Sarah du Pisanie Omnibus 7. Sarah du Pisanie

vinnig teen die duin af hardloop. Hy hoor haar vrolike lag en toe hulle nader kom, sien hy die besitlike lig in Gerhard se oë.

      Hy kom vinnig orent en hou hom doenig by die vuur. ’n Vreemde, verlate gevoel neem skielik van hom besit en hy kan dit met die beste wil ter wêreld nie nou ontleed nie.

      Dit is al ses jaar dat Elsa dood is. Elsa, sy blonde meisietjie, wat so baie na Alet gelyk het. Hulle was nog bloedjonk. Hy het al twee jaar onderwys gegee toe sy op Usakos kom skoolhou het. Van die eerste dag af het hy niemand anders meer raakgesien nie. Hulle was so gelukkig . . . ongeduldig dat die jaar moes omgaan sodat hulle kon trou. Die lewe is in ure gemeet . . . hulle kon beplan, stry, liefhê . . . alles in die bestek van minute.

      Louis stap weg van die laggende, geselsende mense om hom.

      Soveel jare al bêre hy sy hartseer en verlange. En net deur haar daar bo op die duin te sien staan . . . iets in haar houding, die blink lig op haar hare . . . het meteens al die skanse afgebreek.

      Die stokkie knak tussen sy vingers. Dit was ook so teen die laat skemerte wat hulle hom kom sê het . . . dat sy dood is.

      Sy was op pad . . . weg van hom af, saam met Dawid Brand . . . Dawid Brand van alle mense. Louis skud sy kop asof hy dit nou, ná ses jaar, nog nie kan glo nie.

      Hul goed was ingepak. Die tasse klere en selfs van haar bruidsuitset . . . het gestrooi oor die stowwerige sandpad gelê.

      Louis gaan sit teen die skuinste van ’n duin en laat die sand ingedagte deur sy vingers gly.

      Die brief wat hy eers die volgende dag in die posbus gekry het, het verduidelik van hul onsterflike liefde . . . hare en Dawid s’n.

      As dit iemand anders was, kon hy dit nog verwerk het . . . maar Dawid, Dawid het meestal nie ’n vaste werk gehad nie, net rugby gespeel en gedrink . . . Sjarmant, ’n regte losbol, maar . . . elke meisie kon tog darem seker deur hom sien: ’n swakkeling, niks anders nie.

      Louis staar verlate voor hom uit. Hy roep weer die ou hartseer en verlange op. Hy probeer haar gesig voor hom sien, haar groot, blou oë met die lang wimpers, die fyn sproetjies oor die brug van haar neus . . . maar dit is twee hartseer blou oë en lang hare wat soos goud in die sonlig blink wat voor sy eie, bekende prentjie inskuif.

      Hy staan stadig op. Hy probeer weer die verlatenheid ervaar wat hy nog al die jare voel wanneer hy aan Elsa dink, maar dit bly hom ontwyk. Dit is soos ’n dowwe foto waarna jy kyk en kyk en dit eers naby en dan ver hou, maar niks wil die beeld duideliker maak nie.

      Met ’n skok besef hy dat die verlange lankal verdwyn het en net ’n wantroue oorgebly het, ’n wantroue in veral jong meisies met blou oë en goudblonde hare.

      Diep ingedagte stap hy terug na die vuurtjie. Die son is heeltemal onder en die skemerte daal vinnig oor die stil woestyn.

      Die klomp om die vuur lag vrolik en opgewek. Gerhard het sy ghitaar waarop hy allerhande lawwe liedjies tokkel terwyl die mans met oorgawe saamsing.

      “Kom, Louis, jy is ’n bier agter.” ’n Botteltjie bier word in sy hand gedruk.

      Louis skud die bedruktheid van hom af en lag vrolik saam met die ander.

      Alet hou hom onderlangs dop. Hy lyk so anders, soveel jonger wanneer hy so sorgloos en gelukkig is. Sy wonder of hy sy laste afgeskud het vir hierdie aand . . . dalk daar agter die duin gaan begrawe het. Miskien is dit die feit dat hy vir die vakansie weer plaas toe gaan wat hom so vrolik maak, want dan sien hy mos weer vir Ilze.

      Die skaapribbetjie lê sissend op die kole. Lang stukke wors krul gesellig op en bak goudbruin met sissende geluidjies wat almal watertand daarna laat staar.

      Piet Lategan en Theo Burger het hulself amptelik aangestel as die vleisbraaiers. Met ’n gespog en grootpratery word die ander van die roosters af weggekeer.

      “Julle kan solank gaan ellierous speel sodat ons die vleis in vrede kan braai.” Piet kap wild met sy vurk na Gerhard wat vir die soveelste keer probeer om ’n stukkie wors in die hande te kry.

      “Ai, man! Ons is honger; geen mens kan op so ’n honger maag rondhardloop nie.”

      “Nou wil jy altemit op ’n vol maag rondhardloop? Moenie stuitig wees nie. Jy weet baie goed, ou Gerhard, as jou maag vol is, dan is jy net soos ’n luislang, dan wil jy net slaap.”

      Gerhard lag en trek vir Alet aan haar hand op.

      “Nou toe, kom ons gaan speel soos soet seuntjies en meisietjies.”

      Alet ken nie eintlik die speletjie nie. Sy word egter gou ingelig. Almal verduidelik tegelyk sodat sy in elk geval nie juis veel kan verstaan nie. Al wat vir haar duidelik is, is dat sy in die een of ander stadium moet weghardloop en dan sal die man wat voor staan haar probeer vang.

      Die speletjie ontaard tot ’n lawwe spul en Alet weet nie wanneer laas sy iets so intens geniet het nie.

      Die mans het hul broekspype opgerol sodat hulle vinniger kan beweeg.

      Dit is donker en niemand kan sien as die vroue dalk hul rokke ’n bietjie hoër lig om vinniger weg te kom as wat kuisheid voorskrywe nie. Kort-kort flits ’n wit knie in die maanskyn, maar daar is nie tyd vir loer nie, want die mans se eer is op die spel en die meisie moet so gou moontlik aangekeer word.

      Alet is gereed vir hulle. Sy was van kleindag af so rats en so vinnig soos ’n vlakhaas. Toe sy besef sy moet hardloop, toe hardloop sy . . .

      Haar rug trek hol toe sy die vinnige voetval agter haar hoor, maar sy bly voor. Die vroue gil en juig en die mans skreeu dreigemente en moedig hul geslagsgenoot aan. Om die duin se punt en al teen die voet van die buurduin langs bly sy voor.

      Twee sterk hande kry haar eindelik om haar middel beet en hulle rol oor die sand.

      Sy lag en hyg na asem. Om en om rol hulle teen die voet van die duin af. Die twee sterk hande bly egter stewig om haar middel, te bang sy kom los en dan begin die stryd weer van voor af.

      Uitasem kom hulle tot stilstand. Louis se laggende gesig is omtrent ’n handbreedte van haar af. Sy lag op in sy gesig, vol pret en terglus.

      “Jy het nie geweet . . . ek kan . . . kan vir jou weghardloop nie, nè?” Haar asem kom hortend tussen die lagbuie deur. Sy staar op na hom waar sy op haar rug lê, sy arms nog steeds om haar.

      Louis kyk af in haar laggende gesiggie so naby aan syne. Hy sê niks . . . om die eenvoudige rede dat hy aan niks kan dink om te sê nie. Hy sien net die blink oë in die maanskyn, die vol mond, en hy voel die sagte, warm liggaampie onder sy arm.

      Die glimlag verdwyn stadig van haar gesig af. Sy kyk hom met groot oë aan en probeer deur die donkerte die uitdrukking in sy oë peil. Sy probeer die stil, geslote gesig wat hier oor haar buig, in haar gedagtes vaslê. Sy wil weet wat hy dink . . . wat hy voel . . . of sy hart ook so wild klop soos hare.

      Sy kop sak laer af totdat sy lippe sag en warm op hare rus.

      “Waar is julle?” Die ander klomp kom laggend om die duin gehardloop om die res van die wedloop dop te hou.

      Louis staan stadig op en trek haar aan haar hand op. Hy hou haar hand vas terwyl hulle stadig in die rigting van die ander begin stap.

      Sy stem klink heeltemal normaal toe hy die ander vrolik toeroep: “Sy het nie ver gekom nie. Ek is net ’n bietjie oud, anders het ek haar gouer in die hande gekry.”

      Alet wens sy kan aan iets dink om te sê, maar soos ’n moedswillige kind ontwyk alle spitsvondige antwoorde haar.

      Die vroue is in elk geval baie trots op haar, omdat sy so ver kon wegkom, en hulle juig haar luidkeels toe. Die vleis­braaiers roep hard na hulle en beveel hul kos onbeskeie aan.

      Nog steeds met haar hand styf in syne toegevou, stap hulle aan vuur toe. Stadig en tydsaam los hy haar hand toe hulle in die ligkring van die vuur kom.

      “Ek voel . . . en dit is my eerlike mening . . .” begin Louis belangrik ’n toespraak lewer, “. . . dat dit die juffrou se plig is om vir my kos aan te gee en my te bedien, soos