Tryna du Toit-omnibus 3. Tryna du Toit

is.

      “Ek moes natuurlik lankal gekom het,” glimlag Sarie verontskuldigend. “Maar ek was so gesond dat ek dit elke week uitgestel het – totdat my man nou uiteindelik sy voet neergesit het. Buitendien was ek ook skaam vir die mansdokters – ek was my hele lewe lank nog so gesond dat ek maar min ondervinding van dokters het.”

      Karin glimlag. Sy hou dadelik van die mooi, spontane jong vrou.

      “Dis darem die een keer wanneer ’n vrou nie moet wag om dokter toe te gaan nie.”

      “Ek weet,” erken Sarie. “Dis hoekom ek so bly is jy sal die bevalling kan waarneem.”

      “Ek is jammer,” sê Karin, opreg teleurgesteld. “Ek sou baie graag wou, maar ek is net vir drie maande hier op Doringlaagte – net totdat dokter Truter terugkom.”

      Sarie Gous kyk verslae na haar.

      “Ag nee,” sê sy. “Hoekom? Dokter Truter is dan vir nege maande weg.”

      “Nege maande!” Fronsend staar Karin op haar beurt na Sarie. Omdat dokter Truter haar gevra het om vir drie maande as locum Doringlaagte toe te kom, het sy aanvaar hy is net vir drie maande oorsee. Sy is so verras dat sy haar pasiënt byna begin uitvra, maar bedwing haarself gelukkig. “In elk geval,” vervolg sy ná ’n rukkie, “ek het voorlopig net vir drie maande gekom. Miskien sal dit beter wees as jy in die omstandighede liewer na dokter Slabbert of dokter Roux toe gaan.”

      Maar Sarie weier beslis.

      “Nee,” sê sy. “Ek wil nie na een van hulle toe gaan nie. As jy dan regtig moet weggaan voor my baba gebore is, kan ons altyd later ’n ander plan maak.”

      Die ondersoek verloop voorspoedig, maar die aanstaande moeder se bekken is heelwat kleiner as wat Karin van haar mooi sterk liggaamsbou verwag het.

      Sarie het dadelik die klein fronsie tussen die dokter se donker wenkbroue raakgesien.

      “Is daar iets verkeerd?” vra sy effens verontrus.

      “Nee, glad nie,” sê Karin gerusstellend. “Behalwe dat die bekken ’n bietjie kleiner is as wat ek verwag het.”

      “En wat beteken dit?”

      “Dat ons die baba nie mag toelaat om te groot te word nie.” As dit later blyk ’n keisersnee is wenslik of noodsaaklik, is daar genoeg tyd om haar te sê, dink Karin. Daar is geen rede om Sarie nou al met die vooruitsig van ’n operasie te ontstel nie – veral nie terwyl sy met ’n bietjie voorsorg heel moontlik natuurlik geboorte sal kan gee nie.

      Hulle gesels ’n rukkie oor dieet en oefening en Sarie belowe om Karin se voorskrifte getrou na te kom en haar elke twee weke te kom sien of dadelik te laat weet as sy nie gesond voel nie.

      Sy groet Sarie glimlaggend en daar is ’n trotse gevoel in haar binneste. Sarie kon na enigeen van die ander dokters toe gegaan het, maar sy het verkies om na haar toe te kom. Net jammer sy sal Sarie nie die hele tyd kan bystaan tot haar baba gebore word nie.

      Sy sit ’n rukkie fronsend voor haar en kyk, dan trek sy Sarie se kaart nader om ’n paar besonderhede daarop in te vul. Toe Mien ’n rukkie later met ’n koppie tee vir haar inkom, vra sy terloops: “Mien, vir hoe lank is dokter Truter weg?”

      Mien kyk nuuskierig na haar, dan antwoord sy: “Nege maande of ’n jaar. Ek het gedink jy weet.”

      Karin skud net haar kop. Sy begin nou opgewonde raak en neem haar voor om die saak so gou moontlik met Isak Roux te bespreek. Indien hulle reeds iemand anders gekry het om die res van die tyd waar te neem, is daar natuurlik niks wat sy daaraan kan doen nie. Maar daar is ’n kans dat hulle nog nie ’n ander locum gekry het nie. Dokter Truter het vir haar gesê hulle is op die tippie in die steek gelaat deur ’n dokter wat elders ’n meer lonende pos aanvaar het – daarom dat die reëlings so halsoorkop moes geskied.

      En dan verdwyn die opwinding meteens as sy besef dat sy doelbewus net vir drie maande aangestel is.

      Sy voel ’n bietjie teleurgesteld, maar eintlik kan sy dokter Truter-hulle nie kwalik neem nie. Met so ’n groot, steeds groeiende praktyk kon hulle seker nie te versigtig wees nie. Al wat sy kan doen om haar saak te bevorder, is om te wys dat sy bereid is om hard te werk en haar plek hier kan vol staan.

      Toe Karin ná middagete weer by die spreekkamers kom, is Mien besig om ’n paar mooi dahlias in ’n vaas op haar lessenaar te rangskik.

      Mien kyk glimlaggend op toe sy inkom.

      “Ek het vir jou losies gekry,” sê sy.

      “Jy het gou gespeel. Waar en hoe?”

      Mien hoor die effense onsekerheid in haar stem en vervolg dadelik: “Jy moet natuurlik self besluit; ek het maar net die aanvoorwerk gedoen. Dis by tannie Rina Louw. Sy is ’n weduwee en woon saam met haar kleindogter in ’n lekker groot huis naby die kerk. Die huis is baie gerieflik geleë en ek is seker jy sal van tannie Rina en Susan hou.”

      “Is daar nog ander loseerders?”

      “Nee. Die Louws was vroeër welgestelde mense, maar oom Joachim is verlede jaar dood en ek dink tannie Rina het dit deesdae nie te breed nie. Dan het sy natuurlik ook nog Susan se toekoms om aan te dink.”

      “Hoe oud is Susan?”

      “Susan is so sewentien; sy skryf vanjaar matriek. Haar ma is dood met haar geboorte en haar pa is later weer getroud. Haar oupa en ouma het haar toe aangeneem en grootgemaak.”

      “En is mevrou Louw bereid om ’n loseerder te neem?”

      “Sy was eers bietjie huiwerig,” erken Mien. “Maar toe sy eers aan die gedagte gewoond raak, was sy heeltemal gretig. En jy is darem ook ’n baie spesiale loseerder,” vervolg Mien glimlaggend. “In elk geval, ek het gaan kyk en sy het twee heerlike ruim kamers, een met ’n stoepdeur sodat jy kan kom en gaan sonder om die huismense te steur. Daar is ook ’n mooi groot tuin – die dahlias kom juis van haar af.”

      “Dit klink perfek. Baie dankie vir die moeite, Mien. Ek sal probeer om vanmiddag nog daar aan te ry – sal jy sommer nou vir my die adres gee?” Terwyl Mien die adres neerskryf, vra sy: “Hoeveel plaasbesoeke is daar?”

      “Drie. Wat dit betref, is vandag ’n regte blou Maandag. Daar was ’n bakleiery op een van die plase en die een werker is glo taamlik ernstig beseer.”

      “En ons hoor nou eers daarvan?” vra Karin effens verbaas.

      “Die boer was die naweek weg en het eers vanoggend teruggekom.”

      “Ek sien. Is die plase naby mekaar?”

      “Twee is taamlik naby mekaar. Dis op een van hulle wat die bakleiery plaasgevind het. Die ander een is heeltemal in die teenoorgestelde rigting naby die nedersetting. Maar dokter Slabbert het al die besonderhede.”

      “Wag daar nog pasiënte vir my? So nie kan ek maar dadelik ry.”

      “Daar is niemand nie,” sê Mien en gaan uit.

      Karin maak dadelik gereed om te gaan.

      Sy kry Hugo in sy spreekkamer besig om vorms in te vul en te onderteken.

      “Sit asseblief net so ’n oomblikkie,” sê hy toe sy op sy uitnodiging inkom. “Ek is nou klaar.”

      Gehoorsaam gaan sit sy op die punt van die stoel en wag dat hy klaarmaak. Haar blik rus ’n oomblik op die sterk gesig van die man voor haar. Sy merk weer die ferm mond, die reguit swart wenkbroue en die donker hare wat so netjies gekam is. Ondanks sy koel, ongenaakbare houding lyk hy besonder aantreklik in sy wit oorjas. Of is sy houding deel van sy aantreklikheid? wonder sy nou.

      Ná ’n rukkie stoot hy die dokumente opsy, skroef sy vulpen se doppie vas en kyk na haar.

      “Ja, Dokter?”

      Die bruusk stem waarsku haar dat sy tyd beperk is, en koel antwoord sy: “Ek het nie vanmiddag pasiënte of huisbesoek nie en het gedink ek kan maar dadelik met die plaasritte begin.”