Tryna du Toit-omnibus 3. Tryna du Toit

vertrek het op sy beurt ’n deur na die wagkamer, maar die dokters kon vryelik kom en gaan sonder om self ooit deur die wagkamer te stap.

      Dokter Roux maak ’n deur aan die regterkant oop en staan opsy sodat Karin eerste kan ingaan.

      “Dit was dokter Truter se spreekkamer – nou joune,” sê hy.

      Die vertrek is ruim en lugtig met ’n groot venster aan die noordekant. Daar is ’n boekrak, half gevul met mediese boeke, ’n groot kiaathoutlessenaar en -stoel, en twee gemakstoele. In die hoek is ’n afskorting waar pasiënte ondersoek word, ’n wasbak en ’n medisynekas. Die blokkieshoutvloer is blink gevryf en daar is ’n vaas met vars rose op die lessenaar.

      Daar is ’n klop aan die deur en ’n verpleegster kom binne.

      “Dit is Mien de Lange, dokter De Wet,” stel Isak Roux haar bekend. “Mien is ons regterhand. As jy iets wil weet, moet jy haar maar net vra.”

      “Hallo, dokter De Wet,” groet Mien en die twee vroue betrag mekaar met wedersydse belangstelling. Karin sien ’n vrou van omtrent vyf-en-dertig jaar met blonde, effens verbleikte hare en helderblou oë. Sy was seker mooi toe sy jonk was, dink Karin, maar nou is haar gesig te skraal en kleurloos en sy gee die indruk dat sy nie gesond is nie. Haar glimlag is egter vriendelik en Karin hou dadelik van haar.

      Sy is nog jonk, dink Mien. Jonk en mooi genoeg om sake vir haarself ingewikkeld te maak – veral op ’n dorpie soos Doringlaagte waar mooi, interessante meisies nie so danig volop is nie. Indien sy senuweeagtig is, steek sy dit goed weg, maar Mien voel lus om haar ’n bemoedigende kloppie op die skouer te gee.

      “Is Mien ook verantwoordelik vir die mooi rose op my lessenaar?” vra Karin glimlaggend.

      Mien knik.

      “Hulle is net om welkom te sê. Ons hoop Dokter se tyd hier op Doringlaagte sal gelukkig wees.” Voor Karin kan antwoord, draai sy na dokter Roux en vervolg: “Maar ek het eintlik gekom om vir Dokter ’n boodskap te gee. Lettie Smuts se ma het gebel en gevra Dokter moet asseblief dadelik soontoe kom. Sy is nog net agt maande swanger, maar die bevalling het begin en sy en die vroedvrou is albei bekommerd oor haar toestand. Dit lyk of sy stuipe wil kry.”

      “Wanneer het sy gebel?”

      “Omtrent twintig minute gelede.”

      Isak Roux kyk besorg na Karin.

      “Ek sal dadelik moet gaan. Miskien is dit nie so erg nie, dan kom ek gou weer terug. So nie, sal jy en Hugo maar moet klaarkom.”

      “Natuurlik, Dokter.”

      Mien stap saam met hom uit en fronsend staar Karin na die vaas met rose sonder om hulle raak te sien. ’n Paar oomblikke later is Mien de Lange weer terug in die spreekkamer.

      “Dit is Lettie Smuts se eerste kind,” sê sy effens bekommerd vir Karin. “Ek hoop tog nie iets gebeur nie. Sy wag al so lank vir die baba.”

      Karin antwoord nie.

      Mien gee haar ’n lysie name.

      “Hier is drie pasiënte vir jou,” sê sy. “Twee van hulle is ou pasiënte van dokter Truter. Die derde een is ’n jong onderwyseres wat aan die begin van die jaar Doringlaagte toe gekom het. Sy het spesifiek vir jou gevra.”

      “Dis bemoedigend,” glimlag Karin.

      “Daar sal nog meer wees,” voorspel die verpleegster. “Hulle moet net eers aan die gedagte gewoond raak.”

      Karin trek haar baadjie uit, hang dit agter die deur op en trek haar skoon wit oorjas aan en knoop dit toe. Uiterlik kalm neem sy haar plek agter die lessenaar in. Maar die glinstering in die diepblou oë en die sagte kleur op haar wange het haar ware gevoelens aan Mien de Lange se kennersoog verraai.

      Die onderwyseres, Lulu Reyneke, was Karin se eerste eie pasiënt op Doringlaagte. Die diagnose was voor die hand liggend: ’n erg ontsteekte keel en ontsteking van die sinusholtes. Karin het haar ’n voorskrif gegee en haar aangeraai om dadelik bed toe te gaan.

      “Ek wou nog vanaand gaan dans het,” sê Lulu, maar Karin skud haar kop.

      Hulle gesels so ’n bietjie – met drie pasiënte om haar die hele oggend besig te hou, is daar geen haas nie – dan groet Lulu en vertrek.

      Karin was besig om haar kaart in te vul toe Mien weer inkom.

      “Dokter Slabbert het laat weet hy word opgehou by die hospitaal en weet nie hoe laat hy hier sal wees nie.”

      Karin staar haar effens verslae aan.

      “En nou?” vra sy. “Wat gebeur nou?”

      “Wel, die pasiënte wat liewer hulle eie dokters wil sien, sal moet wag … of huis toe gaan en ’n ander dag weer kom. Die res sal jou moet sien.” Sy glimlag bemoedigend. “Sal ek uitvind wat hulle sê?”

      “Asseblief.”

      Die oggend was skielik nie meer so rustig nie en Karin se hart klop in haar keel.

      Haar volgende pasiënt het ’n versweerde vinger gehad wat sy moes oopsny en behandel en sy was net daarmee klaar toe Mien de Lange met ’n lang lys name en pasiëntkaarte inkom.

      “Genoeg pasiënte om jou tot vanmiddag toe besig te hou as daar nie intussen hulp opdaag nie,” sê sy ewe in haar skik.

      Effens huiwerig neem Karin die eerste kaart by haar en lees die paar besonderhede oor Maggie Bosman wat daarop aangeteken staan.

      “Die Bosmans is taamlik nuut op Doringlaagte,” vul Mien aan. “Haar man is ’n messelaar. Ek wonder of sy weer verwag …”

      Karin glimlag.

      “Bring maar vir Maggie Bosman in.”

      Die oggend verloop vinnig en betreklik voorspoedig. Karin het haar verdiep in haar werk en geleidelik haar senuweeagtigheid verloor. Mien de Lange se pittige opmerkings en intieme kennis van Doringlaagte se mense en hulle kwale het haar taak beslis ook vergemaklik.

      Mien het oom Japie, wat vanoggend so half mistroostig in sy hoekie gewag het, al ’n paar keer in die verbystap opgemerk. Hy het heelwat gehoes en omdat hy nie te goed gelyk het nie, het sy later weer na hom toe gestap.

      “Oom Japie, jou dokter is nog nie hier nie.”

      “Ek weet,” antwoord hy half nors.

      “Jy sal miskien nog lank moet wag.”

      “Wat daarvan?” brom hy.

      “Kom dat dokter De Wet gou vir oom Japie help. Dis tog net medisyne vir die bors wat Oom wil hê, nie waar nie?”

      “Ek het ook ’n vrotsige pyn agter my blad,” kla hy. Dis duidelik dat oom Japie nie vanoggend in ’n baie goeie bui is nie en Mien praat maar mooi.

      “Kom, Dokter kan dadelik vir oom Japie help.”

      Maar hy aarsel nog, onwillig om sy vooroordele so maklik te laat vaar. Aan die ander kant voel hy nie baie lekker nie en wil hy nie sonder medisyne huis toe gaan nie, Om so sonder geselskap hier te sit, is ook maar bra vervelig. Die ander is reeds gehelp, of huis toe. Brommend en ontevrede staan hy uiteindelik op om die verpleegster te volg.

      “Net ’n oomblikkie, oom Japie,” keer sy. “Daar is nou iemand by Dokter. Daarna is dit Oom se beurt.”

      Vlugtig bestudeer Karin Jacobus Gerhardus Greyling se kaart. ’n Staatspasiënt … drie-en-sewentig jaar oud … ’n lang geskiedenis van borsmoeilikheid … asma, longontsteking … later ook hartmoeilikheid …

      “Werk maar liggies met die oubaas,” waarsku Mien. “Hy is een van die ou garde wat nog glo ’n vrou se plek is in die kombuis. Hy kom gewoonlik net medisyne vir homself en sy vrou haal.”

      Karin staan op toe oom Japie inkom en stap nader om hom te groet. Met een oogopslag het sy die effens geboë figuur en die netjiese maar armoedige klere waargeneem.

      “Môre,” brom haar