Helene De Kock Omnibus 10. Helene de Kock

vriendelik toe hy sê: “Flankeer weer met George Basson en ek sal persoonlik met jou afreken. Maak weer asof jy nie weet hy het ’n vrou nie, en ek skop jou by Rapenburg 49 uit!”

      Tot sy konsternasie hou sy hom ook vas, lag op na hom.

      “Ek weet jy hou van Sylvie. Ek sien dit in jou oë as jy na haar kyk. Oppas jy maar dat George jóú nie uitskop nie!”

      Eugene voel hoe die kwaad in hom loskom, hoe dit verwoestend in hom kolk, en hy haal diep, diep asem. Hy druk haar weg, hou haar net aan die skouers.

      “Mieke,” sê hy en sy stem tril, “wat jy ook al dink – my motiewe is suiwer. Moet asseblief nie vir George die geleentheid gee om sy huwelik te laat wankel nie. Ek vra mooi.”

      Sy glimlag stadig. “Dit klink beter,” sê sy lui. “Laat ons dan mekáár se hande vashou en op die smalle weg bly …”

      “Met afdreiging gaan jy niks bereik nie, Mieke.”

      “Jy ook nie, Eugene.”

      Hy staan ’n oomblik op die drumpel van die drif waarmee hy die aarde wil omkeer. Toe sug hy maar, kyk haar net aan met oë wat vlam.

      “Wát wil jy van my hê, Mieke de Kuiper?”

      Die vol mond plooi in ’n sagte lag. “Net maar vir jou alleen, my lief. Ek het klaar gesoek. Die oomblik toe jy in die son voor my gestaan het op die trappe van die katedraal in Valetta, toe het ek geweet dat ek jou wil hê.”

      En toe, uit lae wolke wat asof uit die niet verskyn het, sak daar ’n bui reën uit op hulle sodat hulle al twee vervaard na reënjas en parka gryp en uiteindelik, al hardlopend, papnat by die bus aankom. In die bus is dit nie moontlik om verder te praat nie. Ook die ander is moeg gestap en versadig gekyk na die wondertuin en sit en dut tot in Leiden. Net Eugene kyk starend by die venster uit na die bome en meulens wat hier en daar opdoem deur die mis en reën. En hy weet met versengende helderheid dat hy woord vir woord, hartgrondiglik, kan herhaal wat Mieke aan hom gesê het – nie aan Mieke nie, maar aan Sylvie – met dié verandering:

      “… Die oomblik toe jy voor my gestaan het en my verwyt het dat ek laat is … Die oomblik toe jy vorentoe getree het en ek die trane in blink spore op jou wange gesien het, toe het ek geweet dat ek jou wil hê … al het jy glad nie eens met my gepraat nie …”