Elize Parker-omnibus. Elize Parker

steun al hoe meer op haar. Nelia lei af dat vroue die krag agter die Cosmos-groep se suksesverhaal is. ’n Groot getal het as juniors by die maatskappy aangesluit en is in bestuursposisies deur Peter Becker geplaas. Daar is vele geleenthede om haarself te bewys. Sy gaan beslis daarvan gebruik maak.

      Na ’n besige jaar op die korporatiewe konferensiekalender breek Kersfees aan. Nelia koördineer die vakansieprogram en sien toe dat gaste en hul kinders op die hande gedra word. Sy reël aërobiese klasse, perdrysessies en pieknieks onder die doringbome.

      Na dié dol vakansieseisoen eet sy op Denise se uitnodiging ontbyt saam met haar op die hotelpatio. “Geluk,” sê Denise na die maaltyd en stoot ’n goue plaatjie na Nelia waarop daar Assistentbestuurder staan.

      Nelia neem die plaatjie in haar hand en speel daarmee op haar handpalm. “Dis ’n verrassing!”

      “Dit is welverdiend. Jy het jouself bewys. Nou móét jy ’n ruk uitspan. Sit asseblief verlof in.” Denise staan op, klap haar gemoedelik op die skouer en stap weg.

      Nelia speld haar naamplaatjie aan. Sy het haar eerste trappie op die leer van sukses in die Cosmos-hotelgroep bereik. Sy is gesond en vol ambisie. Sy weet wat sy mettertyd wil bereik: ’n bestuurstoel in Suid-Afrika se grootste hotelkettinggroep. Daarmee saam die vermoë om die Hotel Woltemade in die Cosmos-groep op te neem en onder Emmie Berger uit te koop. Emmie Berger moet dieselfde verlies ly as wat sy gely het. Dit is al wat haar bitterheid sal genees.

      14

      Toe die room van Suid-Afrika se sakemanne in Johannesburg bymekaar moet kom, is die Cosmos Egoli Hotel die vanselfsprekende keuse. Vir die konferensie word Nelia aan die hotel gesekondeer as hoof van die konferensiespan. Haar teenwoordigheid is deur Peter Becker persoonlik aangevra.

      “Niemand het my gesê jy het net mooier geword onder die Bosveldson nie,” sê hy toe hy haar die oggend voor die konferensie vir ontbyt ontmoet. Hy sien hoe haar kennersoog vinnig oor die ontbytkamer flits. Hulle neem plaas en met ’n klein kopbeweging dui sy aan dat ’n kelner leë koffiekoppies moet hervul. Niks ontsnap haar arendsoë nie.

      “Hoe gaan dit in die Bosveld? Is jou Kaapse blues iets van die verlede?”

      Nelia kyk vinnig weg. Sy het Peter destyds met haar versoek om ’n betrekking die minimum rondom haar bedanking vertel. “Ek het geleer om ou koeie te los waar hulle hoort.”

      “Dit is ’n aangeleerde kuns. Niemand word daarmee gebore nie.” Hy drink sy koffie. Sy onderskep sy waarderende blikke. Sy lyk koel en professioneel in haar vlootblou baadjie. Haar kort geplooide romp wys net genoeg been om ’n man twee keer te laat kyk. ’n Franse vlegsel is haar goue kroon.

      “Ek kan nie dink jý het probleme daarmee nie. Jy lyk altyd in beheer van jou lewe,” sê sy vlugtig. “Van probleme gepraat,” stuur sy die gesprek weg van die persoonlike, “hoe lyk die programreëlings vir jou?” Hy glimlag vir haar maneuver en gesels oor die konferensiereëlings.

      Amper het haar komkommerkoel masker versplinter, dink Nelia. Sy sal fyn moet trap met hierdie man. Hy kan dit dalk net regkry om haar meer te laat oopmaak as wat nodig is.

      “My komplimente en gelukwense,” sê Alfredo Boronelli, bestuurder van die Cosmos Egoli Hotel, aan Nelia na afloop van die konferensie. “Sonder jou sou ons nie so ’n suksesvolle konferensie gehad het nie.” Hy draai na Peter Becker langs hom. “Ek laat jou in Peter se bekwame hande.”

      “Glip weg saam met my vir ’n naweek op my Laeveldplaas,” sê Peter saggies toe Alfredo buite hoorafstand is.

      Nelia draai vir ’n oomblik haar rug op hom. Hoe kan sy saam met hom weggaan? Dit druis teen haar professionele kode in. Hy moet haar gedagtes gelees het. “No strings attached … bloot vir pret.”

      Nelia huiwer nie langer nie. Sy vertrou min mans, maar sy weet sy kan Peter op sy woord vat. Hulle tref reëlings om mekaar te ontmoet. Sy kyk hom nadenkend agterna toe hy wegstap. Hy bedreig haar geordende wêreld met sy wêreldwyse selfversekerdheid. Miskien moet sy maar liewers hulle afspraak kanselleer. Maar sy weerhou haarself daarvan.

      Toe hy die volgende middag om en by twee-uur voor haar deur stop, klim sy met ’n glimlag in sy sportmotor. Die kragtige motor glip byna geruisloos deur die verkeer. Nelia maak haar venster oop sodat die wind deur haar los hare kan waai. Sy weet nie wat om van hierdie naweek te verwag nie.

      Na ’n uur glip Peter op ’n grondpad tussen lemoenboorde in en trap die pedaal weg. Hy kyk onderlangs na haar. Die kalmte op haar gelaat is vir hom ’n uitdaging. “Watter gevoel laat jou adrenalien vinniger vloei?”

      “Wraak,” sê Nelia intens.

      “Herinner my om nooit in jou swak boekies te kom nie.” Hy kyk met nuwe belangstelling na haar. So, sy kan driftig raak! Sy voorgevoel was reg. Indien jy verby haar skanse kom, wag ’n warmbloedige vrou jou in.

      By sy Laeveldhuis aangekom, skuif Peter dadelik die balkondeure wyd oop. Buite word die lou skemeraand koeler. Hy stap tot by die balkonreling en kyk besitlik oor sy domein heen. Hy draai na Adri. “Wat dink jy daarvan?”

      “Dit lyk na ’n paradys,” sê sy. Hy skink vir hul elkeen ’n drankie en klink woordeloos glasies met haar.

      “Nou is ek lus vir ’n heerlike stort,” sê sy nadat hy al die landmerke aan haar uitgewys het.

      Hy gaan haal hulle tasse uit die motor. Toe hy haar tas op haar bed neersit, stap sy na die spieëlkas om haar hare op haar kop vas te maak. Peter kom staan agter haar en stapel haar hare op. Sy kyk na hom in die spieël. Sy voorvinger gly van haar hare af na haar nek. Hy plaas sy handpalms vol op haar skouers.

      Haar arms verstyf op haar kop. ’n Vinnige pols klop in haar nek. Hoe steek sy haar senuweeagtigheid weg? Dwarsdeur haar skool- en universiteitsjare was sy onaangeraak deur tienerouens en later mans se lompe omhelsings. Sy het gedoen wat van haar verwag is. Meesal het sy gevoel of sy deur ’n venster na haarself in iemand anders se arms kyk. Hartstog is vir haar bloot ’n woord. Verliefdheid ’n siekte wat meisies soos Adri tref. Vanaand het haar liggaam egter ’n verleidelike wil van sy eie.

      “Sal jy asseblief die stortkrane oopdraai?” vra sy.

      Sy hande glip lui en langsaam van haar skouers af. Hy draai weg na die badkamer. Nelia skuif die laaste knippie bewerig in haar hare in. Toe hy by die deur uit is, wikkel sy haar vinnig uit haar klere en glip in die stort in. Toe sy uitklim, staan Peter kaal bolyf, handdoek om sy middellyf en met waterdruppels glinsterend tussen sy borshare vir haar met ’n oopgevoude handdoek en wag. Hy draai die handdoek om haar soos ’n kokon. Sy warm asem speel ritmies oor haar oor.

      “Jy het die lieflikste lippe,” prewel hy en speel met ’n voorvinger daaroor. Sy linkerhand streel haar rug verleidelik terwyl sy voorvinger haar nat krulle om en om draai.

      “Jy het gesê ons kom net vir pret …” sê sy.

      “Dit voel nie vir my soos ’n begrafnis nie.”

      “Ek dog ons het geen verpligting teenoor mekaar nie.”

      “Ons het ’n ernstige plig om mekaar te geniet.” Tergerig proe sy mond aan hare. Haar vingers volg sy lyflyne. Niemand kon haar nog ooit met sy aanraking laat ontvlam nie. “Ek doen net my plig,” sê sy spottend toe haar hande dit oor sy koperbruin dye waag.

      “Ek is mal oor die sproete hier op jou borsbeen. Dit is ’n uitnodiging om jou al laer en laer te soen totdat …” Hy kry nie kans om sy sin te voltooi nie.

      Nelia trek die handdoek om sy heupe af. Haar vingers streel sy boudspiere met sirkelbewegings. ’n Nuwe lewenskrag vloei deur haar lyf. “Ek dog jy het gesê no strings attached …”

      “Ek het nie geweet waarvan ek praat nie,” prewel hy in haar hare. Hy streel haar lyf met besitlike teerheid. Sy mond verlaat hare glad nie terwyl hy bo-op haar gly nie. Sy voel en tas na elke liggaamsdeel, elke draaitjie in sy lyf. Stadig, veels te stadig, glip Peter in haar in en beweeg met ’n rustige, ingeperkte ritme teen haar. Dan, met sy harde bene teen haar sagte dye, soen