Ena Murray Omnibus 37. Ena Murray

jou uitgestal sien nie.”

      Hy lag in sy keel. “Hoekom koop jy nie vir jóú een van hierdie flentertjies nie? Jy het mos nog al jou fooitjiegeld,” want hy het natuurlik tot dusver aangedring om vir alles te betaal. Tot die lewer ook.

      Sy kyk hom verontwaardig aan. “Moenie laf wees nie. Ek is nie van die kaalbasgarde nie.”

      “Nie? Ek dog dan julle tieners is almal . . .”

      “Tieners is nié almal eners nie!” protesteer sy heftig.

      “Ek begin so agterkom . . . dank die gode daarvoor.” Sy stem klink amper teer.

      En terwyl Horst Buchner later behaaglik wegval aan lewer­koekies, fynaartappels en gesmoorde uie, is die atmosfeer glad nie so rustig en ontspanne in die groot herehuis van Albert Meissner nie.

      Hy het Julene se rusteloosheid opgemerk en die manier waarop sy sy oë ontwyk. Soos sy gewoonte is, vra hy op die man af: “Iets verkeerd?”

      “Nee. Nee, niks nie.”

      Die ou man frons. Hy haat dit as mense probeer draaie loop. Reg of verkeerd in ander se oë, hy het nog altyd direk afgestuur op wat hy wou hê of sê. Daardie ding wat hulle takt noem, steur hy hom nie aan nie. Dit het sy nadele ook, maar die voordele is meer. Hoewel van sy pasiënte hom soms te blatant vind, weet hulle immers altyd waar hulle met hom staan, en dit versterk hul vertroue in hom. Dokter Albert draai nie doekies om nie. Hy sal nie vir jou probeer wysmaak jy kan dalk oormôre huis toe gaan as hy goed weet jy kan dalk oormôre in die lykshuis lê nie. Hy sal vir jou presies vertel wat die posisie is en onomwonde stel wat hy van jou eis. En as jy nie bereid is om sy bevele stiptelik te gehoorsaam nie, moet jy betyds padgee uit sy kliniek, want hy het nie tyd om te mors nie. Daar is ander mense wat net so siek of nog sieker is as jy. Mense wat, watter tyd van die dag of nag ook al, weet dokter Albert waak soos ’n beskermengel oor jou en niks, net niks, sal keer dat hy van sy kant af sy alles gee om die dood van jou te weer nie. Daarom het almal wat deur die jare met hom in aanraking was nie net ’n heilige vrees vir hom nie, maar die meeste van die tyd ook ’n slaafse aanbidding en geloof in hom as dokter. Dat daar skandes in sy private lewe was waarmee baie nie kon saamstem nie – soos dat hy sy enigste broer en ook sy enigste seun onteien het – was algemene kennis. Maar dit was as medikus wat die wêreld hom geken en nodig gehad het, en dit was genoeg.

      Hy bestudeer nou die mooi jong meisie skuins oorkant hom in die diep leunstoel en frons liggies. Hy beroem hom daarop dat hy ’n mensekenner is, maar hierdie kleindogter van hom kon hy nog nooit heeltemal lees nie. Daar is iets in haar wat vir hom heeltemal ontwykend bly, asof daar ’n deel van haar is wat net sý ken. Dit irriteer hom, veral sedert sy hartaanval. Wanneer die dag aanbreek dat hy die pad van alle vlees bewandel, moet alles afgerond wees. Daar moet geen los drade rondlê nie. Hy moet weet die Meissner-kliniek is in veilige hande. Want die Meissner-kliniek is die monument wat hy vir homself tot stand gebring het.

      “Ek kry die indruk dat dit nie so voorspoedig met jou en Horst se gesamentlike gesag in die kliniek gaan nie.”

      Sy is dadelik op die verdediging. “Hoekom? Het hy kom kla?”

      Dokter Albert se frons verdiep. “Horst Buchner kla nie. Hy stel sy standpunt en klaar.”

      “Ek veronderstel Oupa verwys na die rookkamer?”

      “Onder andere. Julle twee kon blykbaar nie eenstemmigheid daaroor bereik nie.”

      “En toe hardloop hy na Oupa toe.”

      Die oë kyk haar stip aan. “Jy klink vyandig. Waaroor het julle nog rusie gehad?”

      Sy sug, vee oor haar oë. O, soms wens sy sy het nooit Albert Meissner se kleindogter geword nie! Die eise wat dikwels gestel word . . . “Ons het nie rusie gemaak nie en ek is nie vyandig nie. Ek is net moeg. Ek weet ’n Meissner is nie veronderstel om sulke menslike swakhede te openbaar nie, maar soms vind ek ’n Meissner is ten slotte ook van vlees en bloed gemaak. Dit was ’n harde dag.”

      “Dis juis waaroor ek begin wonder – die vlees-en-bloed-storie.”

      Haar kop rug omhoog. “Wat bedoel Oupa?”

      “Die feit dat ’n vrou eenvoudig net nie die stamina besit wat ’n man het nie.”

      “En wat presies beteken dit?”

      “Dat ’n man aan die hoof van die kliniek moet staan. Ek weet waarvan ek praat. Ek was veertig jaar lank hoof van hierdie kliniek en ek weet watter eise dit soms stel en dat ’n vrou dit na liggaamskragte bloot nie in haar het om daaraan te beantwoord nie.”

      Haar gesig is gespanne in die lamplig. “Wat wil Oupa sê? Dat Oupa my gaan onterf?”

      “Nee. Ek het gehoop die gedeelde hoofskap sal uitwerk, veral aangesien ek ook die hoop koester dat julle twee later meer as net kollegas sal wees. Maar dit lyk my jy en Horst kyk na niks deur dieselfde bril nie.”

      Sy pers haar lippe op mekaar. “Verwag Oupa dus dat ’n Meissner teen haar sin en beterwete moet kapituleer net om die vrede te bewaar? Dis logies dat ek en Horst nie altyd oor alles sal saamstem nie. Maar Oupa is mos daar om die finale beslissing te vel.”

      “Dis juis die punt, Julene. Ek gaan nie altyd daar wees nie. Op ’n dag sal ek nie daar wees om die finale beslissing te gee nie en dis die kliniek wat daaronder gaan ly.” Hy hou haar oë gevange met syne. “Een ding moet jy duidelik verstaan: die kliniek kom eerste, altyd eerste.”

      “Ek begryp. Selfs bokant jou eie kleindogter. Oupa het my pa nog nooit vergewe nie, het Oupa?”

      “Jou pa is nie nou ter sprake nie. Jy is. En jou toekoms. En die toekoms van die kliniek. Ek gaan nie sit en toekyk dat dit dalk tot niet gaan net omdat ek ’n kleindogter het nie. Ek het ’n groter verpligting teenoor die kliniek as teenoor jou, Julene. Ek het die Meissner-kliniek doelbewus en doelgerig tot stand gebring en opgebou, maar jy het uit eie keuse ’n dokter geword. Ek het dit nie van jou geëis nie. Dis uit eie vrye wil dat jy vandag ’n medikus is, en jy sal moet bewys dat jy die Meissner-kliniek waardig is. Moet dit nie as vanselfsprekend aanvaar dat jy maar net eendag sal oorneem nie.”

      Sy vertoon nou baie bleek. “Horst Buchner is blykbaar reeds waardig genoeg gevind.”

      “Ja. Maar ek het nie geweet ek het ’n kleindogter nie en daarom hou ek jou voorlopig in die beplanning van die kliniek se toekoms. Maar dit gaan alles net van jou afhang. As jy en Horst nie oor die weg kan kom nie, nie kan saamwerk tot beswil van die kliniek nie, dan gaan my keuse op Horst val.”

      Duideliker kan dit nie gestel word nie. Haar stem is bitter. “Bloed is nie regtig dikker as water nie, nè, Oupa?”

      “Die kliniek beteken vir my te veel om my deur sentiment te laat lei. Jy is óf die kliniek waardig óf nie. Dis baie eenvoudig.”

      “Baie eenvoudig.” Sy lag kortaf. “Net soos wat u destyds u eie broer weggejaag het ná ’n menslike fout . . .”

      Die feit dat die ou man aan die herstel is van ’n hartaanval, kom blykbaar nie by die dokter op nie en Albert Meissner self dink ook nie nou daaraan nie.

      “Die menslike fout, soos jy dit noem, het ’n lewe gekos. En wat was die oorsaak van die menslike fout? Die narkotiseur het aan ’n wulpse verleidster staan en dink terwyl sy aandag by sy pasiënt en sy apparaat moes gewees het! Ek was nie bereid om hom oor die hoof te sien en te verskoon bloot oor die sentimentele feit dat hy my broer was nie! En so voel ek vandag nog! Maar dit bring my by die punt wat ek wil tuisbring. Spanning, onenigheid, struweling – noem dit wat jy wil – kan nie tussen twee dokters in verantwoordelike posisies in my kliniek geduld word nie. Jy en Horst vind mekaar op kollegiale vlak en ook in jul persoonlike lewens, of ek moet julle skei.”

      “Beteken dit dat Oupa my ook gaan wegjaag . . . net omdat ek Horst Buchner nie sover kan kry om met my te trou nie?”

      “Nee. Maar julle kan dan nie gesamentlik baas van die kliniek wees nie. Of julle vind mekaar en trou en is gesamentlik in beheer van die kliniek, óf die een moet eenvoudig ondergeskik wees aan die ander.”

      “En