses ure van hierdie dag geneem om agter te kom daar’s niks tussen julle nie?”

      “Geen raakpunte nie,” sê Danien ferm. “Ons verskil totaal en al … enne … hy voel nie vir my wat ek gedink het ek vir hom voel nie …”

      “Hoe verskriklik ingewikkeld,” sê Anel sonder om ’n oog te knip.

      “Té ingewikkeld. Maar dankie dat jy saamgekom het en moet liewer nooit weer met my oor Alfons praat nie.”

      Anel stoot die leë koppie voor haar weg en neem haar handsak.

      “Goed, ek sal nie. Maar as jy dink dat ek een woord glo van wat jy nou gesê het, is jy dom.”

      4

      “Wat is jy so stil?” wil Frans reguit weet. “Jy praat deesdae minder as niks.”

      Hy en Anel en Danien is besig om die Kersboom te tooi, en sy hang nog eers twee silwer klokkies op en staan tru om dit te be­wonder voordat sy antwoord: “Ag man, ek is sommer net lui.”

      “Jy was nog altyd te lui om te dink, maar nog nooit te lui om te praat nie,” meen Frans onbewoë en gaan sit langbeen op die sitkamermat om die twee meisies dop te hou. En toe, asof dit hom pas bygeval het: “En vir wat laat jy ou Paul so swaarkry? Die man se hart sit oop en bloot elke keer dat jy naby is en jy maak asof hy nie bestaan nie.”

      “Jy oordryf,” antwoord Danien koel en klim op ’n klein trap­leertjie om die groot ster wat sy en Anel uit foelie geknip het, aan die top van die boom vas te steek.

      “Danien,” sê haar broer fronsend, “ons is nie meer kinders nie. Ek staan op trou en jy moet begin besef dat jy nie allerlei spele­tjies meer kan speel nie. Die man is ernstig oor jou.”

      Sy kyk van bo af op hom neer en sy druk haar bos blink hare terug oor haar skouer met ’n ooglopend ergerlike gebaar. Frans is in een van sy knaende buie. En dat hy hom voorgeneem het om met mag en mening Paul se saak te bepleit, is baie duidelik.

      “Kyk,” sê sy koel, “ek hou van Paul. Maar hy maak nie my bene lam nie. Hy doen met ander woorde, my liewe broer, nie aan my wat Anel aan jou doen nie.”

      “Wat bedoel jy?” wil hy koppig weet, maar knipoog verskonend na Anel se kant toe.

      Danien klim af en kom staan hand in die sy voor hom. “Man,” sê sy, en haar stem klim, “ek sien nie kans om soos jy in ’n saal vol mense op ’n stoel te klim en ’n gek van myself te maak net om Paul se aandag te kry nie. Hy … hy dryf my nie tot allerhande dinge nie.”

      “Nou wie dryf jou dan wel?” vra hy onverstoord.

      “Ag staak dit, Frans,” laat Anel hoor en druk-druk nog hier en daar aan die blinkgetooide boom. “Kom help ons liewer om die geskenke hier onder te pak.”

      “Niemand dryf my nie,” antwoord Danien koud en mik om verby te stap. Maar Frans se hand skiet uit en kry haar aan die enkel beet sodat sy so amper-amper haar balans verloor.

      “Danien,” sê hy baie sag, maar afgemete, sodat ook Anel om­draai en luister, “jy is ’n Fouché. En ek en jy is van die warmbloedige Fouchés. Ons gaan nie onaangeraak deur die lewe nie. Jy lieg sommer as jy sê daar’s niemand wat jou hart vinniger laat klop nie. En jy’s nie verniet so stil nie. Ek het my eie idees om­trent jou swyes.”

      “Nou hê hulle dan maar,” sê sy opeens kwaad en pluk haar enkel los. “Dink op dees aarde net wat jy wil!”

      Maar hy trek haar met ’n vinnige haal van sy arm tot langs hom op die mat neer sodat hul oë vierkant ontmoet. Anel los die boom en stap stilweg uit kombuis toe. Toe sug Frans en druk sy suster se kop teen sy skouer vas. Vassit kon hulle twee nog altyd, maar verstaan ook.

      “Luister,” begin hy, “ek weet nie mooi wat is wat nie, maar ek dink jy is ongelukkig oor Alfons.”

      Sy druk hom weg, kyk hom vererg aan.

      “Waar kom jy dááraan?”

      “Ek sien dit met my oë,” sê hy, “en ek voel dit ook. Jy moenie dink dis net vroumense wat intuïsie het nie. Ek is ’n regsman en wetlike feite is vir my baie belangrik, maar dit het my regtig nog nie laat afstomp nie. Buitendien, ek weet lankal dat jy ’n ogie op Alfons het. Ek sien dit aan die manier waarop jy na hom kyk as hy nog af en toe hier kom.”

      Sy oordink dit ’n rukkie, toe skud sy haar kop en glimlag lief met hom.