Ena Murray Omnibus 38. Ena Murray

Maar dan staan hy op. “Miskien moet ek maar.”

      Maar daar is nie antwoord by Miempie se woonstel nie.

      Die telefoon se gelui word stil net toe Miempie die voordeur oopstoot. “Ag, wie dit ook al is, sal weer bel as dit dringend is. Sit, Manie. Ek gaan maak vir ons koffie. Baie dankie. Dit was ’n heerlike aand en die ete was puik.”

      “Plesier. Maar ek wil jou ’n gunsie vra.”

      “Sê maar.”

      “Sal jy asseblief saam met my na die skoudans gaan?”

      Sy hou haar baie doenig met die koffiekoppies. “Dankie, Manie, maar … nee.”

      Hy lyk eerlik verbaas. “Hoekom nie? Of het jy al ’n ander …?”

      “Nee. Nee. Dis net … ek hou nie eintlik van deftige affêres nie. Ek sal ontuis voel in die plaaslike hoëlui se geselskap.”

      Hy lag haar uit. “Twak! Jy sal omtrent al die mense ken. Die hele boeregemeenskap sal daar wees en jy was al op elkeen se plaas. As jy nie reeds iemand anders belowe het nie, gaan ek nie nee vir ’n antwoord aanvaar nie.”

      Sy kyk hom pleitend aan. “Asseblief, Manie. Moet nou nie hierdie wonderlike aand bederf nie. Wees nou gaaf en aanvaar nee. Asseblief.”

      “In daardie geval kan ek ook nie gaan nie.”

      “Hoekom nie?” vra sy uit die veld geslaan.

      “Ek wil geen ander meisie vra nie, en alleen sal ek nie gaan nie. Dis nogal jammer. Ek dink ek gaan die wisseltrofee vir die beste jaaroudbul wen … en dit word op die dans oorhandig.”

      Sy kyk hom tussen lag en kwaad wees aan. “Manie! Dis afpersing!”

      “Dit is. Maar as dit al manier is om jou te oorreed …” Sy gesig word ernstig. “Ek maak nie grappies, Miempie. Ek gaan nie sonder jou nie.”

      “Manie, ek … asseblief …”

      Sy weet nie hoe dit gebeur nie, maar toe hy by die voordeur uit is, het sy ingestem om saam te gaan … en sy wonder wat ’n sekere meneer gaan kwytraak as sy saam met Manie by die dans opdaag. Sy probeer haar skuldgevoel onderdruk. Dit is mos nie dat sy onder ’n verpligting was om vir Emile ja te sê nie. ’n Meisie kan mos kies met wie sy dans toe wil gaan …

      Die volgende dag bel sy meneer Koopman, maar daar is geen antwoord in sy kantoor by die skool nie. Dan is die skool gesluit. Die boikot duur voort …

      Toe sy die laaste plaas vir die dag besoek, kry sy die boodskap: Sy moet dadelik na La Rhône bel. Met ’n gevoel van onheil doen sy dit onmiddellik. Dis Emile wat antwoord.

      “Ek het ’n boodskap gekry ek moet La Rhône toe bel. Wat …?”

      “Ja. Hoe ver is jy met jou werk vir die dag?”

      “Dis my laaste plaas.”

      “Goed. Ek sal jou by jou woonstel op die dorp kry.”

      “Het daar iets gebeur? Ek kan mos met my eie motor …”

      “Nee. Ek wil nie hê jy moet op jou eie uitkom La Rhône toe nie. Dis te gevaarlik. Ek kry jou op die dorp. Jy ry saam met my en ek sal jou weer terugbring.”

      “Te gevaarlik? Die ses kilometer La Rhône toe? Emile, wat gaan aan? Wat het gebeur?”

      “Maria het vandag teen alle bevele in tog skool toe gegaan.”

      “Maar die skool is toe. Die polisie bewaak die geboue. Daar was nie skool vandag nie.”

      “Ja, ek weet. Sy het daar rondgedwaal en toe maar weer teruggekom. Op pad hierheen is sy deur kwaaddoeners aangeval.”

      “Nee!”

      “Die polisie vermoed dis van die belhamels wat agter die opstokery sit. Maria is baie ontsteld en sy wil niemand naby haar toelaat nie. Sy wil net vir jou hê.”

      “Het hulle haar baie seergemaak?” Sy voel siek van skok.

      “Sy is verkrag, Miempie … deur al vyf.”

      

      

      

      6

      Sy is nog in ’n geskokte toestand toe Emile haar woonstel binnestap.

      “Dis verskriklik, Emile! Was die polisie al daar?”

      “Natuurlik, maar Maria is nie in ’n toestand om ’n verklaring af te lê nie.”

      Miempie kom weer stadig tot verhaal. “Sy moet onmiddellik deur ’n dokter ondersoek word sodat hy kan bevestig dat sy wel verkrag is.”

      “Ja. So het die polisie gesê, maar ek het gesê ek sal jou maar eers in die hande kry om haar te kalmeer en dan kan ons by ’n dokter uitkom.”

      “Dis goed so. Kom ons ry.” Sy skud haar kop verdwaas toe die motor wegtrek. “Maria het vir my gesê die polisie het gewaarsku dat die kinders wat tog skool toe gaan, moeilikheid sal kry. Hulle het natuurlik gesien sy is skool toe en het haar toe voorgelê om haar ’n les te leer.”

      “Dis nooit anders nie, die vuilgoed. Die polisie sê dis net ’n handjievol belhamels wat al die moeilikheid veroorsaak het.”

      Sy sug. “Dis so sinloos.”

      “Ja, hulle maak net staat op intimidasie. Een van die seuns het vir die polisie gesê die opstokers het hom gewaarsku dat sy ouers se huis afgebrand sal word as hy nie saamwerk nie. Hy moet doen wat hom voorgesê word, maar uiteindelik is hy die een wat in die tronk beland en die werklike skuldiges kom ongestraf daarvan af.”

      Miempie skud haar kop. “Ja. Die lewe is so onregverdig. En die onskuldiges ly gewoonlik die meeste.”

      Die motor kom tot stilstand en sy klim uit. Kinders staan verskrik en woordeloos teen die huis se muur. Hulle weet nog nie wat presies aangaan nie, maar hulle weet iets vreesliks het gebeur. Miempie stap die huis vinnig binne, loop haar vas teen ’n huilende Martha.

      “Ag, Here, suster! Dis my meisiekind! Hulle het my meisiekind …”

      “Toe nou maar, Martha. Jy moet nou probeer kalm bly ter wille van Maria.”

      “Maar die helkinders het haar …”

      “Ek weet. Maar daar is darem een troos: Sy sal nie swanger word nie.”

      Martha kyk Miempie oorbluf aan.

      “Sy wou graag die inspuiting neem. Ek het dit self vir haar gegee. Toe nou. Gaan troos nou jou ander kinders. Hulle staan soos verskrikte hase hier buite. Ek gaan nou na Maria toe.”

      Dis met vrees in haar hart dat Miempie deurstap na die ander vertrek. Sy kom tot stilstand langs die bed waar Maria met toe oë ineen gekrimp lê. Haar hele liggaam ruk nog van skok en emosie.

      “Maria …”

      Die donker oë vlieg oop, staar haar aan asof sy Miempie nie herken nie. Dan ruk sy orent en Miempie sak vinnig op die kant van die bed neer.

      “Suster!”

      Sy hou die huilende meisie teen haar vas, luister na die rou snikke wat diep vanuit ’n verskeurde hart en liggaam bars, streel oor haar hare terwyl sy voel hoe haar uniform nat raak van die bitter trane. Sy laat haar huil; hou haar net vas. Dit is goed dat sy verligting in trane kry. Dit sal die ergste spanning verlig. Dit het reeds skemer geword toe Maria eindelik uitgeput terugsak en Miempie net verwese lê en aankyk.

      “Ek kom nou weer terug. Ek wil net vir jou ma sê sy moet ’n bietjie water warm maak dat ek jou kan skoonmaak.”

      In die tweede vertrek is ’n kers reeds aangesteek en Miempie gee haar bevele, stap dan vinnig by die deur uit na waar Emile nog steeds in die motor sit en wag.

      “Dit gaan nog ’n ruk duur, Emile. Ons moet nou