Ena Murray Omnibus 37. Ena Murray

is heeltemal bewus van die feit dat jy medeseggenskap in die kliniek het, Julene.”

      Sy kyk hom skerp aan. Hy het duidelik weer toegeklap. “In daardie geval . . .”

      “Ek het egter geweet ons sal nie oor hierdie saak konsensus bereik nie en het toe die nodige voorsorg getref.”

      “Wat bedoel jy?”

      “Ek wil nie hê jy moet die indruk kry ek het agter jou rug te werk gegaan nie, want dit was nie die idee nie. Maar ek vind dit belaglik dat ons vir grootmense wat, let wel, betaal om hier te wees, wil voorskryf of hulle mag rook of nie.”

      “Dis ’n vieslike gewoonte!”

      “Ek stem saam, maar daar is ook baie ander onaanvaarbare gewoontes. Ek vind dit belaglik en vernederend vir ’n waardige oubaas soos oom Pieta om soos ’n skelm skoolseun agter die watertenk te moet gaan staan en rook. Daarom het ek hom verlof gegee om buite op die stoep sy pyp te rook en daarom het ek dokter Albert se verlof gekry dat hier ’n rookkamer ingerig word vir veral die pyprokende pasiënte.”

      “Jy het . . . wát? ’n Rookkamer . . . in ’n kliniek?”

      “Ja, Julene. Jy het reg gehoor . . . en ek het dokter Albert se toestemming gekry daarvoor. Hy het nog steeds die finale sê hier. Verskoon my, ek gaan gou by klein Thalita Joubert inloer.”

      Dis miskien die troebel atmosfeer wat veroorsaak dat dokter Julene min geduld het. Nie dat sy ooit van geduld oorloop nie. Sy is ’n konsensieuse dokter wat haar werk ken en dit doen, maar – soos die verpleegpersoneel dit stel – sy werk met haar verstand en sonder hart. Klein Jannie se rugmurgsappe moet vandag getrek word. Dis vir grootmense ’n verskrikking, wat nog te sê vir ’n seuntjie van ses. Toe hy die wit doktersjasse gewaar en die naald sien, weet hy wat gaan volg en hy bars in ’n histeriese vreesbui uit. Sy angswekkende gille klief deur die lug en dis ’n klein mensie, waansinnig van vrees, wat suster Marais vergeefs probeer kalmeer. Sy weet so goed soos die dokter dat die lumbaalpunksie gedoen móét word, maar aan die ander kant lyk dit of twee grootmense besig is om ’n klein seuntjie te martel.

      Ook dokter Horst se aandag word getrek deur die beangste geskreeu en hy sien die verskrikte ogies van die ander pasiëntjies. Dit klink voorwaar of iemand se kop lewend afgesny word. Hy beweeg soos blits met daardie hardloop-stap waarvan hy Elke vertel het en verskyn in die deur toe dokter Julene se ongeduldige stem opklink.

      “Kry hom vasgehou, suster! Ek het nie die hele dag tyd nie!”

      “Net ’n oomblik.” Hy staan langs hulle. “Ek dink jy moet dit vir eers laat, dokter.”

      Tot suster Marais en dokter Julene se grootste verbasing neem hy die gillende kind by eersgenoemde en druk hom styf teen hom vas. “Toe nou maar, ou grootman. Jy gaan nie seerkry nie.”

      “Dokter! Dit moet gedoen word! Wat gaan met jou . . .?”

      “Ek weet dit moet gedoen word, dokter.” Vir die eerste keer hoor dokter Julene ’n klank in sy stem wat haar aan kille woede laat dink. Die uitdrukking in sy oë vertel haar dat haar vermoede juis is. “Maar nie nou nie! Hy moet eers kalmeer, anders gaan jy ’n permanente vrees in hierdie kind kweek en daar sal nog dikwels in die toekoms met hom gewerk moet word. Dit kan nie elke keer gaan soos dit nou gaan nie.”

      Dokter Julene pers haar lippe op mekaar. Wie dink Horst Buchner is hy? Om vir haar te staan en preek asof sy ’n junior verpleegster is! Haar eie oë spat vuur en haar stemtoon vertel hom dat sy self nou woedend is. “Goed dan, dokter. Laat my maar roep wanneer jy die pasiënt gekalmeer gekry het. Ek het nog baie om te doen.”

      Sy stap die kamer uit en suster Marais verberg haar verbasing agter neergeslane ooglede. Dis die eerste keer dat die twee dokters openlik rusie maak terwyl hulle aan diens is.

      “Suster, laat Elke onmiddellik na die kinderafdeling ontbied.”

      “Ekskuus, dokter?”

      “Die trolliejoggie.” Toe die suster hom net staan en aanstaar, totaal in die war, vervolg hy ongeduldig: “Die meisiekind wat die trollie hier rondstoot! Laat haar oor die interkom ontbied – dadelik!”

      “Ja, dokter.” Suster Marais gehoorsaam hoewel sy steeds nie seker is of sy die man reg verstaan het nie. Die verwarring aan die ander kant is ewe groot.

      “Wie sê jy moet ek roep?”

      “Die meisiekind wat die trollie hier rondstoot,” herhaal suster Marais. Ja, dis tog wat hy gesê het.

      “Wat is die naam?”

      “Elke of so iets. Roep maar net die trolliejoggie. Sy moet dadelik hierheen kom, het dokter Horst gesê. Dadelik!”

      Dis nie net sy wat wonder of dié plek skielik mal geword het nie toe die stem oor die interkom dwarsdeur die hele kliniek opklink: “Trolliejoggie! Trolliejoggie! Dadelik na die kinderafdeling, asseblief! Trolliejoggie! Trolliejoggie!”

      Elke se oë rek en sy kyk om haar rond asof sy na die plek soek waar die stem vandaan kom. Sy kan sweer dis die interkom wat haar roep! Die suster kyk haar vinnig aan vanaf die oorkantste hoek van die mansaal. “Hulle roep jou. Wat het jy nou weer aangevang?”

      Elke se oë rek groter. “Niks! Op aarde niks!” sê sy vinnig. Sy was in dae nie naby die kinderafdeling nie. Dit het bitter gegaan om daar weg te bly, maar sy het dit tog reggekry. En nou word sy daarheen geroep . . .

      “Trolliejoggie! Trolliejoggie! Na die kinderafdeling, asseblief. Dadelik!”

      ’n Ou oom laat hoor: “Gaan maar eers, kindjie. Ek kan maar later kyk watter soort skeerseep jy het.”

      Glad nie teen so ’n veilige spoed nie, vaar sy en die trollie die gang af. Want daar kom dit weer: “Trolliejoggie! Trollie­joggie! Onmiddellik na die kinderafdeling!”

      5

      Haar voete dra haar in die rigting van waar die droewige gehuil opklink. Toe sy in die deur tot stilstand kom, sien sy dokter Horst met ’n seuntjie in die arms. Hy doen sy sussende bes, maar die kleinman wil niks weet nie.

      Daar is openlike verligting in sy oë toe hy haar gewaar, maar sy stem is kwaai: “Waar bly jy so lank?”

      “Ek het dadelik gekom . . .” stotter sy en beweeg nader. “Hoekom huil hy so?” wil sy weet.

      “Hy is bang. Dink jy jy sal hom gekalmeer kry?”

      “Natuurlik. Gee hier.”

      Haar arms gaan uit, maar hy hou terug. “Hy is te swaar vir jou. Ek sit hom op die bed . . .”

      “Gee hier! Ek het nie kougom vir spiere nie! Toe nou, boetie! A, ou grootman, kyk, ek het vir jou kom kuier.”

      Die kleintjie gewaar dadelik die verskil. Die vrou wat voor hom staan, het nie ’n wit jas aan nie en sy het nie ’n lang naald in die hand nie. Sy lyk amper soos Mamma wanneer sy in die tuin werk met haar blou broek aan. Die handjies steek na haar uit.

      “Ek wil na my ma toe gaan!”

      “O, jong, maar jy is swaar! O, aarde, maar jy is al ’n grootman. Kom ons sit liewer op die bed, netnou lê ons albei op die vloer.” Sy neem, natuurlik teen dokter Julene se reëls in, op die bed plaas met die seuntjie op haar skoot. “Aardetjie, jong, hoe oud is jy dan al? Vier? Vyf?”

      “Ses.”

      “Ses jaar oud al! Soveel?” en sy hou ses vingers op.

      “Ek is môre-môre ses. Ek verjaar dan,” kom dit gretig.

      “Haai, regtig?”

      Dokter Horst laat sy oog oor die pasiëntkaart dwaal. “Hy is reg. Hy verjaar regtig oormôre.”

      “O, maar dan kan ons partytjie hou! O, dit gaan lekker wees! Ons nooi van die ander kinders en ons kan vir jou presentjies bring . . .”

      “Stadig, Elke. Jy praat al weer te vinnig en te baie.”

      Sy