Skynglans van geluk. Christine le Roux

sal jy! Jy is mos mooi.”

      “Ek dink nie so nie, maar dankie vir die kompliment. Dit het bowendien niks met trou te doen nie. Baie mooi meisies trou nie.”

      “Is nie,” was Nanette se koppige antwoord. “Jy wil tog nie ’n oujongnooi word nie, wil jy?”

      “Ek gee nie om nie – liewer dit as om sommer met enige man te trou.”

      “Maar as jy nou die regte man kry, hoe sal hy wees?”

      Elize het oor ’n diep poel gebuk sodat haar hare oor haar gesig geval het. “Ek weet nie. Ek weet net hy sal baie anders wees.”

      “Hoe anders?”

      “Hy sal vir my meer omgee as vir enigiets anders in die lewe.”

      “Natuurlik,” het Nanette geantwoord. “’n Mens trou mos nie met iemand as hy nie lief is vir jou nie.”

      Elize het ’n brose skulp uit die water gelig. “Kyk net, is dit nie pragtig nie?”

      “Ja. Ek sal jou sê hoe die man gaan wees met wie ék wil trou.”

      Elize was meer as gewillig om te luister.

      “Vertel.”

      Nanette het op ’n rots gaan sit.

      “In die eerste plek sal hy aantreklik wees.”

      “Dink jy dit is so belangrik?”

      “Natuurlik. Hoe anders raak ek verlief op hom? In die tweede plek moet hy goed vir my kan sorg. Ek wil nie arm wees nie.”

      “En veronderstel jy raak dolverlief op ’n man wat arm is?”

      Nanette het haar skouers opgehaal. “Ek weet nie. Ek dink die beste ding is om eers uit te vind hoe sake staan voordat jy verlief raak.”

      Elize het in ’n poeletjie gaan sit en haar lang, mooi gevormde bene voor haar uitgestrek.

      “Sussie, wil jy my sê jy gaan eers uitvind wat die man se bankbalans is voordat jy met hom uitgaan?”

      Nanette het wys geknik. “O, daar is maniere om uit te vind. In die derde plek moet hy goed met my vriende klaarkom. Kyk net na Ansie. Sy sê Piet hou glad nie van haar vriendinne nie en sy moet gedurende die dag by hulle gaan kuier wanneer hy by die werk is. Dit sal nie deug nie.”

      Elize het haar kop geskud en hulpeloos gelag.

      “Nee, jong, ek en jy dink glad nie dieselfde oor dinge nie. As ek vir ’n man lief word, sal ek nie omgee of hy ryk of arm, mooi of lelik is nie. En wat my vriendinne van hom dink, sal my weinig skeel solank ék maar dink hy is wonderlik!”

      “Nou hoe dan?” wou Nanette gesteurd weet.

      “Wat vir my belangrik is, is dat hy te alle tye sal weet hoe ek voel, dat hy daar sal wees wanneer ek treurig is, dat hy saam met my sal lag. Dan maak dit mos nie saak of hy ryk of arm of mooi of lelik is nie?”

      “Jong, jy dink nog altyd jy gaan ’n prins kry wat jou in sy kasteel sal toesluit!”

      En daarmee was die gesprek ook op ’n einde . . .

      Die hond begin roer en staan op om die sand van hom af te skud.

      “Sal ons verder stap, my honne?” vra die meisie.

      Die hond gee ’n blaffie en sy staan op, skud die sand van die nat soom van haar rok af en begin ingedagte aanstap terwyl sy in die verte bly tuur.

      ’n Paar jaar later was hulle albei op universiteit en daardie Kersvakansie het Nanette haar kêrel, Gerrit, en ’n vriend saamgebring.

      “Dis darem baie lekker,” het hulle ma gesê. “Julle jongmense hoef nou glad nie na maats te soek nie, want julle het elkeen een.”

      Elize het van Gerrit gehou. Hy was ’n landboustudent in sy finale jaar en hy sou die volgende jaar op sy ouers se plaas gaan boer. Sy moes geamuseerd toegee dat hy aan al Nanette se vereistes voldoen het. Hy was aantreklik en hy was nie arm nie, en dit het voorgekom asof hy van al Nanette se vriendinne hou.

      Maar sy vriend was ’n ander saak. Hy was ook aantreklik, ja, en sover sy kon aflei, het hy uit ’n goeie huis gekom. Maar hy was nie haar soort mens nie en ongelukkig is hulle voortdurend in mekaar se geselskap gelaat. Nanette en Gerrit wou vanselfsprekend dikwels alleen wees, en dan was Elize uitgelewer aan François. Hy was ’n mens wat kon praat oor omtrent alles onder die son, en sy was daarvan bewus dat die ander meisies hom in die oog gehou het. Maar dit was nie genoeg vir haar nie.

      Een aand is haar suster en Gerrit alleen bioskoop toe en omdat sy nie lus was om in ’n benoude saal te sit nie, het sy gesê sy sal tuis bly. François het dadelik aangebied om haar geselskap te hou. Hulle het ’n ruk in die woonkamer gesit en gesels, maar sy wou uit strand toe, en toe hy na ’n ruk voorstel dat hulle gaan stap, het sy entoesiasties ingestem.

      “Wat gaan jy doen wanneer jy klaar gestudeer het?” wou hy weet.

      “Ek weet nie.”

      Sy het na die donker branders gekyk. Sy sou nooit vir iemand sê dat sy graag ’n skryfster wil word nie. Dit was haar diepste geheim en van die paar stories wat sy reeds geskryf het, het niemand geweet nie.

      “Maar jy moes tog al daaroor gedink het. Jy maak mos volgende jaar klaar?”

      “Ja. Maar ek het nie. Ek sal seker een of ander werk doen.”

      Wat sy in gedagte gehad het, was ’n loopbaan wat haar baie vrye tyd vir skryf en reis sou toelaat, want dit was haar ander droom: om die hele wêreld plat te reis.

      “Jy is ’n eienaardige meisie,” het hy geamuseerd gesê. “Kom ons sit ’n bietjie op daardie duin.”

      Sy wou liewer stap, maar sy het gedwee gaan sit en dit was nie lank voordat hy sy arm om haar skouers geslaan het nie. Sy het haar lyf beweeg en uit sy greep losgekom.

      “Wat is dit nou?” wou hy weet.

      “Ek wil nie vasgehou word nie.”

      “Waarom nie?”

      “Ek hou nie daarvan nie.”

      “Kry jy nie koud nie?”

      “Nee,” het sy beslis gesê.

      “Jy is darem baie anders as jou suster,” het hy gemymer.

      “Ek het dit al vantevore gehoor, ja.”

      Hy het haar skielik vasgegryp en voordat sy hom kon keer, het hy haar begin soen: aaklige, pap soene wat haar laat naar voel het. Sy het geveg om los te kom en toe hy haar uiteindelik laat gaan het, was sy blind van woede.

      “Hoe durf jy!” Sy het gestik in haar woorde. “Wie gee jou die reg om my sommer te gryp?”

      “Toe nou, toe nou,” het hy kalm gesê. “Moet nou nie histeries raak nie! Wat dink jy moet ek doen? Hier sit ek langs die see saam met ’n pragtige en baie begeerlike meisie en –”

      “Bly stil!” het sy hom toegesnou en vinnig terug huis toe begin loop.

      Hy het haar ingehaal en fluitend en hande in die sakke langs haar gestap asof niks gebeur het nie, terwyl sy besoedeld gevoel het.

      “Is jy nog nooit gesoen nie?” wou hy bedaard van haar weet.

      Sy het hom nie eers geantwoord nie.

      “Het jy dan ’n vaste kêrel?” was sy volgende vraag. “Nanette en Gerrit het my laat verstaan dat dit nie die geval is nie.”

      “Nanette en Gerrit het niks met my lewe uit te waai nie,” het sy bitter gesê, op daardie oomblik sommer vir hulle ook kwaad.

      Toe sy by die huis inloop en haar ouers bedaard opkyk en vra of hulle lekker gestap het, het sy gemaak asof niks gebeur het nie. Maar daarna het sy gesorg