Een nag in Vegas. Elize Mitchell

daaroor, jy kan net wen.” Hy staan op. “Wel, ons het al vordering gemaak as jy bereid is om dit te oorweeg. Wat ek jou eintlik wou vra, is om saam met my die stad te gaan verken, dan kan ons sommer die transaksie vier. Miskien sal jy, nadat ons ’n dag in mekaar se geselskap deurgebring het, sien dis nie so ’n vergesogte idee nie. Toe, hoe lyk dit?” vra hy hoopvol.

      Telani wil nie oorgretig lyk nie, maar dit sal eintlik lekker wees. Sy het nie daarna uitgesien om die laaste dag van haar vakansie alleen te moet deurbring nie.

      Hy sien dat sy twyfel. “Asseblief?”

      “Ek weet nie. Ek het my eie goeters om te doen en ek moet nog kom inpak. Dalk is ek net in jou pad.”

      “Kom nou, moenie verskonings soek nie.”

      Wat sal een ou daggie nou saak maak? Dalk sien sy ’n ander sy van hom wat haar sal help om te besluit. Dis voorwaar ’n sappige wortel wat hy voor haar neus hou. Dit sal al haar probleme oplos. ’n Huis waar sy vir niemand hoef weg te kruip nie, en sy kan die werk doen waarvoor sy opgelei is én ’n hengse klomp geld daarvoor verdien. Sy moet mooi dink voor sy nee sê.

      “Wat het jy in gedagte gehad?”

      “Ek sou baie graag weer na die Strip toe wou gaan. Ek was een keer daar, maar daar was nie genoeg tyd om alles behoorlik te bekyk nie. Ek het myself belowe om terug te kom, want ek wil dit weer sien, al is ’n hele dag ook nog te min.” Toe hy sien dat sy aandagtig luister, sê-vra hy: “Maar jy was seker al daar?”

      “Nee, ek was nie. Ek het daarlangs gery, maar ek was nie in ’n bui om stoksielalleen daar rond te dwaal nie.”

      “Nou waarvoor wag ons?” nooi hy weer.

      Sy twyfel nie meer nie. “Oukei, ek is in jou hande, solank jy my veilig terugbring. Ek is maar bra rigtingloos.”

      “Reg so. Moenie jou kamera vergeet nie, en vat iets warms saam. Mens sal nie sê dis in die middel van die winter nie, want dis so ’n pragtige dag, maar dit kan nog geniepsig koud word. Gelukkig reën dit bitter min hier in die middel van die woestyn.”

      Terwyl hulle op ’n taxi wag, is menige oë bewonderend op die aantreklike paartjie, en dit ontgaan Telani nie. Natuurlik oor die hunk hier langs haar, dink sy geamuseerd. Sy hand rus beskermend op haar arm en sy staan bietjie nader. Vir hierdie een dag kan almal maar dink hy behoort aan haar, dink sy. Sy kan doen met ’n bietjie selfvertroue.

      Die taxi vleg deur die verkeer en toe die eerste hotelle opduik, vra Simon die bestuurder om te stop.

      “Kom ons klim hier uit, Telani. Hiervandaan kan ons stap en besluit wat om te sien. Tussenin is daar volop vervoer, en wanneer ons moeg word, ry ons verder.”

      Sy is klaar besig om haar aan alles te vergaap. “Jy was reg, Simon, ek is bly ek het na jou geluister.”

      Sy kyk na die hotel voor hulle, waar ’n magdom spuitfonteine op maat van musiek ’n skouspel lewer.

      “Sjoe, dis verskriklik mooi,” fluister sy in vervoering.

      “Ek het gedog dit sou jou beïndruk, en dis nog net die begin. Kom, die dag stap aan.”

      Hulle loop verder, maar Simon moet Telani kort-kort aanjaag. “Ek wil jou my gunsteling wys, maar dan sal ons moet aanstoot.”

      Daar is te veel om te sien, en sy wens hulle het meer tyd gehad. Duidelik kan mens hierdie roete nie in een dag doen nie. By die hotel met die gekleurde glaswerke en Romeinse beelde binne en buite, sukkel Simon behoorlik om Telani weg te kry. Sy wil elkeen deeglik bekyk.

      “Ek wil jou nog die hoogste hotel hier wys. As jy wil, kan ons tot heel bo gaan. Daar is goed soos uitskop­swaaie wat jou ’n asemrowende uitsig reg rondom die hotel gee.”

      Haar stem styg van pure angstigheid. “Nee, dankie, daarin sal jy my nooit kry nie. Ek het ’n verskriklike hoogtevrees, en as jy die res van die dag met iemand in ’n semi-koma opgesaal wil wees, moet jy my in een van daai goed vasmaak.”

      “Nie eens as ek jou hand vashou nie?” terg hy.

      “Nee, nie eens dan nie. Baie dankie, ek bly veel eerder op die grond.”

      “Nes jy wil, dan los ons dit liewer. Kom ons loop verder.”

      Die tyd vlieg verby. “Dankie dat jy my omgepraat het, Simon,” sê Telani naderhand. “Dis hoekom ek nie alleen hierheen wou kom nie. So iets moet mens met iemand deel.”

      “Ek het geweet jy sou daarvan hou.” Hy kyk op sy horlosie. “Dis al namiddag en ons het nog niks geëet nie. Ek weet van net die regte plek.”

      “Ek kan doen met ’n happie, die stappery maak mens lekker honger.”

      “Dis nie veel verder nie, net hier voor om die draai.”

      “Nou maar kom, waarvoor wag ons?” Sy wil sommer aanstryk.

      Maar Simon hou haar terug en wys na die hotel voor hulle. Sy stop en kyk met groot oë na die toneel voor haar. Breë kanale waarin turkooisblou water vloei, omring die majestueuse gebou. Gondels vaar rustig heen en weer op die water.

      Sy gryp Simon se arm. “Dis asemrowend, Simon. Ons kon netsowel in Venesië gewees het.”

      “Ja, sy naam is nie verniet die Venetian Hotel nie. Ek sê jou wat, kom ons eet hier. Daarna neem ek jou vir ’n rit op ’n gondel.”

      “Ek sien so uit daarna, ons hoef nie eers te eet nie.”

      “Nee, ons eet eers. Daarna behoort dit al sterk skemer te wees, en as die stadsliggies begin aanskakel, gaan dit prentjiemooi wees.”

      Die swier waarmee die ete bedien word, is ’n belewenis op sy eie, maar vir Telani duur dit glad te lank. Sy kan nie wag om in die gondel te kom nie, maar Simon laat hom nie aanjaag nie.

      Uiteindelik is hulle buite en wag geduldig hulle beurt af. Toe hulle hul sit gekry het, wieg die boot liggies oor die water weg, en vir Telani is dit so rustig dat al die knope wat oor die afgelope weke in haar binneste vasgeknoop het, losgaan. Sy kan voel hoe die spanning uit haar vloei.

      “Jy’s baie mooi, weet jy dit?” onderbreek Simon haar gedagtes.

      Sy lippe raak skrams aan haar wang en sy draai haar kop weg. Dis lekker om te weet iemand komplimenteer haar nog, maar iewers pieng ’n waarskuwingsklokkie en sy skuif weg.

      “Nou skiet jy darem lekker spek, en amper glo ek jou,” maak sy dit ligweg af.

      “Ek jok nie.” Sy oë is warm en sy sien die eerlikheid daarin. “Ek bedoel elke woord. Ek kan nie ophou kyk na jou as jy so ontspanne is nie.”

      Sy skuif weg. “Ek is net ’n vaal, doodgewone mens, en” – haar stem bewe sonder dat sy dit kan keer – “boonop aan die mollige kant.”

      Hy gooi sy arms in die lug. “Watter dommie het jou dit vertel?” Hy probeer haar hand vat, maar sy ruk dit weg. “En hoekom glo jy sulke bog?”

      Haar oë is so vol seerkry dat hy wegkyk.

      “Ek moes dit aan my eie bas voel, Simon, en dis ’n bitter pil om te sluk.”

      Hy sê niks, wag tot die boot vasmeer en help haar uit.

      Vir Telani voel dit asof ’n seepborrel gebars het. Hoe het dit gebeur? Vir die eerste keer in weke het sy dit geniet om iets saam met iemand te doen, en skielik het alles versuur. Sy sal moet leer om nie alles persoonlik op te neem as iemand iets oor haar voorkoms sê nie. Hier probeer hy uit sy pad gaan om haar goed te laat voel, en sy jak hom af net omdat een man haar selfbeeld aan flarde het . . .

      “Telani.” Hy wag totdat sy langs hom staan, maar sy kyk opsetlik weg. Sy het nie lus vir ’n preek nie en sy hoef niks aan hom te verduidelik nie.

      “Luister nou na my. Ek weet nie wat in jou verlede gebeur het nie, behalwe dat iemand jou seergemaak het. Onthou, mense het verskillende idees van mooi wees en goed lyk, maar uiteindelik is dit die innerlike wat tel.”

      Mooi woorde,