Sarah du Pisanie Omnibus 6. Sarah du Pisanie

en as hulle in ’n hoek vasgekeer voel, gaan soek hulle hom maar altyd op.

      “Juffrou, het u vir u ’n rokkie saamgebring?”

      Elsa kyk verbaas na hom. Sy verstaan nie die skielike frontverandering nie, maar knik bevestigend.

      “Ek gaan u nou na ’n kamer toe neem, dan kan u lekker bad en mooi aantrek. Ek moet eers die saak met die ander offisiere gaan bespreek en dan kan ons verder gesels.”

      ’n Breë glimlag sprei oor haar gesig.

      “Ag! Baie dankie, luitenant. Ek het geweet u sal my kan help. Ek het geweet dat die ander Duitse offisiere net so dierbaar soos my Kurt sal wees.”

      Hy neem haar na ’n kamer en vra vir Simon om een van haar trommels van die wa af te haal. Daarna stap hy na die groot lokaal waar Hermaans en van die ander offisiere rustig staan en bier drink.

      Hy wink vir die groot man en hulle gaan sit eenkant by ’n tafeltjie waar hulle ongehinderd kan gesels.

      “Wat stel jy voor, Hermaans?”

      “Ek weet waaragtig nie. Ek weet nie wat ek van die vroumens moet dink nie. Ek is bang dit is die een of ander set van hulle twee en dat sy nog steeds besig is om my om die bos te lei.”

      “Dit kan wees ... maar ek weet darem nie. Dit is vir Kurt die heel veiligste om vermis te wees. Hulle sou dan ’n ander naam gebruik het. Daar is natuurlik heeltemal nuwe verwikkelinge ook, Hermaans.”

      “Is dit so?”

      “Ja. Dit is hoekom ons so naarstiglik na jou soek. ’n Herero-bende is weer besig om in ’n sterk groep die wêreld hier om die Waterberge te terroriseer. Daar is sprake dat die leier ’n wit man is.”

      “’n Wit man?”

      “Ja! En sy strategie is dieselfde as dié wat Kurt Strassen destyds gebruik het toe hy die groep Afrikaners aangevoer het, kort nadat hy gedros het. Met die gegewens wat die vrou vandag vir ons gegee het, is ek oortuig daarvan dat dit Kurt Strassen is.”

      Hermaans kyk in sy glas en skud die bier sodat dit ’n wit skuimrandjie teen die glas maak.

      “Vir ’n volle jaar was dit doodstil. Ek het regtig gehoop dat hy iewers sy moses teëgekom het.”

      “Ja, ek dink ons het maar almal so gehoop. Dit is nie lekker om teen een van jou makkers oorlog te maak nie.”

      “Luister, Hans, wat dink jy van die vroumens se storie? Klink dit nie vir jou ook verdag nie? Ek bedoel, hoekom sal Kurt Strassen die vrou laat uitkom om met hom te kom trou en haar dan nie op Swakopmund gaan haal nie?”

      “Soos ek vir Strassen ken, is hy weer besig met die een of ander onderduimse ding. Het sy nie dalk ryk familie nie?”

      “Sy sê mos sy het ’n oom hier op Tsumeb. Ek ken vir Gert Fourie. ’n Snaakse soort mens ... so kop in die bos. Iets lyk met hom nie pluis nie, maar jy kan ook nie jou vinger op iets lê wat hy verkeerd doen nie. Volgens haar is hy en Kurt vriende.”

      “En haar ouers, Hermaans? Het sy miskien vir jou iets van hulle vertel?”

      “Net dat haar pa ’n predikant was, maar hulle is albei dood. Hulle was ook arm, sy het nie eens geld gehad om hiernatoe te kom nie, Kurt het dit vir haar gestuur.”

      “Nou slaan dit my nog meer dronk. Hy sou so iets vir geld doen. Maar ’n arm meisie ... ek glo nie!”

      Hans drink ingedagte sy bier, sy blou oë ernstig op Hermaans. “Ek sal haar natuurlik nie kan toelaat om die wilde land in te vaar met een of twee Herero’s nie – en veral nie om te gaan soek na daardie sleg ding nie.”

      “Ek hoop nie jy het dit eens oorweeg nie, Hans.”

      “Nee, maar ek is bly as jy ook so dink. Jy wil haar nie maar saamneem tot by haar oom nie? Wat maak ek met haar?”

      “Nee dankie, Hans. Sy is nou jou verantwoordelikheid. Kurt Strassen was een van jou manskappe.”

      “Al wat ek kan doen, is om haar môre saam met die patrollie na die sendelingpaar op Okahandja te stuur, waar sy kan vertoef totdat ons ander reëlings vir haar kan tref.”

      “Ja, ek dink dit sal die beste wees.”

      Hermaans staan op en vat sy hoed. Hy slaan dit hard teen sy been sodat die stofwalms daaruit trek.

      “Jy ry tog eers môre. Ons sien jou dus vanaand vir ete en ’n paar biere, of hoe?”

      “Dankie, dit sal lekker wees. Ons moet nog gesels oor die Herero-bende en sy leier. Ek sal vanaand al die gegewens kom kry.”

      Hermaans stap uit en beveel Simon om Elsa se goed agter uit die wa te laai. Elsa sien hulle deur haar venster en draf vinnig nader.

      “Meneer Potgieter!”

      Hy kyk gesteurd om. Die bekoorlike jong vrou in haar spierwit rokkie slaan vir ’n oomblik sy asem skoon weg, sodat hy net stil na haar staan en kyk, vreemd ontroer deur haar vroulike voorkoms.

      “Ek wil darem eers groet ... en baie dankie sê. Ek ... Gaan jy nou ry?”

      Hermaans kyk stil na haar toe sy haar hand ophou om vir Simon te keer toe hy haar bagasie wil uitlaai.

      “Kan ek vir jou nog ’n groot guns vra? Sal jy nie asseblief vir my die twee groot trommels met my bruidsuitset saamneem tot by my oom nie? Sodra ek vir Kurt gekry het, sal ons dit daar gaan haal. Dit ... sal nou net in die pad wees.”

      “Ja, goed. Dit maak nie aan my saak nie. Wys maar net vir Simon wat jy alles hier wil aflaai. Ek sal vanaand groet, ek kom hier eet.” Hy draai om en stap vinnig by die fort se hek uit.

      “Simon, net daardie klein trommeltjie, asseblief. Die een sak is al daar binne. Die ander goed kan maar alles hier bly.”

      Ingedagte stap sy terug na die gebou en gaan klop aan die luitenant se deur.

      “Kom binne, juffrou.”

      Elsa gaan sit styf en regop op die stoel. Haar hele toekoms is in hierdie man se hande.

      “Juffrou, ja ... ek vrees ek het slegte nuus vir u. Ek het ongelukkig nie soveel manskappe dat ek ’n paar kan afstaan om u te help nie, en ek kan nie toelaat dat u alleen, met net ’n paar Herero’s as geleide, hierdie woeste, wilde land ingaan nie.”

      Groot, blink trane loop stadig oor haar wange. “Asseblief, luitenant. Gee my net een manskap, dan kan ek en hy en ’n paar Herero’s mos na Kurt gaan soek.”

      “Dit is te gevaarlik, juffrou. Ons het reeds weer berig gekry van bendes wat moor en plunder hier in die Waterberge.”

      “Nou wat stel u voor moet ek doen? Ek het nie eens geld om terug te gaan Kaap toe nie.”

      “Daar gaan môre ’n patrollie Okahandja toe. Hulle sal u saamneem tot by sendeling Goldschmidt en sy vrou. Hulle sal vir u verdere reëlings tref.”

      Elsa staan verwese op en stap stil na haar kamer. Sy staan nou met haar rug teen die spreekwoordelike muur. Sy weet nie een tree vorentoe nie. Almal is so ontwykend en min bekommerd oor Kurt. Sy kan dit eenvoudig nie verstaan nie.

      Sy byt ingedagte aan haar lip. Sy kry gedurig die gevoel dat Kurt in gevaar is, maar sy sal uitvind wat aangaan. Sy is baie seker hier is die een of ander ongerymdheid aan die gang.

      Magtelose trane loop ongehinderd oor haar wange en sy kap desperaat met haar vuis teen die muur.

      Dit is al sterk skemer toe Elsa vir Hermaans op sy perd by die fort se hek sien inkom.

      As sy hom tog net kan oorreed om haar saam te neem Tsumeb toe, na oom Gert toe. By oom Gert sal sy regkom, hy sal haar help soek na Kurt.

      Sy weet egter dat dit ’n onbegonne taak sal wees. Hy kon haar nie gou genoeg aflaai nie. Hy het spesiaal ’n draai gery omdat hy nie kans sien daarvoor dat sy ’n paar dae langer in sy geselskap moet wees nie.

      Die teleurstelling is rou in haar. Sy het tog so gehoop