Sarah du Pisanie Omnibus 7. Sarah du Pisanie

Luide protes van die vroue word gou oorheers deur die mans se toejuiging. Volgens hulle het hulle almal as wenners uit die stryd getree.

      Die mans soek vir hulle gemaklike plekke uit, en die vroue het geen ander keuse nie as om vir hulle kos in te skep en aan te dra.

      Aangesien daar meer mans as vroue is, moet Alet vir Gerhard én Louis bedien.

      Met groot vertoon dra sy vir hulle borde vleis en toebroodjies aan. Sy gaan staan gemaak beskeie en wag om te hoor of haar here en meesters nie nog iets benodig nie.

      Die twee groot lummels skaam hulle nie in die minste nie en bestel nog vleis met meer vet en selfs nog toebroodjies.

      Alet neem haar bord kos en gaan sit tussen Louis en Gerhard waar hulle vir haar plek gemaak het.

      Die vleis is heerlik en die braaiers straal toe Alet hulle met die heuningkwas bykom.

      Almal is lui en versadig nadat hulle die ete afgesluit het met heerlike koffie wat hulle op die vuurtjie gemaak het.

      Arme Gerhard word egter geen genade betoon nie. Die ghitaar word in sy hande gedruk en hy moet maar eenvoudig speel.

      “Kom ons sing.” Ella se voorstel word sonder enige teenvoorstel aanvaar en Gerhard kry van alle kante versoeke.

      Die ander skuif nader en kom in ’n kringetjie om Gerhard sit.

      Vrolik klink hul stemme oor die stil, verlate woestyn. Die liedjies wat vrolik en lig begin, word meer en meer nostalgies. Alet se mooi stem klink soet en helder bo die ander uit.

      “Jy sing so mooi, Alet . . . het jy sanglesse geneem?” Ella se belangstelling is so opreg dat Alet maar net skaam kan antwoord.

      “Ja, van my laerskooldae af . . . Ek het ook klavierlesse geneem. Dit was eintlik my groot liefde.”

      “Wel, dan is jy mos die een wat ons nodig het om so af en toe op troues en goed te sing.”

      Luide gelag begroet De Wet se woorde.

      “Troues en goed is natuurlik hul troue oor twee maande,” spel Flip met groot gebare uit.

      “Toe, Alet, dit is jou beurt om te sê wat ons moet sing.” Gerhard se oë is sag en bewonderend op haar. Hy wens dat hier iemand anders was wat ghitaar kan speel, sodat hy nader aan haar kan sit. Hy hou niks daarvan dat Louis so naby haar sit nie . . . veral nie hier in die donker nie.

      “Ai, meisiekind, ons het mos nie sulke goed soos moerbeibome hier nie . . . hoe kan ’n mens dan nou jou nooientjie daar gaan soek?” kla Flip.

      “Toe maar, ou Flippeman, dan sing ons sommer My nooientjie lief in die soutbos,” doen Piet aan die hand.

      Alet voel ’n sterk hand van agter sag om haar middel kruip en haar liggies agtertoe trek, totdat sy styf teen ’n breë skouer rus. Haar hart fladder onstuimig toe sy afkyk en die breë, plat vingers met die netjiese, kortgeknipte naels herken. Haar stem weifel ’n oomblik op die hoë noot. Ongeërg sing sy die liedjie klaar, bang dat die ander die wilde bonsing van haar hart in haar keel sal sien.

      Sy ontspan sag teen hom, veilig in die wete dat die ander niks sal merk in die donker nie.

      Die vuurtjie is haas uitgebrand en die kole gloei dofrooi in die flou skynsel van die maan.

      Alet voel die moegheid, hartseer en frustrasie van die afgelope kwartaal stadig uit haar wegsypel. Net die wete dat hy nog hier is, dat hy haar liggies teen hom vashou, dat sy oë haar al heelaand volg, maak haar rustig. Sy is bang sy word wakker en dit is net ’n droom . . . miskien was dit netnou daar op die duin ook ’n droom, toe sy lippe ’n oomblik lank sag en baie teer op hare gerus het.

      Sy arm span ’n bietjie stywer om haar middel en sy stem word sagter hier by haar oor toe hulle die mooi ou liefdesliedjie se laaste note sing.

      Die ander lag en skerts en stel nog liedjies voor, maar Alet is stil, bang dat hierdie oomblik sal verbygaan; bang dat hulle moet teruggaan, want dan gaan hy plaas toe . . . na Ilze toe.

      Sy voel sy wang teen haar hare en ’n gevoel wat sy nog nooit ondervind het of op hierdie oomblik kan verklaar nie, vloei stadig en behaaglik deur haar.

      Gerhard sit die ghitaar neer.

      “Ons moet huis kry, ouens . . . Ek is nie ’n onderwyser nie; môre is vir my ’n werksdag.”

      Die ander staan traag op en begin die vleisrooster en ander goed in die motors laai.

      Hulle gaan sit weer styf teen mekaar in die beknopte ruimte van die motor.

      Alet en Louis is albei vreemd stil. Die vier agter in die motor is egter uitgelate en glad nie lus vir gaan slaap nie. Hulle lag en gesels aanmekaar. Gerhard is sy joviale self en korswel saam en niemand merk op dat hulle twee nie juis baie spraaksaam is nie.

      Louis se arm rus gemaklik agterop die leuning van die sitplek. Alet voel hoe sy vingers liggies oor ’n paar los haartjies streel voordat hy dieper in haar hare vroetel en die syagtigheid stadig deur sy vingers laat gly.

      Met ’n ligte suggie leun sy baie effentjies teen hom aan. Sy kan die hitte van sy liggaam deur sy hemp voel en dit maak ’n ligte, onrustige bewing in haar binneste wakker.

      “Wanneer ry jy, Louis?” Gerhard kyk nie na hom nie, maar hou sy oë op die pad.

      “Môreoggend baie vroeg. Ek het my mos laat ompraat om vanaand eers vleis te braai. Ek sal die dag daar naby die plaas moet groet . . . die vakansie is kort en daar is so baie om te doen.”

      ’n Vreemde verlatenheid spoel oor Alet. Louis se hand het onder haar hare sag teen haar nek kom rus. Sy moet die begeerte om haar wang vir ’n oomblik op sy hand te laat rus, met mag en mening onderdruk.

      Alet nooi almal vir ’n laaste koppie koffie. Almal is maar te gretig om die aandjie nog ’n bietjie te rek. Gerhard kan ongelukkig nie bly nie, aangesien hy nog die een en ander te doen het voordat hy kan gaan slaap.

      Die ander vertoef nie lank nie. Hul koppies is nog nie behoorlik koud nie, toe stap hulle terug na hul onderskeie woonplekke toe. Met die arms styf om mekaar en vol skerts, verdwyn hulle in die donkerte.

      Alet en Louis bly alleen op die stoep agter.

      “Ek moet ook sommer tot siens sê; ek ry môre baie vroeg.” Alet steek haar hand na hom uit.

      “Tot siens, Louis. Ek hoop jy geniet jou vakansie . . . en dat . . .”

      “Dit sal nie veel van ’n vakansie wees nie. Ek moet draad span en dit is ’n rugbreker . . . glo my!”

      Hy hou nog steeds haar hand styf in syne toegevou. Sy probeer verleë om sy greep te breek, maar hy trek haar stadig nader.

      “Jy kan my darem seker beter tot siens sê as dit?”

      Sy lippe rus sag en warm op hare. Haar gesig is warm, en trane brand agter haar ooglede.

      Sy wens sy kon hom plaas . . . hierdie moedswillige mansmens, wat haar skoolhoof is. Een oomblik kan hy sulke kwetsende dinge sê en dan kan hy weer sag en dierbaar wees . . .

      Sy stem is ongewoon grof en hees toe hy weer praat.

      “Jy moet mooi na jouself kyk.” Hy buk vooroor en soen haar liggies op die punt van haar neus voordat hy haar hande los en ligvoets die trappies af draf, terwyl die donkerte hom vinnig insluk.

      6

      Louis is bruin, maar maer en moeg ná die vakansie. Hy is stiller as gewoonlik en baie bekommerd oor die plaas.

      Die plaas kort meer werksmense. Dit is droog en die vee moet gevoer word. Die reëntyd lê nog ver, maar hulle sal kan uithou as die reën net vanjaar kom en dit sommer goed reën.

      Sy kommer oor sy ma wat so alleen op die plaas bly met net die voorman en sy vrou, kry voorrang op sy priori­teitslys. Die werk op die plaas is ook gans te veel vir Jan Vermeulen, die voorman – veral nou met die knellende droogte.

      Hy