Een nag in Vegas. Elize Mitchell

p>

      Een nag in Vegas

      Elize Mitchell

      Satyn

      1

      Telani Malan kyk dankbaar op toe die kelner die cappuccino voor haar neersit. Sy gooi suiker in, roer die romerige skuim bo-op om en om. Ingedagte, ken in die hand, dink sy hoe haar vakansie in Amerika verbygevlieg het. En nou sit sy hier in ’n straatkafee in Las Vegas en lê die teruggaan Suid-Afrika toe so hoog soos Tafelberg voor haar.

      Senuweeagtig beweeg die teelepel ál vinniger in die rondte, sodat sirkels in die koppie vorm. Net so het haar lewe in ’n draaikolk verander toe Paul hul verlowing drie weke voor die troue verbreek het. Toe die bom bars, het sy al haar werk bedank gehad, haar woonstel opgegee – alles oor die naderende troue.

      Sy moes wegkom, so gou en so ver as moontlik, weens die skande dat hy haar so skielik gelos het, en dit vir ’n bloedjong dingetjie. Dis hoekom sy op die vliegtuig geklim het en eers drie weke lank kom vakansie hou het. Sy was die hele Amerika vol. Sy weet sy het in die proses hopeloos te veel geld geblaas, maar in haar agterkop was daar die aanloklike aanbod wat ’n Amerikaanse opvoedkundige instansie haar ’n tyd gelede gemaak het, om haar beroep as arbeidsterapeut hier in Las Vegas te kom voortsit. In daardie stadium moes sy dit van die hand wys, omdat die troue net om die draai was. Sy het nie verder daaraan gedink nie. Later, in haar uur van wanhoop, het sy gedink dit sou haar reddingsboei word. Dit sou die uitweg uit haar dilemma wees, deel van die nuwe lewe wat sy vorentoe beplan. Daar was by haar nie die minste twyfel dat die maatskappy haar steeds met ope arms sou ontvang nie.

      Die laaste paar dae van haar vakansie het sy oop gehou om hier in Vegas te wees. Sy sou die maatskappy gaan sien en haar nuwe betrekking beklink. Toe sy vanoggend daar instap, was sy so seker van haar saak, oortuig dat dit net ’n formaliteit sou wees. Hoe groot was haar ontnugtering toe sy moes hoor hulle het reeds iemand anders in die pos aangestel. Boonop is daar die kwessie van ’n werkpermit wat deur die werkgewer gereël moet word. Wat het sy gedink, dat mens sommer in ’n vreemde land by ’n onderneming kan instap sonder die vereiste dokumente? Punt is, sy het nie gedink nie, sy moes net wegkom van die seerkry, die vernedering en die jammerte in die oë van vriende en bekendes.

      Vandag was die laaste strooi – sy sal moet terug, al is daar niks om na terug te gaan nie. Waar tel mens weer die drade op ná twee jaar in ’n vaste verhouding, hoe begin jy weer van voor af op jou eie lewe, sonder geld, ’n blyplek of werk? Haar hand woel koorsagtig, sy draai ’n string hare om en om haar vinger, iets wat sy knaend doen as sy nie weet watter kant toe nie. Sy kyk op, staar nikssiende na die twee mans wat ’n entjie weg op ’n tafel staan en wag . . .

      “Wow, hier’s darem wraggies mooi meisiekinders.” Riaan de Klerk fluit saggies en kyk ingenome om hom rond.

      “Jy’s reg, en ek het gedog ons het die mooistes in die heelal.” Simon van Breda volg sy vriend terwyl dié agter die kelner tussen die tafels deur beweeg. Sy oë bly vasgenael op die meisie wat so eenkant sit. “Nou dáár’s enetjie wat ek graag beter sou wou leer ken.”

      “Waar?” vra Riaan nuuskierig.

      “Daai swartkop by die hoektafel wat so droomverlore en hartseer lyk. Moenie nou loer nie, sy kyk hierheen.”

      “Hmm, ja, ek het jou.”

      Telani kyk op, reguit in Simon se oë. Sy voel ineens ontbloot omdat sy nie gou genoeg haar emosies kon wegsteek nie. Hy moes tot in haar siel gekyk en elke stukkie van haar gebroke hart gesien het. Hoekom kyk die man nie weg nie? vervies sy haar en voel hoe haar wange rooi word toe hulle nader kom.

      “Seker ’n Franse mademoiselle, of dalk Italiaans,” raai Riaan.

      “Nee, jong, hulle het nie sulke grasgroen oë nie.” Simon vryf oor die kepie in sy ken.

      Telani is verras om te hoor hulle praat Afrikaans, en tot haar ontsteltenis gaan sit hulle skuins oorkant haar. Sy draai weg, verleë omdat sy elke woord van die gesprek kan volg terwyl hulle dink dat sy van ’n ander land is.

      Dan raak ’n glimlaggie aan haar mond. Wat ’n aantrek­like mansmens, dink sy. Terwyl hulle na die spyskaart kyk, benut sy die kans om Simon te beloer. Sy lang, atletiese lyf is bruingebrand, asof hy baie in die son is. Seker ’n beach bum wat heeldag op die strand rondparadeer en sy spiere bult om almal wat wil kyk te beïndruk, takseer sy hom. Sy bruinerige hare is geknip soos die mans dit deesdae dra, effens deurmekaar, maar dis sy oë, blouer as die see by die Griekse Eilande, wat jou tref. Dan is daar nog die aantreklike kepie in sy ken, sodat niemand sy sensuele lippe kan miskyk nie . . .

      Asof hy gedagtes kan lees, glimlag hy breed en ’n ry spierwit tande laat haar nog ’n paar punte byvoeg. Dis nou die soort ou wat menige meisie se hartsnare kan pluk en hulle hormone deurmekaar roer.

      “Ek wonder wat sy alles onder daai jas wegsteek,” spekuleer Riaan lustig voort. “As ek moet skat, seker niks minder as die spreekwoordelike volmaakte nommer tien nie.”

      Telani se wange brand toe sy agterkom sy’s weer onder bespreking. Sy beter hier wegkom voordat die twee se ontleding van haar bates nog meer intiem raak. Sy gryp haar handsak en druk ’n paar dollars in die kelner se hand. Sy probeer by hom verbyskuur, maar hy is tydsaam besig om ’n bestelling te neem en steur hom nie aan haar haas nie. Terwyl sy wag, bekruip ’n moedswilligheid haar. Sy loop tot by die twee Suid-Afrikaners se tafel, maar hulle gesels so lekker dat hulle haar eers gewaar toe sy langs hulle is.

      “Ekskuus, ek kon nie help om te hoor waaroor julle netnou so geesdriftig gesels het nie, maar ek is nie ’n nommer tien nie. Ons Suid-Afrikaanse meisies is mos lekker mollig – nie naastenby so skraal soos party van hierdie skoonhede nie. Lekker dag, menere.”

      Die een wat so seker is van haar mates kyk verskrik op. Sy hand, met die bier halfpad na sy mond, ruk sodat die wit skuim oor die rand van die glas stort. Die ander een, die oulike ou wat sy dink ’n lewensredder moet wees, het pas ’n groot sluk gevat en skrik so toe sy hier langs hulle praat dat hy aan die stik gaan. Sy oë begin traan.

      So ja, dit sal hulle leer om ander te bespreek. Sy glimlag innemend en verdwyn tussen die menigte op die sypaad­jie.

      Op pad hotel toe probeer Telani om nie na die pragtige klere in die eksklusiewe boetieks te kyk nie. Sy het skaars genoeg geld oor om deur te kom totdat sy weer in Kaapstad is. Sy weet sy was onverantwoordelik, maar as sy net vooraf geweet het dat sy ’n bloutjie met die werk gaan loop . . . Sy sou nooit so maklik geld uitgegee het nie. Sy was seker dat haar nuwe toekoms hier in Amerika gaan wees.

      Nou is sy werkloos en sit met ’n dolleë bankrekening, en hoe sy gaan oorleef tot iets opduik, weet sy nie. Die ergste is, sy moet weer stert tussen die bene terug na alles waarvan sy wou wegkom. Sy sal maar weer moet inval by Marissa, waar sy gebly het nadat sy haar woonstel opgegee het. Al haar besittings is in elk geval daar.

      Heelwat later stoot Telani die hotelkamer se deur toe. Dis amper etenstyd, en sommer vir die lekker en om haar gedagtes af te lei van die teleurstellende dag, trek sy een van die rokke aan wat sy gekoop het toe haar geldsake die laaste ding was waaraan sy gedink het. Sy kyk tevrede na haarself in die spieël en dink aan die twee ouens se opmerkings. Sy’t nie gejok oor haar rokgrootte nie, maar omdat sy lank is, lyk sy heelwat skraler.

      Sy wag geduldig op die hysbak. Ten minste gee die nuwe klere haar die nodige selfvertroue, want op hierdie oomblik voel sy bitterlik alleen en jammer vir haarself. Hier is sy, uitgevat vir ’n aand se jolyt, en niemand om dit mee te deel nie. Sy is vingeralleen in ’n stad soos Las Vegas wat nooit slaap nie, waar daar elke denkbare vorm van vermaak is, en sy is so eensaam soos ’n goudvis op sy eie in ’n bak water. Raak gewoond daaraan, dis hoe dit van nou af gaan wees, vermaan sy haarself.

      Die hyser se deure gly geluidloos oop en sy stap in. Sy staan met haar rug na die mense toe, haar oë stip op die monitor wat wys hoe die verdiepings een vir een verby­skiet. Uiteindelik is hulle op die vlak waar die restaurante is, en Telani is eerste by die deur uit.

      “Stadig, wag vir my,” sê ’n diep stem hier langs haar. Die hand op haar arm is ferm en sy beur vererg weg, maar die man laat nie los nie. “Ontspan, ek is nie van plan om jou te ontvoer nie,” lag hy. “Jislaaik, ek kan nie glo die wêreld is so klein nie. Dat ons nou