Annelize Morgan Omnibus 3. Annelize Morgan

wat in die baai vasgemeer lê. Sy probeer orent kom, maar die pyn in haar kop laat haar gou terugsak teen die harde kussing.

      Angélique probeer onthou wat die vorige nag gebeur het, sy probeer dink waarom sy op ’n skip is, waarom sy ontvoer is en nie net beroof nie. Daar moet veel meer agter hierdie ontvoering steek as wat dit op die oog af lyk. Niemand sal tog so gek wees om madame Colbert om ’n losprys vir haar te vra nie. Dis tog bekend dat die ou dame nie ’n fortuin besit nie.

      Dan skrik sy. Wat van die markies? As iemand hom om ’n losprys sou vra, sou hy betaal of sou hy nie omgee dat haar dooie liggaam eendag iewers aan die wit strande uitspoel nie?

      Sy sidder en vir die hoeveelste keer besef sy dat sy die markies van Touraine glad nie ken nie. Maar dan onthou sy iets wat haar yskoud laat word. Die man wat in die koets geklim het, het hoë swart kaplaarse gedra soos die Spanjaarde! Kan dit moontlik wees dat don Eduardo haar ontvoer het? Sy weet dat hy en die markies mekaar oënskynlik nie kan verdra nie en tot uiterstes sal gaan om die ander uit die weg te ruim, maar wat beoog die don om met hierdie ontvoering te bereik?

      ’n Sleutel knars in die slot en dan gaan die kajuitdeur op ’n skreef oop. ’n Ruwe bebaarde gesig loer om die deur en grynslag.

      “O, jy is wakker!”

      Sy sit versigtig regop. “Waar is ek?” wil sy weet.

      Hy grinnik breër. “Op die Sylvanna, waar anders?”

      “Ek wil met don Eduardo praat,” sê sy vinnig. “Nou dadelik. Ek wil ’n verduideliking hê van hoekom ek ontvoer is!”

      Hy maak die deur oop en leun teen die kosyn. Hy dra ’n wit hemp, kuitbroek en kaplaarse . . . soos alle ander Spanjaarde aan boord van die skepe.

      “Jy sal maar ’n bietjie moet wag. Hy is nie nou hier nie.” Dan steek hy sy kop by die deur uit en skreeu in die gang af: “Haai, Pedro! Bring die vroumens se vreetgoed!”

      Angélique trek ’n vies gesig, maar besef dan hoe honger sy is. Sy sal niks daarby baat om die kos te weier nie.

      Terwyl sy eet, hou die matroos haar fyn dop. Sy voel half ongemaklik onder sy starende blik.

      “Hier sal jy nie kry waaraan jy gewoond is nie,” sê hy en krap agter in sy mond met sy voorvinger. Dan beskou hy eers sy vuil vingernaels voordat hy hervat: “Jy is vervloeks gelukkig om sulke kos te kry, maar dit was die kaptein se bevel.”

      Sy kyk op. “Hoe lank sal ek nog hier moet bly?”

      “Weet nie. Dit lyk my nie die kaptein is haastig om jou te laat gaan nie.”

      Sy neem ’n slukkie van die vrank wyn wat haar aangebied is.

      “Weet jy wat . . . van madame Colbert geword het?”

      Hy vryf sy oor ingedagte. “Die ou vrou wat agtergebly het?” Toe sy knik, sê hy: “Weet nie, iemand sou haar tog gekry het.”

      Sy byt op haar tande en probeer haar ontsteltenis onderdruk. “As sy iets moes oorkom . . .” sê sy half tot haarself.

      “Dit het niks met my te doen nie,” sê die matroos skielik bars. “Het jy klaar geëet?”

      Sy kyk op. “Nee, en jy kan buite gaan wag tot ek klaar is. Ek sal jou roep.”

      Hy maak sy mond oop om iets te sê, maar dan besluit hy daarteen en sonder ’n verdere woord verlaat hy die kajuit.

      Buite het die suidooster intussen weer verwoed begin waai en dit dryf die dun reën teen die kajuitvenstertjie. Die swaar skip wieg op die onstuimige golwe, sink en styg tot die bolwerk protesterend kraak.

      Angélique staar ’n oomblik onrustig na die patryspoort. Daar het al skepe aan hulle ankers in die baai gesink as die suidooster waai. Maar sy weet ook dat om in hierdie weer van die skip af te probeer ontsnap, eenvoudig selfmoord sal wees.

      Later kom die matroos die leë bord en beker haal en dan is sy weer alleen. Die stormagtige dag sleep traag verby, rek sy minute tot klein oneindighede waarin Angélique dink en dink tot haar verstand stilstaan.

      Niks van die gebeure maak meer sin nie. Die geskil tussen die Spaanse don en die markies van Touraine het tog niks met haar te doen nie. Hulle het reeds besluit om dit met ’n swaardgeveg te besleg.

      Teen laatmiddag kom die matroos weer met ’n bord kos en ’n beker wyn. Don Eduardo kan haar weer eens nie sien nie en die frustrasie en teleurstelling groei in haar. Hoekom hou hy haar hier gevange?

      Buite word dit al donker. Sy is baie moeg, maar die harde bank help haar nie juis om aan die slaap te raak nie. Haar pragtige appelgroen baltabberd is vuil en geskeur en sy sal dit nooit weer kan dra nie. Sy voel self vuil, maar die matroos wil haar nie toelaat om die kajuit te verlaat om net haar gesig en hande te gaan was nie. Hy bring ook nie water nie . . . niks maak meer sin nie.

      Ten spyte van die groeiende koue in die klein kajuit, raak sy eindelik van uitputting aan die slaap. Haar drome is verwarrende beelde . . . mans op swart perde wat haar jaag, groot golwe wat dreig om die Sylvanna te verswelg, ’n gemaskerde man met swart kaplaarse wat met ’n flitsende dolk op haar afstorm . . .

      Angélique rol rusteloos rond, word later half wakker en verbeel haar dat sy vaagweg iemand hier by haar iets hoor sê, maar dan oorval die slaap haar weer.

      Dis reeds heeltemal lig toe Angélique wakker skrik. Die storm het hom deur die nag uitgewoed en net ’n fyn motreëntjie val nog sag. Sy kan Tafelberg nie meer deur die patryspoort sien nie en sy vermoed dat die skip die vorige nag aan sy anker geswaai het. Toe besef sy meteens dat sy nie meer in dieselfde kajuit is nie. Hulle moet haar die vorige nag na ’n ander een geneem het.

      Sy bekyk die nuwe kajuit met ’n ligte frons. Dit verskil feitlik niks van die vorige een nie, buiten dat die panele teen die wande van ’n ander soort hout is en dat daar ’n dun, verslete mat op die houtvloer is. Die bank is nog net so hard en ongemaklik.

      Skielik hoor sy ’n groot lawaai buite die deur. Matrose skreeu wild in Spaans en sy kan ’n paar verontwaardigde vloeke tussenin hoor. Sy kan nie Spaans verstaan nie en ook nie die Nederlands waarin iemand kort-kort iets sê nie. Daar is ook ’n persoon wat Frans praat.

      “Ons weet sy is hier!” skreeu hy bo die lawaai uit.

      “Señor, ek sweer!” Dis die stem van ’n ou man.

      Iewers bars daar ’n geveg los. Swaarde klap teen mekaar. Die gedruis van voetstappe en stemme kom nader.

      Angélique staan vinnig op en sak dan terug toe ’n skerp pyn deur haar kop skiet. Sy gryp haar kop in albei hande saam en dan voel sy die pynlike swelsel bokant haar linkerslaap. Wat kon gebeur het dat sy dié besering opgedoen het en nie eens daarvan wakker geword het nie?

      Sy hoor hoedat iemand die kajuitdeure weerskante van die smal loopgang oopstamp. Die ou man pleit nog steeds en die Nederlander brom nog onverstaanbaar.

      Die volgende oomblik gaan haar kajuitdeur oop en kyk sy vas in die oë van ’n woedende offisier van die Kasteel.

      “Ag so!” sis hy en draai briesend om na die rasende matrose wat hom volg. “Julle sweer blou dat mademoiselle De Busset nie hier is nie, en daar lê sy!”

      ’n Stilte sak oor die manne in die gang. “Ons weet daar niks van nie!” skreeu die een.

      “Die kaptein is nie ’n goedkoop ontvoerder nie!” skreeu ’n ander en skud sy vuis in die lug.

      “Bly stil!” beveel die offisier skerp, draai sy rug op die matrose en kom na Angélique. “Ek neem u terug na die Kasteel, mademoiselle. Monsieur le marquis wag daar op u. Hy was al baie bekommerd oor u welsyn.”

      Die Nederlander, ’n groot man met ligte hare en bleek vel, bly net breed glimlag. Dis duidelik dat hy nie veel van die gesprek verstaan nie.

      Angélique glimlag verlig. “Merci, monsieur, merci beaucoup. Baie, baie dankie.”

      Die Nederlander druk tussen die matrose deur na buite. Hy moet gaan sorg dat die platboomskuit