Annelize Morgan Omnibus 3. Annelize Morgan

is my verloofde en niemand het ’n reg op haar nie!”

      Die Spanjaard skud sy kop. “Dit is baie onpositief van u, señor. Om middernag eers haal ons ons maskers af. Miskien wou die señorita nie geweet het wie u is nie.”

      Eugéne de Vigny tree vinnig vorentoe en neem ’n dreigende houding in. “U vergeet uself, monsieur! Ek is . . .

      “Die markies De Touraine,” val die ander hom skerp in die rede. “En ek, señor, is don Eduardo Santiago en dis ’n titel waarop ek geregtig is!”

      ’n Oomblik lank is daar ’n geskokte stilte. Angélique kan die markies se bleekheid en skok nie mooi begryp nie.

      “Wat gebeur?” fluister Adéle hier langs Angélique. Die ouer mense is almal op die dansvloer want die orkes het intussen weer begin speel.

      “Ek weet nie,” fluister Angélique terug, “dit wil amper lyk asof hulle nie van mekaar hou nie.”

      Eugéne de Vigny bal sy vuiste dat sy kneukels wit wys.

      “Ek laat nie toe dat ’n seerot my beledig nie, monsieur!” sis hy bewend van woede. “Ek verkies die swaard. Noem die plek en die tyd!”

      Santiago lyk asof hy die markies nie ernstig opneem nie. “Die markplein, señor, en die tyd? Wel, elfuur in die oggend is seker so goed as enige ander tyd, of hoe?”

      “Die markplein!” roep Angélique uit. “Maar dis dan in die openbaar!”

      “Jou growwe seemansgrappe is in swak smaak, monsieur!” Die markies se mondhoeke krul minagtend.

      Die Spaanse edelman haal sy skouers nonchalant op. “Ek het my tyd en plek genoem en ek hou daarby.”

      ’n Oomblik lank lyk dit asof die markies dit oorweeg om die hele geveg te laat vaar, maar dan knik hy eindelik.

      “Ek aanvaar u voorstel, monsieur,” sê hy styf.

      Die Spanjaard beskou hom swyend met ’n geheimsinnige glimlaggie om sy mondhoeke. Dan draai hy eindelik na Angélique.

      “Hierdie dans is amper verby, señorita. Die volgende een sal ek met u kom dans.”

      “Jy sal nie . . .” Die markies keer hom toe hy wil wegstap.

      Santiago haal die ander man se hand ferm van sy skouer af. “Jy het genoeg vir een aand gesê, señor. Jy het jou sin gekry, ons sal veg. Dis nie nodig om jou verder aan my op te dring nie.”

      Angélique sien die don se donker oë agter die masker blink. Dis nie die soort man wat ydele dreigemente maak nie. Daar is ’n trots in sy houding wat sy adellike inbors verraai en sy raak skielik daarvan bewus dat sy die don skaamteloos aanstaar. Sy kyk weg. Hy is ’n volbloed-edelman, dit kon sy selfs al met hulle eerste vlugtige ontmoeting op die markplein geraai het. Sy onversteurbare uiterlike is ’n kuns wat half ingebore en half deur toegewyde opvoeding verkry word. As sy moet raai, sou sy sê dat die don uit een van Spanje se oudste en mees gesiene families stam.

      “Ek kon nie mooi volg wat gebeur nie, Angélique,” sê Adéle toe die markies skielik ’n buiging voor hulle maak, ’n verskoning mompel en toe haastig wegstap na waar Simon van der Stel in ’n gemoedelike stemming met ’n Nederlandse burger staan en gesels.

      Angélique staar hom agterna voordat sy haar vriendin antwoord. “Ek weet self nie presies wat gaande is nie. Wat my egter nou bekommer, is dat Eugéne by die kommandeur wil gaan moeilikheid maak.”

      Adéle skud haar kop. “Ek glo nie hy sal nie. Jy weet dat die kommandeur nie veel van hom hou nie.”

      Angélique gaan op ’n stoel sit en laat haar kop in haar hande sak. Adéle kom sit bekommerd langs haar.

      “Het jy gehoor toe Eugéne monsieur Santiago uitgedaag het tot ’n tweegeveg? Ek weet nie eens waaroor dit gaan nie! Toe ek maar weer hoor, is die markies die joos in en daag hy die don uit!”

      “Ek hoop hulle weet self waaroor dit gaan,” sê Adéle lighartig.

      Haar vriendin kyk vinnig op. “Jy kan grappies maak, Adéle, maar ek sit in die middel van die gemors. Ek weet nie waaroor Eugéne de Vigny moes skoorsoek nie!” Sy frons liggies en sit regop. “Hy is nou na die kommandeur toe en ek is seker daarvan hy wil hê dat don Eduardo uit die balsaal gegooi moet word. Dit gaan ’n vreeslike herrie afgee!”

      “Bedaar tog! Die kommandeur sal beslis nie so iets doen nie. Hy en die kaptein van die Sylvanna is baie groot vriende. My pa het my gesê dat hulle mekaar al baie lank ken.”

      Tien minute later lei Santiago vir Angélique na die dansvloer. Daar is ’n opgewonde flikkering in haar binneste toe hy sy arm om haar sit vir ’n uitspattige wals. Sy probeer nie die skielike gewaarwording in haar verklaar nie. Sy is te bang dat as sy die gevoel begin ontleed, dit haar dalk net hartseer sal bring.

      Sy probeer haar bes om nie so intens bewus te wees van sy ondersoekende blik op haar nie. Sy reaksies op die markies se uitlatings netnou het haar laat vermoed dat hy ’n onvoorspelbare mens is.

      “U is baie stil, señorita.” Sy ryk baritonstem bring haar met ’n ligte skok uit haar mymeringe.

      “Ons het mekaar pas ontmoet, monsieur. Waaroor sal ons dan as vreemdelinge gesels?”

      Hy lag sag. “Dis ’n goeie gedagte dat ons mekaar beter leer ken.”

      Sy kyk verskrik na hom. “Nee! Dit mag nie! Die markies sal woedend wees!”

      “Is jy dan bang vir hom?”

      “Nee . . .” Haar antwoord kom huiwerend en sy weet dat sy reeds haar vrees vir die markies verraai het.

      Hy skud sy kop verwonderd. “Ek sal die Franse adel seker ook nooit verstaan nie. Waarom trou ’n mooi meisie soos jy teen jou sin met die markies van Touraine? Daar is tog seker baie ander jong mans?” Hy lig sy een wenkbrou vraend terwyl hy haar half geamuseerd betrag.

      ’n Oomblik lank oorweeg Angélique dit om hom oor sy voorbarigheid op die vingers te tik, maar sy doen dit nie. Miskien bedoel hy dit goed.

      “Sy aanbod het madame Colbert se goedkeuring weggedra, monsieur. Madame is my voog.” Sy kyk nie na hom nie, maar staar weg oor die dansende pare.

      “En jy? Jý lyk nie baie gelukkig daaroor nie. Waarom het jy ingestem? Madame sou tog sekerlik nie onredelik gewees het as jy aan haar gesê het dat jy dit nie wil doen nie.”

      Hierdie keer kyk Angélique vinnig op. “U is baie voorbarig, monsieur! My besluite oor die aanbod gaan u nie aan nie!”

      Hy lag sag, maar daar is ’n flikkering in sy donker oë wat haar waarsku dat don Eduardo Santiago nie maklik tou opgooi nie.

      Toe die dans tot ’n einde kom, neem hy haar terug na waar madame Colbert intussen op haar gewag het. Sy groet die don met die nodige hoflikheid en wend haar tot Angélique die oomblik toe die man sy rug op hulle draai.

      “Hier gaan gerugte oor jou en don Santiago rond, Angélique. Die gaste beweer dat die don die markies uitgedaag het tot ’n tweegeveg.”

      Angélique swyg. Sy weet dat dit veiliger sal wees om eers stil te bly en te hoor wat die madame alles van die onaangename aangeleentheid weet.

      “Hulle veg oor jou,” sê die ou dame eenvoudig.

      Angélique soek haastig na ’n stoel en gaan daarop sit. “Waarom moes hulle nou juis die balsaal kies vir hulle stryery?” kreun sy. “Hierdie ding gaan die einde van my beteken. Dis nie waar wat u sê nie! Die don het Eugéne persoonlik beledig, Madame! Hulle geveg het niks met mý te make nie!”

      Madame se streng uitdrukking verander nie. “Wie was die man met wie jy so pas gedans het?”

      Angélique maak ’n moedelose gebaar met haar hande.

      “Dit was hy . . . die don.”

      Madame skud haar kop stadig. “Angélique . . . ek hoop jy besef in watter penarie