Christine le Roux Omnibus 4. Christine le Roux

deel van ’n heel nuwe lewenswyse.

      En daar was Charles.

      “Charles,” sê die meisie hardop en die hond spits sy ore. “Nee,” sê sy hartseer. “Moenie dom wees nie, Noag. Jy weet mos hy is nie meer hier nie.”

      Sy het hom op ’n tipiese Hollywood-partytjie ontmoet. Daar was honderde mense, baie bekende gesigte en ’n gedreun van stemme en musiek wat haar kop laat draai het. Sy het rondgeloop met ’n drankie in haar hand en hier en daar gesels met iemand wat sy geken het. Eintlik het sy net gewag vir ’n geskikte oomblik om aan haar gasvrou te sê dat sy moet gaan. Sy was nie lief vir dié tipe partytjie nie, en sy het net gegaan omdat Henri vir haar gesê het dat dit die aangewese ding is om by te woon.

      Eenkeer het sy opgekyk en ’n man na haar gesien staar. Hy het bekend gelyk en dit was eers later dat sy besef het dat hy ’n rolprentster is. Hy was lank en skraal met langerige, blink hare en ’n geslote, onverbiddelike gesig. Hy het net deurdringend na haar gekyk en toe weer tussen die mense verdwyn.

      Sy het na ’n leë tafeltjie gesoek waar sy haar glas kon neersit, toe sy ’n stem langs haar hoor.

      “Gee dit maar vir my.”

      Sy het omgekyk en vir die man geglimlag wat met haar gepraat het. Hy het deurmekaar, vaalblonde hare gehad en sy das was reeds halfpad los.

      “Ek is Charles Neilson,” het hy vriendelik gesê en sy hand na haar uitgehou. “En my ore sing al van al die lawaai. Is jy nie honger nie?”

      “Ja,” het sy laggend gesê. “Maar ons kry seker netnou kos.”

      Hy het sy oë opgeslaan. “Nooit! Hier kry jy nie voor middernag iets te ete nie, tensy jy die goetertjies wat hulle rondhou, as kos beskou.”

      “O.”

      “Sal ons ontsnap?” wou hy guitig weet.

      “Ja, ons kan.”

      Hy het haar aan die elmboog gevat en haar doelgerig deur die mense gelei totdat hulle die gasvrou gevind het. Hy het vinnig en oortuigend vertel dat hy en Elize ongelukkig ’n afspraak het, en dat hulle nou moet gaan. Net voordat hulle by die deur uit is, het sy weer die man met die deurdringende oë gesien.

      “Wie is dit daardie?” het sy terloops vir Charles gevra.

      Hy het omgekyk. “Robert Ryan, die rolprentster. Jy het tog seker al van hom gehoor?”

      “Ja, ek het.”

      “’n Moeilike man. Ek wonder wat doen hy hier? Hy woon gewoonlik geen partytjies by nie.”

      “Ek ook nie,” het sy hom laggend verseker en hulle is uit na hulle motors.

      “Wil jy my sê jy het alleen in jou eie motor gekom?” wou Charles ongelowig weet.

      “Natuurlik. Hoe dan anders?”

      Hy het sy kop geskud. “So ’n mooi meisie . . .”

      Hy het agter haar aangery tot by haar huis, waar sy haar motor gelaat en by hom ingeklim het.

      In die restaurant was die musiek gedemp en die stilte wonderlik na die lawaai van die partytjie. Sy het hom vertel wat sy doen en waarom sy by die partytjie was.

      “En jy?” het sy gevra. “Wat is jy? Rolprentster, regisseur of sommer net aanhanger?”

      “Prokureur,” het hy gesê. “Ek sorteer die sterre se geldsake vir hulle uit. Dis gewoonlik maar ’n gemors.”

      So het hulle verhouding begin. Charles was soos ’n broer en sy het baie lief vir hom geword. Hy was altyd daar as sy geselskap wou hê. Hy het geen eise gestel nie, niks van haar verwag wat sy nie bereid was om te gee nie.

      “Wou jy nog nooit in ’n rolprent speel nie?” het hy haar eendag gevra.

      Sy het begin lag en kon nie ophou nie. “Nee! Lyk ek dalk vir jou soos ’n rolprentster?”

      “Jy is mooi genoeg,” het hy haar verseker.

      Sy het ’n gesig getrek. Hulle het op die strand gesit en sy het haar hare in ’n handdoek toegedraai gehad. Haar neus was wit van die sonroom en haar donkerbril vol sand.

      “Ek dink regtig nie iemand sal so ’n spektakel in ’n rolprent wil gebruik nie!” het sy giggelend gesê.

      “Eendag gaan iemand jou ontdek,” het hy gewaarsku. “Wag en kyk! Jy is slank en pragtig gebou, jy het ’n mooi gesig, mooi grys oë, pragtige hare – wat meer wil hulle hê?”

      “Nee dankie, Charles. Ek het genoeg gesien om te weet dat dit nie my soort lewe is nie . . .”

      Kort daarna is hy dood.

      Die meisie klap haar vingers vir die hond en hulle hardloop die laaste ent tot waar haar motor geparkeer staan. Sy leun met een hand teen die motordeur en vee die sand van haar voete af voordat sy buk om haar sandale aan te trek.

      “En jy moet die sand van jou afskud, Noag,” sê sy vir die hond. “Ek is nie lus om die helfte van die strand huis toe te karwei nie!”

      Die hond skud hom gehoorsaam af en hulle klim in en ry weg. Die son het gesak en die strand lyk nou grys en verlate.

      Sy draai die motor weg van die strand en begin tussen luukse huise deurry totdat sy teen ’n heuwel by ’n groot tuin indraai. Rankplante bedek die versteekte huise en oral is die geur van blomme.

      “Kom, Noag, ons is by die huis.”

      Sy sluit die motorhuisdeur en stap sommer agterom na die agterdeur.

      Soos altyd is dit vir haar lekker om by die huis te kom. Sy maak die yskas oop en begin kos uithaal. Die hond lê op die vloer terwyl sy aandete maak.

      “Een van die dae gaan ons huis toe,” vertel sy vir Noag. “Dink jy jy sal wil saamgaan?”

      Die hond slaan met sy stert op die vloer en sy lag en dra haar kos deur na die sitkamer waar sy die televisie aanskakel en opgekrul op die rusbank gaan sit. Sy het net klaar geëet toe die telefoon lui.

      “Hallo!” groet sy en kou die laaste mond vol klaar.

      “Elize, dis Henri hier. Kom jy môre na ons toe?”

      Sy vee oor haar mond. “Ja dankie, ek sal kom. Is dit ’n spesiale geleentheid?”

      “Nee, nee. Lucy het net gewonder waarom ons jou so lanklaas gesien het. Ons sal sommer vleisbraai.”

      “Dit klink lekker. En ek bring my swempak saam.”

      “Waar was jy vanmiddag?” vra hy. “Ek het al ’n hele paar keer gebel.”

      “Langs die see gaan stap.”

      “Alleen?”

      “Nee, saam met Noag.”

      Hy lag. “Dis nie wat ek bedoel het nie. Hoe vorder jou werk?”

      “Ek is amper klaar. En ek dink dis tyd dat ek nou weer huis toe gaan.”

      “Wag eers,” sê hy.

      Sy kan hoor hy klink moeg. “Waarom klink jy so moeg?” vra sy simpatiek.

      “Jong, ek sit nou al dae met ’n draaiboek en die gogga het my gebyt. Ek móét die rolprent maak; dis my soort ding.”

      “Dit klink interessant. Waaroor gaan dit of is dit ’n geheim?”

      “Nee, dis nie ’n geheim nie. Dis maar ’n eenvoudige verhaal van die verhouding tussen twee mense – twee vereensaamde en soms verbitterde mense. ’n Mens kan iets wonderliks daarvan maak met die regte akteurs.”

      “Hmm,” sê sy. “Ek kan hoor jy is weer op ’n ander planeet. Is dit waarom Lucy wil hê ek moet kom? Raak jou voete al weer nie aan die aarde nie?”

      Hy lag skuldig. “Jy ken my ook glad te goed. Ja, Lucy het gesê ek moet bietjie wegbreek.”

      “Nou