Annelize Morgan Omnibus 3. Annelize Morgan

sy hardop met haarself praat.

      “Ek is jammer, madame.” Angélique weet nie wat anders om te sê nie. Sy het tog geen beheer oor die verloop van die gebeure gehad nie.

      Madame kyk ondersoekend na haar. “Die markies was baie ontsteld toe julle van buite af ingekom het, liefie. Het julle stry gekry?”

      “Nee, madame . . . hy en . . . monsieur le Don het weer ’n argument gehad.”

      Madame lyk skielik baie ongelukkig. “Kon jy hulle nie gekeer het nie? Al die stories wat nou rondlê oor jou en dié twee edelmanne kan jou goeie naam net skade doen. Die markies kan baie maklik besluit om nie meer met jou te trou nie . . . veral na vanaand.”

      “Daar steek geen waarheid in die stories nie, madame. Nie die don óf Eugéne de Vigny sal hulle deur my laat voorskryf wat om te doen nie. Hulle doen soos hulle goed dink. Daar is niks wat ek aan die saak kon doen nie.”

      Hulle ry ’n lank in stilte voort.

      “Ons moes liewer by monsieur Marais oornag het, madame,” sê Angélique skielik. “Dis al lank na twee-uur en die paaie is baie gevaarlik hierdie tyd van die nag. Die maan sal netnou ondergaan en dan is die nag pikswart. Ek hou nie daarvan nie. Dit maak my onrustig.”

      “Toe maar, kind, jy bekommer jou verniet. Daar het nog nooit iets met ons op hierdie pad gebeur nie. Buitendien, monsieur Marais het darem een van sy bediendes saamgestuur. Ons is nie heeltemal alleen nie. Emile hier bo op die koetsbankie is darem ook nie weerloos nie, weet jy?”

      Angélique vermy die ouer vrou se oë. “Ek bly onrustig, madame.”

      Die madame skud net haar kop glimlaggend, leun agteroor teen die weelderige kussings en maak haar oë toe.

      Die koets skommel voort deur die nag. Die maan sit geel en skeef net bo die horison. ’n Wind steek op en laat die gordyne wapper soos wat die koetswiele voortrol oor die ongelyke koetspad. Angélique trek haar mantel stywer om haar skouers. Die winterwind is koud en sy is moeg. Haar voete verkluim amper in die fyn hofskoene en sy probeer haar bes om nie haar tande opmekaar te laat klapper nie.

      Elke af en toe dan pluk die wind aan die gordyne en kan sy die bleek, koue landskap buite sien. Dit kan nie meer baie ver na Le Ruisseau wees nie, tog voel dit asof die koets vir ewig deur die ysige nag rol.

      Die wind ruk weer aan die gordyne en ’n paar sekondes lank kan sy na die verwaaide landskap buite kyk. Sy ruk soos sy skrik en sit regop, die koue ’n oomblik lank vergete.

      “Madame!” fluister sy hardop en skud aan die slapende ou dame. “Madame!”

      Madame Colbert kom half verskrik orent en druk-druk aan haar deurmekaar hare.

      “Wat . . . wat is dit? Hoekom laat jy my so skrik?”

      Angélique hou haar vinger voor haar lippe. “Nie so hard nie!” fluister sy. “Daar is mense in die koetspad voor . . . ruiters!” sê sy dan dringend.

      Die madame kyk eers onbegrypend na haar en dan verbleek sy merkbaar.

      “Struikrowers?” wil sy op ’n fluistertoon weet.

      Angélique skud haar kop. “Ek weet nie. Dit kan net gewone ruiters wees.”

      Haar woorde is egter skaars koud of hulle voel hoe die koets vorentoe ruk en hoor hoe Emile op die perde begin swets. Sy sweep klap hard bo die gedawer van die hoewe uit.

      “Dit moet struikrowers wees, anders sal Emile nie so jaag nie,” sê die madame bekommerd. “Waar is monsieur Marais se bediende dan?”

      “Hy is seker hier agter . . . as hulle hom nie al van die gras af gemaak het nie.” Angélique se stem bewe liggies. Sy mag nie paniekerig raak nie. Dit sal nie veel kos om die ou dame histeries te laat word nie.

      Sy kyk weer na buite en dan sien sy die ruiters om hulle. Een probeer Emile van die koetsbankie afsleep, maar die ou man bly bo en stamp sy aanvaller af sodat hy in die gras rol. Die ander twee bly weerskante van die rytuig, hulle mantels wapper in die wind, hulle gesigte is bedek deur swart maskers.

      “Wat sien jy, Angélique?” wil die vrou ontsteld weet.

      Die meisie kyk terug. “Die een het geval, madame, maar daar is nog twee sover ek kan sien.”

      Die koets kantel gevaarlik en die twee vroue moet klou om nie van die bankies afgeslinger te word nie.

      “Emile jaag soos ’n besetene!” sê die ou dame. Op haar gesig is doodse skrik en vrees te lees.

      “Ons kan nie meer ver van Le Ruisseau wees nie, madame.”

      “Ver genoeg, sê ek jou, ver genoeg!” Sy begin huil. “Dat ek nou so ’n dag moet beleef! Struikrowers! Ek het hulle niks gemaak nie!”

      Die koets gaan om ’n skerp draai en ’n oomblik lank is twee van die wiele in die lug en word Angélique hardhandig teen die oorkantste wand van die koets geslinger. Sy suig haar asem skerp in van pyn toe haar skouer genadeloos met die rand van die venster kennis maak.

      “Sulke duiwels!” huil die madame.

      Die meisie byt op haar onderlip om nie te huil van pyn nie. Dan begin die brandgevoel stadigaan bedaar.

      Sy sit nog so haar skouer en vryf toe die koets sonder waarskuwing ’n groot klip tref, oorhel een kant toe en half skuins teen die dik stam van ’n boom tot stilstand kom. Die houtwerk kraak en skeur, die perde runnik beangs en ruk aan hulle leisels.

      Angélique en madame Colbert word in die hoek van die rytuig geslinger, waar hulle op mekaar te lande kom. Twee pistoolskote knal deur die rumoer en hulle hoor Emile gil. Iemand roep verskrik uit en monsieur Marais se bediende aanskou die toneel voor hom lam van vrees. Twee rowers storm gelyk op hom af en sonder om te kyk, lê hy die rieme neer.

      Angélique gryp na die vensterraam toe die koets stadig oorhel en met krakende en brekende panele heeltemal op sy sy gaan lê. Die perde runnik hees, hulle pote kap wild in die lug, hulle bekke skeur in die stange.

      Met jillende krete sak die rowers op die koets toe. Hulle ruk die koetsdeur oop en loer na binne.

      Angélique kyk op toe die koetsdeur aan die ander kant oopgaan en sy twee donker gestaltes teen die swartgrou hemel sien. Sy ruk haar asem in en skuif tot teen die bewustelose madame Colbert. Daar is nie skuiling teen die starende, swart gestaltes nie. Sy kan net wag en kyk wat hulle gaan maak.

      Die koets ruk heen en weer soos die stomme, beseerde perde spartel om uit die knellende tuie te kom. Daar is nog wilde vrees en pyn in hulle runnik.

      Die rowers het die meisie sien beweeg.

      “Sy leef nog,” sê die een verlig.

      “Wat van die ou vrou?”

      “Na die duiwel met haar,” antwoord die eerste een bars. “Ons moet net die vroumens kry.”

      Die opening verdonker skielik en dan hoor Angélique die een man versigtig in die stukkende koets afsak. Hy kry haar aan die arm beet en pluk haar orent.

      “Jy kom saam.”

      Sy probeer losruk, maar hy verstewig net sy greep. “Los my!”

      “As jy gaan moeilik wees, gaan ek ander metodes gebruik om jou saam te neem.” Hy sis die woorde uit en die meisie besef dat hy bedoel wat hy sê, maar sy is nie van plan om sommer net so oor te gee nie.

      “Julle kan die madame nie net so hier laat nie!” roep sy uit. “Sy is beseer!”

      “Bly tog stil! Die ou vrou kan vir haarself sorg!” Dan kyk hy op na sy maat wat bo wag. “Ek bring haar boontoe!”

      Hy is egter nog besig om te praat, toe ruk Angélique los en probeer een van die losgeskeurde houtsparre bykom om die man mee aan te val, dog hy is te vinnig vir haar. Sy het die vuishou nie sien kom nie, dit net met ’n skerp pyn teen haar kakebeen voel plof en toe sak die duisternis oor haar toe . . .

      Ure later herwin sy haar bewussyn. Sy word stadig daarvan