Helene De Kock Omnibus 10. Helene de Kock

meisie, die Mieke,” sê Peet voordat Eugene sy sê kan sê. “Reken, sy kom vanoggend vroeg daar by ons aan. Kom vir Elsje help, sê sy. Sy’t toe die ontbyt reggekry en afgestof en so aan. En voordat sy weg is, het sy ’n groot pot ertjiesop op die gasstoof gesit. Nou kan Elsje vanoggend die hele oggend rus. Sy het dit regtig nodig. Maar sê my, waar pas Mieke de Kuiper nou eintlik in? Ek dag daar’s iets tussen jou en Lilette?”

      Eugene slaan sy verslaenheid oor Mieke se nuutste doen en late hok, en sê kortweg: “Haar probleem is dat sy nêrens inpas nie, en daar ís iets tussen my en Lilette.”

      “Waarom het jy haar dan nie saamgebring nie?” vra Peet luiters en stoot sy dik bril reg op sy neus.

      “Omdat ek wil seker maak wat daardie iets tussen ons is,” antwoord Eugene bot.

      Peet gaan staan, bekyk hom behoorlik. “Kom ons gaan Koffiehuis toe, ek sien jy wil gesels.”

      Hulle stap daarheen en maak hulle tuis by ’n tafel met twee koppies sterk swart koffie.

      “Wat pla, Gene?” wil Peet weet.

      “Ek is maar net ’n bietjie onseker oor my gevoel vir Lilette, Peet. Veral ná Pa se dood het ek nie meer geweet wát ek voel nie. Ek moes net wegkom. Maar nou is ek nie meer so seker of dit wel ’n oplossing is nie. Ek is skaars hier of ek is betrokke by mense – en nou kla die betrokkenheid my aan.”

      Peet sit lank doodstil, en toe hy praat, is dit met die volkome begrip wat Eugene by hom verwag het.

      “Dis dus nie Mieke nie, en daaroor is ek verlig. Want gaaf en behulpsaam soos wat sy is, is daar van haar oortuigings wat ek betwyfel. Vertel my meer van haar?”

      Eugene doen dit met die volle wete dat hy op Peet se diskresie kan staatmaak.

      “Jy is dus vir haar jammer,” sê Peet toe Eugene klaar is. “Ai tog, julle Bassons se medemenslikheid ruk soms handuit, Gene.”

      “Ja, ek is jammer vir haar, maar nie die jammerste nie,” antwoord Eugene en kyk Peet vas in die oë. Maar hierdie keer misgis hy hom. Peet klik vererg met die tong toe hy snap dat Eugene nou na Sylvie verwys.

      “Ag nee, my magtig, Gene, moenie jou gek hou nie! Sylvie behoort aan George Bosman, of weet jy dit nie?”

      Eugene word rooi in die gesig, beteuel homself tandeknersend. “Ek weet dat George Bosman ’n lae lak is, Peet, iets waarvoor jy en Elsje skynbaar blind is.” En hy vertel hom van die episode in die biblioteek en George se woorde in die Mensae, toe hulle gaan kos haal het. “Ek weet nie waarom jy die vent nog verduur nie, Peet.”

      Peet gooi rustig nog suiker in sy koffie, drink ’n teug, en antwoord bedaard: “Ek het ook vermoed dat hy hom met Aaltje vermaak, Gene. Want as dit nie Aaltje is nie, is dit wel iemand anders. George het ’n siek sug na vermaak, na enigiets buite die alledaagse. Daarby is hy pervers, en hoe meer ’n mens hom teëgaan, hoe moeiliker maak hy dit vir sy vrou. Dit het ek vroeg al geleer toe ek hom wou betig. En nou sê ek vir jou arme Aaltje was maar net afleiding, hierdie Mieke is vérleiding …”

      “Juis! Maar nie vir my nie. Ek dink egter dis dalk my plig om haar van George weg te hou, want dis per slot van rekening ék wat haar na julle toe gebring het.”

      “Kyk, Gene, iets wat ek nie kan verduur nie, is swartgallige berou. Die meisie is nou eenmaal tussen ons klomp, en soos dit gaan in ’n studentegemeenskap raak ’n mens gou en sterk betrokke. Hier aanvaar ons mekaar, en basta met die res.”

      “Goed, goed. Maar ek weet nog steeds nie wat jou en Els se danige verbondenheid met die Bosmans is nie. Behalwe as julle werklik sulke groot vriende is?”

      “Nee, ons is nie. Altans nie met George nie. Maar nou is dit so dat ons Rapenburg 49 gesamentlik huur en ook die Honda saam gekoop het. Tussen ons het ons ook net twee fietse, wat George eendag voor die kraakwa weggeraap het. Maar, soos wat jy wel raakgesien het, gaan dit by ons ook maar om Sylvie. Sy is eensaam en het werklik net vir my en Elsje. En wat sy alles vir Elsje gedoen het toe sy so erg siek was, kan nie in woorde beskryf word nie. Ek is haar meer as dankbaar. Daarom verdra ons vir George.”

      “Ek sien, ja.”

      “Ek kwel my in elk geval nie oor Mieke nie. Jy is mos darem al mooi weerbaar, of hoe?” Peet loer geamuseerd oor sy koppie na Eugene, sodat hy ook maar moet lag. “Jy weet, sy het selfs aangebied om vanoggend Elsje se boodskappe te doen.” En toe hy sien Eugene verstaan nie: “Inkopies. Sy is juis met Elsje se groot boodskapsak daar weg na Jema in Haarlemmerstraat.”

      “Beduie maar waar dit is,” sug Eugene, “ek het ook ’n paar goedjies wat ek wil koop.”

      Peet beduie, en hulle groet om op Peet se aandrang weer met middagete te ontmoet.

      Eugene stap verby die Gravesteen tot by Vroom en Dreesman, of sommer V en D, soos Peet gesê het. Dis ’n groot, deftige selfdienwinkel, en Eugene draai ’n paar minute om die uitgestalde ware en snuisterye te bekyk, stap toe deur na Haarlemmerstraat, wat vir verkeer gesluit is. Hy loop vinnig verby die vismark en loop Mieke reg voor die ingang van Jema raak, haar groot boodskapsak propvol blikkies, toegedraaide kase en geurige broodjies, wat by voorbaat sy mond laat water.

      Sy is uitbundig bly om hom te sien.

      “Het jy my kom soek?” vra sy gretig.

      Hy glimlag net en neem haar arm. “Kom help my gou. Ek wil skeergoed koop.”

      “Gaaf. Jy kan dit dan sommer hier in Elsje se boodskapsak sit, want hier sal jy geen plastieksak kry nie.”

      “So? Ek het baie om te leer, lyk dit my.”

      “Daarom is ék hier, Eugene Basson.”

      Hy lag weer, maar weet met ’n dowwe beklemming dat sy bepaald nie van inkopies praat nie. Sy help hom egter gou om die regte rak met skeergoed en naskeermiddels te kry, en gou is hulle weer buite die winkel, hy stadig tellend aan die paar gulden kleingeld op die palm van sy hand.

      Hulle stap stadig terug in die rigting van Rapenburg. In ’n steeg kom hulle op ’n haringventer af wat op die sypaadjie agter sy dofgroen geverfde mobiele toonbank staan.

      “Oe! Wanneer laas het ek dit geëet!” roep Mieke verheug uit en trek Eugene dadelik aan die arm nader. Sy koop terstond vir haar ’n rou haring by die glimlaggende venter, gooi haar kop agteroor en sluk die vissie vernuftig weg sonder om ’n oog te knip. Die haringman lag vir Eugene se verstomming en vee met sy hande oor sy breë groen voorskoot. Mieke sluk nog een weg en hou toe ’n haring, bengelend aan sy stert, na Eugene uit, maar hy retireer en skud heftig kop, sodat die venter en Mieke weer vir hom lag.

      Hulle stap verder en Mieke wys aan hom ’n paar versteekte winkeltjies waar eg Hollandse soeweniers gekoop kan word. Eugene besluit om die een of ander dag weer hier langs te kom en vir Damplaas se groot sitkamer ’n mooi Oosterse mat te koop, ’n paar Hollandse klompe wat hy in die gang wil ophang, en ’n majolika-teëltjie of twee vir Lilette.

      By Rapenburg 49 keer Mieke hom toe hy die knoppie wil druk wat die deur sal laat oopgaan.

      “Eugene,” sê sy sag, byna smekend, “dis vir my lekker hier tussen julle klomp. Ek dink daaraan om ook by De Witte Singel in te trek. Ek het reeds verneem dat daar ’n kamer oop is.”

      “Mieke,” sê Eugene en sy stem beef, “as jy by De Witte Singel intrek, trek ek uit. Dit moet jy goed verstaan. Ek het niks teen jou nie. Om die waarheid te sê, jou geselskap is vir my baie aangenaam. Maar …”

      “Maar jy is ’n moeilike man,” glimlag sy skeef.

      Hy staar ’n oomblik na haar, plaas toe versigtig ’n hand op haar skouer. “Nee, Mieke, ek is nie moeilik nie, ek is net heeltemal onbekombaar – vir jóú!”

      Sy laat sak haar wimpers, haar oë op sy sterk bruin arm, sodat hy sy hand verleë wegneem.

      “Die hoop beskaam nie,” sê sy met soveel weemoed dat sy hart krimp om haar onthalwe.

      “Mieke,” begin hy huiwerig, “sê my, wat van jou