Christine le Roux Omnibus 2. Christine le Roux

Kenneth. “En is jy en sy …?”

      Nicolas se gesig verstrak en toe hy antwoord is sy stem koel. “Moenie laf wees nie. Dit sou immoreel wees. Sy is bloot die kinders se voltydse oppasser. Sy neem hulle skool toe, versorg hulle en …” Hy kyk gesteurd om toe hy die geluid van nog ’n motor hoor en albei mans kyk swyend hoe Yvonne se motor tot stilstand kom en sy uitklim.

      “Haai,” sê sy vrolik en spring die trap ligweg op. “Is julle op pad om tennis te speel of kom julle nou net terug?” Sy leun oor en soen Nicolas besitlik op sy wang voor sy Kenneth se hand skud.

      “Ons ry nou,” sê Nicolas vir haar.

      “Ag,” sê sy en klik haar tong. “En ek wou jou spesifiek gesien het,” sê sy vir Nicolas. Sy knipoog vir Kenneth. “Ons het ’n ernstige saak om te bespreek.”

      “Het ons?” vra Nicolas.

      “Natuurlik.” Sy lyk speels. “Maar toe maar, gaan speel julle ou tennis, dan verwag ek jou vir ete by my.” Sy kyk Nicolas gebiedend aan, haar stem nie meer heeltemal so lig nie.

      “Ek weet nie,” begin hy. “Ek het nie …”

      “Natuurlik kom jy.” Sy druk haar wang teen sy arm. “Ek het die heerlikste koue gazpacho in die yskas – nes jy daarvan hou.”

      Kenneth kyk weer in die rigting van die swembadjie waar Olivia na hulle gestaan en kyk het, maar nou vinnig weggedraai het. “Ek verkyk my aan die waternimfies op die grasperk,” sê hy vir Yvonne.

      Sy kyk vinnig soontoe en net so vinnig weer weg. “Ja, die kinders geniet die geplas tog so.”

      “Nie net die kinders nie,” sê hy. “Ek het my oog op die oudste nimf.”

      Nicolas se gesig is strak, maar hy sê niks nie.

      “Ja, Nic was regtig gelukkig om haar te kry,” sê Yvonne soet. “Hy verseker my sy is vier en twintig, maar ek het nog nie haar geboortesertifikaat gesien nie. Glo my, in die gees is sy net so kinderagtig … ek bedoel kinderlik, soos die ou twee kleintjies.”

      Nicolas tel sy sportsak op en begin met die trap afstap.

      “Ons is laat,” sê hy kortaf. “Ons moet nou ry, anders verloor ons ons baan.”

      Yvonne stap terug na haar motor toe en die twee mans klim in Kenneth s’n en ry agter haar aan met die rylaan af.

      “So jy en Yvonne is nog ’n item,” sê Kenneth vir sy vriend.

      “Ek weet nie wat jy daarmee bedoel nie. Ons is bloot ou vriende, niks meer nie.”

      “Dis nie soos sy die saak sien nie.”

      “Wel, ek het dit vir haar probeer duidelik maak,” sê Nicolas styf. Hy voel ongedurig en skryf dit toe aan die hitte.

      “Dis jou lewe,” sê Kenneth filosofies. “Dis hoog tyd dat jy weer trou. Maar,” gaan hy voort met ’n lewendiger stem, “ek moet erken ek is te selfsugtig om my te kwel oor jou liefdeslewe. Ek stel meer belang in my eie. Het daardie mooi meisiekind ’n ander helfte?”

      “Van wie praat jy?”

      “Jou oppasser. Die Olivia-kind.”

      “Ek weet nie wat jy bedoel met so ’n simpel frase nie. Wat is ’n ander helfte?”

      Kenneth lag goedig. “Moenie jou dom hou nie. Het sy ’n kêrel?”

      “Nee, sy stel nie belang in trou nie.”

      Kenneth draai sy kop en kyk sy vriend vinnig aan. “Ek hoef ook nie met haar te trou nie. Na die laaste fiasko stel ek self nie langer belang in trou nie. Ek dink as ons terugkom, stel jy my mooi formeel aan haar voor, dan kan ek haar mos bel en vra of sy nie saam met my wil uitgaan nie.”

      Nicolas se nek kriewel so dat hy wonder of ’n muskiet hom nie gebyt het toe hulle daar op die stoep gestaan het nie. “Ek sal niks van die aard doen nie,” sê hy geïrriteerd en krap aan sy nek.

      “Maar jy sê dan jy het geen belang daar nie.”

      “Natuurlik nie! Dit beteken nie ek gaan haar aan al my mansvriende voorstel nie. Veral nie aan so ’n wolf soos jy nie.”

      Kenneth lag, glad nie beledig nie. “Ek kan dit nie help as ek ’n oog het vir ’n mooi meisie nie.”

      “Dit het jou al twee huwelike gekos,” sê Nicolas suur.

      “Dis waar, maar dit beteken nie daar is nie ’n nommer drie wat êrens sit en wag dat ek haar moet leer wat liefde is nie.”

      Nicolas pluk sy donkerbril uit en sit dit op, want dis of die hele landskap om hom, huise en tuine en lamppale, uitgedoof word in ’n woedende wit lig. “Jy hou jou hande van haar af,” sê hy deur geklemde kake. “Sy is nie ’n produk in ’n supermark nie en jy het haar hoegenaamd niks te leer nie. Sy kom uit ’n baie ordentlike huis, ek het al haar pa ontmoet. Hy … hy vertrou dat ek ’n oog oor sy dogter sal hou.”

      “Goed, goed,” sê Kenneth paaiend. “Genade, ek het nie geweet vaderskap maak ’n mens so streng nie. Goeie ding ek het nooit kinders gehad nie. Maar as ek mooi belowe om my hande tuis te hou, kan jy tog nie kapsie maak as ek haar net uitneem om byvoorbeeld lekker te gaan eet nie?”

      “Ek sou dit allermins aanbeveel. Kelners val oor hulle voete en smyt die kos oor haar kop. Sy was self in haar studentedae ’n kelnerin,” verduidelik hy. “Ek dink sy straal haar kritiese benadering uit, dis waarom alles verkeerd gaan.”

      “Ag, as hulle dit doen, neem ek haar na my huis toe en trek haar besmeerde rokkie vir haar uit en …”

      Nicolas is baie bly toe hulle by die tennisklub indraai en hy val omtrent uit die motor uit. Hy ken Kenneth al van hulle saam in die koshuis was op universiteit en alhoewel sy vriend se lewenstyl altyd vir hom bietjie immoreel en uitspattig was, kom hulle nog altyd baie goed klaar. Waarom hy nou voel asof hy sy vriend se gesig wil pap slaan, weet hy glad nie.

      Met sy eerste afslaanhou slaan hy die bal so wreedaardig hard dat hy ’n snaar breek en ’n raket by een van die ander spelers moet leen. Dit maak hom net kwater en waar hy Kenneth gewoonlik maklik wen, speel hy so woes en plaas hy die balle so onoordeelkundig dat hy verloor. Dit verbeter nie sy bui nie.

      Olivia het gesien hoe staan die twee mans na hulle en kyk en sy het gewonder waaroor hulle praat. Sedert die aand toe Nicolas haar bemorste rok so sonder seremonie afgepluk het, is sy skaam vir hom. Sy is doodseker hy het nie twee keer daaroor gedink nie, want dis vir haar baie duidelik dat hy haar as ’n kind beskou. Dit het sy daardie eerste middag gesien toe hy haar op die toonbank neergesit het en merkurochroom op haar knie gesmeer het. Daar is geen verskil vir hom tussen haar en Emma nie, behalwe dat hy miskien meer verdraagsaam is teenoor Emma.

      Sy is selfs ongelukkiger toe sy Yvonne se motor sien en veral moet kyk hoe sy vir Nicolas soen en aan sy arm hang. Dis dan verby, het hy vir haar gesê. Dit lyk nie eintlik so nie.

      “Kom speel, Livja,” kla Nicky toe hy sien hoe sy in die verte staar.

      “Ek kry koud,” sê sy afgetrokke. “Ek dink ons moet nou gaan aantrek, dis byna tyd vir julle aandete.”

      “Ja, ek kry ook koud,” stem Emma saam en hardloop om die tuinslang toe te draai.

      Olivia vou handdoeke om die twee lyfies en stuur hulle binnetoe om te gaan bad terwyl sy al die speelgoed bymekaarmaak. Sy kyk verbaas op toe Yvonne se motor weer voor die voordeur stilhou en Yvonne doelgerig oor die grasperk aankom na haar toe.

      “Hallo,” sê sy formeel. “Die mans is weg.”

      “Ek weet, dis hoekom ek teruggekom het,” sê Yvonne sonder om te groet. Sy kyk vies af na haar elegante sandale wat wegsak in die deurweekte grasperk. “Ek wil met jou praat. Alleen.”

      Olivia kyk haar uitdrukkingloos aan. Sy kry regtig koud en buk af om haar hemp op te tel en aan te trek. “Waaroor?” vra sy.

      “Ek dink dis tyd dat ek