Sarah du Pisanie Omnibus 6. Sarah du Pisanie

Kurt is wat haar ontvoer het, en hy sal net dink dat sy nou is waar sy wou wees en dat dit goed met haar gaan.

      Kurt sit stil op wag, sy rug teen die rots en sy geweer oor sy lang bene. Elsa sien hoe hy met uitdrukkinglose oë in haar rigting kyk en dan weer na Andy, wat nou snorkend ’n ent van hulle af lê en slaap.

      Sy vrees hom nou net soveel as vir Andy. Hy is beredeneerd, koel en moorddadig. Hy sal haar – die meisie aan wie hy hom verloof het – koelbloedig vermoor as dit moet.

      Hy het haar met voorbedagte rade laat uitkom Suidwes toe, betaal vir haar reiskaartjie, alles. Maar hoekom? Dit raak vir Elsa ’n tergende geheim. Hy wil haar vir iets anders gebruik, iets wat te doen het met Hatjikuma en met die feit dat sy nog ongeskonde moet wees.

      Stadig knik Kurt se kop en Elsa weet dat die vier en twintig uur in die saal ook besig is om sy tol van hom te eis.

      ’n Jakkals tjank naby hulle. Dadelik is Kurt helder wakker en hy vat sy geweer se kolf vas.

      Elsa sluit haar oë en probeer om ’n rukkie te slaap solank Kurt op wag is. Hy probeer blykbaar om haar ongeskonde by iemand met die naam Hatjikuma te kry, maar Andy sal sy kans afwag.

      Ag! Hermaans! Die versugting is sommer weer daar. Asseblief, kom tog gou, voordat dit te laat is.

      In die twee weke wat sy saam met Hermaans op die pad was, was sy nie een oomblik vir hom bang nie. Hy is soveel groter en ruwer, hy het minder geleerdheid en verfyndheid as Kurt of selfs die stugge, bot Andy, maar hy is ’n goeie man.

      Haar oë word sag toe sy aan die kaalgeskeerde gesig dink. Hy het werklik sy baard afgeskeer omdat sy hom uitgeskel het vir ’n bebaarde aap.

      Kurt se kop sak stadig op sy bors en aan die reëlmatige beweging van sy skouers kan sy sien dat hy slaap. Hy slaap egter so lig dat die geringste beweging of geluid hom dadelik sal wakker maak.

      Die vrees slaan trillend in haar op en haar hele liggaam bewe liggies toe sy ’n sagte aanraking van agter op haar hande voel. Sy probeer die vasgebinde hande effens wegtrek, maar dan word dit stewig vasgevat. Die verligting dat dit nie ’n slang is nie oorheers alle ander gedagtes.

      Sy lig haar kop baie stadig en loer versigtig oor haar skouer. Sy probeer om so min as wat sy kan te beweeg, sodat sy nie vir Kurt wakker maak nie.

      Sy sien ’n bruin arm om die rots en ’n growwe handjie vol fyn plooitjies vroetel baie versigtig met die toue.

      Die dankbaarheid golf oor haar. Iemand is besig om haar te help. Dalk is dit een van Hermaans se helpers ... of Kao! Natuurlik, dit is niemand anders as Kao nie! Daardie geplooide hande kan aan net een mens behoort.

      Versigtig skuif sy ondertoe sodat die bruin plooihande meer beweegruimte het om te werk, maar dadelik sit Kurt regop. “Wat makeer jou?”

      Sy maak of sy net van lê verander het en hou haar oë toe. Sy sien deur haar wimpers hoe Kurt opstaan en versigtig nader kom. Sy konsentreer hard om so rustig en egalig moontlik asem te haal.

      Kurt kom staan by haar en kyk af na haar. Elsa voel nie meer die growwe handjies agter haar nie, maar sy bid dat Kao vinnig moet padgee sodat Kurt hom nie sien nie.

      Kurt is gewetenloos. Hy sal vir Kao summier doodskiet. Hy wag buitendien net sy kans af om dit te doen, want Hermaans en Kao is vir hom ’n bedreiging.

      Hy staan lank na haar en kyk en stap dan bokant haar om en kom weer versigtig af ondertoe om agter die rots te kom loer.